Περάσαμε τα μέσα Μαΐου κι αυτό σημαίνει ότι πλησιάζει η φεστιβαλική σεζόν. Φέτος στην Ελλάδα έχουμε πλούσιες επιλογές, με πολλά φεστιβάλ, τόσο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και στα Χανιά, τον Βόλο και στην υπόλοιπη περιφέρεια, με θετική γκρίνια (θα πρέπει να τρώμε μόνο μακαρόνια, αντίο νεφρά) να ξεχειλίζει.
Το Release Athens Festival, ένα από τα φεστιβάλ που έχει εδραιωθεί για τα καλά, ξεκινάει στις 7 Ιουνίου 2025 με μια από τις μεγαλύτερες μοντέρνες μέταλ μπάντες, τους Avenged Sevenfold. Προσωπική αγαπημένη μπάντα, ευκαιρία για εκδρομή στην πρωτεύουσα και επίσκεψη στην Πλατεία Νερού.
Ξεκινώντας την επανάληψη στη δισκογραφία των Avenged Sevenfold, πιάνω πάντα το αγαπημένο Waking the Fallen και τις metalcore δόξες (το Second Hearbeat παραμένει από τα αγαπημένα μου τραγούδια), συνεχίζω με το πολύ δυνατό City of Evil, όπου η μπάντα δείχνει να βρίσκει μια πιο ξεκάθαρη ταυτότητα και φυσικά σταματάω στο ομώνυμο, και στις επιτυχίες που μου έμαθαν τους Avenged Sevenfold, όπως το Afterlife.
Πέρασα όπως είδατε το Sounding the Seventh Trumpet, καθώς αν και περιλαμβάνει συμπαθητικά στοιχεία, λείπει για μένα το καλύτερο στοιχείο της μπάντας, ο Synyster Gates, για τον οποίο ίσως αξίζει να γράψουμε ξεχωριστό αφιέρωμα κάποια άλλη στιγμή.
Φτάνω στο Nightmare, τον δίσκο ορόσημο της μπάντας. Εξαιρετικά μουσικά στοιχεία, θρυλικά τραγούδια, και φυσικά η δραματική ιστορία με το θάνατο του ντράμερ, ιδρυτικού μέλους και ακρογωνιαίου λίθου των Avenged Sevenfold, Rev.
Μια εξαιρετική συνταγή δηλαδή για να καταφέρει να γιγαντωθεί ο δίσκος, και να αλλάξει το status της μπάντας. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρω ότι έφτασε #1 στο Billboard 200 (πολύ κλειστό το κλαμπ των μέταλ δίσκων που το έχουν καταφέρει αυτό), και το Kerrang! να σχολιάζει:
Το πώς θα συνεχίσουν οι Avenged Sevenfold το ξέρουν μόνο οι θεοί. Όποιο κι αν είναι το μέλλον τους ωστόσο, το Nightmare σημειώνει τη στιγμή στην οποία οι τύποι από το Huntington Beach [η γειτονιά που ζούσε η μπάντα] άφησαν στην άκρη τα παιδικά στοιχεία κι έγιναν άντρες.
Και όντως το Nightmare είναι ένα πολύ κομβικό σημείο για την μπάντα. Έχουν εδραιωθεί πια ακόμα και στα μάτια των παλιών old school μεταλλάδων, πετώντας τις ταμπέλες κοράδες / nu-metal-αδες. Πιο σημαντικά όμως, έχουν εδραιωθεί ως οι αντιπρόσωποι της νέα γενιά μέταλ οπαδών. Μετά τους Sabbath, τους Metallica και τους Maiden στα 80s, τους Pantera στα 90s, ήρθαν οι Avenged Sevenfold να διεκδικήσουν τον τίτλο της μεγάλης, εμπορικής μπάντας της εποχής τους.
Και οι ίδιοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν αυτόν το δρόμο στον επόμενό τους δίσκο, το Hail to the King. Εδώ, οι Avenged Sevenfold στοχεύουν στη δημιουργία ενός δίσκου πιο κοντά σε κλασσικό heavy metal, με πιο λιτό και εμπορικό ήχο σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους.
Με άλλα λόγια, κατάλληλο για να ακούγεται σε αρένες και σε μεγάλες διοργανώσεις, τις οποίες η μπάντα στοχεύει να κυριεύσει. Επιτυχημένος στόχος, το άλμπουμ φτάνει κι αυτό στο #1 του Billboard 200, #1 στα βρετανικά charts, αλλά και σε πολλά άλλα διεθνή, και η μπάντα κλείνει headline εμφανίσεις σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το Download.
Πάντα είχα συνδεδεμένο αυτόν το δίσκο με το Black Album των Metallica. Και οι δύο μπάντες, αφού εξερεύνησαν και ανέπτυξαν το προσωπικό τους (ελαφρώς πιο περίπλοκο) στυλ, καθώς φτάνουν στο απόγειό τους, κυκλοφορούν ένα δίσκο πιο απλό και φεστιβαλικό. Τα Enter Sandman, Hail to the King, Wherever I may roam, Sheppard of Fire, μπορεί να μην περιλαμβάνουν τα σύνθετα μουσικά μοτίβα που είχαν προηγούμενα τραγούδια των δύο συγκροτημάτων, αλλά βγάζουν ένα δυναμισμό που εύκολα μεταφέρεται σε νέους ακροατές.
Η εξέλιξη των Metallica είναι γνωστή. Load/Reload, κοντά μαλλιά, mainstream heroes και πλέον ένα brand που έχει ξεφύγει από τα όρια της metal, ακόμα και της ροκ, μουσικής. Πολλοί λοιπόν περίμεναν οι Avenged Sevenfold να ακολουθήσουν την ίδια πορεία. Έχτισαν τουλάχιστον τις κατάλληλες βάσεις για να μπορούν να το κάνουν αυτό. Κι όμως, μας εξέπληξαν.
Αφού εξαφανίστηκαν για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, κυκλοφορούν το The Stage, μια τυχαία Παρασκευή, χωρίς κανένα σχεδόν promotion. Concept άλμπουμ, με ιδιαίτερες φιλοσοφικές θεματικές περί κοινωνικής αυτοκαταστροφής, ανθρώπινης υπόστασης και τεχνητής νοημοσύνης.
Μουσική με σύνθετες, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δομές, πολλά progressive στοιχεία, τραγούδια με μεγάλη διάρκεια. Σίγουρα δηλαδή κάτι που δεν συνεχίζει το δρόμο του Hail to The King (και του Load).
Η συνέχεια της μπάντας επιβεβαιώνει πως η κατεύθυνση αυτή είναι συνειδητή. Ο επόμενος δίσκος αργεί να έρθει, σε αυτό επιδρά και το διάλειμμα που χρειάστηκε να πάρει ο M. Shadows λόγω προβλήματος στις φωνητικές του χορδές. 7 χρόνια μετά το The Stage, το 2023 κυκλοφορεί το Life is but a Dream…
Ο δίσκος, avant-grade metal, σίγουρα είναι… ιδιαίτερος, βαρύς. Διαφέρει αρκετά με τα προηγούμενα στοιχεία της μπάντας, είναι πολύ πειραματικός, συνδυάζοντας αρκετά στοιχεία που ξεφεύγουν από το κλασσικό heavy metal και σίγουρα απαιτητικός προς τους ακροατές που προσπαθούν να τον ακούσουν και χρειάζεται αρκετές επαναλήψεις (αν τις καταφέρει κάποιος).
Το αν το άλμπουμ είναι καλό ή όχι δεν αποτελεί σκοπό αυτού του κειμένου, θα πω μόνο πως είναι δίσκος που έχει μεγάλους fans αλλά και μεγάλους haters.
Θέλω να εστιάσω σε αυτήν την επιλογή που πήραν τα μέλη της μπάντας. Είχαν στήσει το δρόμο για να κυριαρχήσουν στο mainstream, ωστόσο, επέλεξαν να βγάλουν μουσική σε πιο σπάνια διαστήματα, και πιο αυθεντική, για τους ίδιους. Το Life is But a Dream… έφτασε μόλις στο #13 του Billboard 200, το πιο χαμηλό από μακρινό City of Evil (2005).
Ωστόσο, από συνεντεύξεις και δηλώσεις των μελών, καταλαβαίνεις πως είναι δίσκος για τον οποίο νιώθουν πραγματικά περήφανα, καθώς είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο ήθελαν να εκφράσουν την καλλιτεχνική τους έμπνευση. Χωρίς να νοιάζονται για charts, για φεστιβάλ και για τάσεις.
Παραθέτω μία δήλωση του M. Shadows σε συνέντευξη του 2023, στα πλαίσια του Life is But a Dream…, που συνοψίζει κατάλληλα το σχόλιο που θέλω να κάνω με αυτό το κείμενο:
Το έχω σκεφτεί πολύ αυτό επειδή πρέπει συνεχώς να κυκλοφορούμε δίσκους. Μια θεωρία με την οποία ζω πάντα είναι ότι κάθε έργο πρέπει να βρει το κοινό του. Το ότι κάποιος αγόρασε το The Stage ή το Hail to the King δεν σημαίνει ότι είναι έτοιμος, πρόθυμος ή ακόμα και ότι θα θέλει το Life is But a Dream…, αλλά πιστεύω τόσο βαθιά ότι με αγγίζει και ότι θα αγγίξει και άλλους ανθρώπους.
Η τέχνη πρέπει να βρει αυτούς τους ανθρώπους και χρειάζεται χρόνος για να ενσωματωθεί στην κοινωνία ή τον πολιτισμό, και αυτό είναι εντάξει. Αυτό είναι απολύτως υπέροχο γιατί όλα είναι μια μικρή πρόκληση.
Nομίζω ότι καθώς μεγαλώνω, οι άνθρωποι που σέβομαι και αγαπώ, δεν είναι οι μεγαλύτερες μπάντες. Είναι οι μπάντες που κάνουν βαθιά βήματα σε αυτό που είναι. Είναι μοναδικοί, είναι διαφορετικοί και είναι τραχείς στις άκρες. Κάνω το ίδιο πράγμα με την τέχνη.
Το μήνυμα είναι «Κάνε ό,τι θέλεις και κάνε τον κόσμο ένα πιο πολύχρωμο μέρος για όλους τους άλλους», επειδή μου αρέσει να βλέπω όλη αυτή την αντιπαράθεση σε όλο τον κόσμο και νομίζω ότι αυτό εύχομαι η τέχνη και οι καλλιτέχνες να έκαναν περισσότερο στο είδος μας, συγκεκριμένα.
Μπορεί οι Avenged Sevenfold να μην τρεντάρουν πια όπως οι Sleep Token ή οι Ghost. Δεν έγιναν οι Metallica του 21ου αιώνα, που θα έβγαζαν metal μουσική για ένα τεράστιο και ευρύ κοινό. Έχουν επιλέξει όμως μία διαφορετική πορεία, που τους κάνει να ξεχωρίζουν και τους σέβομαι πολύ για αυτό. Παραμένουν όμως ακόμα μια από τις εμπορικότερες μπάντες του χώρου, καθώς έχουν χτίσει ένα πολύ μεγάλο, πιστό fanbase, οπότε αναμένω η 7η Ιουνίου να είναι σίγουρα μια τρομερή συναυλιακή εμπειρία. Ραντεβού στην Πλατεία Νερού!
Avenged Sevenfold / Release Athens Festival 2025: Εισιτήρια διαθέσιμα εδώ
