Ο Παύλος Σιδηρόπουλος μέσα από 10 αγαπημένα τραγούδια του.
Γεννήθηκε από οικογένεια με ιστορικές καταβολές, αφού ήταν ανιψιός της συγγραφέως Έλλης Αλεξίου αλλά και δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά.
Οι αντιθέσεις στη καταγωγή του αποτυπώνονται και στη μουσική του, καθώς επιχειρεί το πάντρεμα της ροκ με το ρεμπέτικο, της Δύσης με την Ανατολή.
Όπως κι ο ίδιος λέει:
Η ανατολική κουλτούρα όταν συγχωνεύτηκε με εμάς τους Έλληνες, απέκτησε μια ιδιαιτερότητα. Αυτή τη στιγμή είμαστε κατά 70 με 30, παίζει αυτό το ποσοστό, περισσότερο ανατολίτες παρά δυτικοί.
Όταν, λοιπόν, έρθει το πλήρωμα του χρόνου, μονάχο του έτσι ώστε ο μεσήλικας να μην ενοχλείται από την ηλεκτρική κιθάρα.
Ο νεαρός να μην ενοχλείται από το μπουζούκι, οι μουσικοί οι ίδιοι και αυτό που αντιπροσωπεύουν, και η ηλεκτρική κιθάρα κι αυτό που αντιπροσωπεύει, να μην έχουν στήσει δυο ταμπούρια απέναντι ο ένας απ’ τον άλλο και να μάχονται αλλά να έχει γίνει πια σαν τρόπος ζωής η χρυσή τομή τους.
Δηλαδή εν ολίγοις να έχει επέλθει ένα 50 – 50, μια ισορρόπηση μέσα μας.
Και μέσα απ’ αυτό το πράγμα να πηγάσει η χρυσή τομή του τραγουδιού, της ιδιαιτερότητας που έχουμε στην ανατολική κουλτούρα και της ιδιαιτερότητας που θα αποκτήσουμε στην δυτική κουλτούρα, με τα υποπροϊόντα της.
Τα συγκροτήματα που έλαβε μέρος και οι συνεργασίες του
Ήταν πολύ ενεργός στην ελληνική μουσική σκηνή με συμμετοχές σε συγκροτήματα όπως Δάμων και Φιντίας, στα Μπουρμπούλια του Σαββόπουλου και συνεργασία με τον Γιάννη Μαρκόπουλο τη περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Εκτός από τραγουδοποιός έχει τελέσει και χρέη ηθοποιού με κυριότερο ρόλο αυτόν στην ταινία ‘Ο Ασυμβίβαστος’ (1977) του Ανδρέα Θωμόπουλου.
Ένας ρόλος που ταίριαζε απόλυτα στις απόψεις και τη ψυχοσύνθεσή του. Στην ταινία αυτή περιλαμβάνονται και δύο από τα πιο γνωστά τραγούδια του Παύλου, το ‘Να μ’ αγαπάς’ και το ‘Κάποτε θα ‘ρθουν’, κομμάτια σύμβολα μέχρι και σήμερα.
Η Μελίνα Σιδηροπούλου, η αδερφή και νόμιμη κληρονόμος του, αδυνατεί να κατηγοριοποιήσει πολιτικά την κοσμοθεωρία του Παύλου:
Ούτε αριστερή, δεξιά ή κεντρώα, ούτε καν αναρχική. Πάνω απ’ όλα ήταν ανθρωπιστική, αφού ο Παύλος τα είχε με την ίδια την εξουσία και όχι με τους υπαλλήλους, τα πιόνια της. Σύμφωνα πάλι με τον συνοδοιπόρο του Δημήτρη Πουλικάκο:
Ο Παυλάκης ήταν αφελής. Μία εντελώς παιδική αθωότητα… Ό,τι του ‘λεγες, το πίστευε!
Μόνο καλά λόγια θα ακούσει κανείς για τον Παύλο, τόσο κοντά τον νιώθουμε όλοι ώστε να μιλάμε για αυτόν και το έργο του αναφέροντας μόνο το μικρό του όνομα.
Ένα έργο το οποίο δείχνει την ευαίσθητη πλευρά του και συγχρόνως το μοναδικό τρόπο του να αγωνίζεται μέσα από τη μουσική.
Έτσι ‘Welcome to the show…’ με 10 από τα πολλά, κορυφαία κομμάτια του, καθώς είναι πολύ δύσκολο να διαλέξεις μόνο τόσα και να τα χωρέσεις σε μια λίστα:
1. Ο Μπάμπης ο Φλου – Φλου (1978)
Από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του Σιδηρόπουλου σε ένα από τα εμβληματικότερα άλμπουμ της δεκαετίας του ’70.
Όσον αφορά το πρόσωπο, τον Μπάμπη, στο οποίο αναφέρεται, οι απόψεις διίστανται. Αποτελούσε υπαρκτό πρόσωπο ή ο Παύλος Σιδηρόπουλος το έγραψε εμπνευσμένος από διαφορετικούς ανθρώπους που συνάντησε στη ζωή του;
Ίσως να μη μάθουμε και ποτέ καθώς «φλου… φίλε μου όλα είναι φλου».
2. Rοck ‘n’ roll στο κρεβάτι – Zorba the freak (1985)
Ατόφιο rock ‘n’roll. Το ερωτικό παιχνίδι στην πιο ειλικρινή του εκδοχή. Το ίδιο και ο Παύλος Σιδηρόπουλος: σε μία από τις τελευταίες του ραδιοφωνικές συνεντεύξεις, δεκατρείς μέρες πριν το θάνατό του, στον δημοσιογράφο Μιχάλη Λημνιό:
-Τι θα ήθελες να πεις με αυτό το κομμάτι;
-Κοίταξε να δεις, αυτό το κομμάτι το ‘χα γράψει ως εξής: Ήμουνα σε μονή κατάσταση, μοναχικός, και έψαχνα να βρω και εγώ κάτι.
-Ένα rock ‘n’ roll;
-‘Oχι ένα rock ‘n’ roll…
-Mια rock ‘n’ roll ζωή;
-Ούτε μια rock ‘n’ roll ζωή, μη λέμε σαχλαμάρες τώρα… Μια γυναίκα έψαχνα να βρω…
3. Άντε και καλή τύχη μάγκες – Zorba the freak (1985)
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος φαντάστηκε τον προπάππου του να τον επισκέπτεται και να του λέει πως ακριβώς να γράψει το άλμπουμ και μετά έγραψε για αυτή τη φαντασίωση ένα γράμμα:
Είχα ακούσει για τον προπάππου μου ότι τον είχαν ξεχασμένο κάπου στην Αμερική.
Όπως άλλωστε το συνήθιζε, απρόσκλητος, μίαν ωραίαν πρωίαν, που λέτε, με σηκώνει απ το κρεβάτι, και πριν προλάβω καλά καλά να πιω τον καφέ μου, με καθίζει στην κόκκινη πολυθρόνα και μου λέει:
«Μόλις έφτασα αεροπορικώς, εξ Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Έμαθα ότι γράφεις ροκ εν ρολ.
Θέλω να μου γράψεις ένα δίσκο, γιατί, εκεί πέρα από Zorba the Greek δώστου συρτάκι, δώστου ο γραφικός Zorba, δώστου χορό οι τρελο-Αμερικάνοι, να σου Zorba the Freak, ο Ζορμπάς.
Θέλω λοιπόν, αυτόν τον δίσκο, για να μάθουν οι συμπατριώτες μου, ότι δεν έμεινα εκεί με σταυρωμένα τα χέρια.
Μόνο, ένα από αυτά, γράφτο στ’ Αμερικάνικα, για μια Αμερικάνα, που ερωτεύτηκα και μ’ έκανε ρεζίλι των σκυλιώνε.
Σού ‘χω ετοιμάσει τον στίχο του, διόρθωσέ το, αν έχει λάθη.
Σού ‘χω και κάτι στα Ελληνικά γραμμένα, βάλε και κάνα δυο έτσι ωραία ορχηστρικά, κάνα δυο παλιά σου αλλά μοντέρνα παιγμένα, να βάλει κι ένα ο παραγωγός σου, τέλος πάντων τα βρίσκετε εσείς οι ροκενρολίστες, κι αυτό είναι.
Στο εξώφυλλο θέλω να βάλεις έτσι μια δικιά σου φωτογραφία όταν ήσουνα μικρός, όπως σε θυμάμαι ντυμένο καουμπόη.
Νά ‘χει τ’ όνομά μου με μεγάλα γράμματα και να βοηθήσει και καμιά κοπελιά που να ‘ναι και όμορφη για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας δισέγγονε»
4. Η – Εν Λευκώ (1982)
Η συντόμευση του «Ηρωίνη», τραγούδι το οποίο λογοκρίθηκε για προτροπή της νεολαίας στα ναρκωτικά, αν όμως το ακούσει κανείς προσεκτικά θα καταλάβει πως μόνο αυτό δεν κάνει.
Όπως τραγουδάει και ο Παύλος: «είν’ επικίνδυνη και θέλει προσοχή, θανάτου άγγελος σωματοφύλακάς της».
5. Ο Χαρμάνης – Τα μπλουζ του πρίγκηπα (1992)
Ο δίσκος που περιέχει αυτό το τραγούδι εκδόθηκε δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Σιδηρόπουλου.
Ο δίσκος αυτός περιέχει πειραματικές ηχογραφήσεις που έγιναν από το 1979 ως το 1981 και ήταν ο καρπός των προσπαθειών που είχαν ξεκινήσει από το 1972.
Εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος παντρεύει το μπλουζ με το ρεμπέτικο, κάτι που μόνο αυτός μπορούσε να το κάνει τόσο καλά:
6. Τω Aγνώστω Θεώ – Φλου (1978)
Ένα κομμάτι το οποίο από τον πρώτο στίχο σου μεταδίδει το σκοτεινό κλίμα του. Σε αυτό φαίνεται η φιλία του Παύλου με την Άννα Νταλάρα, με την οποία είχαν ατελείωτες συζητήσεις.
Η Άννα, είχε μία άλλη φιλοσοφία ζωής τότε, ήταν το κορίτσι που αγαπούσε τα άστρα, και τα όνειρο.
Η προσωπικότητά της είχε γοητεύσει τον Παύλο, έτσι που αυτός, χαρακτήριζε τη φιλία τους, σαν τράπουλα Ταρό, δηλαδή, μυστηριώδη και αινιγματική.
Ο λόγος είναι για εκείνη τη φιλία, την τόσο πολύτιμη, που έμοιαζε με αθώο μωρό, με μάτια στραμμένα στην αναζήτηση των αιώνιων αινιγμάτων.
7. Ο Ντάμης Ο Σκληρός – Απογοήτευση (1972)
Το τραγούδι ανήκει στον δίσκο ‘Απογοήτευση’ του συγκροτήματος Μπουρμπούλια, του Διονύση Σαββόπουλου, στο οποίο άνηκε και ο Σιδηρόπουλος για ένα διάστημα.
Ο ‘Ντάμης ο σκληρός’ αρχικά ονομαζόταν ‘Ο Ντάμης ο ληστής’, αλλά η δισκογραφική εταιρεία ζήτησε αλλαγή του τίτλου για να αποφύγει προβλήματα με τη λογοκρισία.
8. Day after day (1972)
Δύο αγγλόφωνα τραγούδια του 1972 μαρτυρούν πως ένα διεθνές άνοιγμα απασχόλησε τον Σιδηρόπουλο για μία περίοδο της ζωής του.
Πρόκειται για τα ‘Day after day’ και ‘Tell me’, που προέκυψαν όταν ο 24χρονος Παύλος έδωσε στίχους του στον συνθέτη Μιχάλη Καρρά, ο οποίος πηγαινοερχόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εφόσον δεν έγινε τίποτα, ο Σιδηρόπουλος εγκατέλειψε οριστικά κάθε διάθεση για την πολυπόθητη διεθνή καριέρα.
9. H φαντασία στην εξουσία – Η φαντασία στην εξουσία (1986)
Το τραγούδι ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά από τον Παύλο Σιδηρόπουλο στους Ρομαντικούς Παραβάτες και στον ομότιτλο δίσκο.
Ο δίσκος ξεχώρισε για τον ιδιαίτερο ήχο του και αποτελεί μια σύμπραξη Σιδηρόπουλου, Στέλιου Βαμβακάρη και Δέσποινας Γλέζου.
10. Ηλεκτρικός Θησέας – Τολμηρή Επικοινωνία (1988)
Ένα διαχρονικό κομμάτι με έντονο πολιτικό νόημα, σε στίχους του Δημήτρη Βάρου και την μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Ο ‘Ηλεκτρικός Θησέας’, είναι ο σύγχρονος ήρωας της καθημερινότητας που παλεύει για να σκοτώσει τον Μινώταυρο, αυτόν δηλαδή που τον καταπιέζει και ευθύνεται για τα δεινά και τις αδικίες που έχει προκαλέσει στην κοινωνία.
Ζωγράφισε ένα ήλιο στο ταβάνι
Μίλησε με τ’ αγέρι της νυχτιάς
Και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου
Στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου
Ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς
Η άποψη του Σιδηρόπουλου για το rock ‘n’ roll είναι ξεκάθαρη και όσον αφορά τον ελληνικό στίχο, τονίζει σε συνέντευξή του:
Έχει μεγάλη δυσκολία να μπει ελληνικός στίχος στην ροκ μουσική, αλλά πώς να το κάνουμε, πρέπει να παλέψεις. Πρώτα θα βγει λίγο κουτσό, λίγο τραυματισμένο, μετά όμως θα βρει τον δρόμο του.
Θέλει ειδική μελέτη.
Εγώ κουράστηκα αλλά βρήκα τα μυστικά της ελληνικής γλώσσας και τώρα ο στίχος κολλάει. Κοφτά, λέξη προς λέξη. Και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση γιατί αυτό το ταξίδι το ‘βγαλα πέρα μόνος μου.
Εν κατακλείδι, που θα έλεγε και ο Παύλος Σιδηρόπουλος, το rock ‘n’ roll θα είναι πάντα η μουσική που θα έχει ως κέντρο τον άνθρωπο και τα πάθη του:
Μ’ αρέσει το rock ‘n’ roll.
Μ’ αρέσει η στιχουργική του, μ’ αρέσουν αυτά που περνάει στον κόσμο.
Μ’ αρέσει το ότι είναι προπάντων μουσική για τον άνθρωπο, για τα πάθη του, για το συναίσθημά του.
Όχι για την ψυχρή λογική και, προπάντων, όχι για την τεχνοκρατία.
