Όταν ένας καλλιτέχνης του μεγέθους του Bob Dylan δίνει συνέντευξη, αυτό αποτελεί είδηση από μόνο του.
Βέβαια, από την άλλη μεριά, είναι τόσο σπάνιες οι συνεντεύξεις του, που όταν μπαίνει στη διαδικασία να τις παραχωρήσει, τότε μιλάμε για ένα γεγονός της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.
Κάπως έτσι συνέβη και στην πιο πρόσφατη περίπτωση, όπου ο Dylan μίλησε για όλους και όλα στο συγγραφέα Bill Flanagan.
Εκτός, λοιπόν, από το γεγονός πως τα όσΑ ειπώθηκαν ξεπερνούν τις 8000 λέξεις, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης έγιναν αναφορές στο Muhammad Ali, την Amy Winehouse και τον Leonard Cohen, όπως πάντα μέσα από την ενδιαφέρουσα ματιά του τραγουδοποιού.
Ας δούμε μερικά από τα πιο σημαντικά αποσπάσματα της συνέντευξης, την οποία όσοι έχετε χρόνο και διάθεση, μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη εδώ.
Για το δίσκο του ‘Triplicate’ που κυκλοφορεί στις 30 Μαρτίου και κάποιοι χαρακτηρίζουν ταξίδι νοσταλγίας:
Νοσταλγίας; Όχι δε θα το έλεγα.
Δεν ταξιδεύω στη νοσταλγία, ούτε στις μνήμες, ούτε στις παλιές καλές μέρες σκεπτόμενος πως αυτά δεν υπάρχουν πια.
Κομμάτια όπως το ‘Sentimental Journey’ δεν είναι για το παρελθόν, αλλά για το παρόν, για το τι συμβαίνει εδώ και τώρα.
Για τους πρόσφατους θανάτους των Muhammad Ali, Merle Haggard, Leonard Cohen και Leon Russell:
Ήμασταν σαν αδέρφια. Ζήσαμε στους ίδιους δρόμους και όλοι άφησαν ένα δυσαναπλήρωτο κενό εκεί που στέκονταν. Είναι μοναχικά χωρίς αυτούς.
Για τη μουσική της Amy Winehouse και αν ήταν θαυμαστής της:
Μου άρεσε πολύ ο τελευταίος δίσκος. Φυσικά και τη θαύμαζα. Ήταν ένας από τους τελευταίους πραγματικούς καλλιτέχνες εκεί έξω.
Γιατί προτιμά στις συναυλίες του να παίζει πιάνο αντί για κιθάρα:
Παίζω κιθάρα και στα sound checks και στο σπίτι, αλλά η χημεία μου με το πιάνο είναι καλύτερη. Αλλάζει της δυναμικές όλου του σχήματος όταν παίζω κιθάρα.
Το βρίσκω λίγο αστείο πια να πηγαίνω μπρος πίσω και από το ένα μέλος της μπάντας μου στο άλλο παίζοντας.
Άλλωστε τα ρυθμικά παίζω. Δεν παίζω σόλο.
Όταν λοιπόν παίζω πιάνο παρέα με την κιθάρα, θυμίζει big bands. Αυτό δε συμβαίνει όταν παίζω κιθάρα, τότε είναι αλλιώς.
Για τη φιλία του με τον Ornette Coleman:
Ήξερα τον Ornette καλά και είχαμε κάποια κοινά.
Πολύς κόσμος του πήγαινε κόντρα, οι κριτικοί ήταν εναντίον του και αρκετοί τζαζίστες τον ζήλευαν.
Έκανε κάτι τόσο ρηξικέλευθο που κανείς σχεδόν δεν καταλάβαινε.
Έχω περάσει και εγώ παρόμοια πράγματα, αν και σε διαφορετικό μουσικό είδος.
Τέλος, για το πώς ήταν να μεγαλώνει στη Βόρεια Μινεσότα:
Η ζωή στα Βόρεια είναι πιο σκληροτράχηλη.
Το περιβάλλον είναι δύσκολο και οι άνθρωποι ζουν απλές ζωές, όπως και σε άλλα μέρη της χώρας.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν πολύ όπου και να πάει. Υπάρχουν καλοί και κακοί σε όποια πολιτεία και να ζεις.
