Καλωσήρθατε στον Arrakis, γνωστό και ως Dune. Έναν κόσμο ερήμων, αφόρητης ζέστης και τρομερών κινδύνων, που κρύβει στον αέρα και στα σπλάχνα του την πιο πολύτιμη ουσία του σύμπαντος.
Η πολυαναμενόμενη ταινία του Denis Villeneuve, δεύτερη απόπειρα κινηματογραφικής μεταφοράς του ομώνυμου βιβλίου του Frank Herbert ύστερα από την αποτυχημένη προσπάθεια του David Lynch το 1984, είναι ακριβώς αυτό.
Ένα καλωσόρισμα σε μια διαφορετική πραγματικότητα.
Το ζητούμενο είναι, πόσο ενδιαφέρουσα είναι αυτή η πραγματικότητα;
8000 χρόνια στο μέλλον, η ανθρωπότητα έχει κατακτήσει τα άστρα και έχει ξεκλειδώσει τα βαθύτερα μυστικά του ανθρώπινου μυαλού.
Ταυτόχρονα, φαίνεται να έχει επιστρέψει σε μια πιο πρώιμη εποχή καθώς ενεργειακές ασπίδες έχουν καταστήσει τα πυροβόλα όπλα ως επί το πλείστον άχρηστα και οι ίντριγκες από τις αυλές του μεσαίωνα πλέον επεκτείνονται για έτη φωτός, με τα πεδία των διαφωνιών να μην είναι πια μικρά φέουδα αλλά ολόκληροι πλανήτες καθώς ευγενείς οίκοι παίζουν σε μια διαγαλαξιακή πολιτική σκακιέρα.
Τιτάνια διαστημόπλοια ικανά να μεταφέρουν ολόκληρους στρατούς με φόντο εξωτικούς πλανήτες και επιστήμονες με εγκέφαλο τόσο εξελιγμένο και ανεπτυγμένο που τους καθιστά ικανούς να επεξεργάζονται σε δευτερόλεπτα τεράστιους αριθμούς ή να μετρούν τις ζωτικές λειτουργίες ενός ατόμου με ένα άγγιγμα εναλλάσσονται με λεπίδες, πανοπλίες και κώδικες τιμής εφάμιλλους των ιπποτικών ιστοριών.
Όλα αυτά τυλιγμένα σε ένα ανατολίτικο πέπλο καθώς ονόματα, ο ίδιος ο Dune και η μουσική υπόκρουση προσδίδουν μια μυστικιστική ατμόσφαιρα.
Τα πλάνα είναι εξαιρετικά, και ο κόσμος φαντάζει ζωντανός, τεράστιος και μεγαλοπρεπής. Σκηνοθεσία και φωτογραφία είναι αδιαμφισβήτητα κορυφαίες.
Αλλά ο ‘Dune’ δεν είναι μόνο εικόνες. Είναι μια μεσσιανική ιστορία, ένα έπος για τον ανθρώπινο νου, τον αρχέγονο φόβο και τη νίκη εναντίον του, την τιμή και την πάλη ισχυρών και αδύναμων.
Είναι ένας κόσμος με συνωμοσίες χιλιάδων χρόνων, τη δική του γαλαξιακή τάξη, τις προφητείες του και το αβέβαιο μέλλον του. Και όλα αυτά πρέπει επίσης να παρουσιαστούν, αλλιώς η ιστορία χάνει το νόημά της.
Έχοντας διαβάσει το ‘Dune’ και τα δύο βιβλία που το ακολουθούν ανέμενα τον προπαρασκευαστικό χαρακτήρα της ταινίας και μπορούσα να αντεπεξέλθω στη βροχή φαινομενικά ασυνάρτητων πληροφοριών τις οποίες ευτυχώς ήδη γνώριζα. Αλλά για τον αρχάριο τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολα καθώς περίεργοι όροι που δεν φαίνεται να έχουν κάποια ερμηνεία στην αρχή χτυπούν διαρκώς.
Η μυστικιστική αδελφότητα των Bene Gesserit, ο μυθικός Kwisatz Haderach του οποίου το δρόμο έχουν ετοιμάσει, οι εκκεντρικοί Fremen, ιθαγενείς του Arrakis, η βάρβαρη αυτοκρατορική φρουρά των Sardaukar ή το πανταχού παρόν μπαχαρικό (που στην ταινία δεν κατονομάζεται) συνθέτουν ένα ιδιότροπο τοπίο.
Το τοπίο αυτό πρέπει να προσπελαστεί και να κατανοηθεί πριν η πραγματική ιστορία ξεκινήσει, και κάποιος που ενδιαφέρεται μονάχα για το πόσο εντυπωσιακά είναι τα κολοσσιαία σκουλήκια της ερήμου Shai-Hulud (είθε το πέρασμά του να εξαγνίσει τον κόσμο) μπορεί να κουραστεί.
Το ‘Dune’ είναι η ιστορία του Paul Atreides, αλλά μέσω των αλληγοριών του και των θεμάτων του πάει πολύ πιο μακριά.
Ένας πρίγκιπας που φέρει το όνομα του πιο τραγικού οίκου των ελληνικών μύθων, σε έναν ερημικό κόσμο ανατολίτικης έμπνευσης, με μια πανάκριβη ουσία στα έγκατά του και μια ιθαγενή και ανυπότακτη φυλή να τον προστατεύει από τα βάθη του, σε φόντο προφητειών και το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει ή πόσο χαμηλά να πέσει ο άνθρωπος, όλα αυτά είναι μια ιστορία που δεν λέγεται χωρίς μια επεξήγηση.
Από αυτής της άποψης, το ‘Dune’ πετυχαίνει. Στις δυόμισι ώρες του μπορεί να κουράσει, αλλά όχι ιδιαίτερα.
Προβάλλει διαρκώς νέα στοιχεία και εικόνες με τρόπο που διατηρεί το ενδιαφέρον, ακόμα και όταν τα επαναλαμβανόμενα όνειρα του πρωταγωνιστή του αρχίζουν να γίνονται φορτικά.
Η ταινία σε κάνει να αδημονείς για το τι τελικά θα συμβεί, και το γεγονός ότι δεν συμβαίνουν πολλά κατά τη διάρκειά της αυξάνει αυτήν την αδημονία. Θες να δεις το δεύτερο μέρος.
Θα μπορούσε να είναι μικρότερο ομολογουμένως. Ή, εναλλακτικά, θα μπορούσε να καλύπτει μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου.
Υπάρχουν σκηνές που τραβούν φαινομενικά αναίτια σε μεγάλο μήκος, ενώ τα προφητικά όνειρα του Paul καταλαμβάνουν πολύ χρόνο χωρίς ιδιαίτερο αντίκρισμα.
Γενικά, ο χαρακτήρας του Paul είναι μάλλον από τα αδύναμα σημεία της ταινίας.
Χάνεται ανά περιόδους μέσα στον όγκο της ευρύτερης ιστορίας, ενώ και ο Timothée Chalamet δεν φαίνεται πάντα σίγουρος ή αληθοφανής στο ρόλο του.
Συνολικά πάντως το ‘Dune’ κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Βάζει με επιτυχία το θεατή μέσα σε ένα δύσκολο και περίπλοκο κόσμο και του δίνει λόγο να ενδιαφερθεί για τη συνέχεια παρά τον εισαγωγικό του χαρακτήρα.
Δεν αποφεύγει εντελώς το να γίνει βαρετό ανά σημεία, αλλά δεν χάνει ποτέ εντελώς το ενδιαφέρον του κοινού.
Με ανάλογη ποιότητα η συνέχεια, που είναι και η πραγματική ιστορία του ‘Dune’, είναι πολλά υποσχόμενη.
Καθώς η πλοκή προχωρά οποιοσδήποτε βρήκε κάτι ενδιαφέρον σε αυτό το εισαγωγικό βήμα μπορεί να περιμένει πολλά από το μέλλον.
Dune – Trailer:
