Editors – Violence

Τρία χρόνια μετά το ‘In Dream’ του 2015, οι Editors επιστρέφουν με τον έκτο κατά σειρά δίσκο τους, ο οποίος τιτλοφορείται μονολεκτικά ως ‘Violence’. Έχοντας ακούσει τον δίσκο ήδη αρκετές φορές μέχρι να γραφτούν αυτές οι γραμμές, ομολογώ πως είναι μια από τις προσπάθειες που με έχουν ζορίσει πολύ στο να εκφράσω γραπτώς τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μου προκαλεί αυτό το άλμπουμ.

Κυριότερος λόγος για αυτή τη δυσκολία, είναι η διαχρονικά διαρκής προσπάθεια των Editors να αποφύγουν να κατασταλάξουν σε ένα ακριβές μουσικό ύφος, πράγμα που προφανώς προσθέτει ενδιαφέρον σε κάθε δισκογραφική τους απόπειρα, αλλά από την άλλη πλευρά, θυμίζει μια αέναη απόπειρα του να επανεφεύρουν τη μουσική τους. Έτσι, ενώ στο ‘Violence’ θα συναντήσει κανείς ανατριχιαστικές μουσικά στιγμές, όπως για παράδειγμα το ομότιτλο τραγούδι, θα υπάρξουν και φορές που αντίστοιχα θα φλερτάρει σοβαρά με το να πατήσει το skip και να περάσει στο επόμενο κομμάτι γιατί πιθανότατα θα το βρει πολύ pop για τα γούστα του (βλέπε ‘Nothingness’).

Προσοχή όμως… ένας άλλος ακροατής, μπορεί να μπει στον παραπάνω πειρασμό, γιατί δεν ενθουσιάζεται από το σκοτεινό ήχο του (τραγουδιού) ‘Violence’ και να αγαπήσει τα πιο ανάλαφρα κομμάτια του δίσκου. Και κάπου εδώ καταλαβαίνετε πού πάει το σκεπτικό. Οι Editors έχουν δημιουργήσει στο δίσκο τους ένα κολάζ τραγουδιών που δεν είναι ιδιαίτερα αρμονικό. Υπάρχουν δε στιγμές στη διάρκεια της ακρόασης του, που κανείς θα αναρωτηθεί αν είναι δυνατόν να ακούει το άλμπουμ.

Προφανώς το παραπάνω δεν συμβαίνει επειδή οι Editors έγραψαν τον δίσκο βιαστικά και σίγουρα δεν μιλάμε για πρόχειρη δουλειά, όμως το ‘Violence’ από το πρώτο μέχρι το τελευταίο του λεπτό αναζητά απεγνωσμένα ταυτότητα, την οποία όμως δυστυχώς, δεν βρίσκει σε κανένα σημείο. Υπάρχει μια διάθεση του συγκροτήματος να ξεφύγει από το παρελθόν του και να προχωρήσει πέρα από τα εμπνευσμένα από τα ’80s μονοπάτια, αλλά τελικά μάλλον αυτή η διάθεση καταλήγει σε αδιέξοδο.

Και φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα. Είναι το ‘Violence’ καλός ή κακός δίσκος; Και η απάντηση ούτε εδώ είναι εύκολη. Προσωπικά πάντα, βρήκα στον δίσκο εξαιρετικές στιγμές και ίσως αυτός είναι και ο λόγος που είμαι τόσο αυστηρός μαζί του, καθώς θα μπορούσαμε να κρατάμε στα χέρια μας ένα αριστούργημα, αν αυτές οι στιγμές είχαν πλαισιωθεί με την ανάλογη συνέχεια. Αντ’ αυτού όμως καταλήγουμε σε ένα what if και μια χαμένη ευκαιρία να μιλήσουμε για έναν κλασικό δίσκο, κυρίως λόγω των τάσεων των Editors για τις οποίες μίλησα και νωρίτερα.

Κλείνοντας ,αφήνω ένα μικρό περιθώριο στο να ανακαλέσω όσα γράφω πιο πάνω, καθώς ακόμα αναζητώ σημεία τομής μεταξύ των κομματιών του δίσκου. Ίσως κάποια στιγμή καταφέρω να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να βρίσκεται το μαγικό φινάλε του ‘Violence’ , που τιτλοφορείται ‘Belong’, στο ίδιο άλμπουμ με το ‘Darkness At The Door‘ και ίσως αυτή συμβεί σε τριψήφιο αριθμό ακροάσεων. Ίσως πάλι και να μην συμβεί ποτέ, ωστόσο κάποια από τα κομμάτια του άλμπουμ θα συνεχίσουν να με συντροφεύουν στα ακουστικά μου για καιρό, καθώς, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, σε αυτόν τον δίσκο υπάρχουν στιγμές που δεν είναι δυνατόν κανείς να προσπεράσει.