Ανταπόκριση: Paradise Lost, On Thorns I Lay / Fuzz

Εντυπώσεις από το Icon.

Βασίλης Τσάκαλος
11/12/2023

Έφεραν τη βροχή οι Paradise Lost (έχω την εντύπωση ότι κάποτε το είχα ξαναγράψει αυτό), που κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκη για να παίξουν και στην Αθήνα το ‘Icon’. Κατεβήκαμε και εμείς στο Fuzz μέσα στην ψιχάλα για να φτάσουμε σχετικά νωρίς, καθώς αναμένονταν αρκετοί ήδη από την αρχή, με τη συναυλία να έχει ανακοινωθεί sold out.

Ο κόσμος όντως δεν έλειπε όταν ανέβηκαν λίγο μετά τις 8:30 στη σκηνή οι On Thorns I Lay και συνέχισε να φτάνει καθ’όλη τη διάρκεια του σαραντάλεπτου σετ του cult σχήματος. Οι Αθηναίοι από την πλευρά τους ταίριαξαν καλά στον παλμό της βραδιάς, όντας και συνηθισμένοι σε τέτοιες φάσεις, με τα κομμάτια του ‘Aegean Sorrow’ και του‘Threnos’, όπως το ‘Erevos’ και το ‘Song of the Sirens’, να έχουν το απαιτούμενο ύφος ως προάγγελοι Paradise Lost, των οποίων είναι σχεδόν σύγχρονοι εξάλλου.

Ως άρμοζε και στις περιστάσεις, σχετικά στατικοί, όπως τους είχα δει και με τους Katatonia πριν την καραντίνα, αν και ο Peter Miliadis αποδείχθηκε συγκριτικά σαφώς θεατρικότερος του Στέφανου Κιντζόγλου στην εκφορά και στην παρουσία. Το χειροκρότημα, όπως και να τους προτιμά κανείς, το πήραν, ειδικά προς το τέλος που είχε ζεσταθεί και λίγο το κοινό, έχοντας στην αρχή κάποιες ταλαιπωρίες με τον ήχο, κυρίως του μικροφώνου. Συνολικά αξιοπρεπής εμφάνιση και καλή επιλογή support.

Μισή ώρα αργότερα, το ‘Deus Misereatur’ άρχισε να ακούγεται από τα ηχεία, σηματοδοτώντας την πεντηκοστή, με έναν πρόχειρο υπολογισμό (πόσο έξω να πέφτω πια;), εμφάνιση των Paradise Lost στην Ελλάδα, με τις ζητωκραυγές του κόσμου πάντως να δίνουν περισσότερο εντύπωση πρώτης ή δεύτερης. ‘Embers Fire’ και πάμε για την πλήρη εκτέλεση του ‘Icon’.

Από τους εμβληματικότερους δίσκους των Βρετανών και αναμενόμενα τα περισσότερα τραγούδια είχαν θριαμβευτική υποδοχή, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών παίζεται από σπάνια έως καθόλου. Απωθημένα για πολλούς λοιπόν μέσα στο Fuzz (προσωπικά, δεν περίμενα ότι θα άκουγα ποτέ ζωντανά το ‘Christendom’) και ανάλογες αντιδράσεις. Τι ωραία να βλέπεις τον κόσμο σε φάσεις όπως το ‘Colossal Rains’ και το ‘True Belief’…

Τα περί επαγγελματισμού των Paradise Lost επί σκηνής γνωστά, αλλά για να είμαι ειλικρινής, εδώ σίγουρα ταίριαξε. Ο τυπικά φλεγματικός και βρετανικού χιούμορ Nick Holmes δεν αναλώθηκε σε πολλές κουβέντες και λογύδρια (με εξαίρεση την αναγκαία παράταση όταν έσπασε ένα ταμπούρο στο ‘Forging Sympathy’), μένοντας σε λίγες και στοχευμένες ατάκες, χωρίς ωστόσο να κάνει εκπτώσεις στην απόδοση, όπως και όλο το σχήμα γενικά. Αν από την άλλη υπήρξε κάποιος που έκανε το κάτι παραπάνω, αυτός μάλλον ήταν ο Greg Mackintosh, που, έχοντας ολοκληρώσει (μάλλον) τη μετάβαση από ξανθιά χαίτη σε ράστα κοτσίδα, έδειξε ότι κεντά ανεξαρτήτως κόμμωσης στην εξάχορδη.

Με την προσέγγιση αυτή, η ζωντανή εκτέλεση του δίσκου κύλησε ομαλά και χωρίς θέματα πέραν του προαναφερθέντος ταμπούρου και η απουσία μεγάλων παύσεων πρόσθεσε το απαραίτητο δέσιμο στα κομμάτια, μια ευθεία από τις αγαπημένες και χιλιοπαιγμένες πρώτες νότες του ‘Embers Fire’ μέχρι το τρομερό ρεφρέν του ‘Christendom’ στο φινάλε.

Εκεί που εισπράξαμε την καθυστέρηση ήταν στην αναμονή για το encore, που ήταν αρκετά μεγαλύτερη του συνηθισμένου, όντας κάπου ανάμεσα σε πέντε και δέκα λεπτά. Οι επιλογές για το κλείσιμο γνωστές σε όσους είχαν ήδη ρίξει μια ματιά στο σετ της ‘Embers of Europe’ περιοδείας, αν και το κατά πόσο τις εκτίμησαν όλοι είναι συζητήσιμο (αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που κάποιος φώναξε ‘As I Die’, παίζει και να μπορούσα να’χα πάρει εισιτήριο στην κοπέλα μου). Πήραμε πάντως, σε ταχεία ακολουθία, ‘Sweetness’, ‘Pity the Sadness’ (εκεί έγινε ένας μικρός πανικός), ‘No Hope in Sight’ και ‘Ghosts’ στο τέλος.

Ευχαριστίες, φωτογραφία με πολλά υψωμένα χέρια, καληνύχτα και αυλαία, για να γυρίσουμε πίσω στο ψιλόβροχο και στην άνοδο της Παναγή Τσαλδάρη. Άλλη μια συναυλία των Paradise Lost στο αρχείο και αναμένουμε την επόμενη, που πάντα θα έρχεται όσο συνεχίζει το συγκρότημα.

Paradise Lost να παίζουν ‘Icon’ το λάβαμε και το ευχαριστηθήκαμε. Άντε και στην επέτειο του ‘Draconian Times’ σε δύο χρόνια, γιατί αυτό το ‘Shadowkings’ το κυνηγάω καιρό και ακόμα δεν έχω καταφέρει να το πετύχω.