Τελευταίος δίσκος των Alice in Chains με τον Layne Staley στα φωνητικά, ίσως ο πιο παθιασμένος και σίγουρα ο πιο συναισθηματικά φορτισμένος δίσκος τους για τον μέσο ακροατή της μπάντας, το ‘Alice in Chains’, ανέβαινε στα ράφια των δισκοπωλείων στις 7 Νοεμβρίου του 1995, τρία χρόνια μετά το εξίσου ιστορικό ‘Dirt’.
Alice in Chains – Dirt: Η ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι
Άλμπουμ «μουσική αναγέννηση», όπως είχε τότε χαρακτηριστεί, όταν κανείς δεν φανταζόταν πως σηματοδοτούσε την αρχή του τέλους…
Εν μέσω της χρυσής εποχής της grunge, η οποία σύντομα θα έσβηνε, το ‘Alice in Chains’ φέρει πλέον και την ταμπέλα ενός από τα τελευταία μεγάλα πονήματα της χρυσής σκηνής του Seattle, ακολουθώντας τις μεγάλες κυκλοφορίες που τάραξαν συθέμελα τον μουσικό κόσμο την προηγούμενη χρονιά. Δύο χρόνια πριν, οι Nirvana είχαν πει την τελευταία τους λέξη με το ‘In Utero’, το 1994 ο Kurt Cobain έφευγε από τη ζωή, οι Soundgarden κυκλοφορούσαν το magnum opus τους, το ‘Superuknown’, ενώ την ίδια χρονιά οι Pearl Jam καθιερώνονταν ακόμα περισσότερο με το ‘Vitalogy’. Οι AIC από την άλλη, είχαν κυκλοφορήσει το 1994 το υπερεπιτυχημένο EP ‘Jar of Flies’, αλλά το 1995 επέστρεφαν, με τον δίσκο που αποδείχθηκε και ο τελευταίος του Staley, ο οποίος είχε ξαναπέσει στα βαριά (ηρωίνη) έναν χρόνο πριν, στερώντας από την μπάντα το προκανονισμένο tour με τους Metallica, Suicidal Tendencies, Danzig και Fight.
Οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν τεταμένες. Έπειτα από ένα σύντομο hiatus, ο Staley απείχε από τις εναρκτήριες διαδικασίες της υπόλοιπης μπάντας που τζάμαρε υλικό του Jerry Cantrell, ενώ προηγουμένως είχε υπάρξει μέλος του βραχύβιου supegroup Mad Season, που κυκλοφόρησε τον πρώτο και μοναδικό δίσκο του τον Μάρτιο του 1995.
Όμως η παρουσία του, εν τέλει, αποδείχθηκε αναγκαία για τους AIC, οι οποίοι τον κάλεσαν πίσω τον Ιανουάριο του 1995. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν ηχογραφήσεις και έμπαιναν στα Bad Animals Studios του Seattle, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι εξαρτήσεις του -συχνά απόντος- Layne δεν εμπόδιζαν τη διαδικασία.
Είχαμε αρχίσει να χωριζόμαστε και αισθανόμασταν ότι προδίδαμε ο ένας τον άλλον… -Layne Staley
Τι είναι, όμως, αυτό που καθιστά το άλμπουμ τόσο σημαντικό; Στα μισά της δεκαετίας του ’90, με την grunge -ακόμα- να μεσουρανεί, οι Alice in Chains το πήγαιναν ένα βήμα παραπέρα.
Οι κλασικές grunge φόρμες έμοιαζαν ξεπερασμένες μπροστά στον ήχο που προσέφεραν, όμως οι χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και οι ανατριχιαστικές ερμηνείες του Staley για θέματα όπως η απομόνωση, η κατάθλιψη και ο θάνατος χάριζαν στην μπάντα τη χαρακτηριστική αύρα της μουσικής του Seattle, αλλά και το κάτι παραπάνω που τους ξεχώριζε από την υπόλοιπη σκηνή. Όπως και ο προκάτοχός του, το ‘Dirt’, έτσι και το ‘Alice in Chains’ ήταν ένα άλμπουμ δύσκολο να το κατατάξεις σε ένα συγκεκριμένο είδος. Όπως λέγαμε και στο αφιέρωμα για το ‘Dirt’, οι AIC είχαν καταφέρει να βγούνε νικητές από τη μάχη «grunge Vs metal» χωρίς καν να διαλέξουν στρατόπεδο…
Αριστοτεχνικά περάσματα, μέρη που διαδέχονται το ένα το άλλο με απόλυτη φυσικότητα, μία μπάντα τόσο heavy, όσο και οδηγούμενη από μία «εύθραυστη» φωνή (και προσωπικότητα) που μπορούσε να καλύψει (αλλά και να νιώσει) με την ίδια ένταση όλο το φάσμα των συναισθημάτων που ήθελαν να αποτυπώσουν.
Χωρίς καμία διάθεση να επαναλάβουν τους εαυτούς τους, οι AIC εκμεταλλεύθηκαν ιδανικά την εμπειρία που είχαν αποκομίσει από τα EP ‘Sap’ και ‘Jar of Flies’, ενσωματώνοντας και μερικά ακουστικά στοιχεία στον δίσκο τους και, μπορεί το ‘Alice in Chains’ να μην έλαβε την αποθέωση του προκατόχου του και να μην ακολουθήθηκε από περιοδεία (ελέω καταχρήσεων…), αλλά χάρισε στο κοινό τους μετέπειτα αγαπημένα τραγούδια, όπως ανεκπλήρωτο απωθημένο να τα ακούσουν live από τη φωνή του Layne. Τα heavy ‘Grind’ και ‘Head Creeps’, το επικών διαστάσεων «doom-ίζον» ‘Frogs’, το εθιστικό, μια-κατηγορία-μόνο-του ‘Sludge Factory’, το ήρεμο και στοιχειωτικό ‘Over Now’ που κλείνει τον δίσκο, είναι μερικά μόνο από τα κομμάτια ενός δίσκου με μεγάλο εύρος του οποίου, ωστόσο, η πραγματική μαγεία αναδύεται όταν ακούγεται σαν ολότητα.
Εμπειρία αξεπέραστη να ακούς τον Layne Staley σε μερικούς από τους πιο προσωπικούς στίχους του (όλοι οι στίχοι του ανήκουν εκτός τριών κομματιών), σε μία από τις χειρότερες φάσεις της ζωής του, να ερμηνεύει με τόση φυσικότητα, τόσο πάθος και τόση ενέργεια που υπερκαλύπτουν τη σωματική αλλά και πνευματική σήψη του.
Τώρα, βάλτε όλα αυτά σε έναν δίσκο με εξώφυλλο ένα σκυλί που έχει μόνο τρία πόδια, και οπισθόφυλλο έναν τύπο με τρία πόδια (ήταν ο Frank Lentini, Ιταλός showman και γνωστός για το γεγονός ότι είχε τρία πόδια). Παράνοια; Σίγουρα. Ιδιοσυγκρασία; Πάλι σίγουρα.
Ήταν πραγματικά επίπονη διαδικασία, γιατί διήρκησε πολύ. Ήταν τρομακτικό να βλέπεις τον Layne σε αυτήν την κατάσταση. Όταν καταλάβαινε, όμως, ήταν ο πιο γλυκός και φωτεινός άνθρωπος του κόσμου.
είχε δηλώσει ο «εγκέφαλος» της μπάντας, Jerry Cantrell, όμως είχαν καταφέρει -κανείς δεν ξέρει πώς- να χρησιμοποιήσουν αυτές τις αντιξοότητες προς όφελός τους, για έναν δίσκο που κάθε άλλο παρά προμήνυε ότι οδεύουν ολοταχώς προς το τέλος τους, ή για την ακρίβεια προς το τέλος μίας εποχής. Μιας εποχής όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για την ίδια την grunge όπως φάνηκε σύντομα…
Το αντίο των Alice in Chains όπως τους γνώριζε ο κόσμος, θα ερχόταν έναν περίπου χρόνο μετά, στο περίφημο MTV Unplugged, με έναν καθ’ όλα κατεβεβλημένο Layne Staley να καταθέτει ό,τι ψήγματα ψυχής και ενέργειας του είχαν απομείνει, σε μία καθηλωτική, πρακτικά αδύνατη εμφάνιση, που συγκαταλέγεται στις καλύτερες των καλυτέρων…
Alice in Chains στο MTV Unplugged: Η τελευταία μεγάλη παράσταση του Layne Staley
Διαβάστε ακόμα:
Layne Staley: Η φωνή του Seattle
