Στην ανούσια ερώτηση «ποια είναι η μεγαλύτερη metal μπάντα όλων των εποχών», οι Black Sabbath βγαίνουν από το κάδρο.
Γιατί, πολύ απλά, δεν μπορούν να χωρέσουν σε καλούπια. Είναι μια κατηγορία μόνοι τους αλλά και δεκάδες ακόμα ταυτόχρονα. Ήταν και hard rock, ήταν και heavy metal, ήταν sludge, doom, stoner, και ό,τι άλλο θέλετε!
Γέννησαν ένα σωρό υπο-είδη τα οποία άκμασαν, παρήκμασαν, ανέβηκαν στον αφρό ξανά, δημιούργησαν ρεύματα τα οποία άνθισαν, γνώρισαν την πτώση και ήρθαν ξανά στο προσκήνιο.
Όσο οι μόδες και τα genres της metal και της hard rock έρχονταν και παρέρχονταν, η μόνη σταθερά τους ήταν οι Black Sabbath:
Όλα άρχισαν και τελείωναν εκεί, για να παραφράσουμε και τους στίχους τους:
Is this the end of the beginning, or the beginning of the end.
Οι πιο μεταλλικοί ήχοι είχαν κάνει ήδη μια πρώτη γύρα στον μουσικό κόσμο, πριν το ομότιτλο ντεμπούτο της μπάντας: Iron Butterfly, Vanilla Fudge, Deep Purple, Led Zeppelin, οι Blue Cheer από το San Fransisco.
Το καλούπι όμως έσπασε μια και καλή όταν οι Black Sabbath ανέβασαν τον πρώτο δίσκο στα ράφια των δισκοπωλείων, και όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς -heavy metal- ιστορία:
Οι Sabbath είναι τα αγριεμένα riffs του ‘Paranoid’, τα μαρσαρίσματα στο ‘Iron Man’, τα drum solos στο ‘Rat Salad’, το χάσιμο στο ‘Planet Caravan’…
Είναι τα solos του Tony Iommi, τα αλλόκοτα φωνητικά του Ozzy, το μπάσο του Geezer που καλπάζει στο ‘N.I.B.’, είναι η ακουστική τελειότητα στο ‘Heaven And Hell’ του Ronnie James Dio.
Είναι ακόμα ακόμα ο Tony Martin, o Ian Gillan, o Glen Hughes… Τα 6 πρώτα αριστουργήματά τους, η μετάβαση στον Dio, η κοιλιά τους στα επόμενα, που πάντα όμως θα βρεις πράγματα να ακούς και να γουρλώνεις τα μάτια από τον riff master Ιommi.
Είναι αυτή η μάγισσα που έσκασε μύτη το 1971, οι πένθιμες καμπάνες στο άνοιγμα και η βροχή που ακούγεται.
Το μπέρδεμα των μουσικογραφιάδων της εποχής στο πού να τους κατατάξουν, τι ταμπέλα να τους κολλήσουν.
Είπαμε και πιο πάνω όμως, οι Black Sabbath δεν μπαίνουν σε καλούπια, γιατί όπως έχει δηλώσει και ο Iommi:
Δεν ακολούθησα ποτέ κανόνες. Έφτιαξα τους δικούς μου.
Για αυτό και το τέλος τους προχθές βράδυ στο Birmingham -σε αυτή τη μουντή πόλη που 50 χρόνια πριν ο ουρανός σκοτείνιασε και τους έβγαλε σέντρα για να κατακτήσουν τον κόσμο- δεν λέει πρακτικά απολύτως τίποτα.
Γιατί θα έρθουν και άλλα συγκροτήματα στο μέλλον, και πάλι θα ξεκινούν παίρνοντας την μαγιά τους για να πλάσουν το δικό τους καρβέλι.
Μπορεί ο Ozzy να λέει πως το όνειρό τους όταν άρχιζαν το παραμυθένιο ταξίδι τους ήταν να πιουν δυο μπύρες παραπάνω, όμως κατάφεραν πολλά, πολλά περισσότερα.
Ένα σωρό μουσικοί σε συνεντεύξεις τους παραδέχονταν πως η μούσα τους ήταν οι Sabbath, πως όνειρό τους ήταν να παίξουν με τους Sabbath πάνω στην σκηνή.
Στην δική μας πραγματικότητα, της εγχώριας σκηνής, με την έκρηξη που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, σπάνια θα βρεις μπάντα που να μην δηλώνει βαθύτατα εμπνευσμένη από αυτούς.
Και στο κάτω κάτω, όταν ακούμε μια νέα μπάντα και μας τους θυμίζει ηχητικά, χασκογελάμε λέγοντας «ναι, Sabbath ρε φίλε». Αυτή είναι η κατάκτησή τους και η ασήκωτη κληρονομιά τους ταυτόχρονα…
Αν έχει κάποια σημασία η προσωπική μου άποψη, προτιμώ τους Sabbath με το κλασικό line up: Tony Iommi, Geezer Buter, Ozzy Osbourne, Bill Ward.
Αυτή είναι η αγία τετράδα τους, όσο τεράστιος και να ήταν ο Dio. Για αυτό και στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα με τα ξεκατινιάσματα και τις δημόσιες αντεγκλήσεις με τον Ward.
Στην τελευταία υπόκλιση των Sabbath στο κοινό τους, η απουσία του είναι αλήθεια πως με ξένισε.
Το τελευταίο διάστημα και μετά το αντίο τους, σκαλίζω τους δίσκους που έβγαλαν μετά τα πρώτα έξι αριστουργηματικά albums τους (το παρόν κείμενο γράφεται υπό τους ήχους του ‘Dehumanizer’).
Χωρίς να έχουν την δύναμη και την λάμψη τους, βρίσκει κανείς ιδέες που θα την εκπλήξουν, κυρίως λόγω του μαγικού χεριού του Iommi.
Αντί επιλόγου
Αν τελείωσαν οι Black Sabbath; Η δική μου αίσθηση είναι ότι όλο και κάποιο μεμονωμένο reunion ή επετειακό show θα δούμε στο μέλλον.
Ο Iommi ταλαιπωρείται από τα δικά του προβλήματα υγείας, ο Ozzy ετοιμάζει τον solo δίσκο του, αλλά τα όπιο αυτών των ανθρώπων, το δικό τους ‘Sweet Leaf’, είναι η αλληλεπίδραση με το κοινό και το σανίδι.
Είναι δύσκολο να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα και οι άνθρωποι αυτοί έφτασαν στα 70 χρόνια ζωής περιοδεύοντας, τζαμάροντας και παίζοντας σε αρένες.
Εκεί έπαιρναν ατόφια την ενέργεια και την αποθέωση του κόσμου, για αυτό και συνέχιζαν. Λεφτά από την μουσική τους έβγαλαν με την σέσουλα και δεν τίθεται θέμα περί αρπαχτών και όλων των σχετικών που ακούγονται όταν μια θρυλική μπάντα ξαναβγαίνει στη γύρα.
Είναι ακατόρθωτο για αυτούς να αποσυρθούν σε μια βροχερή αγγλική πόλη, να βάλουν παντόφλες και να πίνουν τσάι καθιστοί στην πολυθρόνα τους…
Ευχή όλων μας να είναι και ο Bill Ward μαζί τους.
