Οι εντυπώσεις μας από τη συναυλία των Candlemass
Το live των Candlemass το 2017 ήταν περίεργη υπόθεση.
Με το μνημειώδες ‘Nightfall’, δυνατό υποψήφιο για τον καλύτερο doom δίσκο που έχει κυκλοφορήσει ποτέ, στο πρόγραμμα, η πολλά υποσχόμενη εμφάνιση έβλεπε ωστόσο σύννεφα ανησυχίας στον ορίζοντα λόγω των ελλείψεων στο lineup.
Ανησυχίες που επιβεβαιώθηκαν με ένα σχετικά άδειο Piraeus Academy και μάλλον συγκρατημένες αντιδράσεις του κοινού.
Δεν είναι ότι ο Mats Levén είναι κακός τραγουδιστής, κάθε άλλο, αλλά ‘Nightfall’ χωρίς Messiah Marcolin και, ακόμα περισσότερο, χωρίς το doom αφεντικό Leif Edling, για πολλούς, δικαίως, απλά δεν υφίσταται.
Η επιστροφή τους με νέο δίσκο και το Johan Längquist πίσω από το μικρόφωνο, για πρώτη φορά μετά τις ηχογραφήσεις του ‘Epicus Doomicus Metallicus’ 33 χρόνια πριν είχε έναν αέρα συγκρατημένης αισιοδοξίας, ενισχυμένο από την επικείμενη παρουσία του Leif Edling.
Μικρότερος χώρος ωστόσο, το ‘The Door to Doom’, αν και αξιοπρεπέστατο εγχείρημα, γενικά δεν έχει κλέψει τις εντυπώσεις μέσα στο 2019, και κάπου εκεί είναι που αρχίζει κανείς να ανησυχεί αν το highlight της βραδιάς θα είναι η εφαρμογή της απαγόρευσης του καπνίσματος…
Εννέα παρά δέκα λεπτά, και στη σκηνή ενός μισοάδειου Fuzz ανεβαίνουν οι The Slayerking.
Προσωπικά, βρήκα την απόδοση των Αθηναίων doomsters λίγο χλιαρή, κάτι στο οποίο μάλλον συνετέλεσε και η σχετικά ήπια αντίδραση του κόσμου.
Πρέπει να αναγνωρίσω την προσπάθεια που έγινε στο stage show, σαφώς μεγαλύτερη απ’ότι θα περίμενε κανείς από support σχήμα.
Με τις σκοτεινές αμφιέσεις των μελών και τις μαυροντυμένες χορεύτριες που έκαναν την εμφάνισή τους στο ‘Black Mother of the Lord of Light’, ενίσχυσαν τα επόμενα τρία τραγούδια με την παρουσία τους, η μπάντα έκανε μια ενδιαφέρουσα και σίγουρα ταιριαστή αρχή στη βραδιά, στα συνολικά σαράντα λεπτά που διήρκεσε το set τους.
Όσο έπαιζαν οι The Slayerking ο χώρος άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει. Ο εξώστης άνοιξε, κόσμος συνέρρευσε και οι όποιες αμφιβολίες για τη συνέχεια άρχισαν να διαλύονται.
Μέχρι τις 10, όταν και ακούστηκε από τα ηχεία το ‘Marche Funebre’, ο χώρος μπροστά από τη σκηνή του Fuzz ήταν πλέον ασφυκτικά γεμάτος και το στρίμωγμα στα κιγκλιδώματα του εξώστη είχε ξεκινήσει.
Και όλο αυτό το πλήθος εξερράγη όταν στη σκηνή ανέβηκαν οι Candlemass και το ‘The Well of Souls’ αντήχησε στο χώρο.
Δεν ξέρω αν και οι ίδιοι οι Σουηδοί περίμεναν τέτοια υποδοχή, πάντως ανταποκρίθηκαν δεόντως, με τα αγαπημένα κομμάτια της πρώτης Marcolin εποχής να έχουν την τιμητική τους στο πρώτο μέρος της συναυλίας.‘ Dark Reflections’, ‘Mirror Mirror’, ‘Bewitched’, ‘Dark Are the Veils of Death‘, με τον κόσμο να οργιάζει.
Ενδιάμεσα, και μετά το χαιρετισμό του Leif Edling, ακούσαμε και το ‘Astorolus – The Great Octopus’, το μοναδικό εκτός 80s κομμάτι της βραδιάς.
Δεν προκάλεσε σε καμία περίπτωση τις αντιδράσεις των προαναφερθέντων, όντας και παγιδευμένο ανάμεσα σε ‘Mirror Mirror’ και ‘Bewitched’, αλλά σίγουρα έκανε καλή εντύπωση.
Το επόμενο κλασικό; Δύσκολο να πει κανείς, πάντως το τραγούδι σίγουρα αναδεικνύει τη δυναμική της παρούσας σύνθεσης του συγκροτήματος.
Το οποίο συγκρότημα, αν και ανά σημεία φαινόταν λίγο κουρασμένο, στάθηκε τουλάχιστον αξιοπρεπώς.
Η απίστευτη συμμετοχή του κοινού σίγουρα τους ενίσχυσε, και όσο προχωρούσε η βραδιά η απόδοσή τους γινόταν όλο και καλύτερη.
Ιδίως αυτή του Johan Längquist, ο οποίος ήταν λίγο πιο χαμηλών τόνων στην αρχή αλλά που στη συνέχεια πήρε τα πάνω του, ιδίως μετά το ‘Under the Oak’, το πρώτο από το σερί του ‘Epicus Doomicus Metallicus’ που μας επιφυλασσόταν.
Αρχοντικός ο Leif Edling, δυναμικότατος ο Jan Lindh και φυσικά άψογοι οι Björkman και Johansson, πλαισίωσαν ιδανικά τον παλιό τραγουδιστή, κλείνοντας εκρηκτικά το κυρίως κομμάτι της συναυλίας με μια φοβερή εκτέλεση του ‘A Sorcerer’s Pledge’.
Κατά τη διάρκειά του ο κόσμος πρακτικά παραφρόνησε, με το headbanging να δίνει και να παίρνει, τα sing-alongs να πιάνουν κάθε στίχο και τα «ω-ω-ω» να μοιάζουν ατελείωτα.
Και όταν η μπάντα επέστρεψε για το encore τίποτα δεν έμεινε όρθιο, καθώς το βάρος των ‘Demon’s Gate’, ‘Crystal Ball’ και φυσικά του αξεπέραστου ‘Solitude’ ισοπέδωσε τα πάντα, με ολόκληρο το Fuzz να χτυπιέται και να τραγουδάει.
Νομίζω ότι συνέχισα να λέω «Earth to earth, ashes to ashes and dust to dust» σε όλο το δρομολόγιο της επιστροφής.
Πολύ καλή εμφάνιση. Είχε μερικά αδύναμα σημεία, αλλά συνολικά ικανοποίησε και με το παραπάνω. Τα εύσημα και στους οπαδούς, οι οποίοι πραγματικά πήγαν τη συναυλία σε άλλο επίπεδο.
Μόνο παράπονο η διάρκεια. Έντεκα τραγούδια, ακόμα και για τα δεδομένα των Candlemass, δεν βγάζουν μεγάλη συναυλία. Δεν πιστεύω να είχε αντίρρηση κανείς αν ακούγονταν καναδυό ακόμα. Το ‘Black Stone Wielder’ ας πούμε, το μόνο κομμάτι του ‘Epicus Doomicus Metallicus’ που έμεινε εκτός.
Αλλά ας είναι. Καλά ήταν και έτσι. Μπάντα και κόσμος μπορούν να μιλάνε δικαίως για επιτυχημένη βραδιά.
Setlist
- Marche Funebre/The Well of Souls
- Dark Reflections
- Mirror Mirror
- Astorolus – The Great Octopus
- Bewitched
- Dark Are the Veils of Death
- Under the Oak
- A Sorcerer’s Pledge
Encore
- Demon’s Gate
- Crystal Ball
- Solitude
Φωτογραφίες: Afroditi Zaggana Photography
