Τις περισσότερες φορές, όταν ακούμε μουσική έχουμε ως στόχο να ξεχαστούμε λίγο απ’ τα προβλήματα που μας κατακλύζουν, να χαλαρώσουμε και να αφεθούμε στη μαγεία του ήχου. Για τις υπόλοιπες υπάρχουν οι Eyehategod!
Οι 5 μουσικοί απ’ τη Νέα Ορλεάνη, εδώ και 26 χρόνια ξεναγούν τον ανυπεράσπιστο ακροατή στα πιο σκοτεινά και «σάπια» μονοπάτια περιγράφοντας με αιχμηρό και φυσικά ακραίο τρόπο τον κόσμο γύρω τους. Η μουσική τους συνδυάζει άριστα το sludge metal με στοιχεία του ακραίου punk των 90’s, με αρκετές διάσπαρτες πινελιές hardcore, ειδικά στα πρώτα τους βήματα, ενώ οι επιρροές των blues και της μουσικής της Νέας Oρλεάνης κάνουν αρκετές φορές την εμφάνισή τους. Τα μπουκωμένα και βαριά riff των Jimmy Bower και Brian Patton συνδυάζονται αρμονικά (τρόπος του λέγειν) με το μπάσο του Gary Mader, ενώ πίσω από τα drums, ο συγχωρεμένος Joey LaCaze έσπερνε τον πανικό μέχρι τον Αύγουστο του 2013 που απεβίωσε, με την μπάντα να βρίσκει τον αντικαταστάτη του στο όνομα του Aaron Hill.
Όμως, το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο των Eyehategod είναι σίγουρα τα «φωνητικά» του Mike IX Williams, που από μέσα τους αναδύεται ο πόνος και η μιζέρια, βυθίζοντας τον ακροατή αμέσως στα στενά της Νέας Ορλεάνης, παίρνοντάς του το χέρι και ξεναγώντας τον στις πιο απόκοσμες γωνιές του κόσμου.
Σε αυτό, βέβαια, βοηθάει και η στιχουργική θεματολογία που επιλέγει, πάντα από τη μισανθρωπιστική σκοπιά των πραγμάτων, ασκώντας κριτική και δηλώνοντας την αντίθεσή του στο νόμο, τη στιγμή που καταπιάνεται με την αυτοκαταστροφή, τα ναρκωτικά και την ανωμαλία της ανθρώπινης φύσης. Κορυφαίες στιγμές του μανιφέστο των Αμερικανών αποτελούν τα ‘Take as Needed for Pain’ (1993) και ‘Southern Discomfort’ (2000), που αποτέλεσε την τελευταία κυκλοφορία του LaCaze στα drums, ενώ το 2014 κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό ‘Eyehategod’, με τον Mike IX Williams να παραδέχεται πως έχουν ωριμάσει ως μουσικοί και ως άνθρωποι, γεγονός που μόνο καλό τους έκανε, παρά τον πόνο της απώλειας.
Σίγουρα οι Eyehategod δεν είναι εύκολο άκουσμα, όμως η αφοσίωση στο έργο τους έχει πολλές ευεργετικές ικανότητες στην ψυχοσύνθεση του ακροατή, όσο κι αν αυτό φαντάζει υπερβολικό. Έχοντας χαρακτηρίσει οι ίδιοι τους εαυτούς τους ως εξόριστους, έφτιαξαν όσο πιο ακραία μουσική μπορούσαν, στοχεύοντας, εκτός των άλλων, στην προσωπική εκτόνωση, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται προσωπικά θέματα όπως ο θάνατος, τα ναρκωτικά και τα μπλεξίματα με το νόμο, σίγουρα αξίζουν προσοχή.
Όμως πέρα από τα κοινωνικοπολιτικά, πρέπει να ψάξει πολύ βαθιά κανείς να βρει τόσο βαρύ και ουσιώδη ήχο χωρίς υπερβολικές παραγωγές και πολλά «μπαχαρικά», riffs που έχεις την εντύπωση ότι αν σταθείς μπροστά στο ηχείο, θα σου ξεριζώσουν τη μούρη, ενώ πραγματικά πιστεύω ότι πρέπει κανείς να είναι πολύ αδιάφορος για τη συγκεκριμένη μουσική ώστε να μη νιώσει την ανάγκη να κοπανηθεί χωρίς έλεος στο άκουσμα τραγουδιών όπως το ‘Blank’ ή έστω το ‘White Nigger’ ρε αδερφέ (και γαμώ τους τίτλους!).
Την Πέμπτη 11 Ιουνίου λοιπόν, στο Κύτταρο, οι Eyehategod θα μας επισκεφθούν με σκοπό να δημιουργήσουν χάος και παράνοια σε μια πόλη που αναμφίβολα μπορεί να ταυτιστεί σχεδόν με κάθε στίχο των Αμερικάνων, μπροστά σε ένα κοινό που έχει δείξει έμπρακτα την αγάπη του για το sludge.
Ξέρω πως το συγκεκριμένο άρθρο θα προσελκύσει κυρίως οπαδούς του είδους και κυρίως γνώστες της μπάντας, όμως αν δεν τους έχεις ακούσει ποτέ, μπορείς να κάνεις μια δοκιμή μιας και λογικά θ’ ανακαλύψεις μια απ’ τις αγαπημένες σου μπάντες, όσο κι αν σε ξενίσουν στην αρχή, όπως ακριβώς σε όλους εμάς που θα συναντηθούμε στο Κύτταρο για μια εκρηκτική νύχτα!
Shoes don’t fit
you don’t fit
This shit don’t quit
we don’t fit
Put down, burned up
Turned back, crept up
Broke down, step down
No way, back door, pissed off.
Και αν σας αρέσει η stoner metal, θυμηθείτε το αφιέρωμά μας, με έναν οδηγό για αρχάριους και όχι μόνο!
