Καθώς προχωρούσε αυτή η εβδομάδα, η τελευταία εβδομάδα που θα κορυφωνόταν με την κυκλοφορία ενός επεισοδίου ‘Game of Thrones’, υπήρχαν πολλές απορίες.
Όχι τόσο για το τι θα γινόταν ή ποια απρόσμενη ανατροπή μας επιφύλασσαν οι σεναριογράφοι στο φινάλε της σειράς, περισσότερο για τον τρόπο που θα γινόντουσαν όλα αυτά και, κυρίως, αν θα κατόρθωνε να σώσει ό,τι σωζόταν μετά από μία λειψή από πολλές απόψεις σεζόν, που με κάθε επεισόδιο έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Θα μπορούσε λοιπόν το ‘Game of Thrones’ να σώσει το παιχνίδι στο τέλος;
Μετά από όλη την γκρίνια και τις συζητήσεις και τις διαφωνίες, ιντερνετικές και μη, είχαν την ικανότητα οι D&D να παραδώσουν τουλάχιστον ένα φινάλε που θα ικανοποιούσε τον κόσμο;
Η απάντηση είναι όχι. Αλλά τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα απ’ αυτό.
Το ‘The Iron Throne’ (όπως ονομάστηκε το επεισόδιο), ξεκινάει από εκεί που τελείωσε το ‘The Bells’, μόλις κάποιες στιγμές έχουν περάσει από τότε που η Daenerys εξαπέλυσε την πύρινη οργή της σε εχθρούς και αθώους και ουσιαστικά κατέστρεψε το King’s Landing.
Οι ήρωές μας περπατάνε ανάμεσα σε συντρίμμια και πτώματα με τις στάχτες να πέφτουν σαν χιόνι (ή είναι σκέτο χιόνι; Ή μια μίξη;) πάνω στην νεκρή πλέον πόλη, ενώ ο Grey Worm συνεχίζει να σφαγιάζει όποιον στρατιώτη Lannister έμεινε κατά τύχη ακόμα όρθιος.
Ο Tyrion αναζητά τα ίχνη του αδερφού του, περπατάει στα κατεστραμμένα δωμάτια, στον παγκόσμιο χάρτη που ήταν βαμμένος στο πάτωμα, νεκρική σιωπή τριγύρω και κανείς να τον ενοχλήσει.
Καταλήγει στο μέρος που είχε συμβουλεύσει τον Jamie να πάει για να μπορέσει να διαφύγει, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει πως αυτός ήταν ο τελευταίος του προορισμός (το μέρος βέβαια έμοιαζε κάπως πιο διατηρητέο από αυτό που μας έδωσε να καταλάβουμε το προηγούμενο επεισόδιο, με ορισμένες περιοχές καθαρές από τούβλα).
Μεταφερόμαστε σε διαφορετικό μέρος της πόλης, με την Daenerys να εμφανίζεται μπροστά από τον στρατό της, αφού πρώτα μας δώσει το πιο iconic πλάνο του επεισοδίου, με τα φτερά του Drogon να εκτείνονται πίσω από την πλάτη της, σε έναν ξεκάθαρα καθόλου διακριτικό συμβολισμό, που παραμένει ωραίος όμως σαν εικόνα.
Στην παθιασμένη της ομιλία αναφέρεται στις απελευθερώσεις που θα ακολουθήσουν αυτής της απελευθέρωσης και πως ο μόνος τρόπος να σωθεί το Westeros είναι μια μαζική απελευθέρωση, κλείσιμο ματιού.
Δεν τίθεται κανένα θέμα γκριζοποίησης του χαρακτήρα της Daenerys, είναι ξεκάθαρα πλέον ο μεγάλος κακός της σειράς που αν αφεθεί ελεύθερος θα σφάξει ότι βρει μπροστά του και ο Tyrion, ανήμπορος να δεχθεί αυτήν την κατάσταση, παραιτείται από την θέση του Χεριού, με την Daenerys να τον πετάει σε ένα μπουντρούμι και τον αγαπητό νάνο να δίνει ένα από αυτά τα βλέμματα στον Jon.
Σε αυτό το σημείο, όσο και να ελπίζεις στο άγνωστο και στην ανατροπή, γνωρίζοντας πως βρισκόμαστε στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς, υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι που μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα.
Είναι μοιραίο ο Jon Snow να είναι αυτός που θα θέσει ένα τέλος σε όλο αυτό λοιπόν.
Η Arya δίνει και το παρασύνθημα με την ίσως πιο captain Obvious ατάκα της σειράς μιας και φροντίζει να ενημερώσει τον Jon πως, “I know a killer when I see one”, πρακτικά λίγες ώρες αφού η Daenerys καβάλησε τον δράκο και σκότωσε την μισή πρωτεύουσα.
Thanks for the heads up λοιπόν.
Η επόμενη σκηνή μεταξύ Tyrion και Jon Snow είναι νομίζω μία από τις δύο πιο σημαντικές σκηνές του φινάλε μιας και σε ένα θεωρητικό επίπεδο, δένει κατά μία έννοια το βασικό μήνυμα της σειράς, ένα μήνυμα που γίνεται ξεκάθαρο λίγο αργότερα, πάλι από τον Tyrion.
Ο Tyrion ξέρει πως έχει μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την παρτίδα και έτσι κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα (ή τουλάχιστον ήξερε να κάνει μέχρι την 5η σεζόν περίπου): μιλάει, λέει τα σωστά λόγια και πείθει τον Jon πως η Daenerys είναι ένας εχθρός που αν δεν φύγει από την μέση, όλο το Westeros είναι καταδικασμένο.
Κάνει βέβαια και την αυτοκριτική του, αναφερόμενος και στην ανήκουστη απόφαση να προδώσει τον Varys, ενώ ο Jon ενδιάμεσα βρίσκεται ακόμα σε απόλυτη άρνηση προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα όσα έγιναν με περίπου τα ίδια λόγια όλων όσων προσπαθούν να δικαιολογήσουν εδώ και μια εβδομάδα την ατσούμπαλη μεταβολή του χαρακτήρα της Daenerys.
Ο Tyrion σύντομα φτάνει στο βασικό του point, η Daenerys όσα έκανε, τα έκανε πατώντας πάνω στα πτώματα των εχθρών της κι εμείς, οι χαρακτήρες της σειράς, ο κόσμος που βλέπει την σειρά, την επευφημούμε.
Αυτή είναι η ιστορία της.
Όπως την βλέπαμε εμείς, ήταν η ιστορία μίας απελευθερώτριας, μίας γυναίκας που ελευθέρωνε σκλάβους και τιμωρούσε τους κακούς αυτού του κόσμου.
Πάτησε σε πτώματα, ναι, αλλά όλα αυτά τα πτώματα είχαν ένα δικαίωμα να πέσουν και να γίνουν σκαλοπάτια για την εξέλιξή της. Μέχρι τώρα.
Αυτή είναι η ιστορία της γιατί έτσι την βλέπαμε εμείς, άλλαξε όμως οπτική γωνία και ξαφνικά βλέπεις μια διαφορετική ιστορία, μία αντίστοιχη με αυτήν που είδαν στιγμιαία οι αθώοι πολίτες του King’s Landing πριν καούν ζωντανοί.
Ή τουλάχιστον αυτό προσπαθεί να περάσει πάνω-κάτω ο Tyrion με τα λόγια του και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να βρεθούν οι τρύπες στην λογική του.
Θα είναι κουραστικό να αναφερθούμε ξανά στην παράλογη απόφαση να ειπωθεί αυτή η ιστορία μέσα από 6 επεισόδια;
Είναι σχεδόν εκνευριστικό να βλέπεις και να ακούς πράγματα που πιθανότατα θα κουβαλούσαν τεράστια βαρύτητα, αν απλώς υπήρχε η σωστή προετοιμασία για να τα δούμε και να τα ακούσουμε.
Ναι, η Daenerys σκότωσε κόσμο και από κάτω εμείς χειροκροτούσαμε, μέχρι τώρα όμως δεν είχε σκοτώσει μητέρες και παιδιά από ψηλά, δεν είχε κάψει μια ολόκληρη πόλη που είχε παραδοθεί. Αλλά έπρεπε να το κάνει επειδή η σειρά έπρεπε να τελειώσει.
“Love is the death of duty” σκέφτεται φωναχτά ο Snow, με τον Tyrion να παρατηρεί πως μερικές φορές, ίσως ισχύει και το αντίστροφο.
Ο Jon φεύγει από το δωμάτιο και θέτει πορεία για να βρει την Daenerys για μία τελευταία συνάντηση, αφού πρώτα παίρνει το οκ για να περάσει από τον καμουφλαρισμένο Drogon.
Η Daenerys βρίσκεται επιτέλους λίγα βήματα μακριά από αυτό που ήθελε πάντα, τον θρόνο.
Η εκπλήρωση της προφητείας και η δικαίωση του πόνου της, μπαίνει στο δωμάτιο που έχει καταστραφεί σχεδόν εντελώς, με τον θρόνο όμως να στέκεται ακόμα στο ίδιο σημείο, μοιάζει σαν να μην ένιωσε τίποτα από την απόλυτη καταστροφή που συνέβη γύρω του και πλέον απλώς περιμένει την νέα βασίλισσα.
Ο Jon βγαίνει από τα σκοτάδια και διακόπτει την ήσυχη χαρά της Daenerys και για να πω και το μικρό μου παράπονο, θα ήταν τόσος κόπος να πάρουμε τουλάχιστον ένα σύντομο πλάνο με την Daenerys να κάθεται στον θρόνο;
Όχι πως θα είχε κάποια μεγάλη σημασία εν τέλει, αλλά τέλος πάντων.
Η ιστορία της Daenerys για το μικρό κοριτσάκι που έπρεπε να φανταστεί έναν θρόνο φτιαγμένο από χίλια σπαθιά, τη στιγμή που δεν ήξερε να μετράει πάνω από το είκοσι, προσπαθεί να μας πείσει πως υπάρχει μία ακόμη ικμάδα αθωότητας μέσα στην ψυχή της, ο Jon όμως δεν ξεχνάει τόσο εύκολα όσα έγιναν περίπου δυο-τρεις ώρες νωρίτερα και ξεκινάει αμέσως την λεκτική του επίθεση.
Η Daenerys συνεχίζει την δικαιολόγηση των πράξεων της, τόσο αυτών που έγιναν, όσο και αυτών που θα έρθουν στο μέλλον και ο Jon καταλαβαίνει γρήγορα πως του έμεινε μόνο μία λύση.
Ο έρωτάς τους ποτέ δεν έφτασε τα υψηλά επίπεδα που επιθυμούσε η σειρά, σενάριο και χημεία δεν βοήθησαν την κατάσταση, τόσο ο Kit Harington όμως, όσο και η Emilia Clarke, είναι αρκετά καλοί σε αυτήν την τελευταία τους σκηνή, με τον ηθικό και αγαθό Jon Snow να δίνει ένα τελευταίο φιλί στην βασίλισσά του και στιγμές μετά μια μαχαιριά στην καρδιά της.
Είναι, πιθανότατα, ο μοναδικός τρόπος που θα μπορούσε να εξελιχθεί όλο αυτό και η σκηνοθεσία κάνει ό,τι μπορεί για να προσδώσει ποίηση σε μια σκηνή που της λείπει η ουσία, με τον Snow να κρατάει στην αγκαλιά του την Daenerys και τον θρόνο στο βάθος να μένει για άλλη μια φορά κενός.
Οι δυο τους ξεκίνησαν από το μηδέν και έφτασαν να είναι αυτοί που θα κρίνουν τις ζωές του κόσμου τους, με τις πορείες τους να φτάνουν στο αναπόφευκτο τέλος τους.
Ο Drogon διαισθανόμενος (;) τον θάνατο της μητέρας του ανεβαίνει στο δωμάτιο και αφού σιγουρεύεται πως είναι νεκρή αποφασίζει να κάψει… τον θρόνο σε μία κίνηση προφανώς άκρως συμβολική, προκαλώντας όμως μια μικρή απορία, γιατί δεν έκαψε αυτόν που σκότωσε την μητέρα του;
Όπως και να έχει, το παίρνει πάνω του, λιώνει τον θρόνο και αποφασίζει πως δεν πρόκειται να κάτσει ποτέ ξανά κανείς πάνω σε αυτό το πράγμα που, μεταξύ μας, με τόσα σπαθιά τριγύρω, λογικά θα ήταν και κάπως άβολος, αγκαλιάζει την Daenerys και πετάει προς το άγνωστο, αφήνοντας τον Jon Snow να προσπαθεί να καταλάβει πώς βρέθηκε δυο φορές μέσα σε τρία επεισόδια μπροστά από δύο διαφορετικούς δράκους έτοιμους να τον φάνε και έζησε.
Κάπως έτσι τελειώνει η βασική μας ιστορία, η τελευταία στροφή του τραγουδιού του πάγου και της φωτιάς, με αυτό που ακολουθεί να είναι οι ξεκούρδιστες νότες ενός επιλόγου που πρέπει να βρει τρόπο να κλείσει ικανοποιητικά την σειρά μέσα σε περίπου μισή ώρα.
Τα ατημέλητα μούσια του Tyrion μας δίνουν να καταλάβουμε πως έχουν περάσει λίγες εβδομάδες, με τον Grey Worm να τον μεταφέρει από το μπουντρούμι του σε ένα συμβούλιο όπου παρευρίσκονται όλες οι σημαντικές φιγούρες εξουσίας που έμειναν όρθιες, προκειμένου να αποφασίσουν τι θα κάνουν στο μέλλον
. Η σειρά αφήνει σε εμάς να υποθέσουμε πώς αντέδρασε ο καθένας όταν έμαθε για τον θάνατο την Danny μιας και η βιασύνη που έχει το επεισόδιο για να φτάσει στο τέλος δεν μας δίνει το δικαίωμα να δούμε την ενδιάμεση κατάσταση που επικράτησε.
Καταλαβαίνουμε πάντως πως ο Grey Worm είναι κάπως εκνευρισμένος, αλλά μάλλον όχι και τόσο πολύ για να έχει κρατήσει ζωντανούς Tyrion και Jon Snow (επίσης σε μπουντρούμι αυτή τη στιγμή του επεισοδίου) και οι υπόλοιποι μάλλον είναι κρυφά χαρούμενοι που δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν έναν δράκο για να σωθούν.
Η συζήτηση ξεκινά για την μοίρα του Jon και του Westeros, προφανώς διαφωνούν όλοι μεταξύ τους και η φωνή της λογικής ή αλλιώς, Ser Davos, υπενθυμίζει σε όλους πως μάλλον αρκετά πολεμήσαμε, αρκετοί πέθαναν, ας βρούμε μια λύση τώρα.
Και οι σημαντικότεροι άνθρωποι του Westeros αυτό ακριβώς προσπαθούν να κάνουν, περίπου, η προσπάθεια του Edmure Tully να προτείνει τον εαυτό του για τον θρόνο διήρκεσε ελαφρώς περισσότερο από την πρόταση του Sam να δοθεί το δικαίωμα στον λαό να ψηφίσει τον επόμενο βασιλιά και για κάποιο λόγο όλα καταλήγουν στο τι θα πει ο Tyrion, με το συμβούλιο να δίνει πόντους σε έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε ένα μακρύ και αιματηρό σερί λανθασμένων αποφάσεων.
Στη δεύτερη σημαντική σκηνή του επεισοδίου και ακούγοντας τον Tyrion να μιλάει για το πώς οι ιστορίες μας ενώνουν και ότι αυτές είναι ίσως το σημαντικότερο πράγμα που έχουμε σαν ανθρωπότητα, ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο το τοπίο για το τι είναι σημαντικό και για την σειρά σε αυτές του τις τελευταίες στιγμές.
Οι ιστορίες μας δεν είναι απλώς το παρελθόν μας, αλλά ένας τρόπος να κοιτάξουμε μπροστά και να βρούμε έναν τρόπο να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον και ποιος καλύτερος για να μεταφέρει αυτό το σκεπτικό στο υπόλοιπο Westeros από τον Bran…;
“Ποιος έχει καλύτερη ιστορία από τον Bran;”, αναρωτιέται ο Tyrion και είναι μια ερώτηση που έχει εύκολες απαντήσεις με σωστά αντεπιχειρήματα, θέλω να πω, Sansa και Arya καθόντουσαν ακριβώς δίπλα, κανείς όμως στο συμβούλιο δεν είναι κινητή βιβλιοθήκη όπως ο Bran.
Και σχετικά με τον Bran, έξι εβδομάδες τώρα, έλεγα πως περίμενα να κάνει κάτι παραπάνω η σειρά με αυτόν, η στάση του και ο τρόπος που συμπεριφερόταν ήταν ενδεικτικός της κατάστασής του ως απλός παρατηρητής των γεγονότων που έπαψε πια να νοιάζεται με την συμβατική έννοια, αλλά όλο αυτό… δεν ξέρω.
Η θεματική που προσπαθεί να περάσει με τα λόγια του ο Tyrion (και οι D&D) δεν είναι αρκετή για να δικαιολογήσει την συγκεκριμένη απόφαση, πόσο μάλλον την άμεση αποδοχή των υπολοίπων. Αλλά έτσι έχει η κατάσταση, 25 λεπτά μας έμειναν για τους τίτλους τέλους, μην διαφωνήσει κανείς και εγένετο ο Bran the Broken, first of his name.
Η Sansa στα μουλωχτά κερδίζει την ανεξαρτησία του Winterfell, ο Tyrion διορίζεται ξανά Χέρι και ήρθε η ώρα να δούμε τι κάνει ο Jon.
Τώρα είναι σειρά του Tyrion να τον επισκεφτεί στο μπουντρούμι για να τον ενημερώσει για τις εξελίξεις και πως αποφασίστηκε ότι θα πρέπει να φορέσει πάλι τα μαύρα για να επιστρέψει στην Night’s Watch.
Εκεί λένε και αντίο οι δυο τους, με τον Tyrion να αφήνει πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο να γυρίσει στο τείχος για να πει ένα γεια, να κατουρήσει από ψηλά και ποιος ξέρει τι άλλο.
Ο Jon ψάχνει μια παρηγοριά για αυτό που έκανε και μια επιβεβαίωση πως ήταν το σωστό, ο Tyrion όμως δεν έχει την απάντηση ή τουλάχιστον όχι ακόμα.
Φυσικά βρίσκουμε λίγο χρόνο για μια τελευταία συνάντηση των ζωντανών Stark, λίγο πριν φύγει ο Snow για το τείχος, σε μια όμορφη σκηνή μιας και κάθε χαρακτήρας κουβαλά την δικιά του προσωπική Οδύσσεια που τον έφερε μέχρι αυτό το σημείο και αυτά τα λίγα λεπτά που περνάμε μαζί τους για μια τελευταία φορά πριν χωριστούν ξανά, ολοκληρώνουν έναν κύκλο που άνοιξε πριν πολλά χρόνια.
Η Brienne διαβάζοντας ένα βιβλίο γεμάτο με πληροφορίες για σημαντικούς ανθρώπους του βασιλείου καταλήγει στην σελίδα του Jamie και αποφασίζει να προσθέσει κάποια πράγματα για την ζωή του, αλλάζοντας την ιστορία του σε κάτι παραπάνω από έναν απλό Kingslayer, ενώ το συμβούλιο του βασιλιά που απαρτίζεται πλέον από τους Tyrion, Bronn, Sam, Brienne, Ser Davos και Poddrick (υποθέτω) πραγματοποιεί την πρώτη του συνάντηση για να βρει τρόπους να επανέλθει η πόλη στα πόδια της.
Δεν γίνεται να μην αναφέρω το γεγονός ότι ο Sam έφερε ένα βιβλίο που λέγεται “There And Back Ag—”, ε, δηλαδή “A Song of Ice and Fire” και εξιστορεί όλα τα γεγονότα της σειράς φαντάζομαι, αλλά νομίζω από την άλλη πως και μια απλή αναφορά είναι αρκετή.
Τα τελευταία λεπτά της σειράς μας δείχνουν κάποιες στιγμές από το παρόν και το πιθανό μέλλον των χαρακτήρων που μπορεί για ακόμη μια φορά να βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, αλλά μέσω του μοντάζ μοιάζουν να συμπληρώνουν σχεδόν χορευτικά ο ένας τις κινήσεις του άλλου, η Sansa είναι η νέα βασίλισσα του Βορρά, η Arya ταξιδεύει Δυτικά για να ανακαλύψει νέα μέρη και ο Jon επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε αλλά ακόμα σημαντικότερα, βρίσκει ξανά τον Ghost και τον χαϊδεύει και θα μπορούσα να πω με σιγουριά πως ίσως δεν έχει τίποτα άλλο μεγαλύτερη σημασία στο φινάλε από αυτό, και επίσης να πω ένα μικρό συγγνώμη από την σειρά για το συγκεκριμένο θέμα μιας και ήμουν από αυτούς που γκρίνιαξαν όταν ο Jon αρνήθηκε να τον πλησιάσει σε προηγούμενο επεισόδιο.
Δεν ξέρω αν, μετά από λίγο καιρό, ο κόσμος εξετάσει τα τελευταία αυτά επεισόδια με μια διαφορετική ματιά και αποφασίσει πως πάρα όλα τα προβλήματα, υπήρχε κάτι που σώζεται από αυτήν την τελευταία σεζόν (είμαι σίγουρος πως υπήρχε).
Δεν τίθεται θέμα συζήτησης πως με 10 επεισόδια όλα θα κυλούσαν πολύ καλύτερα, αλλά για διάφορους λόγους φτάσαμε εδώ που φτάσαμε όπως φτάσαμε και ήταν πραγματικά κρίμα να μιλάς σε κόσμο αυτούς τους μήνες και να βλέπεις κάθε εβδομάδα το ενδιαφέρον τους να χάνεται με κάθε νέο επεισόδιο.
Αλλά κι αυτό είναι το περίπλοκο κομμάτι, η σειρά όλα αυτά τα χρόνια και μέσα από σημαντικές στιγμές, δημιούργησε τέτοια κληρονομιά και απέκτησε τόση βαρύτητα που το τέλος, όπως κι αν ήρθε, δεν γίνεται να ακυρώσει όσα έγιναν νωρίτερα, όσα έκαναν τόσο κόσμο να αγαπήσει τον κόσμο του George R.R. Martin.
Οπότε όταν βλέπουμε τον Jon Snow να περνάει για ακόμη μια φορά την πύλη του τείχους, να προχωράει με τον Tormund, τον Ghost και ένα πλήθος Wildlings και να χάνονται όλοι σιγά-σιγά μέσα στο δάσος με την μουσική του Ramin Djawadi να ντύνει τα τελευταία πλάνα, είναι δύσκολο να μην ανατριχιάσεις και μόνο στην σκέψη των όσων προηγήθηκαν.
Μιλώντας λίγο πιο προσωπικά, το ‘Game of Thrones’ είναι από τις ελάχιστες σειρές που ξεκίνησα τη στιγμή που βγήκαν στον αέρα.
Όλες τις άλλες σειρές-φαινόμενα, το ‘LOST’ ή το ‘Breaking Bad’, τις έβρισκα πάντα κάπου στο ενδιάμεσο, όταν ήταν ήδη αρκετά γνωστές, με το ‘Game of Thrones’ όμως, ήμουν εκεί από την αρχή, από την άνοιξη του 2011 που ξεκίνησε μέχρι το τέλος της στην άνοιξη του 2019, στιγμάτισε την δεκαετία αυτή όσο καμιά άλλη σειρά.
Όλες οι συζητήσεις, οι θεωρίες, οι αναλύσεις, τα spoils που φάγαμε μέχρι το μάθημα να γίνει πάθημα και να καταλήγουμε να μην μπαίνουμε στο internet όλη την Δευτέρα μέχρι να δούμε το επεισόδιο, ο αποκεφαλισμός του Ned Stark, ο red wedding, η μάχη του Blackwater, ο θάνατος του Tywin, το ‘Battle of the Bastards’, ο μονόλογος του Jamie μπροστά στην Brienne, η μάχη μεταξύ Oberyn και Mountain, το hold the door, οι συγκινήσεις, ακόμα και οι απογοητεύσεις που μας χάρισε η σειρά…
Μπορούν να ξεχαστούν όλα αυτά τόσο σύντομα;
Δεν γνωρίζω αν θα υπάρξει άλλη σειρά σαν το ‘Game of Thrones’, που θα αποχτήσει δηλαδή μια ζωή σε τόσο συνολικό επίπεδο πέρα από τα όρια της τηλεόρασης, αυτή είναι μια απορία για το μέλλον, γνωρίζω όμως με σιγουριά πως, ακόμα κι αν αυτή η τελευταία σεζόν απογοήτευσε κόσμο, ακόμα κι αν η προσγείωση ήταν άτσαλη, το όλο ταξίδι που προηγήθηκε ήταν απλώς υπέροχο.
