Ανταπόκριση: Uriah Heep / Fuzz – Αθήνα (15.12.2022)

50 χρόνια Uriah Heep σου λένε. 53 και βάλε πια, με την πανδημία να βάζει και εδώ όπως και σε άλλες επετειακές περιοδείες το χεράκι της.

Πολλές οι αλλαγές σε όλα αυτά τα χρόνια, σε σημείο που το τι σημαίνει Uriah Heep να έχει ποικίλες ερμηνείες. Προσωπικά, παραδέχομαι ότι στο άκουσμα του ονόματος σκέφτομαι Mick Box, Ken Hensley, Lee Kerslake, David Byron, σύνθεση που μόνο για όνειρα γλυκά κάνει καθώς από αυτούς μόνο ο γερο-Mick, στα 75 του πια, βρίσκεται εν ζωή, πόσω μάλλον συμμετέχει στην μπάντα.

Αλλά κακά τα ψέματα, όταν μιλά κανείς για 50 χρόνια Uriah Heep δεν υπάρχει καμία σταθερά πέραν του αειθαλούς κιθαρίστα, με την τεράστια δισκογραφία που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί πλήρως να έχει έναν επίσης τεράστιο αριθμό μουσικών που έχουν βοηθήσει στο χτίσιμο του μνημείου του συγκροτήματος. Εξάλλου, 35 χρόνια έχουν εκεί Bernie Shaw και Phil Lanzon, δεν τα λες λίγα.

Και που να πάρει, τραγούδια των Uriah Heep πάμε να ακούσουμε. Με τόσα χρόνια που κουβαλά το όνομα στην πλάτη του, μόνο ευχαριστώ που έχουμε την ευκαιρία να δούμε κάτι τέτοιο χωράει.

Αυτά τα ωραία με το ρολόι να δείχνει 8 και τα φώτα να σβήνουν, για να ξεκινήσει μια σειρά από βίντεο στο πανί καθώς μπάντες και μουσικοί συγχαίρουν το παλιό σχήμα για τα 50 του χρόνια. Def Leppard, Judas Priest, Alice Cooper, Steve Harris, Deep Purple, Paul Stanley, Brian May και άλλοι μεγάλοι του χώρου παρελαύνουν μπροστά μας, ευχαριστώντας και ευχόμενοι στους Uriah Heep (επικός ο Ian Anderson με το ‘Happy Birthday’ στο φλάουτο και το γνωστό του χιούμορ), πριν επιτέλους ανεβούν, λίγα λεπτά μετά, και οι ίδιοι οι τιμώμενοι της βραδιάς, μέσα στις επευφημίες του ήδη αρκετού κόσμου.

Πάμε για το πρώτο μέρος, την ακουστική συναυλία, καθώς τα μέλη της μπάντας κάθονται μπροστά στην αυλαία που δεν έχει σηκωθεί (support στους εαυτούς τους όπως είπε πετυχημένα γνωστός) και το Τσίρκο ξεκινά.

Όμορφη, χαλαρή, φιλική ατμόσφαιρα. Απαλές μελωδίες, θαυμάσια φωνητικά, διαρκή χαμόγελα στα δύο πρώτα κομμάτια, πριν γίνει τελικά μια παύση για να να μας χαιρετήσουν. Ο τόνος για όλο το εξαιρετικό πρώτο μέρος, με την μπάντα μια ήρεμη δύναμη επί σκηνής και το κοινό να παρακολουθεί με το δέοντα σεβασμό, την πρέπουσα συγκίνηση ανά σημεία και την ενεργή συμμετοχή εκεί που του ζητείται και του αρμόζει.

Άφθονο το συναίσθημα εκεί που μετρά, στο πάντα επίκαιρο ‘Come Away Melinda’, στο ντουέτο Shaw και Lonzon που ερμήνευσαν μόνοι επί σκηνής το τελευταίο τραγούδι του αείμνηστου Byron με το συγκρότημα, ‘Confession’, στο medley του ‘Demons and Wizards’ με ‘The Wizard’, ‘Paradise’ και ‘Circle of Hands’. Κλείσιμο με ‘Lady in Black’ και επιτέλους έζησα αυτό που χρόνια φανταζόμουν, κοινό να συμμετέχει σε αυτό το εκπληκτικό τραγούδι. Ah, ah-ah, ah-ah, ah-ah-ah που ακολούθησε τους Uriah Heep μέχρι την αποχώρησή τους από τη σκηνή. Say hello from me…

Διάλειμμα μισής ώρας, που μετά από τέτοιο πρώτο μέρος δεν λέει να τελειώσει. Αρκετά ασφυκτικά τα πράγματα πλέον στην πλατεία (δεν βοήθησαν οι VIP εξώστες με τα τραπέζια στην εκμετάλλευση του χώρου) και αδημονία. Ευτυχώς το πρόγραμμα τηρείται και στις 9:20 έχουμε το δεύτερο βίντεο στο πανί, με στιγμιότυπα από τους δεκάδες μουσικούς και τη μακρά ιστορία των Uriah Heep, συνοδεία του ‘Dreams of Yesteryear’ από τα ηχεία. Και μετά η αυλαία ανοίγει, η σκηνή αποκαλύπτεται και οι headliners της βραδιάς ξεκινούν.

Αν η στατικότητα και η πιο χαμηλών τόνων ακουστική παράσταση είχε δημιουργήσει αμφιβολίες σε μερικούς για το τι θα βλέπαμε όταν θα έπαιρναν μπροστά οι ενισχυτές, αυτές διαλύθηκαν γρήγορα. ΟΚ, δεν είχαμε και χορούς, αλλά μια χαρά στεκόταν και κινούνταν ο Shaw και ο Box δεν παλιώνει ποτέ κατά τα φαινόμενα.

Πάλι χωρίς ανάσα και αυτήν τη φορά με ενέργεια τα δύο πρώτα κομμάτια με ‘Against the Odds’ και ‘The Hanging Tree’, πριν από μια σύντομη παύση-εισαγωγή για το ‘Traveller in Time’.

Ταξίδι στο χρόνο όντως η συνέχεια καθώς παίζει από το ‘Stealin” μέχρι το ‘What Kind of God’ στο επόμενο μισάωρο, αλλά ακόμα και σε 50 χρόνια Uriah Heep τα ‘Demons and Wizards’ και ‘The Magician’s Birthday’ δεσπόζουν και ποτέ δεν είναι αρκετά τα τραγούδια από εκεί, οπότε έχει και ‘Rainbow Demon’ (ναι ρε γαμώτο), ‘Sweet Lorraine’ και ‘July Morning’ για κλείσιμο. Ken, Lee, David, δεν ξέρω τι γίνεται μετά θάνατον, αλλά αν υπάρχει κανάς πανταχού παρών εξώστης ελπίζω να βλέπατε.

“Are there any metalheads in the crowd?” Και το ρωτάς ρε Bernie; Πήραμε και ένα ‘Free ‘n’ Easy’ με επίδειξη Mick Box επιπέδου στα ενδιάμεσα, έτσι για να’μαστε σίγουροι ότι δεν θα πέσει η διάθεση.

Το encore το φαντάζεται κανείς εύκολα, ‘Gypsy’, ‘Easy Livin”, ‘Return to Fantasy’… Τι, δεν έχει ‘Return’; Κρίμα όντως που δεν ακούστηκε αυτό το υπέροχο κομμάτι και που γενικά ο ομώνυμος δίσκος δεν εκπροσωπήθηκε, αλλά τα άλλα δύο τα πήραμε, τα χαρήκαμε και τα τραγουδήσαμε με την ψυχή μας. Τόσα παίξανε στο κάτω κάτω, ας συγχωρεθεί αυτή η έλλειψη-παράλειψη.

Το βροντερό χειροκρότημα και οι ζητωκραυγές που αποχαιρέτησαν τους Uriah Heep, η διάθεση και οι συζητήσεις στην έξοδο, λίγες αμφιβολίες αφήνουν. Το’χουν ακόμα. Τι να λέμε τώρα…

Uriah Heep 50th Anniversary – Setlist

Acoustic

1. Circus
2. Tales
3. Free Me
4. Come Away Melinda (The Weavers cover)
5. Confession
6. Rain
7. The Wizard / Paradise / Circle of Hands
8. Lady in Black

Electric

1. Dreams of Yesteryear (intro with video)
2. Against the Odds
3. The Hanging Tree
4. Traveller in Time
5. Between Two Worlds
6. Stealin’
7. Too Scared to Run
8. Rainbow Demon
9. What Kind of God
10. Sunrise
11. Sweet Lorraine
12. Free ‘n’ Easy
13. July Morning

Encore

1. Gypsy
2. Easy Livin’