Ο τρίτος δίσκος των Dreamline κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό, με τίτλο ‘Warning’, και, από την πρώτη κιόλας νότα, καταλαβαίνεις πως αυτό που θα ακούσεις είναι κάτι όχι και πολύ συνηθισμένο.
Η αλήθεια είναι ότι τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας δεν τις είχα ακούσει πριν ακούσω το ‘Warning’, όμως, αφού το έκανα, κατάλαβα πως η μπάντα επιχειρεί σε αυτόν τον δίσκο να εξερευνήσει περίεργα, αλλά και προκλητικά μονοπάτια. Κάπως έτσι, η ούτως ή άλλως σκοτεινή ατμόσφαιρα της μουσικής τους, τώρα συναντά ακόμα περισσότερες επιρροές, συνθέτοντας ένα σύνθετο μουσικό ηχοτοπίο.
Ο δίσκος, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν κυκλοφορεί εξ ολοκλήρου στο Διαδίκτυο αλλά αποκλειστικά σε βινύλιο, ξεκινάει με το ‘Fly’. Industrial ατμόσφαιρα με μερικά post punk πινελιές, χαώδεις ήχοι ενίοτε και σκοτεινά, αγωνιώδη φωνητικά, σε ένα κομμάτι που από την αρχή δίνει το στίγμα του τι πρόκειται να επακολουθήσει. Επόμενο κομμάτι το ‘Ride’, μπαίνει φουριόζικα, με πιο έντονα πλήκτρα που συνεχίζονται καθ’ όλη τη διάρκειά του και διατηρεί την ένταση βασιζόμενο σε ορισμένους επαναληπτικούς ρυθμούς που χτίζουν την ατμόσφαιρα. Το ‘Sink’ που ακολουθεί είναι πιο «ευθύ» κομμάτι, πιο μελωδικό, χωρίς όμως να κρύβει τις πειραματικές βλέψεις της μπάντας που δεν διστάζει να αλλάξει πολλάκις τον ρυθμό, ακόμα και το ύφος, με αποκορύφωμα το τελείωμά του, όπου μοιάζει λες και πλέον ακούς διαφορετικό κομμάτι.
Το ‘Met a Girl’ έρχεται να αναδείξει μια πιο funky πλευρά των Dreamline. Ελάχιστοι στίχοι, αλλά πληθώρα ήχων στο background (μέχρι και μπαγλαμά ακούμε). Τελευταίο κομμάτι της πρώτης μεριάς του βινυλίου το ‘God Save Tomorrow’. Ηπιότερων τόνων, πιο μελωδικό, λιγότερο πειραματικό, σε ένα κλίμα Madrugada, σίγουρα το πιο εύπεπτο -όχι με την κακή έννοια- όσων έχουμε ακούσει μέχρι ώρας.
Εν μέσω υποβλητικής ατμόσφαιρας και minimal προσέγγισης, το ‘A quiz’ δίνει συνέχεια στους πειραματισμούς τους, ενώ στο ‘Two boys’ που ακολουθεί ο ήχος εμπλουτίζεται και με λίγη ακουστική κιθάρα. Το ‘A Party animal’ συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το προηγούμενό του και παραμένει στο ίδιο tempo σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκειά του.
Επόμενο κομμάτι είναι το ‘(i wish i was) A cowboy’, με τα ατμοσφαιρικά του φωνητικά να είναι το κυριότερο σημείο αναφοράς. Μία στροφή πριν το τέλος, το ‘Keeping it all’ παραμένει στην ίδια περίπου λογική, ενώ τον δίσκο κλείνει το ‘The twiglight spills’, η κορυφαία στιγμή του κατά τον γράφοντα. Πλούσια ενορχήστρωση, ακουστική κιθάρα, και μία αισθαντική ερμηνεία δημιουργούν ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι, το οποίο ίσως θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό αν είχε λίγο μεγαλύτερη διάρκεια.
Συνοψίζοντας, οι Dreamline εμφανώς βρίσκονται σε φάση μεγάλων πειραματισμών. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει και δημιουργεί ένα ιδιότυπο κράμα πολλών διαφορετικών ειδών που μπλέκονται αρμονικά. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι στην επόμενη κυκλοφορία τους, πιο κατασταλαγμένοι πια, θα πάνε τις ιδέες τους ένα ακόμα βήμα παραπέρα, όμως το ‘Warning’ λειτουργεί και θα λειτουργεί ως οδηγός γι’ αυτούς, όπως και για τους ακροατές. Σίγουρα μιλάμε για μια ιδιαίτερη κυκλοφορία, που απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις όχι μόνο για να αφομοιωθεί, αλλά και για να εκτιμηθεί.
