Όταν πρόκειται για ένα συγκρότημα τέτοιου μεγέθους όπως είναι οι Elder, μόνο καλά πράγματα μπορεί να περιμένει κανείς. Μετά τον τελευταίο τους δίσκο, ‘Lore’, που κυκλοφόρησε το 2015, το τρίο από τη Μασαχουσέτη, συνεχίζει τη μουσική του πορεία με το ‘Reflections of a Floating World’. Ο προηγούμενος δίσκος τους κρίθηκε ως ένας από τους καλύτερους progressive και doom metal δίσκους, τοποθετώντας έτσι ψηλά τον πήχη για τις επόμενες δισκογραφικές δουλειές τους. Το νέο άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Ιούνιο από την Stickman Records και περιλαμβάνει 6 τραγούδια, τα περισσότερα διάρκειας άνω των 10 λεπτών.
Ένα κράμα από progressive rock, stoner και doom metal στοιχεία, λειτουργεί ως ο γωνιόλιθος μιας μπάντας που επιμένει να δημιουργεί uncategorized τραγούδια και να αφήνει το στίγμα της στη σύγχρονη heavy rock σκηνή, υπό μία ευρύτερη έννοια. Οι ηχητικές διακυμάνσεις και η συχνή μετάβαση από σκληρά riffs σε απαλές μελωδίες και το αντίστροφο, είναι ένα χαρακτηριστικό τους και όταν πρόκειται για τους Nick DiSalvo (κιθάρα και φωνητικά), Matt Couto (τύμπανα) και Jack Donovan (μπάσο), η δημιουργία ενός album μοιάζει σαν κάτι τόσο αβίαστο και απλό. Στον δίσκο συμμετέχουν και οι Michael Risberg (κιθάρα) και Michael Samos (pedal steel). Από το πρώτο κιόλας τραγούδι με τίτλο ‘Sanctuary’, οι Elder μας προετοιμάζουν για ένα μουσικά «γεμάτο» ταξίδι και τα 11 λεπτά φαντάζουν λίγα μπροστά στα τιτανομέγιστα riffs του DiSalvo.
Στο πρώτο ενάμισι λεπτό του ‘The Falling Veil’ υπάρχει ένα Pink Floyd vibe, μέχρις ότου να ξεχυθεί σαν χείμαρρος η prog κιθάρα μαζί με τα φωνητικά. Το καταιγιστικό solo μετά το τέταρτο λεπτό περίπου, εξελίσσεται πάνω σ’ ένα σταθερό μοτίβο στα τύμπανα, ενώ υποβόσκει rock ‘n’ roll ρυθμός, μέχρι να μετουσιωθεί πάλι σε εξωσυμπαντική μελωδία (εδώ, ο Michael Samos κάνει το κομμάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον) και μέχρι να τελειώσει, επιστρέφει ξανά πίσω στις ρίζες χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ο δίσκος συνεχίζει με το ‘Staving Off Truth’ που αποτελεί ένα από τα πολύ δυναμικά κομμάτια του. Ξεκινάει μ’ ένα soft intro και boom! Σαν ηφαίστειο που ξυπνά και δεν αφήνει τίποτα όρθιο στον διάβα του, παρασέρνει τον ακροατή σ’ ένα χαοτικό ταξίδι όπου ξεπροβάλλουν krautrock και indie στοιχεία, ενώ σε πολλά σημεία μέχρι τον προορισμό του, θυμίζει αρκετά τις πυκνές και ομιχλώδεις συνθέσεις των Opeth.
Το επόμενο και μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου φέρει τον τίτλο ‘Blind’. Αρχίζει με μία θορυβώδη (με την κακή έννοια) εισαγωγή κι έπειτα σκάει το riff κι εσύ για 13 λεπτά περίπου δεν θα ξέρεις από πού να φύγεις. Το ‘Sonntag’ είναι μία ακόμη ένδειξη στον δίσκο όσον αφορά την ταυτότητα των Elder και κατά πόσο αυτή παραμένει ή όχι metal. Καθαρά beats πάνω στα οποία ξεδιπλώνονται άψογα τα ψυχεδελικά riffs της κιθάρας. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου είναι μία ακόμη πρόκληση για το νευρικό σύστημα των ανυποψίαστων ακροατών. Το εκρηκτικό σκηνικό με τα σκοτεινά και δυναμικά φωνητικά του ‘Thousand Hands’ αποτελεί ίσως τον καλύτερο επίλογο.
Συνοψίζοντας, το ‘Reflections of a Floating World’ δεν είναι ένας δίσκος που ακούγεται με τεράστια ευκολία, αν όμως προσέξει κανείς τα ιδιαίτερα σημεία του, έπιασε και το νόημα.
Σε μια δήλωσή του σχετικά με το νέο album, ο DiSalvo είπε:
Ο όρος «the floating world» (πλωτός κόσμος) προέρχεται από μια συγκεκριμένη περίοδο στην ιαπωνική κοινωνία που συνδέεται με την άνθηση των τεχνών αλλά και με έναν αυτοκαταστροφικά παρακμιακό τρόπο ζωής.
Το ‘Reflections of a Floating World’ είναι βαθιά ριζωμένο στη Γη, αλλά μ’ αυτόν τον δίσκο οι Elder είναι σαν να επιμένουν να κοιτούν προς τον ουρανό. «Είναι μια περιπέτεια που δεν θα ξεχαστεί σύντομα.» Ένας δίσκος που θα χρειαστεί σίγουρα παραπάνω από μία ακροάσεις για να αφομοιωθεί, λόγω της ποικιλομορφίας του. Oι Elder ξέρουν να οδηγούν τον ακροατή (απ’ όπου κι αν αυτός προέρχεται) σε νέα μουσικά μονοπάτια που δεν τολμούν πολλοί να βαδίσουν. Οι ταμπέλες stoner και doom metal δεν χωράνε πια τους πελώριους και προοδευτικούς (με όλη τη σημασία της λέξης) Elder, οι οποίοι δείχνουν να γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν, επιβραβεύοντας και με αυτόν τον δίσκο τους φανατικούς και μη, ακροατές τους ή, εν πάση περιπτώσει, αυτούς που ξέρουν τι να περιμένουν πλέον απ’ την μπάντα.
