A Perfect Circle – Eat The Elephant

10,000 μέρες δεν τις λες. Ωστόσο, διόλου ευκαταφρόνητο χρονικό ποσό τα 14 χρόνια που μεσολάβησαν από την τελευταία LP κυκλοφορία των A Perfect Circle – 15 αν θεωρηθεί ότι το ως επί το πλείστον από διασκευές απαρτιζόμενο ‘Emotive’ αποτέλεσε μια συμπληρωματική κυκλοφορία στη δισκογραφία τους. Από τη μία οι γνωστές υποχρεώσεις του frontman/τραγουδιστή και ενός εκ των δύο βασικών συνθετών της μπάντας, Maynard James Keenan, με την έτερη σπουδαία μπάντα του, τους Tool, καθώς και με το ιδιόρρυθμο pet project του ίδιου που ακούει στο όνομα Puscifer (και φυσικά το άκρως δημιουργικό φετίχ του με την οινοποιία), από την άλλη η έλλειψη συγκεκριμένου πλάνου ως προς μια συμπαγή οριοθέτηση κατεύθυνσης σχετικά με ένα επερχόμενο δισκογραφικό πόνημα από πλευράς του ιθύνοντα νου και δημιουργού της μπάντας, Billy Howerdel. Δύο ισχυρότατες καλλιτεχνικές προσωπικότητες που δυστυχώς έπεσαν θύματα του ίδιου τους του κάκιστου timing, με αποτέλεσμα ο δίσκος που πολλοί φανατικοί ήδη κρατάνε στα χέρια τους να αποτελεί –για αρκετό καιρό- μια αόριστη αναλαμπή στο μέλλον του σχήματος.

Διάσπαρτες δηλώσεις ανά τα χρόνια και ανακατατάξεις στο line-up της μπάντας τροφοδοτούσαν με το σταγονόμετρο τις ελπίδες των φανατικών, ήρθε όμως η στιγμή που ανακοινώθηκε η υπογραφή συμβολαίου με την σημαντική δισκογραφική BMG τον Μάρτιο του 2017, ένα πρώτο αδιάσειστο δείγμα ότι πλέον έχει δρομολογηθεί για τα καλά η 4η τη σειρά δισκογραφική τους συνεισφορά. Επακόλουθο του συγκεκριμενου το touring της μπάντας που περιείχε ζωντανές εκτελέσεις ολόφρεσκου υλικού, για να σημαδέψουν τον μουσικό Οκτώβριο του περασμένου έτους κάνοντας την αρχή με την επίσημη κυκλοφορία του single ‘The Doomed’. Το οποίο ουδέποτε παρέλειψε να χαρίσει ένα μειδίαμα ανακούφισης, ικανοποίησης αλλά και ανυπομονησίας στους απανταχού ακολούθους των APC.

Από την άλλη βέβαια, η μακρά αναμονή είναι ολίγον τι δίκοπο μαχαίρι: το hype που σταδιακά χτίζεται έχει την ικανότητα όσο και την κακή διάθεση να «χαντακώσει» κάτι που μπορεί να αποτελεί ένα τίμιο έως πολύ καλό δείγμα γραφής μόνο και μόνο επειδή θα βρίσκεται στη σκιά των υπερβολικά αυξημένων (στην πάροδο του χρόνου) προσδοκιών των fans, οι οποίοι θα δυσκολευτούν να μείνουν (πλήρως) ικανοποιημένοι από το οτιδήποτε. Αυτό, σε συνδυασμό με την ανόθευτη διατήρηση του καλλιτεχνικού τους σχεδίου, υπήρξε το μεγάλο ρίσκο για τους APC. Μένει μόνο να δούμε αν το κατάφεραν.

Οι τρεις προηγούμενοι δίσκοι ήταν self-produced από τους Howerdel και Keenan, αυτή τη φορά επιστρατεύτηκε ο έμπειρος Dave Sardy (Marilyn Manson, Oasis) για να ταξινομήσει την πληθώρα των ιδεών τους καθώς και να γεφυρώσει το οποιοδήποτε μεταξύ τους μουσικό χάσμα μπορεί να δημιουργείτο. Κατά τ’ άλλα ο ήχος αυτός καθαυτός δεν έχει υποστεί την παραμικρή μετάλλαξη, ο δε δίσκος αποτελεί μια φυσική και ομαλή συνέχεια του ‘Thirteenth Step’ – σεμιναριακή προσέγγιση της έννοιας rhythm section και πανέμορφα γλυκά κιθαριστικά περάσματα προς στήριξη μελωδίας που βασίζεται σε πιάνο/synths, μαζί με την περιστασιακή συμβολή ορχήστρας. Αξίζει να σημειωθεί πως το ‘Eat The Elephant’ αποτελεί τον πρώτο δίσκο στον οποίο ο Howerdel άρχιζε τη σύλληψη ιδεών και σύνθεση φράσεων από το πιάνο και όχι από την κιθάρα, όπως συνήθιζε.

Μουσικά, τα 3 πρώτα singles (και προσωπικά αγαπημένα του γράφοντος) που κυκλοφόρησαν –‘The Doomed’, ‘Disillusioned’ και ‘TalkTalk’– άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις, το κάθε ένα για το δικό του λόγο. Η συγκρατημένη οργή και επιιθετικότητα του πρώτου και του τρίτου έρχονται σε ενδιαφέρουσα αντίθεση με την αβίαστη δημιουργία ατμόσφαιρα του δεύτερου -μια ντελικάτη κυκλοθυμία που αποτελεί βασικό θεμέλιο λίθο της μουσικής ταυτότητας του δίσκου- κατ’ επέκταση και όλης τους της καριέρας. Trip-hop καταβολές σε προοδευτικό ροκ πλαίσιο διακρίνονται τόσο στο εναρκτήριο/ ομότιτλο όσο και στο εξόδιο άσμα, ‘Get The Lead Out’ (η παρουσία turntables αποτελεί μια φρέσκια προσθήκη στον ήχο τους), αποτελώντας παράλληλα δύο εκ των πιο ήρεμων και μετρημένων στιγμών του παρόντος δίσκου, σχεδόν απαραίτητες προσθήκες στο ρεπερτόριο των APC. Το εναρκτήριο κομμάτι δέχτηκε τη συνθετική επιρροή του εκλιπόντος Chester Bennington, καθώς προοριζόταν να συμπεριληφθεί στον τελευταίο δίσκο των Linkin Park, ‘One More Light’. Τα ηλεκτρονικά synths του ‘Hourglass’ που φανερώνουν επιρροές από Depeche Mode (σύμφωνα και με δική τους παραδοχή) συνοδεύουν ταιριαστά τα πειραγμένα φωνητικά του Maynard, ενώ το ίσως πιο παράδοξο (αν όχι αδιάφορο) κομμάτι του δίσκου, ‘So Long, And Thanks For All The Fish’, δανείζεται λίγες από τις συμφωνικές πινελιές μεταγενέστερων Thirty Seconds To Mars. Αξιοσημείωτο γεγονός αποτελεί η επανηχογράφηση του ‘By And Down’ (ως ‘By And Down The River’), καινούριο κομμάτι που είχε βρει χώρο αρχικά σε προ πενταετίας best-of συλλογή, ένα εξαιρετικό παράδειγμα της συμβολής των παρόντων φωνητικών του Maynard – μάλλον αποτελεί με διαφορά την πιο συναισθηματική και πολύχρωμη ερμηνεία που έχει συνολικά χαρίσει σε κάποιον δίσκο (των APC, των Tool ή των Puscifer). Fillers με την αυστηρή έννοια του όρου δεν υπάρχουν, επί της ουσίας κάθε κομμάτι έχει να σου αφήσει κάτι, με την ποσότητα αυτού του «κάτι» να ποικίλλει ασφαλώς. Εν ολίγοις, σύγχρονο, αιθέριο, ατμοσφαιρικό hard rock με post νοοτροπία και ολόδική του, άμεσα αναγνωρίσιμη, χροιά.

Σε στιχουργικό επίπεδο, ο δίσκος καταπιάνεται με έναν κόσμο που «βράζει», τόσο σε πολιτικό όσο και σε ανθρωπιστικό επίπεδο, τονίζοντας μάλιστα σε σημεία το «έτερον εκάτερον» των προαναφερθέτων δύο όψεων την εν λόγω προβληματικής. Γίνονται αναφορές στην κοινωνικοοικονομική ανισότητα (‘The Doomed’), στην ψύχωση της ανθρωπότητας με την τεχνολογία και το πώς αυτή καταστρέφει τις διαπροσωπικές σχέσεις (‘Disillusioned’) καθώς και στις απόψεις συντηρητικών Χριστιανών περί οπλοκατοχής (‘TalkTalk’). Το ‘So Long, And Thanks For All The Fish’, μέσω αναφορών στο συγγραφικό έργο του Douglas Adams, αποτελεί άτυπο «φόρο τιμής» στους εκλιπόντες της καταραμένης χρονιάς του 2016 (όπως ο David Bowie και η Carrie Fisher), ενώ το ομότιτλο κομμάτι καταπιάνεται με τις αυτοκτονίες δύο φίλων μέλους της μπάντας – ιδιαίτερα ανατριχιαστικό αν σκεφτεί κανείς ότι αρχικά προοριζόταν να ερμηνευθεί από τον πρώην frontman των Linkin Park.

Είναι Απρίλιος του 2018 και οι A Perfect Circle επέστρεψαν. Όχι με κραυγαλέες φανφάρες, αλλά με ταπεινότητα και συνέπεια, με το βλέμμα μπροστά και τον ήχο που αγαπήσαμε διάσπαρτο και στη νέα αυτή δουλειά. Η κριτική στις Η.Π.Α. (και στην ανθρωπότητα κατ’ επέκταση) ίσως να πιάσει τόπο, ίσως και όχι, αδιαμφισβήτητο γεγονός αποτελεί το ότι έδωσαν έμπνευση σε έναν εξαιρετικό -αλλά όχι αριστουργηματικό- δίσκο που αξιοποιεί τις καλύτερες αναλαμπές του παρελθόντος πάνω σε επίκαιρες φόρμες που, αν δεν καταφέρουν να προσεγγίσουν νέους πιστούς, δεν δίνουν τον παραμικρό λόγο για δυσανασχέτηση των παλιών. Τα δε παράπονα είναι δευτερεύουσας σημασίας: οι APC επανήλθαν εξουδετερώνοντας (αλλά όχι «σκοτώνοντας») το διαβόητο hype. Απολαύστε (διόλου) υπεύθυνα.