Ήταν 4 Ιουλίου του 1995 όταν η άγνωστη έως τότε μπάντα που άκουγε στο όχι και τόσο εμπνευσμένο όνομα, Foo Fighters, κυκλοφορούσε το πρώτο της ομώνυμο άλμπουμ.
Όχι ακριβώς μπάντα για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, μιας και πίσω από την εν λόγω ηχογράφηση, κρύβονταν αποκλειστικά ένα άτομο, το οποίο δεν προσπαθούσε παρά να επανέλθει από το πένθος του και το μουσικό τέλμα στο οποίο προ λίγων μηνών είχε εκπέσει.
Φυσικά, πρόκειται για τον ντροπαλό και ήσυχο (έως τότε) ντράμερ των Nirvana, Dave Grohl, που τόσο ο ίδιος όσο και το εξαιρετικά δεκτικό κατά τα άλλα σε μουσικές προκλήσεις 90s κοινό, σε καμία περίπτωση δεν αντιλαμβανόντουσαν τότε τις προοπτικές και την βαρύτητα του εγχειρήματος του.
Ενός εγχειρήματος, που από ένα πειραματικό και στα όρια του «χόμπι» δημιούργημα, κατέληξε να αναδειχθεί σε βάπτισμα του πυρός ενός εκ τω κορυφαίων rock stars της σύγχρονης εποχής και ενός συγκροτήματος του οποίου η επιδραστικότητα δεν σταμάτησε στιγμή να προοδεύει και να εξελίσσεται.
Tα δισκογραφικά τους διαμάντια, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, με το ‘Foo Fighters’ να τους συστήνει, το ‘The Colours And The Shape’ να τους καθιερώνει, ‘There Is Nothing Left To Lose’ και ‘One By One’ να τους εκτοξεύουν, το ‘In Your Honor’ να τους διατηρεί σε εγρήγορση για να ακολουθήσουν τα ‘Echoes, Silence, Patience & Grace’ και ‘Wasting Light’ που τους κατέστησαν θρύλους.
To ‘Sonic Highways’ τους ταξίδεψε στον κόσμο των μουσικών ντοκιμαντέρ, για να πάρει τη σκυτάλη το ‘Concrete And Gold’ στον πιο ώριμο και μεστό ενορχηστρωτικά δίσκο τους.
Σε αυτές τις 2.5 δεκαετίες συνεργάστηκαν με «τέρατα», ηχογράφησαν σε γκαράζ, παίξανε σε κάθε γωνιά του πλανήτη, οδήγησαν 1000 μουσικούς να παίξουν ταυτόχρονα το τραγούδι τους, δεν εγκατέλειψαν το stage ακόμα και αν τους εγκατέλειπε το σώμα τους.
Οι Foo Fighters είναι μια συνεχής πρόκληση του ίδιου τους του εαυτού. Η αγωνία να ξεκινάς από το μηδέν, ξεπερνώντας κάθε ύφαλο με φάρο την αγνή, βιωματική σχέση με την μουσική.
Ένα τσούρμο ερασιτεχνών που κατέκτησαν τον κόσμο της rock και κέρδισαν καθολικό σεβασμό στο χώρο του σκληρού ήχου.
Στο ατελείωτο μουσικό, παιδικό πάρτι, του οποίου ο διοργανωτής δεν σταματά να προσκαλεί κόσμο (ενδεικτικό ότι πλέον τους Foo Fighters απαρτίζουν 6 μέλη), ο εμβληματικός frontman αποτελεί μία συνεχή πηγή αισιοδοξίας, της οποίας το νερό δροσίζει την δίψα μας για rock n roll και παγώνει τις φωνές που κάνουν λόγο για το τέλος της ηλεκτρικής κιθάρας.
Μέχρι και σήμερα, διατηρούνται καθ’ όλα παραγωγικοί, κυνηγώντας διακαώς την εξέλιξη και την μουσική ολοκλήρωση, ενώ το γεγονός ότι παραμένουν ιδιαίτερα δημοφιλείς, τους καθιστά ενίοτε δούρειο ίππο της rock σκηνής στα μοντέρνα mainstream μέσα.
Η πορεία τους δεν έπαψε ποτέ να είναι υπό αμφισβήτηση.
Ποτέ δεν πειραματίστηκαν ιδιαίτερα στον ήχο τους, παρόλα αυτά πέτυχαν να ανανεώνονται διαρκώς με ουσιώδεις ηχητικές προσθήκες, διατηρώντας σταθερή την ταυτότητά τους.
Τα μέσα, τους «διέλυσαν» ουκ ολίγες φορές, χαρακτηρίστηκαν πυροτέχνημα, με τις απαντήσεις τους ωστόσο 
Και όλα αυτά, δεν είχαν άλλη αφετηρία από την 4η Ιουλίου του 1995, ημερομηνία κυκλοφορίας του ‘Foo Fighters’.
Ένα άλμπουμ που παρ’ ό,τι ακούγεται σαν ντέμο, έβαλε τις βάσεις μιας ξέφρενης και ταυτόχρονα υγιούς πορείας προς την κορυφή. Μπορεί να μην υπήρξαν άψογοι τεχνικά, μπορεί να μην γέννησαν τις πολυπλοκότερες συνθέσεις…
Οι Foo Fighters δεν σταματούν να αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται απλά για μια μετενσάρκωση απελθόντων πλην ένδοξων εποχών, αλλά τον ταλαντούχο καρπό ενός πλατωνικού έρωτα με την πιστότερη και μελωδικότερη σύντροφο.
Τη μουσική.
