Ο Duff McKagan πέρασε από αρκετά ρεύματα και όργανα πριν κατασταλάξει στο μπάσο. Κιθάρα και ντραμς ήταν επίσης προοπτικές, αλλά το παίξιμο ορισμένων μουσικών τον έστρεψε προς την τελική του επιλογή.
Ο μουσικός έχει σχολιάσει στο παρελθόν ότι funk και punk στοιχεία έχουν παίξει ρόλο τόσο στον ήχο του, όσο και στη συνολική του στάση, οπότε δεν είναι περίεργο που στις επιρροές μετρά τον Paul Simonon των The Clash, αλλά και τον Steve Jones των Sex Pistols (ο κιθαρίστας παίζει μπάσο στα περισσότερα κομμάτια του ‘Never Mind the Bollocks…’), στην πρώτη περίπτωση για το προσωπικό στιλ και τις μπασογραμμές, στη δεύτερη για το groove.
Στο ίδιο πνεύμα και από πιο hardcore μονοπάτια ανήκει ο Randy Rampage (D.O.A.), τον οποίον ο Duff McKagan θαύμαζε και ως άτομο, ενώ έμπνευση άντλησε επίσης από τους Prince και Donald Dunn, καθώς επρόκειτο για μπασίστες με πολύ ιδιαίτερο στιλ και χροιά, κάτι που ο McKagan ήθελε να πετύχει και για τον εαυτό του.
Και φυσικά, από τη λίστα δεν μπορεί να λείπει ο Lemmy, τόσο ως ακριβής μπασίστας με ογκώδη και χαρακτηριστικό ήχο, όσο και ως το απόλυτο αμάλγαμα punk και metal στοιχείων και ίνδαλμα πολλών μουσικών του χώρου.
Κατάληξη αυτών το ‘Appetite For Destruction’ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
