Ο συνιδρυτής και πληκτράς των Genesis, Tony Banks, μίλησε πρόσφατα στο UCR για την επιλογή του ιστορικού συγκροτήματος να αλλάξει ύφος κατά τη δεκαετία του ’80 με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τραγούδια μικρότερα σε διάρκεια αλλά και πιο φιλικά ως προς το ράδιο.
Απολάμβανα να γράφω μεγάλα κομμάτια. Απλώς φτάσαμε σε ένα σημείο που θέλαμε να κάνουμε τα πράγματα κάπως διαφορετικά.
Μπήκα στη δουλειά λατρεύοντας την ποπ μουσική του ’60, που ήταν στο σύνολό της περιεκτική. Αγαπώ τους Beach Boys, τους Beatles, τους Kinks, τους Zombies, λίγο πιο ευφάνταστοι αλλά και πάλι σύντομα τραγούδια.
Όταν είδαμε πως μπορούμε να το κάνουμε, κάτι που δεν γνωρίζαμε μέχρι τότε, ενθουσιαστήκαμε και μου άρεσε πολύ αυτό. Τείνω να κοιτάζω το σύνολο της δουλειάς μας και είναι όλα εκεί.
Το πότε έγινε το ένα ή το άλλο δεν έχει σημασία. Έχουμε πολλά τραγούδια, άλλα σύντομα, άλλα μεγαλύτερα, υπάρχουν τραγούδια σαν τα ‘Domino’, ‘Tonight Tonight Tonight’, ‘Home By The Sea’, όλα αυτά έχουν περισσότερες από μία πτυχές.
Όταν πετυχαίνεις αυτό που θες με ένα σύντομο τραγούδι, σαν το ‘Land of Confusion’ ή το ‘Follow You, Follow Me’, είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτά επειδή έχουν κάτι διαφορετικό.
Δεν ήξερα πως μπορούσαμε να το κάνουμε, ήταν πολύ συναρπαστικό.
Κάναμε επίσης και σόλο δίσκους, οπότε σε κάποιους δικούς μου, υπερέβαλα κάπως και συμπεριέλαβα μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια, όπως το ‘An Island in the Darkness’ που είναι 17 λεπτά.
Έβγαλε το απωθημένο από μέσα μου. Ήταν πολύ διασκεδαστικό πάντως είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον. Αυτές τις μέρες όμως, υποθέτω πως έχω γυρίσει στα μεγαλύτερα κομμάτια, αλλά με την βοήθεια ορχήστρας.
Ο Banks συζήτησε επίσης την τάση των Genesis να λειτουργούν με έναν τρόπο που έλεγε πως θα έμπαιναν και οι τρεις στην διαδικασία δίχως να έχουν τίποτα συγκεκριμένο κατά νου και τα τραγούδια θα έβγαιναν οργανικά μέσα από το παίξιμο:
Νομίζω πως ήταν ο κύριος λόγος που τα τραγούδια έγιναν πιο απλά, γιατί ήμασταν οι τρεις μας μαζί δίχως να έρχονται ιδέες.
Για να δουλέψουν τα πράγματα όταν παίζετε μαζί, χρειάζεται μία πιο περιεκτική προσέγγιση.
Απαιτήθηκε δηλαδή περισσότερη απλότητα.
Προσπαθήσαμε να γραπώσουμε ιδέες γρήγορα στα τελευταία τρία άλμπουμ που κάναμε με τον Phil, αντί να τα δουλεύουμε όπως κάναμε στον πρώτο καιρό, κάτι που μου άρεσε κιόλας.
Μερικές φορές στους Genesis προσπαθούσαμε να αφήσουμε ένα τραγούδι σχεδόν ακριβώς όπως το βρήκαμε, όσο πιο απλό γίνεται.
Με κομμάτια όπως το ‘No Son of Mine’ και το ‘Driving the Last Spike’, ήταν λες και είχαμε την συγχορδία που έπαιζα εγώ, τραγουδούσε ο Phil κάτι από πάνω και λέγαμε, «Λοιπόν, ακούγεται μια χαρά.
Ας το αφήσουμε έτσι κι ας μην προσπαθήσουμε να το γεμίσουμε με κάτι πιο εξωτικό όπως θα κάναμε νωρίτερα».
Ήταν ένας ενδιαφέρον τρόπος δουλειάς, σαν να δουλεύαμε όλοι σαν ένας.
Είχαμε όλοι τους ρόλους μας υποθέτω και υπήρχε λίγη αντιπαράθεση και πολλά όμορφα αποτελέσματα.
Δείτε ακόμα:
Το ‘Supper’s Ready’ των Genesis σε ένα αριστουργηματικό εικονογραφημένο βίντεο
