Έχουν περάσει 48 (!) ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που οι Alice Cooper από την Arizona τράνταζαν το μουσικό στερέωμα με τον πρώτο τους δίσκο, ‘Pretties for You’ (1969), στον οποίο κατάφεραν να μπολιάσουν τον ψυχεδελικό ήχο των late ’60s με hard rock και ορισμένα acid στοιχεία.
Μερικά χρόνια αργότερα ήρθε και το ιστορικό ‘Welcome To My Nightmare’ (1975), με το οποίο ο Vincent Furnier επανασυστήθηκε στο κοινό ως solo Alice Cooper, εξιστορώντας τους εφιάλτες του επτάχρονου Steven και επαναπροσδιορίζοντας το ιδίωμα που στην πορεία ονομάστηκε shock rock, εξελίσσοντας τις ιδέες του Screamin’ Jay Hawkins.
Εν έτει 2017, ο «νονός του shock rock» επιστρέφει με τον 27ο δίσκο του, ‘Paranormal’, δηλώνοντας έμπρακτα πως είναι διατεθειμένος να υπηρετήσει πιστά το «βαφτιστήρι» του για όσο τον κρατούν τα πόδια του.
Στα 69 του χρόνια πλέον, ο συμπαθής κύριος Cooper δεν έχει μεγάλη διάθεση για πειραματισμούς (δεν έχει δοκιμάσει και λίγα άλλωστε, έχοντας στολίσει στο παρελθόν δίσκους του με στοιχεία από new wave και post-punk μέχρι… συνεργασίες με την Ke$ha – στο ‘What Baby Wants’).
Φαίνεται πως έχει κατασταλάξει και έχει αποδεχτεί την καλλιτεχνική του φύση, αλλά και το είδος που μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα, ρίχνοντας παράλληλα… κλεφτές ματιές στο ένδοξο παρελθόν, έχοντας στο πλάι του τον επί σειρά ετών καλλιτεχνικό του συνοδοιπόρο, Bob Ezrin, στην παραγωγή και τη σύνθεση-ενορχήστρωση ορισμένων κομματιών, αλλά και τα πρώην μέλη της αυθεντικής σύνθεσης της Alice Cooper band της περιόδου 1969-1973 (Neal Smith, Dennis Dunaway και Michael Bruce) ως αρωγούς στο καλλιτεχνικό του όραμα.
Ο δίσκος είναι «ανοιχτό βιβλίο», όπως και το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας του Alice Cooper, καθώς φωνάζει από μακριά το όνομα του δημιουργού του.
Hard rock μελωδίες, arena rock ρεφρέν και κιθαριστικά ξεσπάσματα, στίχοι άλλοτε… μακάβρια περιγραφικοί και άλλοτε με χιουμοριστικό ύφος, μία φωνή-σύμβολο, η οποία, μάλιστα, παραμένει αγέραστη και αξιοθαύμαστα εύπλαστη μετά από δεκαετίες, είναι τα συστατικά του σχεδόν 35λεπτου δίσκου, ο οποίος μέσα από τα 12 τραγούδια του ακούγεται ευχάριστα, ενώ ορισμένα μέρη του εξακολουθούν να παίζουν σε ανύποπτο χρόνο στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου, ακόμα κι αν έχεις πατήσει το «stop» ώρες πριν.
Παρά τη συνολικά θετική του εικόνα, όμως, ο δίσκος δεν ξεφεύγει από το status του «καλού δίσκου», ενώ πιθανότατα δε θα μνημονεύεται στο μέλλον ως κλασικό δείγμα γραφής του δημιουργού του.
Θα μπορούσε να είναι μία συλλογή τραγουδιών από την πολυετή καριέρα του Αμερικανού shock rocker, δεν θα επρόκειτο, όμως, σε καμία περίπτωση για best of συλλογή, μιας και ούτε οι πιασάρικες -προορισμένες για τις playlists ραδιοφώνων- κιθαριστικές μελωδίες του ‘Paranormal’ με την καλογυαλισμένη παραγωγή του Bob Ezrin και τη συμμετοχή του Roger Glover των Deep Purple στο μπάσο, ούτε το απλό και δυνατό, hard rock χιτάκι, ‘Dynamite Road’, μπορούν να σταθούν δίπλα στα κεκτημένα του παρελθόντος, όπως η pop metal ραδιοφωνική επιτυχία‘Poison’ ή ο κιθαριστικός hard rock ύμνος ‘School’s Out’.
Στο σύνολό τους, οι καλές στιγμές είναι περισσότερες από τις συνθέσεις «της σειράς», όπως το ανέμπνευστο ‘Rats’ ή το άγευστο ‘Holy Water’ που αφήνει την εντύπωση ότι το έχεις ακούσει ήδη πολλάκις, ενώ το πιο θετικό στοιχείο του δίσκου είναι πως τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι αυτά που φέρουν με κάποιον τρόπο τις υπογραφές της αυθεντικής σύνθεσης του συγκροτήματος, όπως το ‘Fireball’ με τα εντυπωσιακά συμφωνικά περάσματα, βγαλμένα από τη χρυσή εποχή των ’70s, το οποίο φέρει την υπογραφή του Dennis Dunaway ή τα ‘You and All Of Your Friends’ και ‘Genuine American Girl’ (τα μόνα δύο τραγούδια του δίσκου στα οποία συμμετέχει ολόκληρη η αυθεντική Alice Cooper band), τα οποία είναι μία μεγάλη βουτιά στη λίμνη της νοσταλγίας, θυμίζοντας το μακρινό ένδοξο παρελθόν και δίνοντας κάποιες ελπίδες στους οπαδούς για ένα ενδεχόμενο reunion μεγαλύτερης κλίμακας στο μέλλον.
Εν κατακλείδι, το ‘Paranormal’ είναι ένας δίσκος που τιμά τον δημιουργό του και το ύφος που αυτός αντιπροσωπεύει. Δεν εξερευνεί νέα μουσικά μονοπάτια, όμως θα ήταν τουλάχιστον φιλόδοξο από τους οπαδούς να περιμένουν τον 69χρονο πλέον Cooper να το κάνει…
Λειτουργεί περισσότερο ως μία επίδειξη του τι μπορεί να κάνει ο Αμερικανός, ενώ προσφέρει και κάποιες μικρές δόσεις νοσταλγίας σε όσους ταυτίζουν τη μουσική του με τα νεανικά τους χρόνια, όταν για πρώτη φορά σιγοτραγούδησαν τους στίχους του ‘Schools Out’ καθισμένοι στο σχολικό τους θρανίο ή όταν άκουσαν τις πρώτες νότες του ‘Trash’ στο κασετόφωνο (ή το mp3 player).
Και φυσικά αποδεικνύει πως στο rock η ηλικία δεν παίζει ρόλο όταν είσαι αφοσιωμένος και «τρελός»…
