O Brian May κοιτάει στο παρελθόν και με ένα γράμμα που δημοσίευσε στο Classic Rock Magazine, μιλάει για τους Beatles, την επιρροή που είχαν στον νεαρό τότε May, αλλά και για το αγαπημένο του σκαθάρι, τον John Lennon.
Μία κατάθεση ψυχής από τον κιθαρίστα των Queen για ίσως το σημαντικότερο ροκ συγκρότημα όλων των εποχών.
Αναλυτικότερα οι δηλώσεις του Brian May:
Δεν μου είχαν επιτρέψει να πάω να δω τους Beatles σε συναυλία όταν ήμουν μικρός. Οι γονείς μου πίστευαν πως οι ποπ συναυλίες ήταν γεμάτες από τα λάθος άτομα. Οπότε δεν μπόρεσα ποτέ να δω ζωντανά το μεγαλύτερο φαινόμενο του 20ου αιώνα.
Αλλά από τη στιγμή που άκουσα το ‘Love Me Do’ στο ραδιόφωνο, ήξερα πως αυτοί οι τύποι ήταν μαγικοί… έδιναν φωνή σε όλες τις κρυφές μου χαρές και στα απωθημένα που είχα ως ένας έφηβος που πάλευε να βρει τον δρόμο του σε αυτόν τον κόσμο της δεκαετίας του ’60.
Είναι αδύνατον να αμφισβητήσεις πως ο συνδυασμός της τετράδας αυτής ήταν μοναδικός, μία μαγική πιθανότητα στο εκατομμύριο, το τέλειο ροκ γκρουπ που έδωσε έμπνευση σε όλα τα άλλα ροκ σχήματα, η επιτομή όχι μόνο της δημοφιλούς μουσικής, αλλά κι όλης της νεανικής κουλτούρας.
Όσο προχωρούσε ο καιρός όμως, γινόταν ξεκάθαρα πως ο John Lennon ήταν η καρδιά αυτής της υπέροχης δύναμης.
Δίπλα στην μελωδική ιδιοφυΐα του Paul McCartney, την αναδυόμενη πνευματική φλόγα του George Harrison και στον αναμφίβολα πιο αυθεντικό ντράμερ της εποχής του, τον Ringo Starr, ήταν ο οξύτατος Lennon αυτός που κράτησε τους Beatles σταθερά έξω από τα συνηθισμένα και μέσα στις ακρότητες της επικίνδυνης δημιουργικότητας.
Ο Brian May συνέχισε λέγοντας:
Δεν υπάρχει αρκετός χώρος εδώ για να καταγραφούν όλα τα αριστουργήματα του Lennon, τσεκάρετε όμως το ‘Tomorrow Never Knows’, το ‘Lucy in the Sky with Diamonds’ και μετά τα ‘I Am the Walrus’ και ‘Strawberry Fields Forever’ και πείτε μου ότι δεν μένετε άφωνοι… δεν υπήρξαν ξανά τέτοιες δημιουργίες σε ολόκληρη την ιστορία.
Ο Lennon, από ένας απλός θυμωμένος έφηβος, μεταμορφώθηκε στον πιο κουλ άνθρωπο της Γης.
Ήταν αρκετά κουλ ώστε να γράψει το μεγαλύτερο ποπ τραγούδι όλων των εποχών (κατά την ταπεινή μου άποψη κλπ), ‘I Want to Hold Your Hand’, να εντρυφήσει στην ψυχεδέλεια και να την κάνει να λειτουργήσει μουσικά.
Να αφήσει τους Beatles όταν ένιωσε πως όλο αυτό είχε γίνει ένα κούφιο παιχνίδι που δεν ήθελε να παίξει πλέον και μετά να εναποθέσει όλο του το είναι στο να προωθεί την ειρήνη στην σόλο δουλειά του, παρουσιάζοντας με μεγάλη σιγουριά τα σπουδαιότερα, πιο τολμηρά και προσωπικά σόλο άλμπουμ που φτιάχτηκαν ποτέ, με τραγούδια όπως το ‘Jealous Guy’, το αβάσταχτο ‘God’ και τον αθάνατο ύμνο υπέρ της ανθρωπότητας, ‘Imagine’.
O Lennon, για όλους εμάς της μετά-επανάστασης (ότι κι αν σήμαινε αυτό…), ήταν, είναι και θα είναι για πάντα… αυτό. Αυτά είχα να πω.
