Search
Close this search box.
Accept – Balls to The Wall (1983): Στο όριο

Accept – Balls to The Wall (1983): Στο όριο

Αφιέρωμα στο Balls to the Wall των Accept: Κάθε μπάντα που αποφάσισε να πατήσει γκάζι και να δείξει δόντια οφείλει πολλά στους Accept...
Accept Balls to the Wall
Accept Balls to the Wall

Αφιέρωμα στο Balls to The Wall των Accept

Η γερμανική metal σκηνή οφείλει πολλά στους Accept.

Speed και thrash metal οφείλουν πολλά στους Accept. Κάθε μπάντα που αποφάσισε να πατήσει γκάζι και να δείξει δόντια οφείλει πολλά στους Accept.

Πίσω στο 1983, όταν κανείς δεν φανταζόταν τη σαπουνόπερα αλλαγών, διαλύσεων και επανενώσεων που θα έφερνε το μέλλον, η μπάντα απολάμβανε μια σταθερά ανοδική πορεία.

Το ‘Restless and Wild’ είχε τύχει πολύ καλής αποδοχής στην Ευρώπη, είχε κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά και στην Αμερική, οι κριτικές ήταν από καλές μέχρι διθυραμβικές.

Ό,τι πρέπει για να πάει κάποιος στο επόμενο επίπεδο δηλαδή.

5 Δεκεμβρίου. Με κάποια καθυστέρηση, προκειμένου να μη βρεθεί αντιμέτωπο με το ‘Restless and Wild’ (που άργησε να κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ, όπως προαναφέρθηκε), ανεβαίνει στα ράφια το ‘Balls to the Wall’.

Για όσους δεν γνωρίζουν, η έκφραση σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «δωσ’τα όλα», και έχει ρίζες σε ατμοκίνητους κινητήρες και σε μοχλούς αεροπλάνων (μα πού πήγε το μυαλό σας;).

Οι Accept όντως τα έδωσαν όλα, σε έναν από τους καλύτερους δίσκους της ιστορίας τους, της δεκαετίας του ’80 και του metal γενικότερα.

Τσιτωμένο, πιο κατεργασμένο από τον προκάτοχό του αλλά ακόμα «βρώμικο» και προκλητικό, το ‘Balls to the Wall’ ήταν η βροντερή επιβεβαίωση των Accept, η ιδανική συνέχεια του ‘Restless and Wild’, η εδραίωσή τους ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα του ακραίου ήχου.

Ο δίσκος έχει όλη την αλητεία, το βάρος και το στυλ που έχουν γίνει συνώνυμα της μπάντας στο πέρασμα του χρόνου, πετυχαίνοντας τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.

Αναφορικά με το τελευταίο, δεν μιλάμε και για βραβείο ποίησης, αλλά πιστεύω ότι εδώ η Deaffy έχει κάνει αρκετά καλή δουλειά.

Οι στίχοι περί καταπίεσης και μειονοτήτων έχουν σαφώς περισσότερο βάθος απ’ότι θα περίμενε κανείς από ένα τέτοιο συγκρότημα, ενώ και η αντίθεση που μπορεί μερικές φορές να κάνει η μουσική με το περιεχόμενο του τραγουδιού έχει ενδιαφέρον και -γιατί όχι- και την πλάκα της.

Στα των συνθέσεων λοιπόν. Μία και μία, όπως αρμόζει σε δίσκο τέτοιου επιπέδου.

Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένας μεταλλικός οδοστρωτήρας (όχι, δεν υπερβάλλω), το τραγούδι που ταυτίστηκε με τους Accept και που έκτοτε κλείνει πάντα τις συναυλίες τους.

Ένα τραγούδι για την καταπίεση και την επανάσταση, με riff που προκαλεί αυτόματη σύσπαση των σπονδύλων του σβέρκου, τον Wolf Hoffmann να δίνει solo για υψωμένες γροθιές και φυσικά τον τρομερό Udo Dirkschneider, μια διασταύρωση Bon Scott και Σατανά, να ουρλιάζει “Watch the damned!” και να προκαλεί ανατριχίλα.

Το ‘Balls’ δεν είναι μόνο του. Η αχαλίνωτη ενέργεια και το πάθος της μπάντας, η καταπληκτική δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες, η εξαιρετική απόδοση του Dirkschneider, χαρακτηρίζουν ολόκληρο το δίσκο.

Είτε πρόκειται για πιο ανεβαστικά κομμάτια όπως το ‘Love Child’ και το ‘Losers and Winners’, είτε για πιο ατμοσφαιρικά, σαν το ‘Head Over Heels’ και το ‘Guardian of the Night’, ή την μπαλάντα ‘Winter Dreams’, το αποτέλεσμα είναι πάντα το λιγότερο αξιόλογο.

Δεν πρόκειται για περίπλοκα τραγούδια. Δεν πρόκειται για τις πιο πρωτοποριακές συνθέσεις που έχουν γραφτεί.

Κερδίζει επειδή, ανεξαρτήτως ρυθμού, είναι ειλικρινής και άμεση, απόρροια των προσπαθειών μιας μπάντας που τα δίνει όλα. Είπαμε, balls to the wall.

Και για αυτό περνάει σφαίρα, και ζητά να παίξει πάλι, ξανά και ξανά. Τέτοια είναι η ροή του δίσκου, τόσο φυσικά ακούγεται στο αυτί.

Από τις πρώτες νότες του θρυλικού opener μέχρι τη χιονόπτωση της τελευταίας μπαλάντας, ο δίσκος είναι μια έκφραση ελευθερίας και ενέργειας σε ένα πακέτο ακραίου ύφους και σεμιναριακής εξάχορδης.

Για την ιστορία, προκάλεσε και κάτι μικροαντιδράσεις όταν, στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, κάποιοι συνέδεσαν τον τίτλο, το εξώφυλλο και τα τραγούδια ‘London Leatherboys’ και ‘Love Child’ σε μια “gay metal” κατακραυγή.

Το πρώτο από τα προαναφερθέντα μιλά για συμμορίες μοτοσυκλετιστών, ενώ το δεύτερο έχει όντως τέτοιο περιεχόμενο, και είναι και τα δύο μέρος της υποστήριξης των καταπιεσμένων και των μειονοτήτων που λέγαμε νωρίτερα ότι έγραφε η Deaffy.

Γιατί άνθρωποι είναι και αυτοί. Και αυτό ήταν που ήθελε να δηλώσει το συγκρότημα.

Το ‘Balls to the Wall’ είναι οι Accept στα καλύτερά τους, η μπάντα που έβαλε τη Γερμανία στο metal χάρτη να δίνει μαθήματα στο πως πρέπει να ακούγεται ένας metal δίσκος.

Πάτησε στα δυνατά σημεία του σχήματος, την ξεσηκωτική κιθάρα, τα ιδιαίτερα φωνητικά και την έμφυτη μαγκιά, και έδωσε ένα σύνολο ικανό να τους εξασφαλίσει μια θέση στο metal πάνθεον.

‘Balls to the Wall’ λοιπόν. Πάμε να βρούμε τα όρια.

Guardian Of The Night

Ακολουθήστε το Rockrooster.gr και στο Google News.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

2024: Τα συγκροτήματα που «πρέπει» να έρθουν στην Ελλάδα

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!