Βενετία, 15 Ιουλίου 1989. Πλήθος κόσμου από όλα τα μέρη της Ιταλίας αλλά και από πολλά μέρη της Ευρώπης, έχει πλημμυρίσει την πόλη της Βενετίας σε μία προσπάθεια να απολαύσει ζωντανά τους Pink Floyd.
Μια ιστορική συναυλία, που έμελλε να αφήσει το στίγμα της στην ιστορία της μουσικής (και όχι μόνο για τους προφανείς λόγους).
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αρχικά, η συναυλία επρόκειτο να λάβει χώρα σε ένα από τα σημεία-ορόσημα της πόλης, την Πλατεία του Αγίου Μάρκου, και να μεταδοθεί ζωντανά σε περισσότερες από 12 χώρες.
Η πρωτοβουλία πάρθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο λέγοντας ότι η Βενετία «οφείλει να είναι ανοιχτή σε νέες τάσεις, συμπεριλαμβανομένης και της rock μουσικής».
Αν και το Δημοτικό Συμβούλιο φάνηκε να είναι αρκετά προοδευτικό, οι κάτοικοι είχαν αντίθετη άποψη. Φοβούμενοι ότι οι δονήσεις από τη δυνατή μουσική ίσως έβλαπταν τα αρχαία μνημεία, η ιδέα αυτή δεν τους έβρισκε σύμφωνους.
Ειδικότερα, όπως είχε δηλώσει ένας επίτροπος τουρισμού:
Τα ιστορικά κέντρα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για εμφανίσεις που δεν είναι συμβατές με την ιστορική τους φύση. Αν θέλουν rock μουσική, ας το κάνουν σε ένα ποδοσφαιρικό στάδιο, αλλά όχι στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου.
Παρόλα αυτά, το στάδιο Perluigi Penzo, που θεωρητικά θα μπορούσε να φιλοξενήσει τη συναυλία των Pink Floyd, χωρούσε μόλις 7.450 άτομα, καθιστώντας αδύνατο να φιλοξενήσει τη λαοθάλασσα που είχε συρρεύσει στην πόλη.
Έτσι, κατόπιν συνεννόησης αλλά και λόγω του αμείωτου σεβασμού του συγκροτήματος απέναντι στην ιστορική πόλη, ο κύβος ερρίφθη· οι Pink Floyd θα μείωναν τα ντεσιμπέλ του ήχου από 100 σε 60 και θα έπαιζαν σε μία πλωτή εξέδρα που θα απείχε περίπου 180 μέτρα από την πλατεία.
Απίστευτο και όμως αληθινό!
Όμως, τη ζημιά δεν την προκάλεσαν οι Βρετανοί θρύλοι, αλλά το ίδιο το πλήθος.
Σαν μία αλλοτινή απόβαση στην Νορμανδία, τα 200.000 άτομα που μαζεύτηκαν τελικά (μόνο 60.000 από αυτούς ήταν κάτοικοι της πόλης), άφησαν πίσω τους -ούτε λίγο, ούτε πολύ- 300 τόνους σκουπίδια και 500 κυβικά μέτρα από άδεια κουτάκια και μπουκάλια.
Όχι μόνο αυτό, αλλά καθότι δεν είχαν τοποθετηθεί πουθενά χημικές τουαλέτες, οι παρευρισκόμενοι έκαναν την ανάγκη τους σε… μνημεία ιστορικής σημασίας και σε τοίχους. Ναι, σωστά διαβάσατε. Φαίνεται πως το μηδενικό αντίτιμο για να βρεθεί κάποιος στον συναυλιακό χώρο, είχε το τίμημά του.
Το αλλόκοτο είναι πως παρά τη δυσοσμία και τη θάλασσα από τα σκουπίδια που άφησαν πίσω τους οι fans, δεν σημειώθηκαν παρά ελάχιστες ζημιές.
Οι σοβαρότερες απ’ αυτές εντοπίστηκαν σε μία συλλογή μαρμάρινων αγαλμάτων, γνωστή και ως η «Σολομώντεια λύση», που, παρόλα αυτά, ήταν αδύνατο να προσδιοριστεί αν συνέβησαν εξαιτίας των ακροατών ή της έντασης της μουσικής.
Το ζήτημα είναι πως τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Αντιθέτως, τώρα ξεκινούν. Όπως ήταν φυσικό, ακολούθησε φοβερή κατακραυγή, με τον πρώην δήμαρχο της Ρώμης, Renato Nicolini, να δηλώνει στις εφημερίδες:
Αυτό δεν ήταν μία πολιτιστική εκδήλωση, αλλά μία μεγάλη εμπορική επιχείρηση που προωθήθηκε από την τηλεόραση και τη μουσική βιομηχανία.
Δύο ημέρες αργότερα, σε μία δημόσια συνεδρίαση, ο δήμαρχος της πόλης, Antonio Casellati, αποφάσισε να υπερασπιστεί τον εαυτό του λέγοντας πως δέχτηκε μία «ανεξήγητη πίεση» από τη δημόσια τηλεόραση (δηλαδή το κανάλι RAI), το οποίο είχε μεγάλο κέρδος από την συναυλία.
Βέβαια, οι προσπάθειές του να τα «μπαλώσει» απέβησαν άκαρπες, με τους απανταχού αντιπάλους να τον πιέζουν να φύγει από την καρέκλα της δημαρχίας.
Έτσι, η ευχή τους πραγματοποιήθηκε. Πριν καλά-καλά τελειώσει η εβδομάδα, όλα τα μέλη του δημοτικού συμβουλίου υπέβαλαν την παραίτησή τους, παρασύροντας μαζί τους και τον Casellati.
Ο David Gilmour, μιλώντας για τη συγκεκριμένη συναυλία, δήλωσε:
H συναυλία των Pink Floyd στη Βενετία ήταν πολύ διασκεδαστική, αλλά παράλληλα υπήρχε ένταση και νευρικότητα. Είχαμε ένα καθορισμένο πλαίσιο στο οποίο θα πραγματοποιούσαμε το show.
H δορυφορική μετάδοση σήμαινε ότι έπρεπε να ήμασταν απόλυτα ακριβείς.
Είχαμε τη λίστα των τραγουδιών και ήδη την είχαμε μικρύνει, πράγμα που δεν είχαμε κάνει ποτέ πριν.
Είχα ένα μεγάλο ψηφιακό ρολόι στο πάτωμα μπροστά μου και την ώρα έναρξης του κάθε τραγουδιού, γραμμένη σ’ ένα κομμάτι χαρτί. Αν πλησιάζαμε την ώρα έναρξης του επόμενου τραγουδιού, απλά έπρεπε να ολοκληρώσω το προηγούμενο.
Περάσαμε πραγματικά καλές στιγμές, αλλά οι αρχές της πόλης που είχαν συμφωνήσει να παρέχουν όλες τις υπηρεσίες ασφαλείας, όπως τουαλέτες, φαγητό, απλώς αρνήθηκαν να αναλάβουν τις ευθύνες για ό,τι είχαν να κάνουν και προσπάθησαν να κατηγορήσουν εμάς για τα όποια προβλήματα.
Η setlist της ιστορικής συναυλίας των Pink Floyd:
1. Shine On You Crazy Diamond (Part 1 intro)
2. Learning to Fly”
3. Yet Another Movie
4. Round and Around
5. Sorrow
6. The Dogs of War
7. On the Turning Away
8. Time
9. The Great Gig in the Sky
10. Wish You Were Here
11. Money
12. Another Brick in the Wall (Part 2)
13. Comfortably Numb
14. Run Like Hell
