Η μεγάλη μέρα επιτέλους έφτασε. Η ανακοίνωση της επιστροφής των Arctic Monkeys προκάλεσε πραγματικό ντελίριο, πρέπει να προσπαθήσουμε για να θυμηθούμε τόσο μεγαλοπρεπές sold out σε μεγάλο χώρο σε μόλις μια-δυο ημέρες. Εξέλιξη που ανάγκασε το Release να προσθέσει και δεύτερη μέρα για το κοινό που δεν πρόλαβε να πάρει εισιτήριο.
Ο καιρός πέρασε, το καλοκαίρι ήρθε και στις 17:30 άνοιξαν οι πόρτες για να υποδεχθεί η πλατεία νερού τους πρώτους θαρραλέους που έτρεξαν για το κάγκελο παρά τον καυτό ήλιο.
Φτάσαμε στο χώρο γύρω στις 18:30 και ένα μικρό σοκ ήρθε με το πλήθος του κόσμου για τη συγκεκριμένη ώρα, ένα πραγματικά σπάνιο φαινόμενο. Μετά από την πρώτη, αναγνωριστική βόλτα, πιάσαμε μια καλή θέση και υποδεχτήκαμε τον Green Was Greener.
Ο Έλληνας μουσικός, προφανώς χαρούμενος με τον αριθμό των ατόμων που τον παρακολουθούσε, έπαιξε υπέροχα, έβαλε το κοινό στο παιχνίδι με παλαμάκια και φωνές και ήταν ένα ωραίο ζέσταμα για ό,τι θα ακολουθούσε.
Πιάσαμε λίγο σκιά μέχρι το επόμενο act (αν και, όλος παραδόξως, μας δρόσιζε ένα αεράκι ακόμα και με τον ήλιο από πάνω) και στις 19:50 είχε έρθει η ώρα για τον Willie J. Healy. Ανέβηκε στη σκηνή με τη μπάντα του και την κιθάρα του όταν ο ήλιος κατέβαινε και το σκηνικό ήταν το πλέον κατάλληλο για την μουσική του.
Όμορφες, αεράτες ροκ μελωδίες, με χορό μέσα και ευχάριστη διάθεση και τον ίδιο να το απολαμβάνει και να το δείχνει με τις βόλτες που έκανε στο κάγκελο, όπου χαιρέτησε σχεδόν ένα-ένα τα άτομα που ήταν εκεί και έβγαλε ένα σωρό φωτογραφίες και βίντεο. Ένα μικρό παράπονο, που δεν ακούσαμε το ‘Subterraneans’, που είναι και προσωπικό αγαπημένο.
Ο ουρανός σιγά-σιγά άλλαζε χρώμα, η διοργάνωση δρόσιζε τις μπροστά γραμμές με λάστιχο και μπουκάλια νερό, η κατάσταση γινόταν όλο και πιο ζόρικη όσο πιο μπροστά ήταν κανείς. Παρόλα αυτά, ήμασταν έτοιμοι για τους Hives. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε, γιατί όπως θα μαθαίναμε πολύ σύντομα, ούτε οι ίδιοι δεν ήταν έτοιμοι για τους Hives. Τι ήταν αυτό που ζήσαμε; Αν κάποιος δεν ήξερε καλύτερα, θα νόμιζε πως αυτοί ήταν οι headliners της βραδιάς.
Κοστουμαρισμένοι και αεράτοι (πραγματικοί ήρωες που βγήκαν με τέτοια στολή, με τέτοια ζέστη, για τέτοιο σετ) ανέβηκαν στη σκηνή με σκοπό να τα σαρώσουν όλα. Οι Σουηδοί, με μπροστάρη τον Pelle Almqvist, δε σταμάτησαν να χορεύουν, να τρέχουν, ίδρωσαν τη φανέλα κυριολεκτικά, έμαθαν μέχρι και το όνομα της μπάντας τους στα ελληνικά για να μας εντυπωσιάσουν.
Εκρηκτικοί, ασταμάτητοι, έφεραν μέχρι και τον Matt Helders στα ντραμς για ένα τραγούδι, ο frontman κατέβαινε κάτω, ανέβαινε σε κουτιά, ήθελε να δει στα μάτια το κάθε άτομο απέναντί του, μας έλεγε ξανά και ξανά πως δεν ήμασταν έτοιμοι γι’αυτό και κάθε φορά είχε δίκιο.
Αξίζει μεγάλο μπράβο στο συγκρότημα που γνωρίζει πως βγαίνει να παίξει σε κοινό όπου πρέπει να το κερδίσει και να το καταφέρνει σε λιγότερο από μία ώρα. Φάνηκε βέβαια πως μία κομπίνα προς το τέλος δεν πολυβγήκε, όταν ο Almqvist ζήτησε από το κοινό να καθίσει κάτω.
Οι περισσότεροι ήταν διστακτικοί, μερικοί ακολούθησαν την παράκληση, αλλά δεν πέτυχε η φάση, χωρίς αυτό να αναιρεί τίποτα. Ακόμα κι αυτό, το έσωσαν οι Hives (δεν πειράζει, θα το μάθετε την επόμενη φορά, είπε ο τραγουδιστής και θα δικαιωθεί πιστεύουμε).
Η μέρα σαν να πέρασε νεράκι. Ίσως έφταιγε η ενέργεια του κόσμου, σίγουρα τα πολύ δυνατά σετ που είχαμε παρακολουθήσει, αλλά ήμασταν λεπτά μακριά από την άφιξη των Arctic Monkeys. Με μία μικρή καθυστέρηση ανέβηκαν στη σκηνή και κατευθείαν έδειξαν γιατί είναι μία από τις σπουδαίες (και ίσως τελευταίες) ροκ μπάντες και ο Alex Turner ένας από τους ελάχιστους εκεί έξω που έχει το δικαίωμα να βγαίνει 23:00 με γυαλί ηλίου.
Αρχή με ‘Sculptures of Anything Goes’, πανζουρλισμός ακόμα κι αν δεν είναι ένα από τα γνωστά χιτάκια. Ένα ιδιαίτερο τραγούδι που στο άλμπουμ κουβαλά ένα πολύ βαρύ ύφος, εδώ γίνεται σχεδόν ροκ ύμνος, αλλά είναι η συνέχεια με το ‘Brianstorm’ που θα κάνει τα κορμιά να κουνηθούν και τις πρώτες καρδιές να ραγίσουν. Και μιας και μιλάμε για ραγισμένες καρδιές, τι πιο κατάλληλο από το εκπληκτικό ‘Snap Out Of It’. Οι Arctic Monkeys ήταν σε μεγάλη φόρμα και η βραδιά μόλις είχε ξεκινήσει.
‘ Don’t Sit Down…’ και ‘Crying Lightning’ για να τεστάρουμε τις φωνητικές μας χορδές’, ενώ μετά το ‘Teddy Picker’ ήρθε το κολλητικό ‘Four Out of Five’. Ο Turner είχε όρεξη, μας ευχαριστούσε ξανά και ξανά σε σχετικά καλά ελληνικά και αναρωτήθηκε φωναχτά γιατί να παίρνουμε τηλέφωνο μόνο σε… ιδιαίτερες στιγμές με το ‘Why’d You Only Call Me When You’re High?’.
To outro του ‘Arabella’ είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό από κοντά και το ‘From the Ritz to the Rubble’ ενθουσίασε, όλα όμως σταμάτησαν για λίγο στο ‘Fluorescent Adolescent’. Πόσες νύχτες ξημέρωσαν με αυτήν την απλή εισαγωγή, πόσοι χοροί εκεί έξω, πόσα βαριά κεφάλια συνόδευσε το τραγούδι αυτό. Το ‘Perfect Sense’ έριξε λίγο τους τόνους (μπορεί να είναι ιδέα μας, αλλά σαν κάτι να προσπάθησε να κάνει εδώ ο Turner που να μη του βγήκε) και το ‘Mardy Bum’ μας επανέφερε στην εποχή που οι Monkeys εκλιπαρούσαν να μη πιστέψουμε το hype.
Από την αρχή της ημέρας μια ντισκόμπαλα δέσποζε στην κορυφή της σκηνής και είχε έρθει η ώρα να αξιοποιηθεί με τον πλέον κατάλληλο τρόπο. ‘There’d Better Be a Mirrorball’, ένα από τα καλύτερά τους τραγούδια και μια θαυμάσια μελωδία για να τραγουδάς παρέα με τόσο κόσμο και τώρα ήμασταν πια στην τελική ευθεία.
Υπάρχει ψυχή εκεί έξω που δεν έχει διαλυθεί με το ‘505’; Αμφίβολο και το καταλάβαμε πολύ καλά για άλλη μια φορά. Προφανώς επικράτησε ένας μεγάλος πανικός με τις πρώτες νότες του ‘Do I Wanna Know’, εντάξει, είναι το πιο γνωστό, αλλά, με το ‘AM’ να κλείνει φέτος 10 χρόνια από την κυκλοφορία του, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε και πόσο καλογραμμένο τραγούδι είναι, ακόμα κι αν είναι χιλιοπαιγμένο.
Με μια εκτενή εκδοχή του ‘Body Paint’, οι Monkeys κλείνουν το βασικό τους σετ και μας χαιρετούν για μερικά λεπτά. Επιστρέφουν με το ‘Cornerstone’, συνεχίζουν με ‘I Bet You Look Good on the Dancefloor’ και μας αποτελειώνουν με το ‘R U Mine?’. Τα όργανα σταματούν να παίζουν, αγκαλιάζονται, μας χαιρετάνε και ανανεώνουν το ραντεβού τους, όχι για κάποια στιγμή, αλλά για την επόμενη μέρα.
Ήταν μία από τις πιο αναμενόμενες συναυλίες της χρονιάς και δεν απογοήτευσε καθόλου. Με έναν εξαιρετικό ήχο καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και με τόσο καλή απόδοση από όλες τις μπάντες, πώς να μη γυρίσεις γεμάτος στο σπίτι σου;
Ίσως τα τελευταία χρόνια οι Arctic Monkeys να έχουν μπερδέψει το κοινό τους με τις τελευταίες τους στουντιακές απόπειρες, αλλά εκεί πάνω, στη σκηνή, κάνουν ξεκάθαρο γιατί είναι και θα είναι, οι τελευταίοι μεγάλοι εκπρόσωποι της ροκ.
Στα μείον της βραδιάς, κάτι που δυστυχώς είναι σημείο των καιρών σε όλα τα live: Η λαοθάλασσα από τα κινητά…
Η μεγάλη αντίθεση της ημέρας; Οι πυρκαγιές που κατακαίνε τη χώρα, με τους καπνούς να φαίνονται στο βάθος. Κουράγιο και αλληλεγγύη στους συμπολίτες μας…
Arctic Monkeys – Release Athens Festival 2023 setlist:
Sculptures of Anything Goes
Brianstorm
Snap Out of It
Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair
Crying Lightning
Teddy Picker
Four Out of Five
Why’d You Only Call Me When You’re High?
Arabella
From the Ritz to the Rubble
Fluorescent Adolescent
Perfect Sense
Do Me a Favour
Mardy Bum
There’d Better Be a Mirrorball
505
Do I Wanna Know?
Body Paint
Encore:
Cornerstone
I Bet You Look Good on the Dancefloor
R U Mine?
