Πάει και το 2015! Μουσικά μιλώντας, δεν ξέρω αν ήταν μία ποιοτική χρονιά, αλλά σίγουρα ήταν γεμάτη: Ακούσαμε νέες δουλειές και μεγάλες δισκογραφικές επιστροφές, είδαμε από μακριά και παρευρεθήκαμε σε περιοδείες και φεστιβάλ, γελάσαμε/κλάψαμε με δηλώσεις και ενέργειες καλλιτεχνών, θαυμάσαμε ερασιτεχνικά βίντεο από YouTubers και όχι μόνο, απορήσαμε και συμφωνήσαμε με ενδιαφέρουσες μουσικές έρευνες και διάφορα μουσικά ρεκόρ, συγκινηθήκαμε βλέποντας τη δύναμη της μουσικής μέσα από διάφορες εκδηλώσεις της, προβληματιστήκαμε από γεγονότα που συνδέθηκαν με τη μουσική, απογοητευτήκαμε από την (επικείμενη) διάλυση συγκροτημάτων, ενθουσιαστήκαμε στην ανακοίνωση επανενώσεων (ακόμα και ο Axl ξεκινάει δίαιτα, μην αγχώνεστε) και δυστυχώς αποχαιρετήσαμε μερικούς ακόμη, πραγματικά σπουδαίους καλλιτέχνες.
Μερικά μόνο από όλα αυτά, λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να τα συμπυκνώσουμε σε αυτό εδώ το άρθρο. Ξέρουμε, βέβαια, ότι θα αφήσουμε πολλά ακόμα έξω και ότι μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε ευγενικές παρατηρήσεις του τύπου «Τι λες βρε μαλ… που θα μας πεις για Maiden και δεν μας λες για τη δισκάρα που έβγαλαν οι Butt-hole Surfers…», αλλά θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ξεχωρίσουμε τις “εικόνες” του 2015 που θεωρούμε πιο έντονες και να αναφέρουμε τα γεγονότα που νομίζουμε πως ΔΕΝ θα μπουν στο χρονοντούλαπο της μουσικής ειδησεογραφίας. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν!
10. Οι αγαπημένες Νοελογκαλαχεράδες
Noel Gallagher. Εντάξει, αυτός γεμίζει άνετα ένα άρθρο μόνος του και θα βρίσκεται εδώ κάθε χρόνο. Εύκολα. Η αλήθεια είναι ότι τις προάλλες, με τις χοντράδες που συνειδητοποίησα πως έχει πει ο Keith Richards και τον κόσμο που έχει “ξεφτιλίσει” ο αθεόφοβος, τρόμαξα και κατάλαβα πως ο Noel έχει δυνατό ανταγωνισμό για τις επικότερες ατάκες. Από την άλλη, ο τύπος έχει ένα μοναδικό αυθορμητισμό και ένα χιούμορ που σε κάνει να γελάσεις ακόμα και εάν “επιτίθεται” στον αγαπημένο σου καλλιτέχνη. Και το καλύτερο είναι ότι τις περισσότερες φορές, κατά βάθος, συμφωνείς μαζί του. Λέει με “χοντρό” και “ωμό” τρόπο αυτά που σκεφτόμαστε όλοι μέσα μας, ενώ οι συνεντεύξεις του είναι σκέτη απόλαυση. Και τι δεν ακούσαμε φέτος… Ας δούμε κάποιες από τις δηλώσεις του, που έμειναν:
1) «Ακόμα κι αν χέσ.. μέσα σε γλόμπο και αρχίσει να τον γλύφει σαν άδειο μπουκάλι μπύρας, ο Thom Yorke (Radiohead), θα πάρει 9/10.»
2) Σε ερώτηση αν συμβουλεύει τους γιους του, Donovan και Sonny, να μην ακολουθήσουν τα βήματα του πατέρα τους, ο Gallagher απάντησε: «Όχι, γιατί ήμασταν γαμάτοι. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Δεν ξέρω αν το άκουσες, αλλά πουλήσαμε 70 εκατομμύρια γαμάτους δίσκους.»
3) «Τώρα τελευταία με ρωτούν για την Adele. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόση αναστάτωση. Είναι μουσική για γιαγιάδες.»
4) Για το Tidal (νέα υπηρεσία μουσικού streaming): «Όταν είδα όλους αυτούς τους ανθρώπους στη σκηνή, σκέφτηκα ότι ίσως θα ήθελαν να ξέρουν ότι μοιάζουν με τα τσιράκια του Jay-Z. Η Alicia Keys, μίλησε λες και έβγαζε λόγο στον ΟΗΕ, για τη “δύναμη της μουσικής”… Αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι οι Avengers (Εκδικητές); Ότι θα σώσουν τον κόσμο; Μιλούσα με τον Chris Martin την επόμενη μέρα και του είπα: “Κυνηγάς το βραβείο Nobel; Αυτός είναι ο σκοπός σου;” Έλεγαν “θα σώσουμε τη μουσική” και εγώ καθόμουνα και σκεφτόμουνα: “Ίσως θα πρέπει να γράψετε ένα καλό ρεφρέν για αρχή! Αφήστε τα δικαιώματα και τη “δύναμη της μουσικής”… Γράψτε μια μελωδία. Ξεκινήστε με αυτό!”»
5) «Νιώθω ωραία που είμαι ένας από τους τελευταίους rockstars. Στην πραγματικότητα, αυτό είμαι.»
6) «Δεν μπορώ να ζω σε έναν κόσμο όπου ο Ed Sheeran είναι headliner στο Wembley. Όταν ακούς αυτό το είδος του εξευγενισμένου pop και μετά εμφανίζεται ένας τύπος με κόκκινα μαλλιά και μια γαμ… κιθάρα, αυτό φαίνεται ανατρεπτικό, αλλά δεν είναι!»
9. Η Adele “σάρωσε” με την επιστροφή της
Αν και δεν είμαι fan, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω τόσο την φωνή της Adele, όσο και την τρέλα που προκάλεσε στον κόσμο της μουσικής με την κυκλοφορία του ’25’ που σηματοδότησε την θριαμβευτική της επιστροφής στη δισκογραφία. Ακόμα και αν “σπρώχτηκε” όσο δεν πάει, ακόμα και αν δεν άξιζε να γίνει τόσος πανικός ή ακόμα και αν η νέα της δουλειά είναι όντως υπερτιμημένη όπως λέω εγώ και άλλοι πολλοί (Το ‘Hello’ δεν είναι ‘Rolling In The Deep’, ούτε καν ‘Skyfall’), καλώς ή κακώς, η Adele κατάφερε, χωρίς να έχει βγάλει ούτε κιχ στα τόσα χρόνια που απείχε, να επιστρέψει πολύ δυναμικά και να σπάσει στοιχειωμένα ρεκόρ, αποδεικνύοντας πως έχει φανατικό κοινό. Μην ψάχνετε αλλού για τα μεγάλα βραβεία στα επικείμενα Grammys. Ειδικά για το ‘Hello’, το κομμάτι, εκτός από το να γίνει αντικείμενο συζήτησης, ενέπνευσε YouTubers (εδώ και εδώ) και πολλές παρωδίες (εδώ).
8. Τα “FAIL”
Από “Fails” να φάνε κι οι κότες το 2015! Θα μείνω στα αγαπημένα μου για τη χρονιά που μας αφήνει: Justin Bieber, Kanye West (aka Mr. Kardashian), Jay-Z, Paul McCartney. Βασικά εγώ θα προσπαθήσω να μην σχολιάσω… Απλώς θα αναφέρω τα γεγονότα και μετά εσείς (λογικά) θα γελάσετε ή θα βαρέσετε το κεφάλι σας στον τοίχο:
1) Ο Kanye West εμφανίστηκε ως headline act στο φετινό Glastonbury.
2) Ο Kanye West, επειδή ήθελε να μας δείξει στο Glastonbury πόσο ροκάς είναι και πόσο λάθος κάναμε που τον κράζαμε, είπε να τραγουδήσει το ‘Bohemian Rhapsody’ των Queen.
3) Ο Paul McCartney παρομοίασε τη συνεργασία του με τον John Lennon, με αυτήν με τον Kanye West. Ένα μήνα μετά, το “Σκαθάρι” μας είπε ότι έκοψε τη μαριχουάνα. (Τουλάχιστον οι δηλώσεις δεν έγιναν με την ανάποδη σειρά, κάτι είναι και αυτό).
4) Ο Justin Bieber έκανε lip syncing, παριστάνοντας τον Ozzy Osbourne.
5) Ο Justin Bieber φόρεσε μπλουζάκι των Metallica στην εκπομπή της Ellen.
6) Ο Jay-Z, την ημέρα που λάνσαρε το Tidal (πλατφόρμα μουσικού streaming), κάλεσε μερικούς δισεκατομμυριούχους φίλους του για να διαμαρτυρηθούν πως δεν πληρώνονται καλά, απευθυνόμενοι στο μέσο χρήστη. (Αν αυτό δεν είναι πρότζεκτ ματαιοδοξίας, τότε τι είναι;)
7. Οι πολυάσχολοι κύριοι Dave Grohl και Dan Auerbach
Αυτοί οι δύο, κοιμήθηκαν ίσως λιγότερο από κάθε άλλον frontman της ροκ. Αλλά ακόμα και όταν κοιμόντουσαν, μας έδιναν ειδήσεις. Θα μπορούσαμε πολύ εύκολα να πούμε πως ήταν αμφότεροι από τα πρόσωπα της χρονιάς. Ο Dave Grohl έκανε tour μέχρι και στα χωριά των ιθαγενών του Αμαζονίου… Οι Foo Fighters γύρισαν κυριολεκτικά όλον τον κόσμο στο Sonic Highways World Tour, ενώ ούτε και το σπασμένο πόδι σταμάτησε τον “βασιλιά” Grohl, ο οποίος για μία σειρά από shows μετά από το ατύχημά του στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, συνοδεύτηκε από το θρόνο του στη σκηνή. Κάθε live και κάτι ξεχωριστό, με το γκρουπ να διασκευάζει πολλά τραγούδια και τον frontman να “παίζει” όσο και όπως κανένας άλλος φέτος με το ακροατήριο. Δείτε εδώ, εδώ και εδώ μερικά στιγμιότυπα. Οι Foo Fighters βρίσκονται στην κορυφή και το απολαμβάνουν!
Και ο Dan Auerbach όμως δεν έκατσε ήσυχος το 2015. Περιοδεία με τους The Black Keys (με σταθμό και στο δικό μας Rockwave φυσικά), δημιουργία των The Arcs, δίσκος-ντεμπούτο με τους Arcs, περιοδεία, ειδική κυκλοφορία για την Record Store Day, αλλά και νέο κομμάτι από τη νεοσύστατη μπάντα, πριν από λίγο καιρό. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας των The Black Keys, ήταν και ο βασικός παραγωγός του νέου άλμπουμ των Cage The Elephant που κυκλοφόρησε πριν από περίπου 10 μέρες, αφήνοντας, μάλιστα, φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στον ήχο της μπάντας. Δουλευταράς και ο Dan!
6. Οι νέοι δίσκοι που ακούσαμε
Και από νέες κυκλοφορίες όμως, χορτάσαμε το 2015. Ο πρώτος δίσκος που μου έρχεται στο μυαλό είναι το ‘Drones’ των Muse, ίσως όχι τόσο γιατί λάτρεψα τον δίσκο αυτό όσο τους προηγούμενους της μπάντας, όσο γιατί πολύ απλά… είναι οι Muse. Concept άλμπουμ για την παρέα του Matt Bellamy, με μία δουλειά που αποτέλεσε επιστροφή στις ρίζες του συγκροτήματος από το Ντέβον, αποβάλλοντας τα πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία που είδαμε σε προηγούμενα άλμπουμ. Σίγουρα το ‘Drones’, αν δεν μας ενθουσίασε, τουλάχιστον μας ικανοποίησε.
Εξαιρετικές κυκλοφορίες ακούσαμε φέτος όμως και από άλλες μπάντες. Αξιοσημείωτη και ιδιαίτερης σημασίας η επιστροφή των Iron Maiden (τα λέμε και παρακάτω), οι Florence + The Machine μας εντυπωσίασαν και πάλι, οι The Prodigy απέδειξαν πως είναι “αειθαλείς”, ενώ είχαμε δυνατά comebacks και από Blur (εδώ) και Faith No More. Καινούριους δίσκους ακούσαμε όμως και από τους Clutch (εδώ), Motörhead (εδώ – δυστυχώς αποδείχτηκε και ο τελευταίος τους), Lana Del Rey και Ratatat (εδώ), ενώ οι νέες δουλειές που μας παρουσίασαν οι Björk, Father John Misty, Grimes, Mumford & Sons και Wolf Alice απέσπασαν πολύ θετικές κριτικές. Το ίδιο και το τελευταία άλμπουμ του Bob Dylan στο οποίο διασκευάζει Frank Sinatra, αλλά και αυτό των Noel Gallagher’s High Flying Birds που έπιασε κορυφή στα charts των βινυλίων για το 2015.
5. Τέλος εποχής για τους Black Sabbath και (ξανά)έρχονται οι Gn’R!
Νωρίτερα μέσα στη χρονιά οι Black Sabbath ή αλλιώς οι Ozzy Osbourne, Tony Iommi και Geezer Butler ανακοίνωσαν πως η επικείμενη μεγάλη περιοδεία τους (ξεκινάει τον ερχόμενο Ιανουάριο) σε Αμερική, Νέα Ζηλανδία και Αυστραλία, με τίτλο ‘The End’, θα είναι και η αποχαιρετιστήρια, καθώς μετά από πολλές δυσκολίες στις σχέσεις τους και αρκετά προβλήματα υγείας, ήρθε η στιγμή οι πρωτοπόροι της μέταλ να αποσυρθούν.
Ένα κλικ πριν κλείσει η χρονιά όμως, μία είδηση επανένωσης, η οποία “σιγοψηνόταν” εδώ και μήνες βέβαια, ήρθε για να ξαναφέρει το χαμόγελο στα χειλάκια μας. Ακόμα και αν η σπουδαία φωνή των Guns N’ Roses, ο Axl Rose, είναι “ντεφορμέ” εδώ και χρόνια, νομίζω πως κανένας φίλος της μπάντας (που δυστυχώς είχε πολύ μικρή διάρκεια ζωής αλλά κατάφερε να πετύχει τόσα πολλά), μπορεί να πει με σιγουριά πως ο Slash, ο Axl και οι υπόλοιποι δεν έχουν τίποτα άλλο να δώσουν σαν γκρουπ ή ότι δεν επιθυμεί να τους ξαναδεί στη σκηνή να ερμηνεύουν και πάλι το ‘Sweet Child O’ Mine’ (τι εννοείς δεν είναι δικό τους;). Αλλά και ακόμα και αν δεν μπορεί ο Axl ή θέλει να πιει ένα νεράκι βρε παιδί μου ή βλέπει Χελωνονιντζάκια πάλι ο άνθρωπος, τότε όπως απέδειξε τρανά το κοινό της Ινδίας (εδώ), μπορεί να αναλάβει ο κόσμος αν χρειαστεί.
4. Το Παρίσι και οι Eagles Of Death Metal
Αν είχες ανοικτή την τηλεόραση σου το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου, κάπου ανάμεσα στα θλιβερά γεγονότα για τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και το Le Bataclan, θα άκουγες και το όνομα μιας μπάντας. Βέβαια, τα δικά μας τα “τσακάλια” άργησαν λίγο να το πουν σωστά και το ακούσαμε από Eagles (ναι μωρέ αυτοί είναι που λένε το ‘Hotel Αlabama’) μέχρι Eagles Of Death (ναι μωρέ το ‘Metal’ είναι το είδος της μουσικής τους, μην το ψάξεις καν). Φυσικά, το όνομά τους ήταν το λιγότερο εκείνη τη μαύρη νύχτα. Καλώς ή κακώς όμως, κάπως έτσι, μέσα από ένα τόσο τραγικό γεγονός όπως ήταν αυτά τα τυφλά χτυπήματα στο Παρίσι και στο club που τραγουδούσαν την ώρα της επίθεσης οι Eagles Of Death Metal, το συγκρότημα μπήκε ξαφνικά στον μουσικό χάρτη ακόμα περισσότερων φίλων της μουσικής. Τα πρόσωπα των Jess Hughes και Josh Homme, έπαιζαν ξαφνικά παντού (ο δεύτερος βέβαια δεν ήταν παρών στο Παρίσι και δεν είναι σταθερό μέλος της μπάντας) και το συγκρότημα είδε το ενδιαφέρον και την αγάπη του όλου του κόσμου να πολλαπλασιάζεται μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα. Βέβαια σε αυτό βοήθησε και η αληθινή και αξιοπρεπής στάση όλων των μελών της μπάντας.
Αλλά και οι συνάδελφοι των EODM, έδειξαν έμπρακτα τη στήριξή τους στη μπάντα, στους κατοίκους του Παρισιού και στα θύματα των επιθέσεων μέσα από τις συναυλίες και τις διασκευές τους σε τραγούδια του συγκροτήματος (δείτε μερικές εδώ, εδώ και εδώ) και ειδικά στο ‘I Love You All The Time’ (με όλα τα έσοδα όλων των εκτελέσεων του συγκεκριμένου τραγουδιού διατίθενται στις οικογένειες των πληγέντων). Κομμάτι, ειδικά των πρώτων ημερών, ήταν και το ‘Imagine’ του John Lennon, με τον πιανίστα δίπλα στο αυτοσχέδιο μνημείο έξω από το Le Bataclan, να συγκινεί με την ερμηνεία, αλλά με και τις μετέπειτα δηλώσεις του. Το ίδιο συγκινητική και φορτισμένη ήταν και η επιστροφή της μπάντας στο Παρίσι (εδώ και εδώ).
3. Ο ανίκητος Bruce Dickinson
Είναι frontman της πιο επιτυχημένης heavy metal μπάντας στην ιστορία της μουσικής, πιλότος, επιχειρηματίας, world-class ξιφομάχος, ραδιοφωνικός παραγωγός και σύντομα συγγραφέας! Είναι ο άρχοντας του σεξ και ο master των πολεμικών τεχνών! Είναι ο κατακτητής των 5 ηπείρων και των 7 θαλασσών! Είναι ο… καλά εντάξει σταματάω. Είναι ο Bruce Dickinson. Ο τραγουδιστής των Iron Maiden βίωσε μία πολυτάραχη χρονιά, καθώς μέσα σε αυτήν, διαγνώστηκε με καρκίνο στη γλώσσα όταν πραγματοποίησε μία εξέταση ρουτίνας. Ειδικά τη μέρα που ανακοινώθηκε και επίσημα πως ο Bruce ακολουθεί αντικαρκινική θεραπεία, ήμασταν όλοι λίγο-πολύ “τρακαρισμένοι”, σκεπτόμενοι τα πιθανά σενάρια. Βέβαια, ευτυχώς για τον Bruce και την οικογένειά του και τους φίλους του, για εμάς, για τους Iron Maiden, τους οπαδούς τους και για όλον τον κόσμο της μουσικής γενικότερα, τα ευχάριστα νέα για την πορεία της υγείας του, δεν άργησαν να έρθουν και η “φωνή” των Maiden ξεπέρασε πλήρως αυτό το πολύ δυσάρεστο πρόβλημα υγείας.
Πριν τη διάγνωση είχαν πραγματοποιηθεί οι ηχογραφήσεις και η κυκλοφορία του ‘The Book Of Souls’, του 16ου studio άλμπουμ των θρυλικών Βρετανών. Πρόκειται για το πρώτο διπλό studio άλμπουμ της μπάντας και το μεγαλύτερο σε διάρκεια που αναμφίβολα ήταν σίγουρα μία από τις δουλειές της χρονιάς: πολύ αξιόλογος δίσκος, δισκογραφική επιστροφή για τους Iron Maiden και συγκινητικό comeback για τον Bruce Dickinson, του οποίου η φωνή παρέμεινε το ίδιο ζωντανή και δυνατή, με τη φωνή του στις παλαιότερες ηχογραφήσεις των Iron Maiden.
2. Αυτοί που “έφυγαν”
Όπως συνηθίζεται να γίνεται στο τέλος της χρονιάς, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε και τους καλλιτέχνες που μας αποχαιρέτησαν. Έτσι και φέτος, λοιπόν, δεν ήταν λίγες οι σπουδαίες μορφές της μουσικής στις οποίες είπαμε το τελευταίο αντίο. Ο δικός μας, Ντέμης Ρούσσος, ο τραγουδιστής του ‘Stand By Me’, Ben E. King, ο θρύλος της blues, B.B. King, o αιώνιος μεταλάς Christopher Lee, ο πρώην ντράμερ των Motörhead, Phil Taylor, ο τραγουδιστής Percy Sledge (‘When A Man Loves a Woman’) και ο ταλαντούχος συνθέτης James Horner, είναι μερικοί μόνο από αυτούς.
Τον τελευταίο μήνα όμως, είχαμε ακόμα δύο σημαντικές και απρόσμενες απώλειες. Αυτές των Scott Weiland και Lemmy Kilmister. Ο πρώτος αποτέλεσε μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της αμερικανικής grunge, ως frontman των Stone Temple Pilots. Ένα συγκρότημα που μπορεί ποτέ να μην έφτασε τη λάμψη των Nirvana ή των Pearl Jam (κάτι στο οποίο συνετέλεσε και ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας του Scott), αφήνει πίσω του όμως μία πλούσια παρακαταθήκη με πολλά εξαιρετικά κομμάτια. Άλλωστε δεν είναι τυχαία και η δήλωση του Billy Corgan των The Smashing Pumpkins που έζησε από κοντά τον Weiland στα ’90s, με την οποία εξέφρασε την άποψη του πως ο Weiland ήταν μία από τις 3 μεγάλες φωνές της γενιάς τους μαζί με τους Kurt Cobain και Layne Staley.
Όσον αφορά το τελευταίο, μπορεί να ήρθε στο παρά πέντε πριν φύγει το 2015, αλλά μας πόνεσε πολύ. Ο Lemmy Kilmister δεν ήταν και ο πιο υγιής άνθρωπος στον κόσμο, αλλά και πάλι ο θάνατός του ήταν πολύ ξαφνικός. Ο frontman των Motörhead, έσβησε στα 70 του χρόνια, χτυπημένος από μία πολύ επιθετική μορφή καρκίνου που διαγνώστηκε μόλις 3 μέρες πριν. Ήταν μία από τις πιο απλές και παράλληλα εμβληματικές, αυθεντικές και αληθινές προσωπικότητες της ροκ. Αν και μπορούσε να την ακολουθήσει, ποτέ δεν τον ενθουσίασε μία “ακριβή” ζωή. Ενδεικτικό το γεγονός πως δεν άλλαζε με τίποτα το μικρό μπαρ όπου σύχναζε ή το λιτό διαμέρισμα στο οποίο διέμενε. Η κληρονομιά που αφήνει ανεκτίμητη, τόσο με τη μουσική του, όσο και με τις αξέχαστες ατάκες του. Θα τον θυμόμαστε και αυτόν, όσο ακούμε μουσική, γιατί του οφείλουμε πολλά. Δείτε εδώ το αφιέρωμά μας στις τελευταίες ημέρες του Lemmy Kilmister.
1. Rockin’1000 – Το κλιπ της χρονιάς
Το βίντεο της χρονιάς για μένα, δεν ανήκει σε κάποιον καλλιτέχνη, άμεσα τουλάχιστον. Ανήκει στους 1000 μουσικούς που μαζεύτηκαν στην μικρή πόλη της Cesena της Ιταλίας, για να ερμηνεύσουν όλοι μαζί ταυτόχρονα το ‘Learn To Fly’ των Foo Fighters, με στόχο να πείσουν τον Dave Grohl και την παρέα του να επισκεφτούν την πόλη τους για ένα live. Τόσο η αγνότητα του σκοπού, όσο και το ανατριχιαστικό αποτέλεσμα του βίντεο που έκανε το γύρο του κόσμου, δεν μπόρεσαν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο. Ούτε και τον Dave Grohl, φυσικά, που μόλις το είδε, με δάκρυα στα μάτια, έσπευσε να δεσμευτεί πως οι Foo Fighters θα τραγουδήσουν ζωντανά στην Cesena, κάτι που έκαναν λίγους μήνες αργότερα. Χίλια άτομα ένωσαν τη μουσική και τη φωνή τους για να πείσουν την αγαπημένη τους μπάντα να τραγουδήσει στην πόλη τους – Πιο καλό δεν γίνεται, όλο το μεγαλείο της μουσικής σε ένα βίντεο. Απολαύστε το και πάλι εδώ.
Ομοίως, πολύ “δυνατή” στιγμή και η ερμηνεία του ‘Sweet Child O’ Mine’ από τη μπάντα του Slash, σε φετινή του συναυλία στην Μουμπάι της Ινδίας. Ένα υπέροχο κοινό, αποτελούμενο από χιλιάδες κόσμο, τραγουδάει με την ψυχή του το μυθικό κομμάτι των Guns N’ Roses, από την αρχή μέχρι το τέλος και αποδεικνύει ότι η πιο όμορφη φωνή στον κόσμο είναι αυτή ενός ολόκληρου σταδίου. Σίγουρα, από τις ωραιότερες συναυλιακές στιγμές που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό.
Τέλος, ιδιαίτερα συγκινητικό για εμάς εδώ στην Ελλάδα, ήταν το βίντεο που κυκλοφόρησε από την tribute συναυλία στον Μάρκο Βαμβακάρη που διοργανώθηκε στο Λονδίνο, στο οποίο είδαμε ξαφνιασμένοι τον, ελληνικής καταγωγής, Alex Kapranos των Franz Ferdinand, να τιμάει τον “Πατριάρχη του ρεμπέτικου” και να τραγουδάει το ‘Τα Ματόκλαδά Σου Λάμπουν’. Επίσης τρομερό βίντεο, θυμηθείτε το εδώ.
Meanwhile… στην Ελλάδα
Στη χώρα μας, το 2015, ζήσαμε αρκετές όμορφες μουσικές στιγμές. Είδαμε από κοντά σπουδαίους καλλιτέχνες όπως οι The Black Keys, The Prodigy, Judas Priest, Manu Chao, Robbie Williams, The Black Angels κ.ά. να έρχονται για το Rockwave Festival, ενώ επίσης στο Terra Vibe Park, υποδεχτήκαμε τους 30 Seconds To Mars. Πιο πρόσφατα, ακούσαμε από κοντά ακόμα ένα μεγάλο όνομα, τους Editors.
Παράλληλα, η “επέλαση” της stoner συνεχίστηκε, με πολλά εγχώρια γκρουπς να περιοδεύουν σε όλη τη χώρα, αλλά και τον κόσμο να αγκαλιάζει ακόμα περισσότερο τις ελληνικές stoner μπάντες, αλλά και πολλές από τον ευρύτερο χώρο της ροκ. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως την πρώτη μέρα του Rockwave Festival την οποία έζησα από κοντά, οι δικοί μας supporting καλλιτέχνες (όπως οι 1000mods, The Big Nose Attack και Puta Volcano) κατάφεραν πραγματικά να κλέψουν τις εντυπώσεις, κάτι που φαντάζομαι ότι θα έγινε και στις υπόλοιπες ημερομηνίες του φεστιβάλ. Ακόμη, πολύ πρόσφατα οι Planet of Zeus κατάφεραν κάτι πολύ σημαντικό: να παίξουν μαζί με τους Clutch στην περιοδεία τους στην Ευρώπη. Ας ελπίσουμε πως αυτό το ενδιαφέρον και η στήριξη του κόσμου για όλες αυτές τις ελληνικές μπάντες που έχουν “ξεπεταχτεί”, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δεν είναι απλώς μία μόδα, αλλά θα συνεχιστεί και γιατί όχι θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο μέσα στο 2016.
Καλή Χρονιά σε όλους και πάντα με πολλή και καλή μουσική!
