Σαν γνήσιο αντιδραστικό παιδί, ο Brent Smith των Shinedown ερωτεύτηκε τη μουσική που οι δικοί του δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν ποτέ. Ο πρώτος του μάλιστα δίσκος ήταν το ‘Girls Girls Girls’ των Motley Crue και όπως ο ίδιος θυμάται:
Το αγόρασα σε ένα κατάστημα που λεγόταν Record Bar. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα πως κάνω κάτι επικίνδυνο. Ήταν σε κασέτα και ήμουν πολύ μικρός, ίσως δέκα ετών, οπότε την έκρυψα από τους δικούς μου. Είχα επίσης το ‘Appetite For Destruction’ που πήγαινα πέμπτη δημοτικού όταν είχε βγει και είχα δώσει στον αδερφό ενός φίλου μου χρήματα για να μου το αγοράσει. Είχα ένα γουόκμαν κρυμμένο καλά σε μια ντουλάπα στο δωμάτιό μου και όταν οι δικοί μου έπεφταν για ύπνο, το έβγαζα και άκουγα.
Πάμε όμως να δούμε τι ακολούθησε τους δύο παραπάνω δίσκους και αποτέλεσε τις επιρροές του Brent Smith, κάνοντας τον, τον καλλιτέχνη που είναι σήμερα μέσα. Πάντα μέσα από τις δικές του, ξεχωριστές αφηγήσεις.
Soundgarden – Superunknown
Είναι ένας από αυτούς τους δίσκους. Ήταν η προέκταση μιας μαθησιακής εμπειρίας που με βοήθησε να ανακαλύψω τη δική μου φωνή, από τα χαμηλότερα μέχρι τα ψηλότερα της. Όταν είχα αγοράσει τον δίσκο, δεν είχα ακούσει κανένα από τα singles του και δεν ήμουν και πολύ φανατικός του ‘Badmotorfinger’. Όταν όμως περνάς σε αυτόν τον δίσκο, ανακαλύπτεις πως είναι τρομερός. Η μουσική είναι καταπληκτική και τα performances έχουν πάρει φωτιά. Αλλά φίλε αυτή η φωνή… που βγαίνει χωρίς κόπο.
Soundgarden – Superunknown: Η ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι
Nirvana – Nevermind
Είμαι κομμάτι της Generation X, οπότε θυμάμαι που ήμουν και τι έκανα όταν είδα για πρώτη φορά το βίντεο του ‘Smells Like Teen Spirit’. Είχα υποκριθεί πως με πονούσε το στομάχι μου, για να πάω στη γιαγιά μου και να δω MTV που δεν επιτρεπόταν σπίτι μου. Αισθάνομαι πως κατά κάποιον τρόπο ο Cobain ήταν ένας σύγχρονος Mozart αλλά από την πλευρά της εφηβικής οργής. Μπορούσες να το ακούσεις στη φωνή του. Δεν ήταν όμως κάτι φτιαχτό. Ήταν κυνικό, σαρκαστικό, περιείχε άρνηση. Ήταν καταστροφικό αλλά και απίστευτα δυνατό. Είναι ένας πολύ σημαντικός δίσκος.
Smells Like Teen Spirit: Ένα clip καταδικασμένο για επιτυχία
Ιστορίες ενός εξωφύλλου: Nirvana – Nevermind
Guns N’ Roses – Appetite For Destruction
Αυτή είναι η άλλη πλευρά των φωνητικών για μένα. Όλα τα ψηλά μου, προέρχονται από τον Axl. Όταν ήμουν 14, οι δικοί μου με άφηναν μόνο στο σπίτι τα βράδια της Παρασκευής για κάποιες ώρες. Είχαμε ένα γκαράζ που είχε φυσικό reverb και πήγαινα εκεί, έβαζα τον δίσκο και τραγουδούσα. Ήταν το τέλος του glam αλλά ήταν ακόμα κάπως glam και παράλληλα βρώμικο. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που άκουγα τέτοιο λεξιλόγιο σε δίσκο. Το κομμάτι που ξεχώρισα βέβαια ήταν το ‘Rocket Queen’. Ένα πολύ συναισθηματικό τραγούδι.
AC/DC – Back In Black
Αυτός ο δίσκος μου έμαθε να ροκάρω. Μου έδωσε μια πλατφόρμα για να μελετήσω το είδος. Είναι παραπάνω από θρυλικός. Και συνοδεύτηκε από μια τραγωδία. Δεν θέλω να φανώ ασεβής και να πω πως ήταν αναγέννηση, ή ανάσταση, αλλά κατά κάποιον τρόπο νομίζω πως ο Bon σιγουρεύτηκε πως συνέχιζε από τον τάφο του. Ίσως παραείναι πνευματικό για κάποιους αλλά αυτός ο δίσκος είναι α-πα-ραί-τη-τος. Αν θέλεις να μάθεις τι σημαίνει ροκ, αυτός ο δίσκος είναι τρομερά σημαντικός. Είναι ροκ μέχρι το κόκκαλο.
AC/DC – Back In Black: Από τον Bon Scott στον Brian Johnson
Bad Religion – Stranger Than Fiction
Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα οπαδός των Bad Religion, μέχρι βέβαια αυτό το δίσκο. Ήταν εκπαίδευση για μένα να ακούω κάποιον που είχε φιλοσοφήσει τόσο τα πράγματα. Αυτός ο δίσκος είναι γεμάτος διαφορετικές δυναμικές και καταπιάνεται με διάφορα θέματα. Είχε επίσης σοβαρά κοινωνικά μηνύματα, όπως την σύγκρουση του μικρού ανθρώπου με τις μεγάλες εταιρίες. Ναι είναι πολιτικός δίσκος, αλλά το να τον ακούω ήταν σαν να βρίσκομαι σε ένα σχολείο που ήθελα να είμαι. Άκουγα και μάθαινα.
Def Leppard – Hysteria
Ας μιλήσουμε για το γεγονός πως ο ντράμερ τους έχασε ένα χέρι, τη στιγμή που το συγκρότημα γνώριζε τεράστια επιτυχία με τον προηγούμενο δίσκο. Έχουν να διαχειριστούν αυτό το ατύχημα και αυτό που ακολουθεί δείχνει την αγάπη για την μπάντα και το συνάδελφό τους. Οποιοσδήποτε άλλος θα έλεγε «τελειώσαμε» αλλά αν το ψάξεις, κανείς δεν σκέφτηκε έτσι στους Def Leppard. Δέχτηκαν πως έτσι έχουν τα πράγματα και σκέφτηκαν τι μπορούν να κάνουν με τα συγκεκριμένα δεδομένα.
Johnny Cash – American IV
Πρέπει να δείξω σεβασμό μιλώντας για αυτόν τον δίσκο. Ο Johnny Cash έκανε πολλές ηχογραφήσεις και διαβάζοντας κάποιες βαθύτερες συνεντεύξεις του Rick Rubin, αυτός ισχυρίζεται πως σε αυτόν τον δίσκο ήθελε απλά να τραγουδήσει και να γράψει. Υπάρχει σοφία. Νομίζω πως ήξερε ότι τα τραγούδια έπρεπε να παρουσιαστούν από διαφορετική σκοπιά. Το να ακούω τη φωνή του, επηρεάζει το μέσα μου.
Bruce Springsteen – Nebraska
Είναι σκοτεινός και λεπτομερής δίσκος και μπορεί να χαθείς σε αυτόν. Ακόμα και το όνομά του. Είναι κινηματογραφικό και νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε ταινία. Ο Springsteen είναι τόσο πολυεπίπεδος. Πολλοί μιλούν για αυτόν και σκέφτονται τις μεγάλες συναυλίες, τα στάδια, τα είκοσι άτομα στη σκηνή και αυτόν να τραγουδά για ώρες. Αλλά εδώ βλέπουμε μια τελείως διαφορετική πλευρά του. Δείχνει πως είναι σαν αφηγητής και συνθέτης. Έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.
Fleetwood Mac – Rumours
Αυτός ο δίσκος είναι σαιξπηρικός. Αγαπώ τα ερωτικά τρίγωνα, τα πισωγυρίσματα, το δράμα, το σεξουαλικό χάος και τις τρελές εξαρτήσεις από τα ναρκωτικά. Είναι μια από τις παλιές κλασικές σχολικές ροκ ιστορίες. Αν επιστρέψεις σε αυτόν το δίσκο, θα σκεφτείς πως ήταν απίστευτο το ότι γράφτηκε και κατάφερε να ηχογραφηθεί. Έχει τον ίδιο ήχο με την εποχή του, δηλαδή αυτή της ελεύθερης αγάπης και των ελεύθερων ναρκωτικών.
The Crow (Soundtrack)
Πρόκειται για μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών και ένας καλός λόγος για αυτό είναι η μουσική της Είναι πολύ σημαντική. Το συγκεκριμένο soundtrack έχει τρομερή ποικιλία. Είναι επιλεκτικό αλλά είναι και πιασάρικο. Κάποιοι θεωρούν πως απαρτίζεται από αρκετά b-sides που οι δημιουργοί είχαν παρατημένα για αρκετό καιρό και υπάρχει κάτι ιντριγκαδόρικο σε όλο αυτό. Έχει Pantera, Nine Inch Nails, Cure, Helmet, Machines Of Loving Grace. Έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα, αλλά αποτελεί και μια φωτογραφία της εποχής. Ήμουν στο Γυμνάσιο τότε και αυτός ο δίσκος, ήταν λίγο πολύ το soundtrack της τότε ζωής μου.
