Λένε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός σε όλα τα πράγματα, κάτι που φυσικά ισχύει και στη βιομηχανία της μουσικής, αφού μιλάμε για μία βιομηχανία που τρέφεται και τρέφει με βάση το λεγόμενο hype.
Ένα καλό ντεμπούτο μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο λίθο μιας επιτυχημένης καριέρας και ένα κακό ντεμπούτο μπορεί να αποτελέσει «ταφόπλακα» στα όποια όνειρα είχες να δεις τον κόσμο να φοράει το μπλουζάκι με το logo σου…
Όλα αυτά, φυσικά, βάσει… πιθανοτήτων, καθώς, όπως γνωρίζουμε, τίποτα στη ζωή δεν είναι απόλυτο.
Οι εκπλήξεις είναι πάντα μέρος του παιχνιδιού, όμως στις περισσότερες περιπτώσεις ο κανόνας επιβεβαιώνεται.
Γι’ αυτό, λοιπόν, σήμερα αποφασίσαμε να σας παρουσιάσουμε την πρώτη από τις 10άδες που συγκεντρώσαμε με εξαιρετικά debut singles που έβαλαν στον χάρτη τις νεοσυσταθείσες -τότε- μπάντες που τώρα όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά.
Foo Fighters – This Is A Call (1995)
Έχοντας ξεπεράσει το ψυχολογικό και επαγγελματικό τέλμα στο οποία είχε περιέλθει έπειτα από τον θάνατο του Kurt Cobain και τη διάλυση των Nirvana, ο Dave Grohl το παίρνει όλο πάνω του, ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο και παίζει σε αυτόν όλα τα όργανα.
Όλα αυτά υπό τη σκέπη του ονόματος Foo Fighters, καθώς ήθελε να αποφύγει τα φώτα της δημοσιότητας και να δώσει στον κόσμο την εντύπωση ότι υπάρχει μια μπάντα πίσω από όλο αυτό.
Η πρώτη «κανονική» κυκλοφορία-προπομπός του άλμπουμ ‘Foo Fighters’ (1995) ήταν το single ‘This Is A Call’.
Για την ιστορία, μία ακριβώς βδομάδα νωρίτερα, είχε κυκλοφορήσει ένα άλλο τραγούδι με τίτλο ‘Exhausted’, το οποίο, όμως, είχε «τυπωθεί» μόνο σε 12ιντσο βινύλιο και επρόκειτο για μία πολύ περιορισμένη κυκλοφορία.
Ραδιοφωνικά, το ‘Exhausted’ ντεμπούταρε μερικούς μήνες αργότερα στην εκπομπή που έκανε τότε ο Eddie Vedder!
Foo Fighters (1995): Η ευχή και η κατάρα του θανάτου του Kurt Cobain
The Cure – Killing An Arab (1978)
Η παρθενική κυκλοφορία των The Cure το 1978 ήρθε παρέα με μεγάλη σύγχυση ως προς το περιεχόμενο και το νόημα του κομματιού.
Το ‘Killing An Arab’ μιλάει για τη δολοφονία ενός Άραβα από πυροβολισμό τον οποίο εξαπέλυσε ο «αφηγητής» του κομματιού.
Πολύ εύκολα (και ευνόητα) παρεξηγήσιμο κομμάτι, με αποτέλεσμα το 1986, σε μία συλλογή που κυκλοφόρησαν οι Cure, να συμπεριλάβουν αυτοκόλλητα τα οποία απέτρεπαν τη «χρήση» του τραγουδιού για οποιονδήποτε ρατσιστικό σκοπό.
Παρόλο που ήταν το πρώτο τους single, οι Βρετανοί δεν το συμπεριέλαβαν τελικά στον πρώτο τους δίσκο, ‘Three Imaginary Boys’ (1979), αλλά στον δεύτερο, ‘Boys Don’t Cry’ (1980).
Επί σειρά ετών δεν έπαιζαν το κομμάτι στις συναυλίες τους, μέχρι το 2005, όταν το ερμήνευσαν σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, με αλλαγμένους όμως στίχους.
Για παράδειγμα το «killing» αντικαταστάθηκε από το «kissing».
Radiohead – Creep (1992)
Με ένα instant classic πρωτοσυστήθηκαν οι Radiohead το 1992 και έκτοτε δεν σταμάτησαν να απασχολούν τη μουσική κοινότητα με την ιδιαίτερη και διαρκώς εναλλασσόμενη μουσική τους κατεύθυνση.
Σήμα κατατεθέν για τους Βρετανούς, οι οποίοι δικαίως λογίζονται ως μία από τις πιο σημαντικές αλλά και ιδιάζουσες περιπτώσεις που έχουν περάσει από τη ροκ.
Όπως έγραφε και ο Αντώνης στο αφιέρωμά του για το ‘Creep’, είναι ένα κομμάτι που «σε τεμαχίζει πριν πετάξει τα απομεινάρια σου στο δρόμο, ένα κομμάτι που σε βασανίζει καθ’ όλη τη διάρκειά του, ένα κομμάτι με το οποίο είναι πολύ δύσκολο και, παράλληλα, πολύ εύκολο να ταυτιστείς σε κάποια περίοδο της ζωής σου.
Ένα κομμάτι που αγαπήθηκε και λατρεύτηκε για τον αληθινό και αυτοκριτικό χαρακτήρα που εξέπεμπε. Λατρεύτηκε τόσο πολύ, που οι Radiohead το σιχάθηκαν και έπαψαν για πολλά χρόνια να το παίζουν στις συναυλίες τους…». Αλλά όπως και να το κάνουμε, τι κομματάρα είναι αυτή;
Radiohead – Creep: 10 διασκευές που αξίζει να ακούσετε
Blur – She’s So High (1990)
15 Οκτωβρίου του 1990 και οι Blur ανεβάζουν στα ράφια το πρώτο τους single με τίτλο ‘She’s So High’.
Η παρέα του 23χρονου Damon Albarn, ο οποίος μετά βίας φαινόταν ότι έχει τελειώσει το σχολείο, φτάνει μέχρι το #48 των singles charts, κερδίζει τον τίτλο «Κομμάτι της Εβδομάδας» από το NME και ο δρόμος στρώνεται με ροδοπέταλα εξ αρχής…
Και φυσικά αυτόν τον δρόμο δεν δίστασαν να τον διαβούν.
Έχουμε κι άλλον Damon Albarn παρακάτω…
The Killers – Mr. Brightside (2003)
Κομμάτι-σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής για την soft rock ή όπως θέλετε πείτε το. Λίγους μήνες πριν κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο, ‘Hot Fuss’, οι Killers έδιναν το πρώτο δείγμα της δουλειάς τους με το ‘Mr. Brightside’ εισβάλλοντας σε κάθε σπίτι.
Μιλάμε για ένα διαχρονικό κομμάτι που από τότε δεν έχασε τη φρεσκάδα του και εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να αναμεταδίδεται αδιαλείπτως από ραδιοφωνικούς σταθμούς παντός μουσικής ταυτότητας.
Gorillaz – Clint Eastwood (2001)
Με όνομα… ‘Clint Eastwood’ δεν απέτυχε ποτέ κανείς. Μάρτιος του 2001 και η virtual μπάντα των Gorillaz ντεμπουτάρει με το single ‘Clint Eastwood’ και σπάει κάθε μουσικό φράγμα.
Είναι γεγονός ότι οι Gorillaz κατάφεραν να «ενώσουν» ροκάδες, hip-hopάδες, pop-άδες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο με τη μουσική τους, η οποία είναι μοναδική και εξαιρετικά αναγνωρίσιμη.
Damon Albarn και Jamie Hewlett ένωσαν τις δυνάμεις τους και οι Gorillaz έκτοτε συνεχίζουν να πορεύονται με επιτυχία στη δισκογραφία, μην χάνοντας ποτέ τη φρεσκάδα τους.
Arctic Monkeys – I Bet That You Look Good on the Dancefloor (2005)
Μιας και μιλάγαμε για hype στην αρχή του άρθρου, δεν θα μπορούσε να μην κάνει την εμφάνισή της η απόλυτα hype-αρισμένη μπάντα των καιρών μας -ποιοι άλλοι;- οι Arctic Monkeys.
Καλησπέρα σας, θα θέλαμε να κυκλοφορήσουμε το άλμπουμ (‘Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not’) με πρώτο single το (‘I Bet You Look Good on the Dancefloor’) και ναι πρέπει να δεχτείτε παρόλο που θα ξοδέψετε 500 τόνους μελάνι για να το τυπώσετε.
Το ‘I Bet You Look Good on the Dancefloor’ κυκλοφορεί στις 17 Οκτωβρίου του 2005, 6 (!) μέρες μετά καρφώνεται στην κορυφή των βρετανικών single charts, οι τύποι φαίνεται εξ αρχής ότι έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας και από τότε συνεχίζουν καρφωμένοι στο No.1 για πολλούς και διάφορους λόγους.
Μην ξεχνάτε ότι φέτος έρχονται για πρώτη φορά στη χώρα μας στο TerraVibe Park, όπου αναμένεται να επικρατήσει το αδιαχώρητο.
Ramones – Blitzkrieg Bop (1976)
«Hey! Ho! Let’s go!» είναι η πρώτη φράση από το πρώτο single που έμελλε να ακούσει αυτός ο κόσμος από τους Ramones και πραγματικά θα χρειαζόταν τεράστια προσπάθεια για να μην κάνουν καριέρα μετά απ’ αυτό.
Υπάρχει μια ερμηνεία που λέει πως το κομμάτι μιλάει για τον πόλεμο και τον Χίτλερ, όμως στην προκειμένη αρκεί να πούμε ότι είναι ένα από τα ελάχιστα κομμάτια στην ιστορία της μουσικής που πάντα θα ακούγονται λες και κυκλοφόρησαν… χθες.
Απλούστατη μουσική, άκρως εθιστική, πιθανότατα το απόλυτο earworm και ένας ύμνος μιας ολόκληρης εποχής!
Pearl Jam – Alive (1991)
Τώρα ό,τι και να πούμε για αυτήν την περίπτωση θα είναι λίγο.
Το ‘Ten’ ήταν το ντεμπούτο που θα ονειρευόταν η οποιαδήποτε μπάντα, αλλά και το πρώτο single που κυκλοφόρησε απ’ αυτό ήταν εξίσου ονειρεμένο. Λατρεμένο και διαχρονικό κομμάτι, όχι όμως και ρηχό.
Αν και ο ξεσηκωτικός του ρυθμός, μαζί με τον τίτλο του, παραπέμπουν σε ένα αισιόδοξο κομμάτι, το ‘Alive’ είναι το πρώτο κομμάτι της τριλογίας του Vedder, όπου ο πρωταγωνιστής πληροφορείται από τη μητέρα του ότι αυτός που θεωρούσε βιολογικό του πατέρα είναι πατριός του, γιατί ο πρώτος είναι νεκρός.
Αυτό είναι πραγματικό γεγονός της ζωής του Vedder… Στη συνέχεια του κομματιού, που αποτελεί προϊόν της φαντασίας του, ο πρωταγωνιστής παρενοχλείται σεξουαλικά από τη μητέρα του, λόγω της τρομερής ομοιότητας με τον πατέρα του.
Όπως έχει δηλώσει ο Vedder, το νόημα του κομματιού «έχει αλλάξει» με τα χρόνια, λόγω του παραληρήματος που δημιουργεί το ρεφρέν στους θεατές των συναυλιών της μπάντας.
Έτσι, από κατάρα και πόνο που είναι ζωντανός, πλέον αποτελεί περισσότερο κάποιου είδους κίνητρο για να συνεχίσει κάποιος τη ζωή του παρά τις δυσκολίες.
Oasis – Supersonic (1994)
Το ημερολόγιο γράφει 11 Απριλίου του 1994 και η τσογλαναρία από το Μάντσεστερ πλησιάζει την πόρτα σου. Θες δεν θες θα τους ανοίξεις γιατί τρέχουν με… υπερηχητική ταχύτητα.
Δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήμουν ούτε 2 ετών όταν κυκλοφόρησε αυτή η διαχρονική κομματάρα, το αγαπημένο μου προσωπικά από ολόκληρη τη δισκογραφία των Oasis.
Οι τύποι κατάφεραν μέσα σε ένα τραγούδι να σμίξουν αρμονικά τη γλύκα της κιθάρας του Noel Gallagher μαζί με την έμφυτη αλητεία που κουβαλούσε η φωνή του πολυαγαπημένου του (γκουχ γκουχ) αδερφού Liam Gallagher, δίνοντας νέα πνοή στο βρετανικό ροκ, ή, καλύτερα, στην Britpop, η οποία, για την επόμενη δεκαετία, θα μεσουρανούσε, με τους ίδιους σε θέση μπροστάρηδων (αλλά όχι μοναδικών μπροστάρηδων).
