Criss Oliva: Ένα ατόφιο ταλέντο που χάθηκε νωρίς

Αφιέρωμα στον Criss Oliva

Η κιθάρα είναι η θεά του σκληρού ήχου, και τα ονόματα που την έχουν αναδείξει σε αυτήν τη θέση είναι μεγάλα και τρανταχτά.

Υπάρχουν μερικοί κιθαρίστες που είναι παραγνωρισμένοι, ή δεν τους δίνεται η πρέπουσα προσοχή. Λιγότερο γνωστές μεγαλοφυΐες και ταλέντα, που μπορεί να μην τους θυμούνται όλοι, αλλά που οι συνθέσεις τους θα αποτελούν πάντα κορυφαία δείγματα μουσικής.

Και ο Criss Oliva των Savatage είναι ένας από αυτούς.

Ο Christopher Michael Oliva γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1963 στο New Jersey, ο νεότερος από τέσσερα αδέρφια, τρία χρόνια μικρότερος από τον αδελφό του Jon. Από τον Jon ήταν που βούτηξε την πρώτη του κιθάρα, όταν ήταν γύρω στα 12. Και άρχισε να μαθαίνει.

Είναι δύσκολο, ακούγοντας τα κομμάτια στα οποία παίζει, να φανταστεί κάποιος ότι ο Criss είναι αυτοδίδακτος. Αλλά ό,τι κατάφερε, το κατάφερε μόνος του. Ποτέ δεν είχε δάσκαλο, ποτέ δεν έκανε μαθήματα. Τα πάντα ήταν αποτέλεσμα της αφοσίωσης και της δουλειάς του.

Περνούσε ώρες προσπαθώντας να καταλάβει τα αγαπημένα του κομμάτια, και όποτε δεν το κατάφερνε φρόντιζε να συμπληρώνει τα κενά με τις δικές του εμπνεύσεις. Ταλέντο, φαντασία, και συνεχής εξέλιξη. Ήδη από τότε, η κιθάρα ήταν η ζωή του.

Μαζί με την κιθάρα, ήρθαν και οι πρώτες συμμετοχές σε διάφορες μικρές μπάντες, τέλη της δεκαετίας του ’70. Από αυτές τις μπάντες οι Jon και Criss Oliva πέρασαν στην από κοινού δημιουργία τους, τους Avatar, το 1979.

Αυτό το όνομα κράτησαν τα επόμενα τρία χρόνια, παίζοντας σε διάφορα clubs, αρχικά σε πιο hard rock τόνους, αργότερα με σκληρότερο ήχο και σκοτεινότερη θεματολογία.

Το 1982 μπήκαν για πρώτη φορά στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο τους. Παραμονή της τύπωσής του ωστόσο, μάθανε ότι ήδη υπήρχε μια ευρωπαϊκή μπάντα με το ίδιο όνομα.

Σε μια σύσκεψη της τελευταίας στιγμής, τα αδέρφια άλλαξαν το όνομα του συγκροτήματός, προκειμένου ο δίσκος να κυκλοφορήσει.

Το όνομα που επέλεξαν ήταν Savatage, και το ‘Sirens’ είναι το πρώτο τους βήμα.

Το ‘Sirens’ είναι από τα καλύτερα ντεμπούτα που έχει βγάλει ποτέ μπάντα. Εδώ είναι οι ρίζες του ιδιαίτερου ήχου των Savatage, με τη σφραγίδα του Criss Oliva και του χαρακτηριστικού, προσωπικού του στυλ.

Εδώ είναι ακόμα άγουρος, αν μια τέτοια λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει κομμάτια όπως το ομώνυμο, το ‘I Believe’ και το ‘Out in the Streets’. Αλλά θα ωριμάσει.

Τα ‘The Dungeons Are Calling’ και ‘Power of the Night’ συνέχισαν στο ίδιο ύφος, πριν έρθει ένα διάλειμμα με το αποκηρυγμένο, από κοινό, κριτικούς και την ίδια την μπάντα, ‘Fight for the Rock’.

Ο δίσκος λίγο έλειψε να αποτελέσει το τέλος των Savatage, αλλά τα μέλη ανασυγκροτήθηκαν και ετοιμάστηκαν για την επιστροφή τους.

Ο Criss σε όλα αυτά τα χρόνια γινόταν διαρκώς καλύτερος. Η αφοσίωση και αγάπη του στη κιθάρα δε μειώθηκε ποτέ, και σύντομα δικαιώθηκε.

Με την υποστήριξη του παραγωγού Paul O’Neill, οι Savatage γυρνάνε στο σκοτεινό παρελθόν τους. Ο Jon Oliva είναι που θα γράψει τους στίχους, αλλά η συμβολή του Criss Oliva στον ήχο είναι αυτή που θα κάνει τη διαφορά.

Στο ‘Hall of the Mountain King’ του 1987 η δημιουργικότητα και οι ικανότητες του κιθαρίστα αναδεικνύονται σε όλο τους το εύρος. Φοβερά riffs, απίστευτα solos και μια ατμόσφαιρα σκοτεινότερη από τα έγκατα του βουνού καθώς τα αδέρφια Oliva κάνουν μία από τις πιο θριαμβευτικές ανακάμψεις του χώρου.

Το ‘Gutter Ballet’ που ακολουθεί βλέπει τον Criss Oliva να ξεπερνά ξανά και ξανά τον πήχη που αυτός θέτει στον εαυτό του. Η εξέλιξή του είναι εμφανής ακόμα και στο απαίδευτο αυτί, η διαφορά του με το τόσο κοντινό αλλά και τόσο μακρινό ‘Sirens’ τεράστια.

Από την οργή του ‘Of Rage and War’ μέχρι το σπαρακτικό ‘When the Crowds Are Gone’, η κιθάρα του Criss Oliva ξεχειλίζει συναισθήματα εξίσου δυνατά με αυτά που προκαλεί η φοβερή φωνή του αδερφού του.

Το ‘Streets: A Rock Opera’ που κυκλοφόρησε το 1991 έχει μεγαλύτερες βάσεις σε ιστορία που είχε γράψει ο Paul O’Neill και τους στίχους που τη μελοποίησαν, από τον ίδιο και τον Jon Oliva, αλλά η κιθάρα του Criss, αν και όχι το ίδιο μεγαλειώδης όσο στο παρελθόν, εξακολουθεί να εντυπωσιάζει.

Η αποχώρηση του Jon τον επόμενο χρόνο θα ταρακουνήσει τους Savatage, αλλά θα οδηγήσει και σε μια τελευταία επίδειξη ταλέντου από τον Criss.

To ‘Edge of Thorns’ έπρεπε να σηκώσει πολύ μεγάλο βάρος, με την απουσία του Jon να ρίχνει σκιά πάνω στο δίσκο. Αλλά ο Criss Oliva, ίσως καλύτερος από ποτέ, φρόντισε να αποτελέσει μια κυκλοφορία αντάξια των προηγούμενων.

Εδώ η κιθάρα είναι το επίκεντρο, και είναι απλά εξαιρετική. Στο παρελθόν η συμβολή του Criss ήταν καθοριστική. Στο ‘Edge’ είναι ολοκληρωτική. Έχει φτάσει σε ένα δικό του επίπεδο.

Μέσα σε λίγο παραπάνω από μία δεκαετία ο Criss Oliva μεταμορφώθηκε από έναν καλό κιθαρίστα σε μια πραγματική δύναμη του χώρου. Αν είχε άλλα δέκα χρόνια, ποιος ξέρει…

17 Οκτωβρίου 1993. Ένας μεθυσμένος οδηγός έβαλε τέλος στη ζωή του μόλις τριάντα χρονών Criss. Ένας νέος άνθρωπος σκοτώθηκε, και ένα κεφάλαιο μουσικής ιστορίας έκλεισε πριν την ώρα του.

Η απώλεια του Criss Oliva επηρέασε βαθύτατα των αδερφό του, ο οποίος, πρώτα με την επιστροφή του στους Savatage και αργότερα με την ίδρυση των Jon Oliva’s Pain συνέχισε προς τιμήν του. Αυτοί και οι Trans-Siberian Orchestra είναι η συνέχεια των Savatage και της κληρονομιάς του Criss.

«Ήταν ένας πρωτοπόρος της metal κιθάρας, όπως ο Randy Rhoads.». Αυτή ήταν η σύγκριση που επέλεξε να κάνει ο Dave Ellefson, και μόνο τυχαία δεν είναι. Μελωδικός, συναισθηματικός, αλλά και γρήγορος και επιθετικός στο παίξιμό του, ο Criss Oliva είναι από τους κορυφαίους κιθαρίστες του χώρου, και η απίστευτη εξέλιξή του φαινόταν ότι δεν θα σταματούσε ποτέ.

Μπορούσε να παίξει τα πάντα. Εξίσου εντυπωσιακό ήταν το πόσο καλά και πρωτότυπα μπορούσε να γράψει. Ήταν άνθρωπος με φαντασία στη σύνθεση και αστείρευτη εργατικότητα. Η κιθάρα ήταν προέκτασή του.

Δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι πάντα έγραφε, πάντα μάθαινε, πάντα έπαιζε. Ζούσε γι’αυτό.

Δεν αναφέρεται στις λίστες με τους κορυφαίους κιθαρίστες. Δεν έδωσε συνεντεύξεις σε περιοδικά κιθάρας, και σπάνια είναι η πρώτη, η δεύτερη ή η τρίτη σκέψη κάποιου όταν μιλάει για τους μεγάλους της metal.

Αλλά ο Criss Oliva ανήκει σε αυτούς τους μεγάλους. Όταν τα φώτα σβήσουν, όταν τα πλήθη κουραστούν και γυρίσουν σπίτια τους, βγείτε εσείς στη σκηνή και θυμηθείτε τον. Θυμίστε τον και σε άλλους. Το αξίζει.

Savatage και Criss Oliva– Gutter Ballet: Η ορχήστρα παίζει ακόμα