Ο Dave Mustaine έχει απολαύσει μία πλούσια καριέρα και ζωή μιας και πρόκειται για μία από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες της μέταλ. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες είναι υπεύθυνος για ορισμένα τραγούδια-σταθμούς και πρόσφατα μίλησε στο Rolling Stone για τα 15 τραγούδια που έχουν χτίσει ουσιαστικά τον χαρακτήρα και τη ζωή του.
Mechanix
Power Metal, No Life ‘Til Leather demos (1982)
Killing Is My Business… and Business Is Good! (1985)
Έγραψα το ‘Mechanix’ πολύ πριν μπω στους Metallica. Οι στίχοι έχουν να κάνουν με έναν καυλωμένο τύπο που δουλεύει σε βενζινάδικο ακριβώς επειδή ήμουν κι εγώ ένας τέτοιος τύπος. Ήμουν έφηβος και θα ερχόντουσαν κορίτσια στο βενζινάδικο οδηγώντας αυτά τα πολύ ακριβά αυτοκίνητα και φορώντας μπικίνι… Πλάκα μου κάνεις;
Ride the Lightining
Ride the Lightning (1984)
Υπάρχουν συγκεκριμένα ριφάκια που τα ακούς και απλώς ξέρεις ποιος τα έγραψε. Δεν έγραψα όλη τη μουσική του ‘Ride the Lightning’. Ο Lars έγραψε την μελωδική εισαγωγή και μετά έγραψα το επόμενο κομμάτι και το επόμενο κομμάτι και μετά πήγε στο δικό μου κομμάτι και μετά πήγε στο δικό του και μετά στα τρία επόμενα δικά μου κομμάτια και σε αυτό το σημείο… Ποιος κρατάει σκορ;
Προσπέρασα εδώ και πολύ καιρό το γεγονός ότι χρησιμοποίησαν τα τραγούδια μου. Μπορείς να κολλήσεις σε τέτοιες μαλακίες ή μπορείς να προχωρήσεις και τίποτα δεν θα αλλάξει. Έχεις δύο υπέροχες μπάντες. Είμαστε φίλοι και έγιναν διάφορα. Συγχώρεσα τον Ellefson αφού μου έκανε μήνυση για 18.5 εκατομμύρια, μπορώ να συγχωρέσω τα παιδιά επειδή χρησιμοποίησαν τα τραγούδια μου.
Metallica – Ride The Lightning: Η ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι
Last Rites/Loved to Deth
Killing Is My Business… and Business Is Good! (1985)
Το ‘Loved to Deth’ ήταν ένα τραγούδι για μια κοπέλα που γνώρισα με το που έφτασα στο Hollywood, την Diana, η οποία ήταν πολύ καλή μαζί μου. Τα ψιλο-είχαμε αλλά είχε κοπέλα η οποία ήταν μια από τις ομορφότερες γυναίκες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
[…]
Έγραψα το τραγούδι γι’αυτήν επειδή δεν μπορούσα να την έχω και ήταν απλώς τόσο μακριά από το επίπεδό μου όταν ξεκίνησα να την βλέπω. Είναι το κλασικό «αγόρι γνωρίζει κορίτσι, κορίτσι δεν γουστάρει το αγόρι, οπότε το αγόρι σκοτώνει το κορίτσι για να μην την έχει κανένας άλλος». Είναι λίγο ενοχλητικό. Μία κλασική ερωτική ιστορία άμα είσαι ψυχοπαθής.
The Skull Beneath The Skin
Killing Is My Business… and Business Is Good! (1985)
Έμενα με τον Dave Ellefson στο Hollywood και υπήρχε αυτό το μανάβικο που συνηθίζαμε να κλέβουμε. Θα αγοράζαμε κάτι, οτιδήποτε για να φαίνεται νορμάλ και μετά θα παίρναμε κάτι άλλο. Θυμάμαι στεκόμουν στην ουρά μια μέρα και υπήρχε ένα βιβλίο που είχε έναν παρόμοιο τίτλο και έδειχνε ένα κρανίο με το μισό δέρμα τραβηγμένο προς τα πίσω και σκέφτηκα: «Λοιπόν, αυτός είναι ένας ενδιαφέρον τίτλος».
Peace Sells
Peace Sells… But Who’s Buying? (1986)
Ζούσα σε μια αποθήκη όταν έγραψα το ‘Peace Sells’. Ήμασταν άστεγοι και έγραψα τους στίχους σε έναν τοίχο. Δεν είχα καν χαρτί. Είχα ένα στυλό και τους έγραψα πάνω στον τοίχο. Το έγραψα επειδή είχα κουραστεί με όσους χλεύαζαν την μέταλ γενικότερα ή κορόιδευαν όσους ακούνε μέταλ. Ήταν δύσκολο για μένα να βλέπω τον τρόπο που μας παρουσίαζαν στερεοτυπικά στην τηλεόραση, σαν απλούς βλάκες. Νομίζω πως οι περισσότεροι μουσικοί είναι πολύ έξυπνοι και πολύ ταλαντούχοι.
Anarchy in the U.K.
So Far, So Good… So What! (1988)
Είχα γνωρίσει τον Steve Jones αλλά δεν θυμάμαι πώς, ίσως μέσω του David Ellefson. Ήρθε στο στούντιο με έναν γύψο στο χέρι και με τυπική Sex Pistol συμπεριφορά, έπαιξε πάνω στο ‘Anarchy’. Μπορείς να τον καταλάβεις από την ακούρδιστη κιθάρα. Είναι τόσο rock & roll. Τόσο γαμάτο, είχα έναν αληθινό Sex Pistol να παίζει σε μία από τις δικές μου ηχογραφήσεις.
In My Darkest Hour
So Far, So Good… So What! (1988)
Έγραψα την μουσική όταν έμαθα για τον θάνατο του Cliff Burton. Μία φίλη μου, η “Metal” Maria Ferrero, με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως έγινε ατύχημα με το λεωφορείο. Το πήρα πολύ προσωπικά επειδή σκέφτηκα: «Γαμημένοι, ξέρετε πως είμαστε όλοι αδέρφια και πεθαίνει και βάζετε κάποιον άκυρο να με ενημερώσει;». Οπότε το πήρα πολύ, πολύ, πολύ άσχημα. Βέβαια πλέον κατανοώ πως στο πένθος οι άνθρωποι κάνουν περίεργα πράγματα οπότε άλλαξα άποψη σχετικά με το τηλεφώνημά της, αλλά την ίδια στιγμή ήμουν πολύ συγχυσμένος και έγραψα τη μουσική μονοκοπανιά, και μετά ξεκίνησα να δουλεύω τους στίχους όσο πιο γρήγορα μπορούσα… Ήταν μία πολύ, πολύ επίπονη περίοδος αυτή που έγραφα το συγκεκριμένο τραγούδι.
