Μετά από μια ικανοποιητική, αν και όχι ιδανική, πρώτη μέρα, βρεθήκαμε ξανά στον προμαχώνα Σαν Σαλβατόρε, αυτή τη φορά έχοντας και μερικές ώρες αξιοπρεπούς ύπνου σε κρεβάτι πίσω μας και έτοιμοι για το δεύτερο γύρο.
Την αρχή έκαναν οι κοπέλες των Diamond Signs, παίζοντας μερικά ωραία covers κλασικών τραγουδιών, από Black Sabbath και Metallica μέχρι Dio και Iron Maiden. Άναψαν τα αίματα των λίγων θαρραλέων που είχαν μαζευτεί από νωρίς μπροστά στη σκηνή, δείχνοντας πως ακόμα και μια cover μπάντα μπορεί να κάνει τη διαφορά αν έχει καλό επίπεδο. Ανάμεσα στα τραγούδια τους φρόντισαν να αναφερθούν και στον πρόσφατα εκλιπόντα Γιάννη Σπάθα, με τον κόσμο να χειροκροτεί εις μνήμην του μεγάλου μουσικού.
Οι Τυνήσιοι Carthagods είχαν σειρά μετά. Η μουσική τους είναι αρκετά συμπαθητική, και η σκηνική τους παρουσία δεν είναι άσχημη, αλλά η εμφάνισή τους υπονομεύτηκε από τη μικρή παρουσία και συμμετοχή του κόσμου και τις υπερβολικές προσπάθειες του τραγουδιστή τους να μαζέψει περισσότερα άτομα μπροστά στη σκηνή. Καλά είναι κανά δυο αστεία-αιχμές, αλλά όταν σχεδόν κάθε τραγούδι ακολουθείται από κλήσεις σε “people in the shade, drinking cold beer” να έρθουν μπροστά, ο χρόνος περνάει και ο κόσμος δυσφορεί.
Η ζέστη με τη σειρά της δεν ενέπνευσε ακριβώς κινητικότητα σε όσους αποφάσισαν να πλησιάσουν, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι ένα σετ πέντε όχι ιδιαίτερα μεγάλων τραγουδιών, βεβιασμένη συμμετοχή λίγων και μάλλον ανακούφιση πάνω και κάτω από τη σκηνή όταν η μπάντα ολοκλήρωσε. Συγκριτικά, οι Diamond Signs έπαιξαν ένα τραγούδι παραπάνω στον ίδιο χρόνο, με τον κόσμο να ζητάει κι άλλο. Δεν αμφιβάλλω ότι υπήρχαν και αυτοί που απόλαυσαν τους Carthagods, αλλά συνολικά δε νομίζω ότι επρόκειτο για εμφάνιση που θα συγκρατήσουν οι περισσότεροι.
Οι Holocaust από την άλλη ήταν μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Ο σχεδόν φλεγματικός John Mortimer οδήγησε το τρίο από τη Σκωτία σε μια επαγγελματική εκτέλεση παραδοσιακού βρετανικού metal.
Δεν ίδρωσαν, αλλά ούτε είχαν ελλείψεις, σε μια εμφάνιση που δεν ταρακούνησε τον προμαχώνα αλλά τουλάχιστον ικανοποίησε. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε, ειδικά ο πυρήνας οπαδών τους στις πρώτες σειρές, και κομμάτια σαν τα ‘The Small Hours’ και ‘Heavy Metal Mania’ δε γερνάνε ποτέ. Δε θα μείνει στη συναυλιακή ιστορία της χώρας, αλλά ήταν ένα ωραίο σαραντάλεπτο.
Ο ήλιος που χαμήλωνε και ο κόσμος που πύκνωνε σήμαναν την ώρα για άλλη μια εμφάνιση των Rotting Christ. Δεν υπάρχουν πολλά που δεν έχουν ειπωθεί ήδη στο παρελθόν γι’αυτούς. Είναι πάντα ποιοτικοί, με εξαιρετική παρουσία στο σανίδι, ο κόσμος πάντα γουστάρει και ποτέ δεν τους βαριέται, και οι συναυλίες τους είναι εγγύηση.
Από τα moshpits σε ‘Κατά τον δαίμονα εαυτού’ και ‘Societas Satanas’, με το Σάκη Τόλη να φωνάζει να γίνουν “πουτάνα όλα” και να πέσει “πολύ ξύλο” μέχρι τα χέρια, τις φωνές και τις φωτιές σε ‘Hellfire’, ‘Άπαγε Σατανά’, ‘King of a Stellar War’, οι Rotting Christ απέδειξαν για άλλη μια φορά στα εβδομήντα λεπτά τους γιατί θεωρούνται από πολλούς ως η μεγαλύτερη ελληνική μπάντα.
Το σκοτάδι έπεσε επιτέλους στη διάρκεια της ανάπαυλας για την προετοιμασία της σκηνής, και στις 10 ακριβώς ξεπήδησαν μέσα από τις σκιές οι Demons and Wizards, με τον κόσμο να τρελαίνεται. Πρώτη φορά στην Ελλάδα με αυτό το όνομα, αλλά πολλοστή για τους αγαπημένους του κοινού Jon Schaffer και Hansi Kursch, με τις δυνατές, ενθουσιώδεις ιαχές να είναι αναμενόμενες.
Ο οποίος ενθουσιασμός δεν κουράζει ποτέ κατά τα φαινόμενα, καθώς οι Demons and Wizards έδωσαν μια πραγματικά ηγετική εμφάνιση, μάλλον την καλύτερη του φεστιβάλ (συγγνώμη Tarja, είσαι πρώτη στην καρδιά μου). Κάθε κομμάτι τους έτυχε θριαμβευτικής υποδοχής, είτε επρόκειτο για τα δικά τους ‘Crimson King’ και ‘Beneath These Waves’, είτε για Blind Guardian και Iced Earth συνθέσεις σαν τα ‘Valhalla’ και ‘Burning Times’.
Ο Hansi Kursch ήταν όπως πάντα επικοινωνιακός, με καταπληκτική χημεία με το ελληνικό κοινό. Η σχέση του με τον κόσμο πραγματικά πάει σε άλλο επίπεδο τις εμφανίσεις του με οποιοδήποτε σχήμα, χωρίς φυσικά να υστερεί στο ελάχιστο σε φωνητική απόδοση. Ολόκληρη η μπάντα γενικά ήταν σε φοβερή φόρμα, και είναι κρίμα που τα φωνητικά αδικήθηκαν σε σημεία από τον ήχο, με τα δεύτερα ειδικά να είναι σχεδόν θαμμένα στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας. Ο κόσμος φρόντισε να καλύψει τις όποιες ελλείψεις ωστόσο, σε μια εξαιρετική βραδιά, που έκλεισε με ένα μεγαλοπρεπέστατο ‘Fiddler on the Green’ και την αποθέωση του συγκροτήματος.
Δε βαριέται ποτέ αυτή η χώρα το power, και πάντα τιμά τους εκλεκτούς εκπροσώπους του. Και αυτό επιβεβαιώθηκε ξανά στα Χανιά. Όσες φορές και να έρθουν, με όποιο όνομα και αν εμφανιστούν, οι κύριοι Kursch και Schaffer είναι σίγουρο ότι θα βάλουν φωτιά στη νύχτα, και δε σταματούν να το αποδεικνύουν.
Setlist
- Rites of Passage
- Heaven Denies
- Poor Man’s Crusade
- Crimson King
- Love’s Tragedy Asunder
- Burning Times
- Welcome to Dying
- Beneath These Waves
- Gunslinger
- Terror Train
- I Died for You
- Valhalla
- Tear Down the Wall
- Gallows Pole
- My Last Sunrise
Encore
- Blood on my Hands
- Fiddler on the Green
