Cerberus: «5 δίσκοι που δεν πρέπει να λείπουν από καμία δισκοθήκη»

Οι Cerberus είναι μία symphonic melodic metal μπάντα από τη Νέα Μάκρη Αττικής και ξεκίνησαν την μουσική τους πορεία το φθινόπωρο του

Tο ‘Hades’ Crypt’ είναι το πρώτο τους EP album, το οποίο κυκλοφόρησε στις 03/04/2020.

Πρόκειται για έναν θεματικό δίσκο που αναμιγνύει την ελληνική μυθολογία με τη πραγματική ζωή, σαν δύο παράλληλους κόσμους, με πρωταγωνιστή τον Διάδοχο του Άδη.

Κατά την ακρόαση διακρίνονται ακραία και καθαρά φωνητικά, επικές αρμονίες και solo, μελωδικό riffing, ατμοσφαιρικές κιθάρες, συμφωνική ορχήστρα, γρήγορα διπέταλα και blast beats.

Tracklist:

I:   Crimson Sky (Instrumental)
II:  Unforeseen Dawn
III: Scars of Seclusion
IV: Cerberus
V:  Elysium

Ακούστε ολόκληρο το ‘Hade’s Crypt’ στον παρακάτω σύνδεσμο:

Στηρίξτε την μπάντα:

Facebook

Youtube

Ήρθαμε σε επικοινωνία με το συγκρότημα με αφορμή τη νέα τους κυκλοφορία και μας αποκάλυψε πέντε δίσκους που δεν θα πρέπει να λείπουν από καμία δισκοθήκη.

Ξεκινάμε:

Opeth – Ghost Reveries (2005)

Αυτός ο δίσκος σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει το παραδοσιακό μοντέλο της death metal με το τρόπο που κάποιος το φαντάζεται.

Ένα concept album γεμάτο σκοτεινή ατμόσφαιρα, πινελιές από την progressive σκηνή του 70’, και ριφφάρες που σε ταξιδεύουν σε άλλο σύμπαν.

Ο λόγος που το ξεχώρισα σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους ήταν το κούρδισμα DADFAE, το οποίο επηρέασε σε αρκετά σημεία την κατεύθυνση των συνθέσεων του δίσκου μας.

Οι Opeth θα είναι πάντα για μένα η καταλληλότερη μπάντα για το φθινόπωρο, παρόλο που τους ακούω κάθε εποχή.

Χρήστος Καζαντζόγλου – Κιθάρα

Ne Obliviscaris – Urn (2017)

Το συγκεκριμένο άλμπουμ άλλαξε εντελώς την προσέγγιση μου όσον αφορά το creativity στα πλαίσια του exreme metal drumming.

Όταν εχεις συνηθίσει σε ενα σχεδόν τυποποιημένο μοτίβο (blast beat, δίκασο, skank beat και φτου κι απ’ την αρχή) χωρίς κάτι το διαφορετικό, έρχεται αυτός ο δίσκος και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι μόλις έκανε αυτός ο άνθρωπος, πώς σκέφτηκε να βάλει τέτοιες πολυρυθμίες, jazz στοιχεία, progressive στοιχεία και να τα συνδέσει τόσο αρμονικά με τα συνηθισμένα metal beats.

Βασίλης Νάνος – Τύμπανα

Turisas – The Varangian Way (2007)

Σε αυτό το δίσκο (2ο full-length) οι Turisas αναδεικνύουν περισσότερο τις συνθετικές τους ικανότητες απ’ ότι στο ντεμπούτο τους (Battle Metal) και προσθέτουν πολλά ακόμα στοιχεία συμφωνικής ορχήστρας, επικής μουσικής και χορωδίας.

Τα κομμάτια γίνονται μεγαλύτερα σε μήκος και πολυπλοκότερα όσον αφορά την ενορχήστρωση και τη δομή.

Επίσης είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ακούγοντας τον δίσκο καταλαβαίνει κανείς πως ο στόχος του concept album έχει επιτευχθεί στο απόλυτο, αφού μουσικά αλλά και στιχουργικά υπάρχει πλήρης συνοχή, μας τραγουδούν δηλαδή όντως ένα παραμύθι.

Ο συγκεκριμένος δίσκος των Turisas λοιπόν κατάφερε μεταξύ άλλων μέσω της προσωπικής μου προτίμησης και εκτίμησης να συμβάλει στη σύνθεση, στο ύφος και στη θεματολογία του δικού μας συγκροτήματος, και κατ’ επέκταση του ΕΡ μας.

Αντώνης Αθηναίος – Πλήκτρα

SepticFlesh – Communion (2008)

Επέλεξα αυτό το άλμπουμ καθώς εκείνη την περίοδο της ζωής μου, αυτό άκουγα και είχα ερωτευθεί με την ιδέα της μυθολογίας και το πως κέθε τραγούδι των Septicflesh έλεγε και μια ιστορία.

Αλέξανδρος Κοροβέσης – Φωνητικά/Μπάσο

Lamb of God – Sacrament (2006)

Ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνουν τα drums να κάνουν κάθε μεταλά να χτυπιέται, σε συνδυασμό με το βαρύ riffing των υπολοίπων οργάνων και την δυναμικότητα των φωνητικών, μας έκανε το συγκεκριμένο άλμπουμ των Lamb Of God να εξισορροπήσουμε στις συνθέσεις μας τη μελωδικότητα με το groove.

Η φιλοσοφία μας λέει πως και τα δύο αυτά στοιχεία είναι πολύ σημαντικά για την αισθητική στην μέταλ μουσική.