Οι blink-182 έχουν αποτελέσει ένα συγκρότημα-σταθμό για μένα, καθώς τα χρόνια που μεσουράνησαν συνέπεσαν με την εφηβική μου ηλικία και ένα σχετικό πρώτο ψάξιμο στη μουσική, αποκτώντας το χαρακτήρα των ηρώων στα μάτια μου αλλά κυρίως στα αυτιά μου.
Θεωρώ δε, το δίσκο ‘Blink-182’ του πολύ μακρινού πλέον 2003 ως ένα σύγχρονο αριστούργημα που μαεστρικά ξέφυγε από το αυστηρό πανκ ποπ κλισέ του τότε και αποτέλεσε ένα άλμπουμ σταθμό τόσο για το είδος όσο και γενικά…
Η συνέχεια γνωστή, η μπάντα διαλύθηκε το 2005 με τον DeLonge να σχηματίζει τους Angels And Airwaves και να βγάζει έναν υπέροχο πρώτο δίσκο που ακολουθήθηκε από μια παρανοϊκή συνέχεια και τον Hoppus με τον Barker να σχηματίζουν τους +44 μένοντας πιστοί στο μουσικό είδος που υπηρετούσαν μέχρι τότε, σίγουρα όμως όχι στις επιτυχίες.
Όταν οι blink-182 επανενώθηκαν, ήταν μια στιγμή μεγάλης χαράς για όλους τους φίλους τους ανά τον κόσμο -35 εκατομμύρια δίσκοι δεν είναι και λίγοι-, γνωρίζαμε όμως πως δύσκολα θα κρατούσε για πολύ, κυρίως γιατί δυστυχώς ο Tom DeLonge φαίνεται πως πια τα έχει χάσει.
Έτσι, κατά την προετοιμασία του δίσκου για τον οποίο θα διαβάσετε, ο τέως πλέον frontam αποχώρησε από το σχήμα και τη θέση του πήρε ο Matt Skiba, κάνοντας όλους μας να αναρωτιόμαστε, πώς θα καταλήξει αυτό το μουσικό πείραμα που λέγεται ‘California’.
O δίσκος ξεκινά με το εισαγωγικό ‘Cynical’ και το γνωστό πλέον ‘Bored To Death’ που το συγκρότημα είχε επιλέξει για προπομπό του δίσκου.
Ίσως φταίνε τα αρκετά χρόνια χωρίς δισκογραφία, ίσως οι υψηλές προσδοκίες, αλλά τα δύο πρώτα κομμάτια δεν προκαλούν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση.
Αυτή την προκαλεί το ‘She’s Out Of Her Mind’ που αποτελεί ίσως το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Θυμίζει σε πολλά τους παλιούς καλούς blink-182 ενώ για πρώτη φορά παίρνουμε ένα ουσιαστικό δείγμα από τη φωνή του Matt Skiba που αφήνει αρκετές υποσχέσεις για τη συνέχεια.
Ακούγοντας το ‘Los Angeles’ διαπίστωσα πως σε κάποια σημεία ο δίσκος έχει μια κρίση ταυτότητας, διπλοτσεκάροντας αν ακόμα ακούω το ίδιο άλμπουμ.
Εντάξει μάλλον τα παιδιά ήθελαν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό που μάλλον δεν βγήκε.
Τα πράγματα επιστρέφουν στα φυσιολογικά επίπεδα στο ‘Sober’ ενώ στο ‘Built This Pool’ έχουμε μια δυναμική επιστροφή από το παρελθόν του toilet humour, στοιχείου που μας είχε κάνει να αγαπήσουμε το συγκρότημα σε παλιότερες εποχές.
‘No Future’ φωνάζει ο Matt Skiba στα φωνητικά του ομότιτλου κομματιού και σίγουρα εδώ οι blink-182 προσπαθούν να αγγίξουν πάλι κάτι από τη μαγεία του παρελθόντος.
Η προσπάθεια είναι καλή αλλά πάντα στα λογικά μέχρι τώρα πλαίσια, ενώ η μπάντα εξερευνεί αχαρτογράφητα νερά στο ‘Home Is Just A Lonely Place’ καθώς επιχειρεί να κάνει κάτι διαφορετικό και τα καταφέρνει, δίνοντάς μας ένα όμορφο κομμάτι.
Αντίθετα, το ‘Kings Of The Weekend’ ακολουθεί την κλασική μουσική γραμμή του συγκροτήματος… Καμία έκπληξη εδώ αλλά δυστυχώς ούτε και στο ‘Teenage Satelites’ που παίρνει τη σκυτάλη.
Ναι ο δίσκος έχει αρχίσει να κουράζει σε αυτό το σημείο. Ευτυχώς το ‘Left Alone’ έρχεται να σώσει λίγο την κατάσταση, έχοντας λίγο περισσότερο χαρακτήρα και ενδιαφέρον.
Το ‘Rabbit Hole’ έχει την ταμπελίτσα «explicit» δίπλα και δεν ξέρω αν είναι τυχαίο το ότι περιέχει την αντίστοιχη γλώσσα, αλλά είναι από τα καλύτερα κομμάτια στο δίσκο, όπως και το επόμενο ‘San Diego’ που είναι το μόνο που πετυχαίνει να συγκινήσει με το περιεχόμενο του τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά, αποτελώντας μια πολύ σπάνια στιγμή -δυστυχώς- στο ‘California’.
Τέλος, το ‘Only Thing That Matters’ θα μπορούσε άνετα να μπει στο ‘Enema Of The State’ και αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά, ενώ το ‘California’ λίγοι θα καταλάβουν τι γυρεύει σε αυτό το δίσκο.
Ειλικρινά το γιατί το ομότιτλο κομμάτι να είναι τόσο αδιάφορο και φτωχό είναι άξιο απορίας. Με τα τριάντα δευτερόλεπτα του ‘Brohemian Rhapsody’ να μην είναι αρκετά να σώσουν την παρτίδα, δυστυχώς το άλμπουμ αφήνει μια πικρή γεύση στο φινάλε.
Είναι τελικά καλός δίσκος το ‘California’ και αν όχι, τότε τι είναι τελικά;
Δυστυχώς δεν μπορώ να γνέψω καταφατικά… Πρόκειται για ένα αδιάφορο άλμπουμ που έχει κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές, αλλά ως εκεί και τίποτα παραπάνω.
Οι blink-182 έκαναν βήματα πίσω από το δίσκο του 2003, απώλεσαν τελείως το progressive στοιχείο και προσπάθησαν να πλησιάσουν το ύφος και το στυλ του ‘Take Of Your Pants And Jacket’ πράγμα που χωρίς τον Tom DeLonge έμοιαζε από την αρχή χλωμό να συμβεί.
Ο Travis Barker είναι ένας από τους καλύτερους ντράμερ στον κόσμο, αλλά αυτό δεν φαίνεται ούτε για μια στιγμή στο δίσκο.
Ο Matt Skiba προσπαθεί, είναι όμως μάλλον λίγος ή ακόμα δεν έχει προσαρμοστεί στο νέο του ρόλο και τελικά μένει ένας Mark Hoppus με έμπνευση που έχει στερέψει να προσπαθεί μόνος του.
Ίσως αν η νέα τριάδα έχει περισσότερο χρόνο να δημιουργήσει μαζί να καταφέρει να μας δώσει στο μέλλον ένα καλύτερο δίσκο, αλλά μέχρι τότε ας απολαύσουμε τις λίγες καλές στιγμές που μας χαρίζει αυτός και ας ακούσουμε το ‘She Is Out Of Her Mind’ στο repeat.
Υ.Γ. Δεν ξέρω ειλικρινά πως θα φανεί αυτός ο δίσκος σε κάποιο που ακούει blink-182 για πρώτη φορά διαβάζοντας αυτή την παρουσίαση. Αναρωτιέμαι όμως αν υπάρχει κόσμος που ακούει αυτή τη μουσική σήμερα, ή αν υπάρχουν μουσικά σχήματα που παίζουν αυτό το είδος.
Οι blink-182 προσπάθησαν να γυρίσουν μουσικά πίσω στο 2000, αλλά αν αυτός ο δίσκος έβγαινε τότε, θα ήταν ενός πολύ μέτριου συγκροτήματος και σίγουρα όχι από τους βασιλιάδες του είδους…
Την επόμενη φορά, ίσως το ταξίδι στο παρελθόν πάει καλύτερα…
