Πριν από μερικά χρόνια και πιο συγκεκριμένα το 2015, ήρθε από τη μακρινή για όλο τον κόσμο Αυστραλία, ένα νέο άλμπουμ με τον τίτλο ‘Sometimes I Sit and Think and Sometimes I Just Sit’ από μία νέα τραγουδίστρια με το όνομα Courtney Barnett. Η κυκλοφορία του συνοδεύτηκε από διθυραμβικές κριτικές και υποσχέσεις για μία νέα δυνατή ροκ φωνή σε ένα είδος που σίγουρα τις χρειάζεται. Από τότε, η Barnett γύρισε τον κόσμο, δάνεισε ένα τραγούδι της στο BoJack Horseman, δάνεισε μια διασκευή της στην Apple, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ σε συνεργασία με τον Kurt Vile, και αργά αλλά σταθερά κατευθύνθηκε προς την δημιουργία του πάντα “δύσκολου” δεύτερου άλμπουμ το οποίο κυκλοφόρησε την Παρασκευή 18 Μαΐου με τον ίσως-και-όχι-τόσο-σαρκαστικό τίτλο ‘Tell Me How You Really Feel’.
Η Barnett βρίσκεται στο 30ό έτος της ηλικίας της, συζεί με την σύντροφό της Jen Cloher και έχει μια καλή ζωή, γεμάτη με πράγματα που της αρέσουν, με ανθρώπους που την συμπαθούν μα και με την ίδια να νιώθει απομακρυσμένη και απομονωμένη από όλα όσα θα έπρεπε να την ικανοποιούν. Στο ντεμπούτο της το 2015 μίλησε και τραγούδησε εκτενώς για εκείνες τις στιγμές που η αμφιβολία έρχεται να εκθρονίσει τη σιγουριά της καθημερινότητας, με την ίδια να παρουσιάζει τον εαυτό της ως ένα άτομο άβολο που δεν τα πάει και πολύ καλά με τις λέξεις όταν αυτές αφορούν απλές συζητήσεις με φίλους, ένα γεγονός που ίσως εκπλήξει όποιον τη γνωρίζει μόνο μέσα από τους όμορφους και περιγραφικότατους στίχους της.
Στο δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ συνεχίζει ό,τι ξεκίνησε το 2015 (και λίγο νωρίτερα με τα πρώιμα EP της), κοιτάει λίγο πιο έξω, οργίζεται, θυμώνει, ξεσπά και επιστρέφει προσεχτικά στην κουβέρτα της για να καταλάβει τι την έκανε να νιώσει έτσι και πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα συναισθήματα για να κάνει βήματα προς τα εμπρός. Ο ίδιος ο τίτλος του δίσκου μοιάζει με πρόσκληση για όποιον είναι διατεθειμένος να δανείσει τα αυτιά του, μα είναι παράλληλα (όπως και τα περισσότερα τραγούδια εδώ πέρα) μία πρόσκληση προς την ίδια την Barnett για να γίνει λίγο πιο ανοιχτή και να νιώσει όσο το δυνατόν πιο βολικά με τον εαυτό της.
Μόλις στο πρώτο τραγούδι (το οποίο για αρκετό καιρό αποτελούσε το φινάλε), ‘Hopefulessness’, συναντά κανείς στίχους όπως “take your broken heart / turn it into art” ή “you know it’s ok to have a bad day”, λόγια έτοιμα για motivational posters που θα τα κοιτά κανείς για να πάρει όποιο κουράγιο μπορεί να πάρει από αυτά, και να προχωρήσει τη μέρα του. Πάνω-κάτω αυτή είναι η αφήγηση στο ‘Tell Me How You Really Feel’ το οποίο ξεκινάει λιγότερο κεφάτα από τον προκάτοχό του, και μέσα σε 37 λεπτά μουσικής προσπαθεί να αποτελέσει ένα ικανοποιητικό εγχειρίδιο αυτοβοήθειας αλλά ίσως και μία δήλωση για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Η Barnett είναι γνωστή για τις δράσεις της ενάντια στον σεξισμό, και υπάρχουν ορισμένα τραγούδια στο νέο της άλμπουμ όπου, όπως αναφέραμε, κοιτάει προς αυτήν την μεριά της κοινωνίας και όσα βλέπει την στεναχωρούν, κυρίως όμως, την εξοργίζουν. Το lead single με τίτλο ‘Nameless, Faceless’ μιλάει ακριβώς για μία τέτοια κατάσταση με τους στίχους “He said I could eat a bowl of alphabet soup and spit out better words than you” να προέρχονται αυτολεξεί από ένα tweet που είχε γράψει κάποιος στην τραγουδίστρια αναφερόμενος στο πρώτο της άλμπουμ, ενώ το ρεφρέν του ίδιου τραγουδιού, “I wanna walk through the park in the dark / men are scared that women will laugh at them / I wanna walk through the park in the dark / women are scared that men will kill them” δανείζεται τα λόγια της συγγραφέως Margaret Atwood (‘The Handmaid’s Tale, Alias Grace’) για να περιγράψει μία γνώριμη για πολλές και πολλούς κατάσταση.
Στο αμέσως επόμενο κομμάτι με τον όχι και τόσο διακριτικό τίτλο, ‘I’m Not Your Mother, I’m Not Your Bitch’, ουρλιάζει με τον τυπικό χαμηλόφωνο τρόπο της σαν ένας άνθρωπος που μόλις ξύπνησε από την άσχημη ονειροπόλησή του και δεν του αρέσει καθόλου αυτό που εκτυλίσσεται γύρω του, με την άτυπη αυτή τριλογία να κλείνει με το *παίρνει βαθιά ανάσα* ‘Crippling Self Doubt And A General Lack Of Self Confidence’, όπου μετά από δύο συνεχόμενα τραγούδια γεμάτα με δηλώσεις και κατηγορίες, δεν αφήνεται άλλη επιλογή στην Barnett από το να τραγουδήσει/παραδεχτεί ένα πολύ απλό και περιεκτικό “I don’t know / I don’t know anything”.
Η Barnett αυτοπροσδιορίζεται ως ένας μελαγχολικός άνθρωπος, από αυτούς που δίχως να πάει κάτι στραβά στην ζωή τους, δεν μπορούν παρά να νιώθουν άγχος και στεναχώρια, συναισθήματα που σίγουρα λειτούργησαν ως κινητήριοι μοχλοί για τη νέα αυτή συλλογή τραγουδιών (και για την καριέρα της γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε), αν και δεν διστάζει να δηλώσει πως ο απώτερος στόχος της είναι να κάνει κάποιον, οποιονδήποτε, να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι τόσο μόνος όσο νομίζει. Μπορεί η ίδια λοιπόν να αποδέχεται τις διαφορετικές ερμηνείες που βγάζει ο καθένας από τους στίχους και τα τραγούδια της, η γραμμή τερματισμού όμως βρίσκεται σε αυτήν ακριβώς την προσπάθεια, σαν μια απομακρυσμένη αγκαλιά με τη μορφή μελωδίας.
Νομίζω πως και τα πιο δυνατά σημεία του άλμπουμ βρίσκονται σε αυτές ακριβώς τις προσπάθειες της 30χρονης τραγουδίστριας να πατήσει λίγο πιο γερά στο έδαφος και να κάνει μερικά βήματα δίχως να τραντάζεται, και υπάρχει υποθέτω κάτι καθαρτικό στο να κατανοείς τι θέλεις, όπως κάνει πολύ εύστοχα σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, το ‘Need A Little Time’ ή στο παιχνιδιάρικο ‘Help Your Self’. Ο ήχος θα είναι γνώριμος όχι μόνο σε αυτούς που δηλώνουν θαυμαστές της Barnett αλλά και σε όλους όσους έχουν ακούσει λίγη παραπάνω indie rock, με punk ψήγματα να εντοπίζονται σε πιο θυμωμένες νότες, και τον ήχο γενικότερα να δένει τέλεια με τις προηγούμενες δουλειές μα και να μην εξελίσσεται και ιδιαίτερα, σε ένα δεύτερο άλμπουμ που θέλει να πάρει ρίσκα αλλά επιλέγει πιο ασφαλή μονοπάτια με επιθυμητούς όμως προορισμούς.
Θεωρώ πως υπάρχει ένα παραπάνω τραγούδι απ’ όσα “άντεχε”, με το ‘Walkin’ on Eggshells’ να καταφτάνει κάπως αργά, ένα βήμα πριν το φινάλε, αν και δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα ένα τέτοιο μικρό παράπονο, ειδικά στις μέρες μας όπου η μουσική σπανίως απολαμβάνεται συνεχόμενα.
Η τελευταία εξομολόγηση της Barnett για την ώρα έρχεται με τη μορφή του ‘Sunday Roast’, το οποίο κατά τη προσωπική μου άποψη δικαίως αντικατέστησε το ‘Hopefulessness’ ως το τελευταίο τραγούδι, μιας και αντιπροσωπεύει με τον πλέον κατάλληλο τρόπο την θεματική που ήθελε να περάσει η τραγουδίστρια, αφήνοντας παράλληλα τον ακροατή με ένα χαμόγελο στα χείλη, πριν εξαφανιστεί η μουσική και η ζωή συνεχιστεί, φαινομενικά ακριβώς όπως πριν, μα και λίγο διαφορετική. Η προσπάθεια όμως για την Courtney Barnett δεν σταματά εδώ…
