Το 1917, έχοντας δυνατό momentum από τις Χρυσές Σφαίρες και τα βραβεία BAFTA, φάνταζε ένα εκ των μεγάλων φαβορί για τα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ή/και Σκηνοθεσίας που τελικά αμφότερα κατέληξαν στο Parasite.
Ήταν όμως σίγουρο ότι η ταινία του Sam Mendes, που συζητήθηκε ιδιαίτερα για την πρωτοποριακή ψευδαίσθηση του μονόπλανου καθ’ όλη τη διάρκειά της, θα έπαιρνε κάποια βραβεία, έστω στις κατηγορίες για τους τεχνικούς τομείς. Όπως και έγινε.
Το 1917 λοιπόν βραβεύτηκε στην κατηγορία της Φωτογραφίας, με τον Roger Deakins να παραλαμβάνει το δεύτερο Όσκαρ του μέσα σε διάστημα μερικών ετών, αφού νικητής αναδείχθηκε και το 2018 στην ίδια κατηγορία, τότε με το Blade Runner 2049.
Η βραδιά είχε ακόμα δύο βραβεία για το 1917, αυτά σε Οπτικά Εφέ και Ήχο, ενώ δύο ακόμα τεχνικά βραβεία για τα οποία θεωρούταν ένα εκ των φαβορί (Μοντάζ και Μιξάζ) κατέληξαν τελικά στο Ford v Ferrari.
Την 6η Απριλίου του 1917:
Δύο Βρετανοί στρατιώτες αναλαμβάνουν μία δύσκολη αποστολή.
Να περάσουν από εχθρικά εδάφη με ταχείς ρυθμούς και να παραδώσουν ένα σημαντικό μήνυμα σε συμμαχικά στρατεύματα, προκειμένου να αποφευχθεί η σφαγή 1.600 στρατιωτών.
Ο Sam Mendes (‘American Beauty’, ‘Skyfall’), εμπνευσμένος εν μέρει από τις ιστορίες που του έλεγε ο παππούς του (στον οποίο είναι αφιερωμένη και η ταινία) και με την βοήθεια της Krysty Wilson-Cairns στο σενάριο, μας μεταφέρει στα μέσα του Μεγάλου Πολέμου.
Δημιούργησε μία ταινία που σε σημεία φαντάζει αναπάντεχα μικρή σε κλίμακα για το είδος της, αποφεύγοντας τις επικές μάχες εδάφους και τις εντυπωσιακές αερομαχίες, για να παραδώσει μία ιστορία ανθρώπινου ηρωισμού, δίχως όμως τις περιττές θριαμβολογίες.
Ο σκηνοθέτης φρόντισε να κάνει τη ζωή του αρκετά πιο δύσκολη, επιλέγοντας την τεχνική του μονοπλάνου (με τα ψίχουλα της προσπάθειας αυτής να πέφτουν ήδη από το ‘Spectre’), χρησιμοποιώντας έξυπνο μοντάζ για να μπορέσει να κρύψει τις διάφορες λήψεις, που στη συνέχεια ενώθηκαν μεταξύ τους για να δώσουν την αίσθηση μίας συνεχόμενης.
Πρόκειται για μία τεχνική που γεννά νέες προκλήσεις, οι οποίες έρχονται να προστεθούν στις ήδη υπάρχουσες, αν όμως η εκτέλεση είναι σωστή, τότε ο δημιουργός θα έχει στα χέρια του ένα αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα.
Πολλοί σκηνοθέτες το έχουν επιχειρήσει στο παρελθόν, όπως ο Hitchcock (με το ‘Rope’ του 1948) ή, πιο πρόσφατα, ο Alejandro Iñárritu, ο οποίος πήρε δύο χρονιές σερί το Όσκαρ σκηνοθεσίας, με βασικό του εργαλείο τη συγκεκριμένη τεχνική.
Δείτε ακόμα:
