Alita: Battle Angel (2019) / Review

Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας είναι περίεργη υπόθεση. Το είδος έχει δώσει μερικές από τις καλύτερες και κατά καιρούς βαθύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ταυτόχρονα, υπάρχει μια σαφής ροπή προς τον εντυπωσιασμό σε βάρος της ουσίας, οδηγώντας σε οπτικά φαινόμενα τα οποία όμως στερούνται νοήματος. Ακούγοντας την περιγραφή του Alita: Battle Angel η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι επρόκειτο ακριβώς για ένα από αυτά τα θεάματα. Αλλά η προκατάληψη δεν βγάζει πουθενά, και έτσι, όταν τελικά βρέθηκα στην αίθουσα του κινηματογράφου, ξέχασα όλες μου τις απόψεις και κάθισα να δω την ταινία όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα.

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Alita είναι μια αρκετά ελεύθερη κινηματογραφική μεταφορά του manga Gunnm, γνωστό στα αγγλικά και ως Battle Angel Alita. Η υπόθεση αφορά έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο και δεν διαφέρει ιδιαίτερα από άλλα παρόμοια σενάρια. Σε ένα δυστοπικό 2563 η ανθρωπότητα ζει ακόμα στον απόηχο ενός μαζικού πολέμου, που προκάλεσε ανυπολόγιστες καταστροφές τρεις αιώνες πριν. Οι ιπτάμενες πόλεις που κάποτε αποτελούσαν σύνηθες φαινόμενο έχουν όλες πλην ενός καταστραφεί και  πολλές τεχνολογικές γνώσεις έχουν χαθεί. Οι άνθρωποι ζουν σε ένα καθεστώς διαχωρισμού ανάμεσα στους προνομιούχους και ισχυρούς, κατοίκους αυτής της τελευταίας ιπτάμενης πόλης, και στους φτωχούς, άτυχους και γενικά καταπιεσμένους, που ζουν σε ένα γκέτο κυριολεκτικά στη σκιά της πόλης και δουλεύουν γι’αυτή.

Η ταινία επικεντρώνεται στην Alita, ένα cyborg που ανακαλύπτει σε μια χωματερή και επισκευάζει ένας γιατρός-μηχανικός. Πάσχοντας από αμνησία και αντιμέτωπη με έναν άγνωστο κόσμο, η Alita προσπαθεί να βρει ένα νόημα στη νέα της ύπαρξη, να ανακαλύψει το παρελθόν της και να εξασφαλίσει το μέλλον της.

Οπτικά, η ταινία είναι εξαιρετική. Ο κόσμος είναι γεμάτος από περίεργες μηχανές, τροποποιημένα cyborg, κλέφτες ανταλλακτικών και ρομπότ-φρουρούς. Η εικόνα της ιπτάμενης πόλης Zalem καθώς αιωρείται πάνω από τα κεφάλια των πρωταγωνιστών προξενεί δέος, οι μάχες, είτε γρήγορες είτε σε αργή κίνηση, είναι τέλεια χορογραφημένες, ενώ η σκηνή καταδίωξης κατά τη διάρκεια του αγώνα motorball κοιτάει στα ίσια μερικές από τις καλύτερες στιγμές των Mad Max. Ειδικά τα cyborg είναι χάρμα οφθαλμών. Ολοφάνερα μηχανικά αλλά ταυτόχρονα ανησυχητικά ανθρώπινα στο πρόσωπο, η δουλειά που έχει γίνει για την απόδοσή τους αξίζει χειροκρότημα.

Η υπόθεση, από την άλλη, δεν είναι εξίσου εντυπωσιακή. Η ταινία προσπαθεί να ακολουθήσει πολλά νήματα ταυτόχρονα, κανένα από αυτά όμως μέχρι τέλους. Ο τυραννικός δυστοπικός κόσμος. Η μάχη για επιβίωση. Η προσπάθεια για τη διατήρηση ιδανικών κόντρα στο χάος. Νεανικός έρωτας. Αλλά και η πάλη μιας έφηβης καθώς το άγνωστο, οι εξαιρετικές της δυνατότητες, τα αισθήματα και οι αμφιβολίες της τη βομβαρδίζουν. Όλα αυτά προσπαθούν να βρουν θέση μέσα σε δύο ώρες, και δεν τα καταφέρνουν. Η πλοκή κινείται με φρενήρη ρυθμό, περνώντας από σκηνή σε σκηνή χωρίς να δίνει πολλά περιθώρια ολοκλήρωσης.

Οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες αναπτύσσονται ελάχιστα, και ο ρόλος τους είναι φανερός και περιορισμένος. Οι κακοί της υπόθεσης πρακτικά το μόνο που κάνουν είναι να συστήνονται, ενώ οι στόχοι τους και τα κίνητρά τους είτε παραμένουν άγνωστα, είτε είναι ρηχά και χωρίς κάποια δυνατότητα εξέλιξης ή εμβάθυνσης.

Η ίδια η Alita είναι μάλλον η εξαίρεση. Η Rosa Salazar δίνει ζωή στο CGI σώμα της, και ο χαρακτήρας της καταφέρνει να σε κάνει να ενδιαφερθείς για τους προβληματισμούς της.

Τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα προβλήματα έχουν μια κοινή πηγή. Η ταινία είναι πρακτικά πρόλογος μιας μεγαλύτερης ιστορίας, και δεν προσπαθεί να το κρύψει. Πάρα πολλά πράγματα μένουν αναπάντητα, πάρα πολλά συμβάντα λαμβάνουν χώρα προκειμένου να στήσουν τη σκηνή για μελλοντικές αντιπαραθέσεις. Αν τα sequels που εμφανώς σχεδιάζονται βρουν το δρόμο τους στη μεγάλη οθόνη και έχουν επιτυχία, τότε πιθανότατα το Alita να αποκτήσει διαφορετικό νόημα και διάσταση. Ως αυτόνομη ταινία, ωστόσο, δεν καταφέρνει να διατηρήσει μια καλή συνοχή.

Στο σύνολό του, το Alita: Battle Angel είναι μια ευχάριστη ταινία. Το σενάριο δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο ούτε πολύ συνεκτικό, αλλά έχει τις στιγμές του, και τουλάχιστον στο μάτι η ταινία δεν απογοητεύει. Αν ακολουθήσουν καλά sequels, τότε στο μέλλον μπορεί να μιλάμε για μια καλή ταινία-εισαγωγή.

Μέχρι τότε όμως, πέρα από τον οπτικό τομέα, η ταινία δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να δείξει, θετικό ή αρνητικό.