Γράφει η Δέσποινα Ρήγα
Τον προηγούμενο μήνα, στις 11 Σεπτεμβρίου, είχαμε ένα από τα μεγαλύτερα come-back της δεκαετίας, που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο για έναν λάτρη της rock μουσικής: αυτό του συγκροτήματος των The Libertines. Πέρασαν έντεκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους album – ‘The Libertines’ (2004) και δεκατρία χρόνια μετά το πρώτο τους album – ‘Up the Bracket’ (2002). Ο Carl Barât και ο Pete Doherty, το ταλαντούχο δίδυμο, μετά από χρόνια συγκρούσεων και καταχρήσεων, συνειδητοποίησαν ότι περισσότερα μπορείς να καταφέρεις όταν είσαι ενωμένος, παρά όταν είσαι ανεξάρτητος. Παρέα με τα υπόλοιπα μέλη, τον John Hassall και τον Gary Powell, έδωσαν εκ νέου ελπίδες για το μέλλον του συγκροτήματος και συνέχισαν αυτό που είχαν αφήσει στη μέση, όταν ίδρυσαν τους Libertines, πίσω το 1997.
Αλλά πριν αναλύσουμε τον νέο τους δίσκο, ας πούμε δυο λόγια για το μουσικό τους ύφος και τα προηγούμενα albums που είχαν κυκλοφορήσει με αρκετή επιτυχία στο παρελθόν. Πρώτα απ’ όλα αποτελούν έναν από τους βασικότερους εκπροσώπους του κινήματος post punk, indie και garage rock της Αγγλίας, που τα τελευταία χρόνια έχει γνωρίσει μεγάλη άνθηση. Ο ήχος τους διακρίνεται από ένα ιδιαίτερο στυλ, ζωντάνια και ενεργητικότητα και είναι δύσκολο να μη σε ξεσηκώσει από τα πρώτα riffs που μας εισάγουν σε κάθε κομμάτι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του δυναμισμού της μουσικής τους είναι ένα από τα επιτυχημένα singles τους, ‘Don’t Look Back Into The Sun’.
Βασικότερα και ωραιότερα κατά τη γνώμη μου κομμάτια του ‘Up The Bracket’ (2002), που θεωρείται ένα από τα καλύτερα albums της δεκαετίας, είναι τα ‘Time For Heroes’, ‘Boys in the Band’, ‘Up The Bracket’, ‘The Good Old Days’ και ‘I Get Along’. Το album ‘The Libertines’ (2004) έφτασε αμέσως της πρώτη θέση στο Ηνωμένο Βασίλειο και συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο με τα 1001 ‘Albums You Must Hear Before You Die’. Από τα καλύτερα κομμάτια του album τα ‘Can’t Stand Me Now’, ‘What Katie Did’, ‘What Became of the Likely Lads’ και ‘Music When the Lights Go Out’.
Η επανένωση ήρθε μετά από πολλές διαφωνίες, απρόοπτα, αλλά και αιτήματα των fans και των μουσικόφιλων. Ο Peter Doherty αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας κυρίως λόγω της κατάχρησης ναρκωτικών, ενώ ίδρυσε δικό του συγκρότημα, τους Babyshambles. Ο Carl Barât από την άλλη, ασχολήθηκε με δικές του δουλειές ως βασικός κιθαρίστας του συγκροτήματος Dirty Pretty Things. Επειδή αγαπάω τη μουσική τους, παρακολουθούσα τις δουλειές τους όλα αυτά τα χρόνια και ήλπιζα πραγματικά να φτάσει η μέρα που θα ακούσω ότι ενώθηκαν πάλι. Γιατί καλώς ή κακώς, μπορεί όλα τα κομμάτια που έφτιαξαν εκτός Libertines να ήταν αξιόλογα και να θύμιζαν πως αποτελούσαν κάποτε μέλη του ίδιου συγκροτήματος, τίποτα όμως δεν ήταν το ίδιο. Είναι ταλαντούχοι και αποτελούν δίδυμο ανεπανάληπτο, μιας και μαζί ζωγραφίζουν με τη μουσική τους.
Να που ήρθε το τρίτο τους album, ‘Anthem For Doomed Youth’ (2015). Η φιλία τους δέχτηκε πληγές, ο Pete Doherty και ο Carl Barât φαίνεται να άφησαν στην άκρη τις προσωπικές τους διαφορές, πλέον ωρίμασαν και επέστρεψαν ο ένας κοντά στον άλλο αλλαγμένοι. Και αυτό φαίνεται και στη μουσική τους. Οι στίχοι κρύβουν συμβολισμούς, στο ‘Heart of The Matter’, μοιάζει να προσπαθούν να βρουν και να πάρουν πίσω τη ζωηράδα και την ενεργητικότητα που πάντα τους χαρακτήριζε (“I am no stranger to the cause, I carry them in my soul, they scorch my flesh and leave great holes, in the meaning of my life…”). Καταπληκτικό κομμάτι, όπως επίσης και το ‘Glasgow Coma Scale Blues’, με τις αρκετές εναλλαγές που το κάνουν ακόμα πιο όμορφο (“What happened to the joy in the hearts of the boys, like it’s part of the part of the scene, they go harder it seems, they can share a good heart, but you go, go back to your change…”). Το ‘Gunga Din’ πρωτοτυπεί σε reggae ρυθμούς, ενώ το ‘Fame and Fortune’ είναι χαρακτηριστικό του ειρωνικού και σαρκαστικού ύφους του συγκροτήματος. Από τις πιο μελαγχολικές μπαλάντες τα ‘Dead For Love’ –που είναι ιδιαίτερα δραματικό- και ‘You Are My Waterloo’, που ξεχωρίζουν με τους υπέροχους στίχους και τη λυρικότητα τους, ανάμεσα στα υπόλοιπα κομμάτια. Τέλος, ένα από τα πιο άρτια δομημένα κομμάτια είναι αυτό που φέρει τον τίτλο του album, ‘Anthem for Doomed Youth’.
Συμπερασματικά, είναι ένα απίστευτα θετικό come-back, που αφήνει μια αισιόδοξη οπτική για το μέλλον του συγκροτήματος των The Libertines. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο μέχρι στιγμής album τους, αλλά το σίγουρο είναι ότι είναι το πιο διαφορετικό. Οι αλλαγές και οι ζυμώσεις που έγιναν στις σχέσεις των μελών και οι εμπειρίες των τελευταίων χρόνων αποτυπώθηκαν στους στίχους και στη μουσική, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση και αυξάνοντας τις προσδοκίες μας για το τι θα ακολουθήσει από αυτό το ταλαντούχο δίδυμο. Αναμένουμε λοιπόν.
