Δεν θα έλεγε κανείς ότι το ευπρόσδεκτα υποτονικό chillwave αποτελεί κύριο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μας. Ποσοτικά τουλάχιστον, διότι ποιοτικά, το ένα και μοναδικό σχήμα που έχει ξεπεράσει τα σύνορα και έχει ήδη θέσει ουκ ολίγους θεμέλιους λίθους για διεθνή καριέρα διαθέτοντας μια σχετικά άμεσα αναγνωρίσιμη αισθητική, ακούει στο όνομα Keep Shelly in Athens. Πνευματική ιδιοκτησία του απόμακρου, μυστηριώδους παραγωγού RΠЯ, έχουν κυκλοφορήσει μέχρι τώρα, με διαφορετικές vocalists κατά καιρούς, 3 studio albums συνοδευόμενα από διάφορα EPs αναμεταξύ, δίχως αυτή η παραγωγικότητα να αποτελεί με οποιονδήποτε τρόπο τροχοπέδη στη διαρκή εξέλιξή τους.
Με το «καλημέρα», λοιπόν, η τέταρτη full length απόπειρα εισάγει καινούρια vocalist, την ήδη απασχολούμενη με την ποίηση και τον γραπτό λόγο Αυστραλή Jessica Bell. 2 χρόνια μεσολάβησαν από την τελευταία κυκλοφορία ώστε να γίνουν οι απαραίτητες ανακατατάξεις στον ήχο και να χαράξουν μια πιο σαφή καλλιτεχνική πορεία, η τρίτη κατά σειρά τραγουδίστρια αποτελεί ίσως την πιο εμφανή από αυτές. Καλείται, μετά τις Sarah P. και Myrtha να αφήσει το δικό της στίγμα, ενώ παράλληλα δοκιμάζεται η χημεία της με τον RΠЯ. Κατευθείαν στα βαθιά μάλιστα, με 8 νέα κομμάτια διαθέσιμα για ακρόαση και την όποια επερχόμενη κριτική αυτών.
Αδυνατώντας να γνωρίζει κανείς πώς επηρέασε η (κατά το ήμισυ) αλλαγή line-up στους KSiA την ηχητική παλέτα τους, μπορούμε άνευ αμφιβολίας να υποστηρίξουμε ότι τα jazzy περάσματα των αγαπημένων ‘Fokionos Negri Street’ και ‘Lazy Noon’ δεν κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο παρόν έργο των (κατά το ήμισυ) Αθηναίων «dreamgazers». Ψήγματα υπάρχουν με το σταγονόμετρο, ίσως σαν ατμοσφαιρικές πινελιές στο διακατεχόμενο από μπομπάτα synths ‘Dark Light’, παραδείγματος χάριν. Η αγάπη για τους Air παραμένει διαχρονική και ερμηνεύεται με διαφορετικό τρόπο, καθώς το ντουέτο δίνει μια πιο επική, «κοσμική» διάσταση στο ρεπερτόριό του, ατενίζοντας νοσταλγικά, ίσως και με κάποια αισιοδοξία στο ιδιαίτερα υπερβατικό ‘Seattle’.
Σημείο αναφοράς αποτελεί η φωνή της Jessica Bell, η οποία ως επί το πλείστον θυμίζει έντονα/φέρει διακριτές επιρροές από την Shirley Manson των Garbage (μπάντα που υποπτευόμαστε ότι άφησε το στίγμα της στους KSiA σε παραπάνω σημεία αναφοράς από τα φωνητικά), ενώ στο παιχνιδιάρικο όσο και αγαπημένο, λίγο-πριν-το-mid-tempo ‘Marionette’ ακούμε ηλεκτρονικώς πειραγμένα ξεσπάσματα αλά Karen O. Δυνατή και εύπλαστη φωνή, ικανή να σε παρασύρει σαν ιδανικός συνεπιβάτης στα ατμοσφαιρικά τριπάκια που μας προσφέρει απλόχερα ο ιθύνων νους RΠЯ. Ο οποίος για (τουλάχιστον) τρίτη φορά αποδεικνύει ότι έχει αρκετή αυτογνωσία για ορθή επιλογή καλλιτεχνικών συνοδοιπόρων.
Αγαπημένο κομμάτι και ίσως το αριστούργημα το δίσκου αποτελεί το pop φιλοσοφίας (και άρα αρκούντως catchy) ‘We Want More’, ενώ το καλοκαιρινών αποχρώσεων ‘Believe’ χτίζει σιγά σιγά την κυριαρχία του στα διαδικτυακά ραδιόφωνα. Αγαπημένες στιγμές διάφορων ακροατών θα αποτελέσουν και τα ‘Game Over’ και ‘Philokalia’, ενώ συνολικά στον δίσκο συναντάμε ένα μόλις κομμάτι το οποίο ενδεχομένως δεν θα μπορούσε να σταθεί μόνο του, χωρίς βέβαια να υπολείπεται προσωπικότητας, το εισαγωγικό ‘Leave In Silence’, το οποίο αποτελεί τον ιδανικό προάγγελο για τον συγκεκριμένο δίσκο, κυριαρχούμενο από μια γενικότερη ambient αισθητική.
Εν κατακλείδι, αφενός χαιρόμαστε ιδιαίτερα για τη δισκογραφική επιστροφή των KSiA, αφετέρου αντιμετωπίζουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την αρκετά ρητή εξέλιξή τους, η οποία γίνεται, όχι προσδοκώντας κάποια επέκταση του fanbase, όσο την αναθέρμανση της σχέσης με το ήδη υπάρχον. Ακόμα και αν οι μουσικοί περίπατοι στη Φωκίωνος Νέγρη αποτελούν (τουλάχιστον για την ώρα) παρελθόν, το ‘Philokalia’ διαπερνά τα σύνορα διακριτικά, ανανεώνοντας με εκλεπτυσμένο γούστο το ραντεβού με τους ακροατές για την επόμενη δισκογραφική απόπειρα.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο τον δίσκο παρακάτω:
