Ανταπόκριση: Geoff Tate, Emerald Sun / Gagarin 205

Another empire?

Βασίλης Τσάκαλος
15/10/2022

Το πόσο κρίμα είναι που η πορεία των Queensrÿche πήρε την τροπή που πήρε στο πέρασμα του χρόνου το έχω σχολιάσει κατά καιρούς σε ειδήσεις και αφιερώματα.

Έχοντας λοιπόν υπ’όψιν ότι ποτέ δεν πρόκειται να δούμε επί σκηνής τον Geoff Tate μαζί με άλλα μέλη από το ’80 και το ’90, τίθεται ερώτημα. Κατά πόσο αξίζει να παρακολουθήσει κανείς ξεχωριστά τα μισά;

Ο Geoff Tate έδειξε το 2019 ότι και ενδιαφέρον υπάρχει και η εμπειρία μπορεί να είναι πολύ καλή όταν παρακολουθεί κάποιος το προσωπικό του σχήμα.

Τότε ήταν το θρυλικό πια ‘Operation: Mindcrime’, χτες ήταν η κορυφαία εμπορική επιτυχία του ‘Empire’, συνοδεία του προειδοποιητικού ‘Rage for Order’. Δύο δίσκοι στην ολότητά τους, συν encore με ελπίδες…

Και μόνο η διάρκεια πειρασμός, άξια εμπιστοσύνης και η διοργάνωση του Gimme Shelter Film Festival. Πάμε για Gagarin λοιπόν.

Αρχή στις 8:30 με Emerald Sun. Οι βετεράνοι Θεσσαλονικείς έχουν σχεδόν 25 χρόνια στο σανίδι πια, αλλά στην Αθήνα είχαν να εμφανιστούν επτά χρόνια, από το Νοέμβριο του 2015 και τους Rage.

Κάτι αυτό, κάτι ότι το europower που έπαιζαν δεν ήταν υποχρεωτικά ό,τι πιο αρμόζον για τη βραδιά ή ψηλά στις προτιμήσεις του κοινού, και ο κόσμος που είχε μαζευτεί από νωρίς δεν έδωσε πολλή προσοχή το μεγαλύτερο μέρος του σετ.

Κάποιοι πιο ενεργητικοί έβγαλαν φωνή, όπως η ενθουσιώδης κοπέλα δίπλα μου (η οποία αργότερα τα’σπασε και στον Geoff Tate), αλλά συνολικά μάλλον αδιαφορία βγήκε.

Το συγκρότημα πάντως δε βαρυγκόμησε και έπαιξε ικανοποιητικά για περίπου τρία τέταρτα, καλό χρόνο για opening act, παρουσιάζοντας κομμάτια από όλο το εύρος της δισκογραφίας τους. Από πλευράς τους δεν υπήρξε παρασπονδία, έστω και αν η μουσική τους δεν είναι η πιο πρωτότυπη, αλλά σίγουρα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για καλύτερο αποτέλεσμα υπό πιο ταιριαστές συνθήκες.

Μέχρι τις 21:45 το Gagarin είχε γεμίσει πολύ, αν και όχι σε ασφυκτικό βαθμό ευτυχώς (αλήθεια, σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου οι Queensrÿche κατάφεραν να τα βρουν μεταξύ τους, τι θα βλέπαμε;) και η αδημονία ήταν απτή. Ο κόσμος εξερράγη σε βροντερές ιαχές με τις πρώτες νότες του ‘Walk in the Shadows’ και ο Geoff Tate με το σχήμα του κατέλαβαν τη σκηνή και ξεκίνησαν το μαραθώνιο.

Ρε γαμώτο, πόσο καλά ακούγεται ακόμα; Καμπάνα η φωνή του τραγουδιστή, ορεξάτη και κινητική η μπάντα γύρω του, παθιασμένο το κοινό που τραγουδούσε στροφές και ρεφραίν και το ‘Rage for Order’ κύλησε νερό. Σχεδόν περίεργο φάνηκε ότι ήμασταν ήδη στα μισά όταν ο Geoff Tate έκανε παύση για να αφιερώσει το ‘Surgical Strike’ στην Ουκρανία και οι τόνοι ήταν το ίδιο υψηλοί από το ‘I Dream in Infrared’ μέχρι το ‘London’.

Μπορεί να έγινε διακοπή για περίπου μισάωρο διάλειμμα μετά το ‘I Will Remember’, αλλά το συγκρότημα δεν φάνηκε να έχει χάσει καθόλου την ορμή του όταν κατέβηκε.

Όποιες ανησυχίες για αυτό έγιναν καπνός όταν επέστρεψαν για το δεύτερο μέρος λίγο μετά τις 11.

Να πω εδώ ότι, ανεξάρτητα από το ποιον εκ των δύο δίσκων μπορεί να προτιμά κανείς, θεωρώ δυσκολότερο να αποδοθεί ζωντανά το ‘Empire’.

Μπορεί να είναι ο πιο εμπορικά επιτυχημένος δίσκος των Queensrÿche, αλλά είναι επίσης γεμάτο με μπαλάντες και αργά μέρη και η αντιπαράθεση με το πολύ πιο ενεργητικό ‘Rage for Order’ (που έχει και καλύτερο opener) προσθέτει σε αυτό, με ή χωρίς τη φωνή του Geoff Tate.

Πώς περνά κανείς από τους ακάθεκτους ρυθμούς του ‘Rage for Order’ σε ‘Della Brown’ ή ακόμα και στο τεράστιο ‘Silent Lucidity’;

Πολύ άνετα τελικά, όταν υπάρχει διάθεση, και από αυτό άλλο τίποτα στο Gagarin χτες. Βροντερό στα ανεβαστικά κομμάτια και στα ρεφραίν το κοινό, ευλαβικό και προσηλωμένο όταν οι τόνοι έπεφταν και τα φώτα χαμήλωναν, και νιώσαμε και ακούσαμε την άφιξη και το κάλεσμα της αυτοκρατορίας από το στόμα του Geoff Tate, τις φοβερές κιθάρες και τα απίθανα ντραμς που τον συνόδευσαν.

Φωτιά σε ‘Jet City Woman’, ‘Another Rainy Night’ (πολύ ταιριαστό) και ‘Empire’, μαγεία και αποθέωση με το κλείσιμο του ‘Silent Lucidity’ και αν υπάρχει αμφιβολία για το κατά πόσο αξίζει τον κόπο να ακούει κανείς, έστω και έτσι, μερικές από τις κορυφαίες συνθέσεις των Queensrÿche, τώρα έχει εξαλειφθεί.

Το encore δυστυχώς μπορεί να μην είχε κάτι από το ‘Operation: Mindcrime (ναι ρε Χρύσα, και εγώ θα χαιρόμουν ένα ‘Eyes of a Stranger’), αλλά εδώ ο κόσμος κάνει χαμό και για το ‘Last Time in Paris’.

Όσο για ‘Take Hold of the Flame’ και ‘Queen of the Reich’ δεν νομίζω να χρειάζονται εξηγήσεις ή να υπάρχουν αντιρρήσεις.

Εξαιρετική εμφάνιση σε δύο και βάλε γεμάτες ώρες από τον Geoff Tate και το προσωπικό του σχήμα, και δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει όσους ακόμα και τώρα κυνηγάνε τις συναυλίες του.

Η νύχτα ήταν μεγάλη και δυναμική, όπως αρμόζει στους ιστορικούς δίσκους που ακούστηκαν και στη μουσική κληρονομιά που τιμήθηκε.

Another empire και μακάρι να συνεχίσει να ακούγεται έτσι ο τραγουδιστής, μακάρι ο κόσμος να έχει πάντα λόγο να ακούει ζωντανά τα κομμάτια των Queensrÿche.