”Θέλουμε να γίνουμε μεγάλοι”, δήλωνε ο frontman των Blossoms, Tom Ogden στο ΝΜΕ λίγο πριν την κυκλοφορία του ομώνυμου debut album τους…
Πάντα λέγαμε μεταξύ μας ότι δεν ντρεπόμαστε. Το θέλουμε! Είμαστε έτοιμοι!
Μπορεί να ακούγεται σαν κάτι που θα λέγανε οι Oasis στην αρχή της καριέρας τους. Κάτι το αλαζονικό, αλλά και κάτι το ελπιδοφόρο. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι Blossoms επαληθεύτηκαν. Στις 5 Αυγούστου, το πενταμελές συγκρότημα από το Stockport του Manchester κυκλοφόρησε τον πολυαναμενόμενο πρώτο του δίσκο, ο οποίος βρίσκεται εδώ και δύο εβδομάδες στο Νο.1 των βρετανικών charts, χωρίς να δείχνει σημάδια υποχώρησης. Και ήταν μία ημέρα γιορτής για τον κόσμο της μουσικής, γιατί το 2016 ήταν μία χρονιά γεμάτη τραγωδία για τη μουσική σκηνή. Ήταν αναγκαίο να βρεθεί ένας δίσκος που θα επαναφέρει την πίστη στη δύναμή της!
Σε μία εποχή που η pop κυριαρχεί, δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη το να βλέπεις μία μπάντα να δημιουργεί έναν όγκο δουλειάς που ακούγεται σαν ένα συνονθύλευμα των ΑΒΒΑ με τους Arctic Monkeys. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι η ικανότητα των Blossoms να συνδυάζουν τόσο πειστικά και αβίαστα τις pop και indie επιρροές τους. Τα τραγούδια ντυμένα με πλούσια synthesizers, αλλά και την παραγωγή των κομματιών να παραπέμπει σε drive-time hits των 80’s. Παρόλα αυτά, ο δίσκος περιέχει αρκετή ποσότητα από grooves, με τα φωνητικά του Tom Ogden να κυμαίνονται μεταξύ των croon-αρισμάτων του Alex Turner και των ανθηρών μελωδιών του Brett Anderson.
Ο δίσκος ξεκινάει όπως θα έπρεπε να ξεκινάει ένα κλασσικό album, δηλαδή με τρία δυναμικότατα singles. Το ‘Charlemagne’ ανοίγει με τον πιο ιδανικό τρόπο το album τραβώντας τον ακροατή μέσα στο σύμπαν των Blossoms. Είναι ένα radio-friendly κομμάτι που από τις πρώτες του μουσικές φράσεις επιδεικνύει τον μεγάλο του ήχο, γεμάτο 80’s synthesizers και βαριά μπάσα, χωρίς όμως να γίνεται υπερβολικό.
https://www.youtube.com/watch?v=WBtVjjLtEY8
Στη συνέχεια ακολουθεί το χορευτικό ‘At Most A Kiss’, με τον εκρηκτικό του ρυθμό και το μεγαλειώδες του solo, ενώ ακολουθεί το δελεαστικότατο ‘Getaway’ με τα πρώτα λόγια που ξεστομίζει ο Tom Ogden να δείχνουν έναν αθεράπευτα ρομαντικό δημιουργό. Η φράση “I’m over you, get under me” είναι το τέλειο παράδειγμα παιχνιδιάρικων στίχων που προσφέρει το album στο σύνολό του, χωρίς όμως οι λέξεις να χάνουν τη θέση τους μέσα στο περιεχόμενο της μουσικής. To ‘Honey Sweet’, όπως και το ‘Texia’, αποτίουν φόρο τιμής στην 80’s funk electropop των Duran Duran, Pet Shop Boys, Hurts, The Wombats και της Jane Wiedlin. Είναι μελωδικά radio pop κομμάτια με “λωρίδες” κιθαριστικών μελωδιών για διακόσμηση.
Φεύγοντας από την ’80s νοσταλγία, οι Blossoms μας χαρίζουν μία από τις ομορφότερες και πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου. Το ‘Onto Her Bed’, με τη νοσταλγική του μελωδία και αναφορές στο ‘Asleep’ των Smiths και το soundtrack του ‘Submarine’ από τον Alex Turner, δημιουργεί ένα αίσθημα παραφυσικής ατμόσφαιρας, λίγο πριν μπει στο μοναδικό ρεφρέν του κομματιού. Σίγουρα είναι το τραγούδι που ξεχωρίζει περισσότερο στο album, χωρίς απαραίτητα να είναι hit.
Το πανέμορφο ‘Blown Rose’, με τις jangly κιθάρες του, θυμίζει indie μπάντα που, αφού υπέγραψε σε μεγάλη δισκογραφική, μπήκε στο στούντιο μαζί με έναν διάσημο παραγωγό για να ηχογραφήσει το κομμάτι. Με το ρεφρέν να μένει χαραγμένο στη μνήμη και τις ευθείς πολιτιστικές αναφορές του Ogden στην Ιρλανδή ποιήτρια του 19ου αιώνα Felicia Hemans (”The stately homes of England,/How beautiful they stand”), είναι ένα τραγούδι που εύκολα κανείς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως τον ”βλαστό των Smiths και των Stone Roses”. Το ‘Smashed Pianos’ ανοίγει με ένα συνδυασμό δυσοίωνων synthesizers και drums, θυμίζοντας τους Mini Mansions στο ‘Vertigo’, αλλά και τον Julian Casablancas σε κάποιο solo project του. Το RnB συναίσθημα βέβαια φεύγει όταν, στο ρεφρέν, τη θέση του παίρνουν μελωδίες πιο κοντά στο έργο των Suede ή του Miles Kane.
Το ‘Cut Me And I’ll Bleed’, με βαριά drums και δυνατά μπάσα, έχει ευθείς αναφορές στο desert rock του ‘Humbug’, ενώ ασπάζεται την dance αισθητική των New Order. Από την άλλη πλευρά, το ‘My Favourite Room’ είναι το κομμάτι που θα σε κάνει να κουνάς τον αναπτήρα σου στον αέρα καθώς το τραγουδάς με τους φίλους σου στις 4 η ώρα το πρωί. Αδιαμφισβήτητα, το ‘My Favourite Room’, με την ενορχήστρωση να παρέχει διακριτικές εκφράσεις πιάνου και τις ακουστικές κιθάρες να κυριαρχούν, είναι ό,τι πιο κοντινό σε Oasis έχουν γράψει οι Blossoms, και είναι το τραγούδι που τους έδωσε το status της lad-rock μπάντας.
To ‘Blow’ είναι ίσως το πιο βαρύ τραγούδι του δίσκου, γεμάτο παραμορφωμένες κιθάρες που σίγουρα λείπουν στα προηγούμενα τραγούδια. Το κομμάτι αν και δανείζεται για άλλη μία φορά στοιχεία από το τρίτο album των Arctic Monkeys, μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει το πιο κολλητικό ρεφρέν μεταξύ των 11 υπολοίπων ανταγωνιστών του αλλά και την πιο πλούσια ενορχήστρωση, μιας και παραγωγός του συγκεκριμένου single ήταν ο πολυμήχανος frontman των Coral, James Skelly.
Φτάνοντας στο τέλος, το ‘Deep Grass’ είναι το πιο κατάλληλο κομμάτι για να κλείσει το album. Ο συνθετικός drums ήχος του δείχνει τον δρόμο προς το μέλλον, διαφοροποιώντας τον εαυτό του από το retro συναίσθημα που έχτιζαν μέχρι τώρα οι Blossoms, ενώ το χαοτικό solo στο τέλος του κομματιού συμβολίζει τη στάση της μπάντας αλλά και την πορεία της μέχρι αυτή τη στιγμή, κλείνοντας με αυτή τη μεγαλειώδη κορύφωση.
Εν κατακλείδι, το ομώνυμο debut album των Blossoms, τους βάζει στο δρόμο που εκείνοι θέλουν να πάρουν, με τη συλλογή αυτών των 12 γνώριμων μουσικά κομματιών να κυμαίνεται σε άρτια μουσικά standards. Το πιο σημαντικό όμως για αυτό το δίσκο είναι πως σου μένει το συναίσθημα ότι τα καλύτερα έρχονται, με τον Tom Ogden να διαλαλεί πως το συγκρότημα έχει ήδη γράψει άλλα δεκαπέντε κομμάτια για τον επόμενο δίσκο. Όλως παραδόξως, υπάρχουν και αρνητικά σχόλια να γίνουν για αυτό το album και δεν έχουν απαραίτητα να κάνουν με τη μουσική ποιότητά του, παρά με το γεγονός ότι δύο τρίτα του έχουν κυκλοφορήσει στο ευρύτερο κοινό πολύ πριν ο δίσκος ντεμπουτάρει στα ράφια των δισκοπωλείων. Τα πρώτα τέσσερα τραγούδια είναι όλα τους singles, χάνοντας έτσι λίγο από τον ενθουσιασμό, την αίσθηση της προσδοκίας για το πώς θα ακούγεται το album όταν θα το βάλεις να το ακούσεις για πρώτη φορά. Παρόλα αυτά, είναι μία δισκογραφική προσπάθεια η οποία ισορροπεί την επιτυχία των charts με τις αρετές τις indie σκηνής. Έτσι, στις 5 Αυγούστου, τα πέντε παλικάρια από το Stockport μεταμορφώθηκαν σε μοντέρνους rock ήρωες, βάζοντας την μικρή τους πόλη στον πλούσιο μουσικό χάρτη της Γηραιάς Αλβιώνας. Το πρώτο κεφάλαιο στην ιστορία των Blossoms έκλεισε, αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που περιμένουν ήδη το sequel…
