Το ‘Game of Thrones’ ρίχνει αυλαία με το επόμενο επεισόδιο και έχουμε μια τηλεοπτική ώρα ακόμα για να μάθουμε πώς θα τελειώσει μία από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών και ίσως η σημαντικότερη της τρέχουσας δεκαετίας.
Η σειρά ξεκίνησε το 2011 και πολύ σύντομα έγινε ένα φαινόμενο, θα πρέπει να προσπαθήσετε για να βρείτε άτομο που να μην ξέρει τι σημαίνει το Dracarys, ακόμα και να μην βλέπουν σειρά, υπάρχει κόσμος που ονόμασε το παιδί του Khaleesi, καταλαβαίνετε δηλαδή για τι πράγμα μιλάμε.
Όπως και να έχει, η σπάνια αυτή στιγμή που κάτι σημαντικό φτάνει στο τέλος του μας άνοιξε την όρεξη για να δούμε μερικά από τα καλύτερα φινάλε σειρών. Προφανώς κάπου εδώ βάζουμε μια μεγάλη ταμπέλα Spoiler Alert για όποιον δεν έχει δει κάποια από τις παρακάτω σειρές.
Καταλήξαμε σε μια πεντάδα η οποία δεν έχει την μορφή βαθμολογικής κατάταξης και επίσης είπαμε να αναφέρουμε πέντε από τα καλύτερα φινάλε τηλεοπτικών σειρών, οπότε δεν θα βρείτε εδώ το ‘LOST’ και όχι πέντε από τα χειρότερα, όπου ούτε εκεί θα βρίσκατε το ‘LOST’ (δεν κρατήθηκα). Τι θα βρείτε λοιπόν;
Breaking Bad
Να ξεκαθαρίσω πως το παίρνω κάπως χρονικά όπως τα είδα και γι’αυτό μπαίνει πρώτο το ‘Breaking Bad’ εδώ πέρα. Η σειρά του Vince Gilligan τελείωσε τον Σεπτέμβρη του 2013, αφού πρώτα ολοκλήρωσε την πορεία της από ενδιαφέρουσα αλλά «ας περιμένουμε να δούμε τι θα δείξουν» σειρά, σε μία σειρά που έχει κερδίσει πανάξια την θέση της στο τηλεοπτικό πάνθεον.
Έχω δει πως υπάρχουν κάποιες συζητήσεις ανά τα χρόνια για το φινάλε, ότι ήταν κάπως προβλέψιμο, κάπως καθαρό από άποψη ανατροπών και συγκινήσεων, αλλά νομίζω πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστό τέλος για τους χαρακτήρες αυτούς. Έτσι κι αλλιώς η σειρά είχε ήδη δώσει το ‘Ozymandias’ δύο επεισόδια νωρίτερα (αντικειμενικά ένα από τα καλύτερα επεισόδια ever), οπότε αυτό που έμενε είναι ο επίλογος.
Και ήταν φανταστικός. Από την επιστροφή του Walt, στην τελευταία συζήτηση με την Skylar, μέχρι το εκρηκτικό φινάλε και την σωτηρία του Jesse, το ‘Felina’ (αναγραμματισμός του finale αλλά και μία μίξη διαφόρων χημικών στοιχείων), προτίμησε να πει την ιστορία που ήθελε και να μην ψάξει τρόπους να ξαφνιάσει το κοινό και ίσως αυτό είναι το μυστικό για ένα καλό φινάλε (όχι όμως για ένα καθολικά αποδεκτό φινάλε).
Βέβαια πριν λίγους μήνες μάθαμε πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα να ειπωθούν μιας και ανακοινώθηκε ταινία που θα ακολουθεί τα χνάρια του Jesse μετά την απόδρασή του, σκηνοθετημένη και γραμμένη από τον Gilligan, οπότε φαντάζομαι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Επίσης, spoiler alert, αλλά σε κάποια χρόνια θα αξίζει μια θέση σε αντίστοιχη λίστα και στο ‘Better Call Saul’.
Breaking Bad: Αίμα, δάκρυα και blue meth στην έρημο του New Mexico
The Sopranos
Η λεγόμενη χρυσή εποχή της τηλεόρασης που διανύουμε εδώ και αρκετά χρόνια πιθανότατα δεν θα υπήρχε αν δεν γεννιόταν ο Tony Soprano. Η σειρά του David Chase έδειξε πως μπορεί να ειπωθεί σωστό δράμα σε τηλεοπτικά πλαίσια και άνοιξε διάπλατα την πόρτα για όλα όσα ακολούθησαν.
Η ιστορία ενός μαφιόζου που ξεκινάει με την πρώτη του θεραπευτική συνεδρία μάγεψε τους πάντες και o Tony Soprano (ενσαρκωμένος από έναν ανεπανάληπτο James Gandolfini) έγινε ίσως το βασικό πρότυπο για όλους τους επόμενους τηλεοπτικούς αντί-ήρωες που πέρασαν από τις οθόνες μας.
Τον Ιούνιο του 2007 προβλήθηκε το ‘Made in America’, το τελευταίο επεισόδιο της σειράς το οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα κομμάτια ποπ κουλτούρας όλων των εποχών.
Μία μελετημένη μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια τελική σκηνή (υπάρχουν κολοσσιαία άρθρα που περιγράφουν αναλυτικά το σκεπτικό πίσω από κάθε πλάνο), ένα οικογενειακό τραπέζι σε ένα diner, μία δόση Journey, ένα καμπανάκι, μια έκπληκτη έκφραση και… τέλος.
Η απόφαση να τελειώσει το επεισόδιο με αυτόν τον τρόπο λειτούργησε σαν ένα Big Bang ανελέητων συζητήσεων και αναλύσεων. Πέθανε ο Tony, έζησε ο Tony, τι πρέπει να πιστέψουμε; Τα στοιχεία είναι εκεί για όποιον θέλει να τα δει αλλά όπως και να έχει, με αυτήν την απόφαση το ‘The Sopranos’ πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο που λίγες σειρές έχουν κατορθώσει να φτάσουν.
Αθάνατο αρκετά πριν κοπεί απότομα το ‘Don’t Stop Believing’, το τέλος του Tony Soprano σηματοδότησε την αρχή μιας νέας εποχής για την τηλεόραση.
The Leftovers
Μετά το τέλος του ‘LOST’, o Damon Lindelof αποφάσισε να φέρει στην μικρή οθόνη το βιβλίο του Tom Perrotta, ‘The Leftovers’, όπου για έναν ανεξήγητο λόγο το 2% του πλανήτη εξαφανίζεται και ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθεί να χειριστεί αυτήν την ξαφνική απώλεια.
Ένα υπαρξιακό δράμα που κέρδισε περισσότερο κόσμο όταν πήρε λίγο λιγότερο τον εαυτό του στα σοβαρά, δίχως όμως να γίνεται ποτέ κωμικό, παρουσιάζει έναν κόσμο που πάσχει από μαζικό phantom pain και αναρωτιέται, τι κάνουμε όταν η τραγωδία χτυπήσει με τέτοιο τρόπο που όχι απλά δεν μπορείς να συνέλθεις, αλλά ούτε και να αντεπιτεθείς;
Μια ανθρωπότητα δεμένη χειροπόδαρα και η ιστορία μερικών ανθρώπων που δεν ξέρουν πώς να προχωρήσουν, η Carrie Coon είναι απίστευτη ως Nora Durst, μία γυναίκα που έχασε όλη της την οικογένεια μετά το μυστήριο συμβάν και κουβαλάει όλη την σειρά μέχρι και την τελευταία σκηνή, με πολύ μεγάλη βοήθεια από το υπόλοιπο, εξαιρετικό καστ, όπως τον Justin Theroux ή τον Cristopher Eccleston.
Η σειρά κράτησε 3 σεζόν, η κάθε μία καλύτερη από την άλλη, με τον Lindelof μάλλον να μαθαίνει το μάθημά του μιας και δεν ενδιαφέρεται τόσο στο να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης, όσο να ασχοληθεί με την διαδικασία του να προχωρά κανείς τη ζωή του αφήνοντας πίσω το τραύμα του.
Ουσιαστικά ένα post-apocalyptic σκηνικό, όπου όμως η κοινωνία δεν έχει μετατρέψει τις πόλεις σε καφετιά πεδία μάχης, η μάχη γίνεται εσωτερικά για να καταλήξει σε ένα πανέμορφο φινάλε, με την καθαρτική μουσική του Max Richter να συμπεριφέρεται σαν ένας ξεχωριστός χαρακτήρας που βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα για να απογειώσει κάποια σκηνή.
Δεν ξέρω αν θα έχει γερή κληρονομία το ‘The Leftovers’, έδωσε σίγουρα πίσω όμως όποιο credit έχασε ο Lindelof με το ‘LOST’ και σε εμάς μία από τις πιο καλοστημένες ιστορίες των τελευταίων ετών.
Twin Peaks: The Return
Δεν μπορούν σίγουρα να χωρέσουν σε λίγα λόγια αυτό που έκαναν οι David Lynch και Mark Frost με την αναβίωση του ‘Twin Peaks’. Μία συνέχεια που ήρθε σχεδόν όπως υποσχέθηκε, 25 χρόνια μετά, είχε την δύσκολη δουλειά να επαναφέρει στην τηλεόραση μία από τις σειρές που στιγμάτισαν το μέσο και να βρει έναν τρόπο να τελειώσει την ιστορία του Special Agent Dale Cooper.
Ενδιάμεσα είχε κυκλοφορήσει το 1992 μία ταινία prequel με ψήγματα sequel (ναι, είναι λίγο περίεργο), οι φανς είχαν αποδεχθεί την κατάσταση και κανείς δεν περίμενε πιθανή επιστροφή, ειδικά με τον Lynch να έμοιαζε αδιάφορος στο να ασχοληθεί ξανά και με την τελευταία του δημιουργία να ήταν το 2006 με ό,τι ήταν το ‘Inland Empire’.
Η αγαπημένη μας τσίχλα όμως γύρισε στην μόδα, ο Lynch κατόρθωσε να πείσει παραγωγούς και υπευθύνους να του δώσουν την άδεια να φτιάξει 18 επεισόδια και τον Μάιο του 2017 ακούστηκε ξανά στην τηλεόραση το αξέχαστο θέμα του Angelo Badalamenti.
Αυτό που ακολούθησε ήταν κάτι που πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε σε τέτοιο βαθμό, με τον Lynch ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει με την σειρά του, δίχως περιορισμούς, με απρόσμενες δόσεις fan-service, πάντα όμως με την προοπτική της απότομης στροφής στο σκοτάδι που τόσο αρέσει στον δημιουργό.
Τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους, μας είπε ξανά αντίο με ένα τέλος που σου ραγίζει την καρδιά για ένα σωρό διαφορετικούς λόγους, δίχως όμως να μπορούσε να είναι διαφορετικό. Ο
Lynch αρχικά κατόρθωσε να επαναφέρει την σειρά του στις συζητήσεις του μοντέρνου κόσμου (κάποιοι θα πουν πως δεν είχε φύγει ποτέ) και με το τελευταίο επεισόδιο εξασφάλισε πως, τελικά, δεν πρόκειται να σταματήσουν ποτέ να το συζητάνε.
Το ‘Twin Peaks’ ξεκίνησε με ένα μυστήριο και τελειώνει όπως θα έπρεπε, με μια ερώτηση και μια κραυγή που θα αντηχεί αιώνια.
Το Twin Peaks και η αποδόμηση της νοσταλγίας
Mad Men
Η τελευταία σειρά για την ώρα σε μια σειρά σειρών που μου διέλυσαν το ενδιαφέρον για άλλες σειρές, το ‘Mad Men’ σε ένα επιφανειακό επίπεδο αφηγείται την ιστορία μίας διαφημιστικής εταιρίας που προσπαθεί να μεγαλώσει και να επιβιώσει στην Αμερική της δεκαετίας του ’60, ουσιαστικά όμως δεν είναι τίποτα άλλο από την ιστορία της ίδιας της Αμερικής εκείνη την πολυτάραχη δεκαετία.
Χρησιμοποιώντας ένα ουσιαστικά τέλειο ρόστερ χαρακτήρων, μας μεταφέρει σε μια Αμερική που βρίσκεται στο χείλος της αλλαγής, η παλιά φρουρά πεθαίνει, μπαίνουν νέοι κανόνες στο παιχνίδι, κάπου εμφανίζεται ο πόλεμος του Βιετνάμ, ένας Πρόεδρος δολοφονείται μέρα-μεσημέρι, δεν γίνεται ποτέ όμως ντοκιμαντέρ, αντ’ αυτού, χρησιμοποιεί όλα αυτά τα γεγονότα για να μάθει κάτι στους ήρωές του και σε εμάς (σχεδόν κάθε τελευταίο επεισόδιο επικεντρώνεται γύρω από ένα σημαντικό γεγονός της εκάστοτε χρονιάς).
Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Don Draper, αρχέτυπο Αμερικάνου της εποχής, περήφανος κατακτητής του ονείρου, με μία δουλειά που αγαπάει, μια πανέμορφη γυναίκα και δυο υπέροχα παιδιά. Μέσα από το πρόσωπό του και την ερμηνεία του Jon Hamm βλέπουμε έναν άνθρωπο που τα έχει όλα μα κυνηγά συνεχώς κάτι παραπάνω, μερικές φορές όχι επειδή το θέλει, αλλά ίσως επειδή απλώς πρέπει να το έχει.
Ο Matthew Wiener, δημιουργός της σειράς (ήταν επίσης σεναριογράφος και στο ‘The Sopranos’), μαζί με τους συνεργάτες του γέμιζε κάθε επεισόδιο με ένα σωρό αναφορές, τρομερά one-liners (δικαίως τα καλύτερα στον Roger) και ίσως την καλύτερη ροή διαλόγου που θα βρείτε σε τηλεόραση ή ταινία.
Όταν ήρθε η ώρα για να αποχαιρετήσει η σειρά, τον Μάιο του 2015, ο Wiener φρόντισε να πει την ιστορία του, αυτήν που ήθελε κι αυτήν που νόμιζε πως θα ταίριαζε καλύτερα στους χαρακτήρες του. Ο Don χρόνο με το χρόνο έπεφτε όλο και πιο κάτω μέχρι που έφτασε στην χειρότερή του φάση κι έτσι ξεκίνησε μια Οδύσσεια προς…
κάπου, σε μια αναζήτηση του εαυτού του. Ανελέητα κυνικό τη μία στιγμή και ανέλπιστα ρομαντικό την άλλη, στις τελευταίες του στιγμές το ‘Mad Men’ φαίνεται να κατανοεί πως η αλλαγή δεν είναι κάτι άπιαστο για έναν άνθρωπο, ίσως όχι όμως με τον καθαρό τρόπο που θα περιμέναμε ή θα θέλαμε.
