Η Κρήτη μπορεί να μην είναι τόσο προσιτός προορισμός όσο η Αθήνα, ούτε τα φεστιβάλ της τόσο μεγάλα, αλλά το Chania Rock Festival είναι πια θεσμός με ιστορία, και η πόλη καλό μέρος για διακοπές. Οι εμφανίσεις των ημερών δε υπόσχονται να αποζημιώσουν για τις ταλαιπωρίες του ταξιδιού.
Με κάτι τέτοιες σκέψεις βρεθήκαμε στον προμαχώνα Σαν Σαλβατόρε το απόγευμα της Παρασκευής, άυπνοι και ακόμα πιασμένοι από τη νύχτα στο καράβι, αλλά έτοιμοι για μια ευχάριστη βραδιά. Εξίσου έτοιμοι φάνηκαν και οι Decipher, που άνοιξαν το φεστιβάλ έχοντας κερδίσει τη θέση ως οι νικητές του φετινού διαγωνισμού “Γιώργος Μανουσέλης”.
Τώρα, το black/death τους μάλλον δεν είναι ότι πιο πρωτότυπο, ούτε είναι ιδιαίτερα ταιριαστό για ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα, αλλά προς τιμήν τους έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό μπροστά στις λίγες δεκάδες κόσμου που ήταν από νωρίς εκεί.
Με τον ήχο να απέχει πολύ από το να’ναι ιδανικός, και με τους Ενετούς του παρελθόντος να έχουν προνοήσει ώστε ο προμαχώνας να προστατεύεται από οθωμανικές εισβολές αλλά όχι από τον καυτό ήλιο, οι νεαροί Αθηναίοι χτυπήθηκαν, σρένταραν και ίδρωσαν μαζί με το μικρό κοινό τους για κάτι λιγότερο από ένα μισάωρο, χωρίς να βαρυγκομήσουν στιγμή. Δεδομένων των συνθηκών, τους αξίζουν συγχαρητήρια για την απόδοση τους.
Ένα αντίστοιχο “ατμοσφαιρικό” θέμα είχαν και οι Doomocracy που ακολούθησαν (ο καθένας με τις προτιμήσεις του, αλλά κάστρο στο λιοπύρι δεν εμπνέει και πολύ κάποιον να ακούσει epic doom κατά τη γνώμη μου), οι οποίοι έπεσαν επίσης θύματα ανισόρροπου, αναποφάσιστου ήχου αλλά και… λειψυδρίας, καθώς παρατηρήθηκε έλλειψη μπουκαλιών επί σκηνής.
Αποτέλεσμα αυτών ήταν αρκετές αμήχανες παύσεις ανάμεσα σε τραγούδια, που φάνταζαν αρκετά μεγάλες συγκριτικά με τον περιορισμένο χρόνο του σετ και που σίγουρα δεν βοήθησαν το δύσκολο έργο της μπάντας.
Έχοντας μερικές ντουζίνες κόσμο να τους παρακολουθεί, αρκετοί μάλιστα με μπλουζάκια της μπάντας, οι Doomocracy έκαναν ότι μπορούσαν για να αντεπεξέλθουν στα προβλήματα, αλλά τελικά η εμφάνιση τους δεν ήταν και η καλύτερη.
Οι Κρητικοί έχουν ποιότητα, που φαίνεται σε κομμάτια όπως το ‘Faceless’ ή το ‘A Taste of Absinthe’, και θα άξιζαν μνείας και μόνο για τα φωνητικά του Μιχάλη Σταυρακάκη, αλλά οι καταστάσεις δεν τους επέτρεψαν να αναδειχθούν όπως θα μπορούσαν.
Συνέχεια έδωσαν οι Ιταλοί Sinheresy. Με ηγέτες το ντουέτο Stefano Sain και Cecilia Petrini, το συγκρότημα έκανε προσπάθειες να κερδίσει έναν κόσμο που στην πλειοψηφία του μάλλον δεν τους γνώριζε, καλώντας σε παλαμάκια, χοροπηδητά και λυρικές ασκήσεις και επιχειρώντας να ανεβάσει τους τόνους με το metal τους.
Σε κάποια τραγούδια το κατάφεραν, σε άλλα όχι. Σε συνδυασμό με τη μάλλον αδιάφορη μουσική τους και τη ζέστη που είχε μειωθεί αλλά εξακολουθούσε να βάζει φρένο σε πιο έξαλλες συμπεριφορές, το σύνολο ήταν μια τίμια, φιλότιμη εμφάνιση, η οποία όμως μάλλον πέρασε χωρίς να ακουμπήσει πολύ. Τα 40 λεπτά τους ήταν λίγο ‘Out of Connection’, όπως τραγούδησαν και οι ίδιοι.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα ο κόσμος, πια μερικές εκατοντάδες, υποδέχτηκε τον Uli Jon Roth και την μπάντα του. Για τα επόμενα 75 λεπτά, έδωσαν στον κόσμο… σεμινάρια κιθάρας, με μπόλικες επιδείξεις και αυτοσχεδιασμούς από έναν αρχοντικό Roth, που κατά καιρούς αναλάμβανε και χρέη τραγουδιστή.
Πιστοί στην υπόσχεση που έδωσαν νωρίς, έπαιξαν μια ποικιλία τραγουδιών από όλη την καριέρα του κιθαρίστα, όπως τα ‘Don’t Tell the Wind‘ και ‘Enola Gay – Hiroshima Today?’, κορυφαίες στιγμές των Scorpions σαν το ‘In Trance‘ και το ‘The Sails of Charon‘ αλλά και μια εντάξει διασκευή του ‘All Along the Watchtower’.
Αν και σχετικά ήσυχο στη διάρκεια των τραγουδιών, το κοινό χειροκρότησε με αρκετό ενθουσιασμό τις περισσότερες εκτελέσεις, ενώ έδειξε και κινητικότητα στα τραγούδια των Scorpions (το σερί ‘In Trance‘, ‘Pictured Life’, ‘Catch Your Train’ έδωσε τις πιο έντονες στιγμές της συναυλίας), μια μάλλον αναμενόμενη προτίμηση.
Λιγότερο στατική του αναμενομένου ήταν η μπάντα του Roth, που, αν και σαφώς έπαιζαν δεύτερο βιολί στα κιθαριστικά τσαλίμια του, στάθηκαν στο ύψος τους, συνοδεύοντας με προθυμία και καλή διάθεση τον κιθαρίστα. Η όλη εμφάνιση σίγουρα δεν ανήκει στις πιο μνημειώδης της ελληνικής συναυλιακής ιστορίας, αλλά ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπής.
Ακολούθησε η επί σκηνής βράβευση των Decipher και μια μικρή ανάπαυλα μέχρι λίγο μετά τις 10 το βράδυ, οπότε και οι πρώτες νότες του ‘No Bitter End’ σήμαναν την έναρξη μιας ακόμα παράστασης της Tarja Turunen στην Ελλάδα.
Η Tarja ξέρει να τραγουδάει. Το έδειξε ξανά χτες, σε ένα μικρό για τα δεδομένα ενός headliner κοινό, το οποίο όμως τη λατρεύει και κρέμεται από τα χείλη της. Ένα κοινό με αφοσίωση, την οποία η τραγουδίστρια αναγνώρισε και ανταπέδωσε με την παρουσία της.
Επικοινωνιακή και χορευτική, τα έδωσε όλα στο σανίδι, ορεξάτη και χαρισματική, παρέα με μια μπάντα που την πλαισιώνει πολύ καλά. Τίμησε όλη της τη δισκογραφία, δίνοντας έμφαση στο ‘The Shadow Self’ και καθοδηγώντας παράλληλα τον κόσμο σε παλαμάκια, τραγούδι και επευφημίες.
Κάθε της νότα έτυχε ανταπόκρισης από τον κόσμο, είτε ήταν δικές της επιτυχίες όπως το ‘Innocence’ και το ‘I Walk Alone’, είτε το ‘Planet Hell’ της Nightwish εποχής, είτε η πάντα αγαπημένη διασκευή στο ‘Over the Hills and Far Away’, ίσως η κορυφαία στιγμή της βραδιάς. Υποψιάζομαι πως, αν ολόκληρο το σετ ήταν a capella “Ααα” και “Ωωω” ο κόσμος πάλι θα επευφημούσε. Δεν έχει τόση σημασία τι τραγουδάει η Tarja, αλλά ότι τραγουδάει.
Δεν έλειψαν κάποια προβλήματα από τη συναυλία ωστόσο. Ένα τεχνικό πρόβλημα με τα ντραμς οδήγησε σε μια προσωρινή παύση, που η τραγουδίστρια κάλυψε με φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς της, ενώ αργότερα η ίδια έλειψε από τη σκηνή για μερικά λεπτά, (στη διάρκεια των οποίων η μπάντα της έδωσε μια μικρή instrumental εκτέλεση) πιθανότατα λόγω του επικίνδυνου συνδυασμού επί σκηνής χορών και τραγουδιών με δερμάτινα ρούχα κατακαλόκαιρο, αν κρίνω από το νερό και τις πετσέτες που χρειάστηκε. Όποια και αν ήταν η αιτία πάντως, δε μείωσε καθόλου την ενεργητικότητά της στη συνέχεια της συναυλίας.
Τα παραπάνω και το μικρό σε διάρκεια σετ (αντίστοιχου μήκους με του Uli Jon Roth) ήταν τα μελανά σημεία της βραδιάς. Κρίνοντας από τη σχεδόν πλήρη συμμετοχή του κόσμου και τα “We want more!” στο τέλος, κανείς δεν θα είχε πρόβλημα αν η συναυλία κράταγε λίγο (ή πολύ) παραπάνω.
Αν μη τι άλλο πάντως, από αυτό φαίνεται και το πόσο καλή ήταν η εμφάνιση και το πόσο άρεσε στον κόσμο. Σε αγαπάμε Tarja Turunen. Να μας ξανάρθεις.
Setlist (μερικό)
- No Bitter End
- Demons In You
- Calling From the Wild
- Victim of Ritual
- Planet Hell
- Innocence
- I Walk Alone
- Over the Hills and Far Away
- Until my Last Breath
