Βαδίζουμε ολοταχώς προς το τέλος του 2017 και έναν περίπου μήνα μετά το πρώτο μέρος του αφιερώματος με δίσκους που δεν πρέπει να χάσετε, είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε το δεύτερο μέρος του, έπειτα από τη μεγάλη ανταπόκριση που έλαβε το προηγούμενο.
Όπως και την προηγούμενη φορά, έτσι και τώρα, δεν θα επικεντρωθούμε στα «μεγάλα ονόματα» του χώρου, αλλά σε αυτά που κυκλοφόρησαν δίσκους οι οποίοι πιθανότατα πέρασαν κάτω από το… ραντάρ σας.
Χωρίς, λοιπόν, να χρονοτριβούμε, ανεβάζουμε την ένταση και βουτάμε στη μουσική:
Vulture Industries – Stranger Times
#Progressive Rock/Metal, #Experimental, #Avant-garde
Από την «μεταλομάνα» Νορβηγία με αγάπη, οι Vulture Industries με τον τέταρτο δίσκο τους, το φετινό ‘Stranger Times’, κατάφεραν όχι μόνο να παρεκκλίνουν (θετικότατα) από τα πεπραγμένα των προηγούμενων δουλειών τους, αλλά και να προσδώσουν στη μουσική τους μία θεατρικότητα, ισορροπώντας, παράλληλα, ανάμεσα στις ομολογουμένως πολλές επιρροές που τους διακατέχουν. Περάσματα από doom μονοπάτια, ατμοσφαιρικά riffs, αργόσυρτες μελωδίες, εμφατικά φωνητικά, σκοτεινιά τόσο όσο και γενικότερα μία «avant-garde» προσέγγιση που δικαιολογείται πλήρως. Τόσο πολύπλοκο ώστε μερικές φορές να αποσπάται η προσοχή σου, όσο και μη προβλέψιμο για το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Σας εγγυώμαι ότι η δεύτερη ακρόαση θα είναι πολύ πιο απολαυστική.
Toothgrinder – Phantom Amour
#Progressive Metal, #Heavy/Alternative Metal
Κάπου ανάμεσα στο σύγχρονο progressive, το alternative και το extreme metal, θα βρεις τους Toothgrinder. Βέβαια, στο φετινό ‘Phantom Amour’, το οποίο είναι και το δεύτερο της καριέρας τους, τα extreme metal στοιχεία είναι σε σαφώς μειωμένη έκταση και, κάπως έτσι, στην ουσία οι Αμερικανοί επανασυστήνονται. Groovy και πολύ δεμένος ήχος, σε έναν δίσκο που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον έχοντας αξιοσημείωτη ποικιλία, εναλλαγές και ορισμένα εξαιρετικά ξεσπάσματα. Αν και φαίνεται πως χωρίζεται σε δύο μέρη, το πιο σκληρό μέχρι περίπου τα μισά και το πιο «ραδιοφωνικό» από ‘κει και ύστερα, αυτό δεν σημαίνει πως αυτά τα δύο δεν συνυπάρχουν σε πολλά σημεία.
Δυστυχώς το βίντεο ολόκληρου του δίσκου στο YouTube διαγράφηκε, οπότε μπορείτε να πάρετε μια γεύση εδώ και να τον ακούσετε εξ ολοκλήρου στο Spotify.
Horisont – About Time
#Hard Rock
Θυμάστε που σας γράφαμε πέρυσι το καλοκαίρι για τους Horisont; Πιθανώς όχι, αλλά, όπως λέει και ο τίτλος του άλμπουμ τους, it is «about time» να τους γνωρίσετε για τα καλά. Εντάξει, το εξώφυλλο μην το κοιτάτε καν, είναι απαίσιο, σε αντίθεση με τον δίσκο. Δεδομένα μιλάμε για μια μπάντα που τρέφει μεγάλη αγάπη στον retro ήχο και δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί τους. Παρόλα αυτά, μία απλή αναβίωση δεν θα ‘χε κανένα απολύτως νόημα. Γι’ αυτό, λοιπόν, οι Σουηδοί (κάτι πάρα πολύ καλό γίνεται στη Σκανδιναβία τα τελευταία χρόνια), εκτός από το ότι μάζεψαν την αφρόκρεμα των ’70s και βάδισαν στα χνάρια της, προσπάθησαν να εκσυγχρονίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τον ήχο τους και ανακάτεψαν το ηχητικό αποτέλεσμα με περίσσιο ερμηνευτικό πάθος.
Wear Your Wounds – Dunedevil
#Post Rock, #Ambient, #Experimental
Οι Wear Your Wounds είναι ένα side project του Jacob Bannon, vocalist και ιδρυτικού μέλους των Converge (οι οποίοι επίσης κυκλοφόρησαν δίσκο πριν από μερικές μέρες με τίτλο ‘The Dusk in Us’). Σε αυτό, λοιπόν, το project, του οποίου διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο όντας συνθέτης και στιχουργός στο 100% της δουλειάς τους, ο Bannon εξωτερικεύει μερικές άλλες, εντελώς διαφορετικές καλλιτεχνικές ανησυχίες του. Ambient και post rock αισθητική, υπνωτικές μελωδίες και λίγα φωνητικά, συνθέτουν ένα ιδιαίτερο άκουσμα που σίγουρα δεν απευθύνεται σε όλους. Να σημειωθεί ότι το ‘Dunedevil’ είναι η δεύτερη κυκλοφορία των Wear Your Wounds και κυκλοφόρησε τον Μάιο, έναν μόλις μήνα μετά το ‘WYW’ που ήταν το ντεμπούτο τους.
Earth Electric – Vol.1: Solar
#Hard Rock, #Heavy Metal, #Progressive Rock/Metal, #Symphonic Rock/Metal
Πληθώρα επιρροών έχουμε και εδώ και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, θα πρέπει να μάθετε πως η μπάντα είναι δημιούργημα του Rune Eriksen, aka Blasphemer, όπου Blasphemer σημαίνει πρώην μέλος των black metal θρύλων Mayhem (κατά την περίοδο 1995-2008). Το ‘Earth Electric’ είναι το πρώτο full-length album τους και είναι συμπαγές, καλοδουλεμένο, ενίοτε ακραίο αλλά σταθερά φιλικό προς τον ακροατή. Ίσως να αποτελεί λίγο «δύσκολο» άκουσμα για κάποιον που δεν ακούει και ιδιαίτερα τέτοια μουσική, ωστόσο είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να σε πείθει να του δώσεις μια ευκαιρία. Για πολλούς, αυτό θα οδηγήσει σε κάτι πολύ καλό.
Agusa – Agusa
#Psychedelic Rock, #Progressive Rock, #Folk Rock
Αναβίωση των ’70s εκ Σουηδίας προερχόμενη, με τους Agusa να κυκλοφορούν τον τρίτο και ομώνυμο με την μπάντα στούντιο δίσκο τους, πριν από έναν περίπου μήνα. Με το φλάουτο να έχει αυξημένη παρουσία σε σχέση με το παρελθόν, οι Agusa μας χαρίζουν έναν μεστό, μαγευτικό και ταξιδιάρικο δίσκο, γυρνώντας τον χρόνο αρκετές δεκαετίες πίσω και πασάροντας ήχο από το παρελθόν, κατόπιν -φυσικά- του απαραίτητου φρεσκαρίσματος. Δεν ακούς πολλά τέτοια εγχειρήματα πλέον και σίγουρα οι λάτρεις του παλιακού ήχου μπορούν να χαμογελούν. Να σημειωθεί ότι η μπάντα έτυχε θερμότατης υποδοχής το 2016 στο live που έδωσε στην Αθήνα, με αποτέλεσμα η συναυλία να ηχογραφηθεί και να κυκλοφορήσει επίσημα ως live album με τίτλο ‘Katarsis’. Μάλιστα, στο εξώφυλλο αναγράφεται η λέξη «Κάθαρσις» με ελληνικούς χαρακτήρες.
Do Make Say Think – Stubborn Persistent Illusions
#Post Rock
Έπειτα από 8 ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής αποχής, οι Do Make Say Think επέστρεψαν φέτος με το 8ο άλμπουμ τους, ‘Stubborn Persistent Illusions’. Ονειρικά τοπία, πιασάρικες μελωδίες, υπνωτικά riffs, ενίοτε φλερτ με την ψυχεδέλεια, είναι τα στοιχεία που καθιστούν την κυκλοφορία όχι απλά μία εμφατική επιστροφή, αλλά και μία απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες του είδους για τη χρονιά που μας αφήνει.
Quicksand – Interiors
#Hard Rock, #Post-Hardcore
Εδώ κι αν μιλάμε για επιστροφή! Αν και αυτός είναι ο τρίτος μόλις δίσκος των Quicksand, οι Αμερικανοί λογίζονται ήδη ως βετεράνοι και η επιστροφή τους έρχεται 22 (!) χρόνια έπειτα απ’ το ‘Manic Compression’ του 1995. Όπως και στο εξώφυλλο, έτσι και στον δίσκο οι Quicksand φαίνεται πως ανοίγουν τις πόρτες στο παρόν, παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα που ακούγεται φρέσκο, επιθετικό και προσεγμένο. Δυναμικά, επαναλαμβανόμενα riffs, πιασάρικα ρεφρέν, ογκώδεις μπασογραμμές και νευρώδεις συνθέσεις σε έναν δίσκο που σίγουρα θα σας κάνει να πατήσετε το Replay αρκετές φορές.
Hark – Machinations
#Heavy Rock, #Heavy Metal, #Sludge Metal, #Stoner Metal
Έχουν περιοδεύσει με ονόματα όπως Clutch και Black Tusk, ενώ το ντεμπούτο τους, ‘Crystalline’ (2014), είχε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Και ο διάδοχός του, το φετινό ‘Machinations’, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Για την ακρίβεια, δεν σε αφήνει καν να πάρεις ανάσα. Βαρύ κι ασήκωτο, σφιχτό σαν ναυτικός κόμπος, χωρίς υπερβολές ή φλυαρίες, σε παρασέρνει στον ρυθμό του, χωρίς να ξεχνάει να αποδώσει φόρο τιμής στους «Πατέρες» Black Sabbath και όσα αυτοί μας χάρισαν.
Hallatar – No Stars Upon The Bridge
#Doom Metal, #Black Metal
Σκοτάδι. Αν υπήρχε μία λέξη να περιγράψει τον δίσκο αυτή θα ήταν η λέξη «σκοτάδι». Βαρύ και «αφιλόξενο», το ‘No Stars Upon The Bridge’ επί της ουσίας θρηνεί τον χαμό (το 2016) της Aleah Liane Starbridge και είναι ένα βαθιά χωμένο στη θλίψη, την απόγνωση και το σκότος. Μιλάμε για μια εξαιρετική παραγωγή και ένα εξίσου εντυπωσιακό, πολλές φορές εξαιρετικά μελωδικό αποτέλεσμα για τους ακροατές του είδους (και όχι μόνο). Αν και δύσκολα θα βάλετε να το ακούσετε δεύτερη φορά συνεχόμενη, είναι κάτι που αξίζει τον χρόνο σας.
Μέχρι το επόμενο μέρος του αφιερώματος, stay tuned και θυμηθείτε το πρώτο μέρος του ανασκοπικού αφιερώματός μας εδώ:
Δίσκοι του 2017 που δεν πρέπει να χάσεις (part 1)
Δίσκοι του 2017 που δεν πρέπει να χάσεις (part 3)
Φυσικά, για ακόμα περισσότερους δίσκους, μπορείτε να επισκεφθείτε τη στήλη των δισκοκριτικών μας.