Είδαμε το Avengers: Endgame και παρουσιάζουμε τις εντυπώσεις μας (χωρίς spoilers)
Πώς συνεχίζεις την εξιστόρηση μετά από ένα τέλος σαν αυτό του Avengers: Infinity War, πώς οδηγείς στην τελική ευθεία ένα όχημα τόσο ογκώδες όσο το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, 11 χρόνια και 22 ταινίες μετά;
Πώς συνδέεις αρμονικά μεταξύ τους τόσα πολλά γεγονότα, πώς κλείνεις τρύπες του παρελθόντος, πώς ισορροπείς ανάμεσα σε story και δράση;
Οι αδερφοί Russo, όπως έχουν δηλώσει παλαιότερα, ήξεραν πολύ καλά σε τι έμπλεκαν όταν ανέλαβαν το τεράστιο αυτό project. Ήθελαν η απόδοσή του να είναι επική, περίπλοκη, ήταν μια πραγματική κινηματογραφική πρόκληση που αντίστοιχή της δεν έχει ξαναγίνει.
Το ερώτημα είναι αν τελικά κατάφεραν να δώσουν το κατάλληλο μέγεθος σε όλο αυτό, τις κατάλληλες συγκινήσεις που θεωρητικά πρέπει να νιώσει ο θεατής στο κλείσιμο ενός μεγάλου κεφαλαίου για τη Marvel. Και η απάντηση, όσον αφορά την εκπλήρωση αυτού του μεγάλου στόχου, είναι περίπλοκη.
Το Avengers: Endgame έχει όλα τα φόντα να γίνει ένα απ’ τα μεγαλύτερα κινηματογραφικό blockbuster όλων των εποχών και σίγουρα δουλεύει σαν ένα από αυτά. Αν κάποιος έχει δει τις προηγούμενες και ξέρει τι συμβαίνει στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel (MCU), βλέποντας την ταινία, θα καταλάβει γιατί οι -πολυσυζητημένες- 3 ώρες που διαρκεί το Avengers: Endgame είναι πραγματικά λίγες, δεδομένου του τι εκτυλίσσεται στην ταινία.
Είδαμε πράγματα και πληροφορίες που δεν είχαμε ξαναδεί, η νοσταλγία σε μερικές σκηνές χτύπησε κόκκινο, οι μικρές και προσεγμένες λεπτομέρειες έδωσαν το κάτι παραπάνω, όμως η άποψή μου είναι ότι πολλές σκηνές χρειαζόντουσαν μεγαλύτερη ανάπτυξη.
Πολλά πράγματα γίνονται κάπως διεκπεραιωτικά, ίσως λίγο πιο εύκολα από όσο θα έπρεπε.
Σίγουρα όλα οδηγούν στην τελική ευθεία και είναι ελάσσονος σημασίας σε σχέση με το πού οδηγούν, όμως προσωπικά θα ήθελα λίγο περισσότερη ανάπτυξη, σε κάποια σημεία λιγότερο καταιγιστικό ρυθμό εξέλιξης των πραγμάτων. Η ταινία, τότε, θα διαρκούσε… 3,5 ώρες, αλλά αναλογικά με το τι συμβαίνει δεν θα ήταν υπερβολή.
Όπως είπαμε, δεν θα σας δώσουμε κανένα spoiler, δεδομένου ότι προβάλλεται εδώ και λιγότερο από 24 ώρες στα ελληνικά σινεμά.
Το μόνο που μπορούμε να σας πούμε, βέβαια, για την υπόθεση είναι ότι πιάνει τον θεατή από τα μούτρα, εξελισσόμενη εντελώς διαφορετικά από ό,τι θα περίμενε κανείς. Μάλιστα, αυτό το κάνει από τις πρώτες κιόλας σκηνές.
Για τους αδερφούς Russo, ή για οποιουσδήποτε σκηνοθέτες αναλάμβαναν αυτό το εγχείρημα, μιλάμε για μια τεράστια πρόκληση.
Ακολουθώντας τη γραμμή που χάραξε το Avengers: Infinity War, οι Russo χρησιμοποίησαν και πάλι το έξυπνο τρικ να χωρίσουν τους ήρωες σε διάφορες ομάδες, ώστε να μοιραστεί κάπως η ταινία μεταξύ τους.
Μόνο που αυτή τη φορά το βάρος δόθηκε μοιραία σε μερικούς μόνο απ’ αυτούς, αντίθετα με την προηγούμενη φορά. Κάθε λεπτό των τριών ωρών χρησιμοποιείται στο έπακρο, αν και σε αρκετές στιγμές θα χρειαζόντουσαν περισσότερα, ενώ το χιούμορ, αν και πάντα επιτυχημένο, μερικές στιγμές θα μπορούσε να απουσιάζει.
Ίσως να θεώρησαν ότι το τρίωρο παραείναι βαρύ, κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει, μιας και οι τίτλοι τέλους μας βρήκαν απροετοίμαστους, να κοιτάμε ρολόγια για το αν όντως πέρασαν τόσες ώρες.
Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, αυτή όμως η βιασύνη έχει πάντοτε χασούρες. Εκτός από ό,τι ανέφερα παραπάνω, δυστυχώς το Avengers: Endgame απέτυχε να με συγκινήσει όσο θα έπρεπε, τις στιγμές που έπρεπε.
Όχι ότι δεν υπάρχουν τέτοιες, όχι ότι όσα γίνονται περνάνε αδιάφορα ή αναμενόμενα, όμως από τη νέα ταινία έλειπε αυτή η επικούρα που ήθελα ή προσδοκούσα.
Δυστυχώς, πέραν αυτών, δεν αποφεύχθηκαν μερικά κλισέ που συνοδεύουν κάθε οριστικό τέλος… εποχής. Χωρίς αυτό, βέβαια, να είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα.
Τώρα, αν από όλα αυτά σας δόθηκε η εντύπωση ότι η ταινία δεν αξίζει, πρέπει να επισημάνω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, η υπόθεση είναι δουλεμένη με κάθε λεπτομέρεια, σε σκοτώνει και σε εξιλεώνει με θαυμαστή ταχύτητα, πρώτα απ’ όλα σε ξαφνιάζει (πράγμα δύσκολο για υπερ-ηρωική ταινία με σχεδόν δεδομένη υπόθεση λόγω της προηγούμενης), σε κάνει μέρος της.
Και πώς να μην είσαι μετά από τόσα χρόνια και τόσες ταινίες που όλες οδηγούν στο τέλος του παιχνιδιού, στο Endgame.
Αν ο πήχης μπήκε υπερβολικά ψηλά, αυτό είναι αποτέλεσμα του απίστευτου χτισίματος που έγινε όλα τα προηγούμενα χρόνια, του μυθικού Avengers: Infinity War. Με μία φράση είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι κλείνει το μεγαλύτερο ίσως κινηματογραφικό project που έχει γίνει ποτέ.
Και παρόλο που το τυπικό κλείσιμο του μεγάλου αυτού κεφαλαίου είναι το προσεχές Spider-Man, το μεγαλειώδες αντίο ήταν το Avengers: Endgame. Μία ταινία επικών διαστάσεων.
Με απρόσμενη πλοκή, με αντιθέσεις, ένα συναισθηματικό rollercoaster, με τη μικρή υποσημείωση ότι θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο επικών διαστάσεων, αλλά που δεν έγινε γιατί ίσως φοβήθηκαν την ακόμα μεγαλύτερη διάρκεια από τις 3 ώρες.
MCU: Όλη η ιστορία μια στροφή πριν το μεγάλο φινάλε
