Το ότι οι 1000mods έχουν πέραση, το ήξερα. Το ότι θα γέμιζαν για πλάκα το Piraeus 117 Academy, και αυτό το περίμενα λίγο πολύ… Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Φτάνοντας στον χώρο ελαφρώς αργοπορημένος και με τους Naxatras να έχουν ήδη ξεκινήσει το ψυχεδελοταξίδι τους, η βραδιά μύριζε μπαρούτι εξ αρχής. Οι Naxatras δεν θεωρούνται τυχαία ένα απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα της εγχώριας μουσικής σκηνής. Αντιθέτως, έχουν κερδίσει επάξια και παρά το -πολύ- νεαρό της ηλικίας τους μια θέση στην καρδιά όλων, με συνέπεια το Piraeus 117 Academy να είναι σχεδόν γεμάτο από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής τους, γεγονός πολύ ενθαρρυντικό, τόσο για το κοινό όσο και για τους ίδιους. Στον περιορισμένο χρόνο που είχαν (45 λεπτά), έκαναν αυτό που έπρεπε. Ζέσταναν το κοινό για τους headliners, απέσπασαν το θερμό χειροκρότημα του κόσμου με αποκορύφωμα το ‘I Am the Beyonder’, και η αλήθεια είναι ότι ένα τεταρτάκι ακόμα «το είχαν» άνετα, μιας και όση ώρα έπαιζαν δεν έβλεπες κεφάλι ακούνητο.
Αφού ευχαρίστησαν θερμά τους παρευρισκόμενους, είχε φτάσει η ώρα να αποχωρήσουν απ’ τη σκηνή και, μπορεί οι 1000mods να πλησίαζαν απειλητικά, αλλά νομίζω κανείς δεν χάρηκε που τελείωσαν οι Naxatras.
Πάμε τώρα στα των Χιλιομοδίων. Λοιπόν, η αίσθηση μετά το live είναι ότι τα Χιλιομόδια παραμεγάλωσαν και είναι έτοιμα για κάτι παραπάνω από «μία απ’ τις κορυφαίες εγχώριες μπάντες». Το χθεσινό show ήταν, φαίνεται, γι’ αυτούς περισσότερο μια γιορτή παρά μία ακόμα συναυλία παρουσίασης δίσκου (δισκάρας), αλλά κι ένα μικρό test πριν τα (ξανα)μαζέψουν για να περιοδεύσουν στην Ευρώπη σε λίγο καιρό.
Παίζοντας με την υπομονή μας, άργησαν να ανέβουν στη σκηνή, μπροστά απ’ την οποία είχε σηκωθεί ένα τεράστιο πανί, για να μη φαίνεται τίποτα. Τα drums του Λάμπρου που ακούγαμε κάθε τόσο, συνεχώς μας έδιναν την ελπίδα ότι ξεκινάνε, αλλά πού… Έπαιζαν μαζί μας και -κατά βάθος- το απολαμβάναμε, περιμένοντας υπομονετικά και τρέχοντας στα stand για τις μπύρες πριν σβήσουν τα φώτα. Ώσπου κάποια στιγμή, τα φώτα σβήσαν, οι κιθάρες άρχισαν να παίζουν, και η μπάντα -πίσω από το πανί που ακόμα κάλυπτε ολόκληρη τη σκηνή- άρχισε να μας ξεκουφαίνει, μέχρι που το πανί έφυγε και ο κόσμος ξέσπασε με χειροκρότημα και επιφωνήματα. Ήταν το ‘Claws’ που επιλέχθηκε να ανοίξει τη συναυλία και δεν ξέρω αν θα μπορούσε να επιλεχθεί κάποιο ιδανικότερο.
Από τη στάση και μόνο του σώματός τους, καταλάβαινες ότι είναι πιο άνετοι, πιο δουλεμένοι και πιο σίγουροι απ’ ό,τι παλιότερα. Μετράνε, βέβαια, και τα χιλιόμετρα που έχουν κάνει πλέον ως μπάντα, τα οποία, καθώς φαίνεται, μόνο σε καλό τους βγήκαν. Ένα μικροπροβληματάκι στο μικρόφωνο λύθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και οι 1000mods συνέχισαν απτόητοι το πρόγραμμά τους με το ‘Loose’ και τον κόσμο να φωνάζει «Give me my medicine», για να συνεχίσουν με το συναυλιακά αγαπημένο ‘Road To Burn’.
Συνεχίζοντας το πρόγραμμα με διαρκή περάσματα από νέα σε παλιά κομμάτια και το αντίστροφο, οι 1000mods δεν έκαναν καμία «κοιλιά», απολαμβάνοντας τις δυνατότητες που τους δίνουν οι τρεις πλέον δίσκοι τους για να παίξουν με τις setlists της ενίοτε συναυλίας. Ο χαμός που ξεκίνησε με το ‘Above 179’ συνεχίστηκε με χάος στο ‘Low’, που γενικότερα είναι ένα απ’ τα πιο υπομονετικά κομμάτια τους και αποτελεί ιδανικό ψήσιμο πριν… το ξέσπασμα. Υποθέτω καταλαβαίνετε τι έγινε στο moshpit, το οποίο είχε κάνει την εμφάνισή του από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Φυσικά δεν έλειψαν και οι crowdsurfers, που μερικές φορές κατάφερναν να διανύσουν αξιοσημείωτες αποστάσεις ξαπλωμένοι στα χέρια του κόσμου.
Οι 1000mods γνώρισαν αποθέωση και στο ‘The Son’, που είναι το επόμενο ‘Vidage’-style κομμάτι τους. Το απέδωσαν άψογα, παρασύροντάς μας σε διαρκή κίνηση και τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή και τον εκπληκτικό φωτισμό που είχαν επιστρατεύσει καθ’ όλη τη διάρκεια του show, δείχνοντας τη διάθεση και την ικανότητά τους να παρουσιάσουν κάτι «μεγαλύτερο».
Με τον κόσμο να έχει ζεσταθεί για τα καλά και να φωνάζει «Χιλιομόδι» για πολλοστή φορά, οι 1000mods είπαν να «τιμήσουν» τα 10 χρόνια από το πρώτο τους EP, παίζοντας ένα παλιό αγαπημένο, το ‘Desert Side Of Your Mind’, το οποίο φάνηκε να γνωρίζει η πλειοψηφία του κόσμου.
Η συνέχεια είχε ‘7 Flies’ (ξύλο), ‘On a Stone’ (ξύλο) και μετά το ‘She’, «ένα κομμάτι για τα κορίτσια που τους αρέσει να πληγώνουν», όπως χαρακτηριστικά είπε ο Δάνης πριν ξεκινήσει. Όταν τελείωσε, και αφού ο Δάνης ζήτησε ένα τεράστιο χειροκρότημα για τους Naxatras, ρώτησε αν είναι όλοι έτοιμοι να κάνουν λίγο πέρα δώθε. Η απάντηση ήταν θετική και τα Χιλιομόδια άρχισαν να παίζουν το πιο τρελό κομμάτι τους, το ‘El Rollito’. Νομίζω είδα τα ηχεία να φτύνουν λίγο αίμα.
Η συνέχεια ήταν και το αποκορύφωμα. ‘Vidage’. Ο κόσμος ουρλιάζει «ΩΩΩΩ» στον ρυθμό του riff και όλα τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Αυτό το κομμάτι θα είναι για πάντα ο ύμνος τους.
Όλοι ξέραμε ότι η χαιρετούρα της μπάντας μετά το τέλος του ‘Vidage’ ήταν έτσι για πλάκα. Μετά από 2-3 λεπτά επιφωνημάτων, σφυριγμάτων και λοιπών κραυγών, επέστρεψαν για άλλα δύο κομμάτια. ‘Into the Spell’ λοιπόν και μετά το τέλος του ο Δάνης λέει «Καλές διακοπές για πάντα». Δεν νομίζω πως κανείς ήταν εκείνη τη στιγμή σε κατάσταση να σκεφτεί ότι αυτό ήταν spoil για το επόμενο κομμάτι, ‘Super Van Vacation’, και το τεράστιο τζαμάρισμα που το ακολούθησε. Τώρα είμαι σίγουρος πως είδα τα ηχεία να φτύνουν αίμα.
Κάπως έτσι τελείωσαν οι 1000mods τη χθεσινή συναυλία τους, σε έναν χώρο ασφυκτικά γεμάτο από 3000 fans της μπάντας που πλέον είναι πιο έτοιμη από ποτέ να ξεπεράσει στα στενά σύνορα και όρια της ελληνικής πραγματικότητας. Σκέφτομαι πως οι 1000mods γέμισαν όσο δεν πάει έναν χώρο στον οποίο πέρυσι έπαιζαν οι… Megadeth, όπως και πολλές άλλες ξένες μπάντες που είναι μεγάλα ονόματα στο εξωτερικό.
Όπως είπε ο Δάνης: «αν δεν ήσασταν εσείς εδώ, δεν θα ήμασταν ούτε εμείς». Ο κόσμος δείχνει να στηρίζει την μπάντα, και άλλες πολλές της εγχώριας σκηνής, ωστόσο η αίσθηση που έχω είναι ότι οι 1000mods έχουν κάνει πολλά βήματα παραπάνω, κυρίως επειδή οι ίδιοι έχουν προσπαθήσει ακομπλεξάριστα να διευρύνουν το κοινό τους, και χωρίς να απευθύνονται «με το ζόρι» μόνο σε «underground» κοινό ή προδιαγραφές. Η μουσική τους είναι αυτή που τους καταξιώνει, ο κόσμος είναι αυτός που τους επιβραβεύει, και αυτοί είναι που αφήνουν όλους εμάς άκρως ικανοποιημένους, μετά από ένα show στο οποίο ακόμα και οι σκάλες ήταν τίγκα, παρουσιάζοντας μία παράσταση υψηλών standards και πολλών decibels, σε έναν χώρο με πολύ καλό ήχο και εξαιρετική απόδοση από όλη την μπάντα.
Αξίζουν, λοιπόν, μόνο συγχαρητήρια, και μία ευχή να τα διαλύσουν όλα στην ευρωπαϊκή περιοδεία που ξεκινούν σε λίγο καιρό. Α, παιδιά, να βρούμε λίγο τι ντόπα παίρνει ο Λάμπρος. Το παλικάρι δεν σταμάτησε να πυροβολάει – ακόμα και ενδιάμεσα στα κομμάτια βάραγε ρυθμικά στα πόδια του!
