‘Η Φάλαινα’ (The Whale) του Darren Aronofsky προβάλλεται ήδη στους κινηματογράφους σε όλη την Ελλάδα και αγγίζει ευαίσθητες χορδές σε θέματα που έχουν να κάνουν με τις πάσης φύσεως εξαρτήσεις, την παθητικότητα και την ανάγκη για λύτρωση, όπως αυτή μπορεί να επέλθει για τον καθένα.
Το φιλμ διάρκειας 2 ωρών βασίζεται στο θεατρικό έργο του Samuel D. Hunter και πραγματεύεται ζητήματα φόβου και μοναξιάς, αλλά και αγάπης, συγχώρεσης και αυταπάρνησης. Διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο μέσα σε τέσσερις τοίχους, δίνοντας έμφαση στον κλειστοφοβικό και ψυχαναγκαστικό χαρακτήρα του πρωταγωνιστή.
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος βουτάει στα βρώμικα και βαθιά νερά της ανθρώπινης φύσης, που είναι ικανή για το χειρότερο αλλά και το καλύτερο, και συγκρίνει αλληγορικά τη ζωή του με το κλασικό μυθιστόρημα του Herman Melville, ‘Moby Dick’.
Όπως και σε πολλές ταινίες του Darren Aronofsky, ‘Requiem for a Dream’, ‘The Wrestler’, ‘Black Swan’, για την οποία έλαβε και την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ σκηνοθεσίας, οι πρωταγωνιστές προβάλλουν την ανθρώπινη και ευάλωτη πλευρά τους μέσα από την αποδοχή του λάθους και τη μετάνοια.
Με την εξαιρετική ερμηνεία του Brendan Fraser, στον ρόλο του Charlie, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με σκληρές αλήθειες σχετικά με τη σύγχρονη ζωή, τις καταχρήσεις, τη σεξουαλικότητα, τον καπιταλισμό, την απληστία και το φαγητό όταν αυτό αποτελεί διέξοδο από το άγχος ή την κατάθλιψη.
Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα θέλαμε, όταν οι σχέσεις με τους οικείους μας δεν λειτουργούν ή αποτυγχάνουν, όταν οι μάχες που δίνουμε με τον εαυτό μας δεν αποδίδουν ή ακόμη χειρότερα, όταν είναι πια πολύ αργά για να δοθούν. Είναι όμως αργά;
Η ταινία μας ωθεί στο να αναρωτηθούμε ακριβώς αυτό. Ακόμα και όταν -φαινομενικά- τα πράγματα είναι καταδικασμένα, υπάρχει μια χαραμάδα, απ’ όπου μπαίνει το φως. Δεν πρόκειται για μία αφηρημένη έννοια, δοσμένη ποιητικά, έχει να κάνει με τη δύναμη που βρίσκει ένας άνθρωπος, απόλυτα παραδομένος στους εθισμούς του, να “σώσει” την ψυχή του, μέσα από τη συναναστροφή του με τους άλλους.
Η έφηβη κόρη του, την οποία υποδύεται η Sadie Sink, παίζει καταλυτικό ρόλο σ’ αυτό. Έχει υιοθετήσει μια αμετάκλητη στάση απέναντι στον πατέρα της και φαίνεται να θέλει με κάποιον τρόπο να τον εκδικηθεί για την απουσία του ή να τον εκμεταλλευτεί σε μια δύσκολη στιγμή.
Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να την κερδίσει πάλι πίσω, ο Charlie καταφεύγει σε αθέμιτα μέσα, όπως στο να την εξαγοράσει με αντάλλαγμα να την βοηθήσει στις εργασίες του σχολείου. Όλη η διαδικασία είναι επίπονη και ενίοτε δυσβάσταχτη για τον ευαίσθητο καθηγητή λογοτεχνίας, αφού η ίδια του η κόρη τον φέρνει αντιμέτωπο με τις επιλογές του παρελθόντος.
Ο Brendan Fraser ο οποίος είναι προτεινόμενος για Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου, καταφέρνει να διατηρήσει κατά τη διάρκεια της ταινίας, τη δική του οπτική, αντικρούοντας με χιούμορ τα κηρύγματα της φίλης και προσωπικής του νοσοκόμας, Liz (Hong Chau), που προσπαθεί να του δώσει πρακτικές λύσεις, το ίδιο όμως συμβαίνει και όταν ένας ιεραπόστολος, ο Thomas (Ty Simpkins) θέλει να τον βοηθήσει να μπει στον δρόμο του Θεού.
Ο Darren Aronofsky αποτυγχάνει σε ορισμένα σημεία να δώσει ένα φιλοσοφικό βάθος όσον αφορά τη θρησκεία και τον τρόπο ή τα μέσα που αυτή χρησιμοποιεί για να αμβλύνει τις γωνίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Μπορεί βέβαια αυτό να ήταν και το ζητούμενο, να θέλει δηλαδή να προβάλλει την αδυναμία της εκάστοτε θρησκείας αλλά και της επιστήμης, να καθορίσει το μοναδικό ταξίδι της ζωής ενός ανθρώπου, όταν αυτό πλησιάζει στο τέλος του.
Η σχέση των εμπλεκόμενων και του πρωταγωνιστή με την έννοια της πίστης, είναι εντελώς διαφορετική. Ο Charlie έχει διατηρήσει, παρά τις αντιξοότητες της ζωής του (εξωτερικοί παράγοντες) και τις λάθος επιλογές που έχει κάνει (ατομική ευθύνη), την αισιοδοξία του.
‘Ερχεται αντιμέτωπος με ζητήματα πίστης, αλλά όχι μέσω της θρησκείας και στο τέλος αυτό που πετυχαίνει, είναι πιο σπουδαίο για τη σωτηρία της ψυχής του και έχει να κάνει με την αποκατάσταση της αλήθειας.
Δείτε το trailer της ταινίας, εδώ:
Διαβάστε ακόμα:
