Όταν ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά της παγκόσμιας μέταλ σκηνής, αποφασίζει να μοιραστεί μαζί μας το νέο δημιούργημα της φαντασίας του, αυτό αποτελεί μια πολύ σημαντική στιγμή όχι μόνο για τους θαυμαστές του, αλλά για όλους τους φίλους της σκηνής αυτής. Μιλώ φυσικά για τον Tobias Sammet και το supergroup του, τους Avantasia, που μόλις κυκλοφόρησαν το ‘Ghostlights’.
Το σημαντικότερο “πρόβλημα” που είχα κατά την ακρόαση του δίσκου, ήταν το ότι δυσκολεύτηκα πολύ στο να του δώσω μια ταμπέλα και να τον χαρακτηρίσω μουσικά. Σίγουρα πρόκειται για ένα μέταλ δημιούργημα, το οποίο ισορροπεί ανέμασα στο power και το symphonic, ενώ συχνά κάνουν την εμφάνιση τους και progressive στοιχεία. Επί της ουσίας δηλαδή λίγο από όλα, χωρίς αυτό βέβαια να λογίζεται ως μείον. Ο δίσκος ξεκινά με το ‘Mystery Of A Blood Red Rose’, που θεωρώ πως είναι μια εξαιρετική εισαγωγή, που αμέσως τραβά την προσοχή του ακροατή και δηλώνει ξεκάθαρα: “Ό,τι θα ακούσετε παρακάτω αξίζει την προσοχή σας”:
Στη συνέχεια συναντάμε το ‘Let The Storm Descend Upon You’, ένα έπος 12 λεπτών, το οποίο δεν έχει μεν την αίγλη των παλιότερων μεγάλων σε διάρκεια κομματιών του συγκροτήματος (βλέπε ‘The Scarecrow’), σίγουρα όμως έχει ενδιαφέρον. Η ένστασή μου εδώ είναι πως βρίσκω λίγο ατυχές να τοποθετείς ένα τόσο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι μόλις δεύτερο στο δίσκο, καθώς σε αυτό το σημείο δεν έχουν ανέβει ακόμα οι στροφές και είναι πιθανό ο ακροατής να δυσκολευτεί να το βγάλει εις πέρας:
Ακολουθεί το ‘The Haunting’ ίσως το πιο θεατρικό κομμάτι του άλμπουμ, αλλά και το σκοτεινότερο, με φανταστική ατμόσφαιρα και πολύ μελωδικά σόλο:
Από την άλλη, το ‘Seduction Of Decay’ που το διαδέχεται, δεν προκαλεί μεγάλη εντύπωση… τουλάχιστον μέχρι τη μέση, καθώς στη συνέχεια το κλίμα γυρίζει και αποκτά μια ξεχωριστή δυναμική:
Το ‘Ghostlights’ που έχει χαρίσει το όνομά του και στο δίσκο, είναι από τα τραγούδια που σε μερικά χρόνια, όταν σκεφτόμαστε τους Avantasia, θα είναι από τα πρώτα που θα μας έρχονται στο νου. Ας πούμε πως ικανοποιεί πλήρως τους θαυμαστές της μπάντας και ακούγεται εύκολα ξανά και ξανά και ξανά:
Το νούμερο 6 του δίσκου, το ‘Draconian Love’, ομολογώ πως με μπέρδεψε λίγο. Ενώ στην αρχή με ξένισε, όσο περισσότερο το άκουγα, τόσο με κέρδιζε. Ίσως να ευθύνονται για αυτό τα φωνητικά του Herbie Langhans που του δίνουν έναν άλλο αέρα, στον οποίο δεν μας έχουν ακριβώς συνηθίσει οι Avantasia. Βγάζουν, όμως, ένα τρομερό πάθος συνδυασμένα με αυτά του Sammet:
Και φτάνουμε στο έβδομο κομμάτι του δίσκου και μπορεί μέχρι εδώ να μην είχαμε ακούσει κάτι πολύ δυνατό, αλλά το ‘Master Of The Pendulum’ είναι ακριβώς αυτό που έλειπε. Power κομμάτι και δυνατές κιθάρες. Ξεχωρίζει από την αρχή για την έντασή του, την οποία διατηρεί μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και έχει και σαν μπόνους τη φωνάρα του Marco Hietala που κάνει ένα εξαιρετικό guest!
Και τι δίσκος των Avantasia θα ήταν, αν δεν ξεχώριζε για τις guest συμμετοχές του; Δεν είναι μόνο ο Hietala λοιπόν, καθώς το ‘Isle Of Evermore’ ομορφαίνει από τη φωνή της η Sharon Den Adele των Within Temptation. Ωραίο κομμάτι αλλά δεν θα μιλάνε και οι επόμενες γενιές για αυτό. Ίσως το πιο αδύναμο του άλμπουμ:
Να βάλω και λίγο το προσωπικό στοιχείο κάπου εδώ και να πω πως το ‘Babylon Vampyres’ είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από αυτήν την προσπάθεια. Δυναμικό, με υπέροχες κιθάρες, γρήγορο τέμπο και πολύ ενδιαφέρουσα μυθοπλασία στους στίχους. Αξίζει την προσοχή του ακροατή και μάλλον την κερδίζει κιόλας… και στα εφτά λεπτά του…
Τη σκυτάλη παίρνει το ‘Lucifer’, μια ροκ μπαλάντα με έντονο το στοιχείο του πιάνου και πολύ όμορφα φωνητικά από τον Jorne Lande. Ακούγεται πολύ ευχάριστα και από κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ ξανά στη ζωή του Avantasia και είναι αμύητος σε αυτό το μουσικό είδος:
Αν εξαιρέσει κανείς το ‘Lucifer’, το ‘Ghostlights’ αποκτά μια πιο άγρια ομορφιά προς το τέλος του και το ‘Unchain The Light’ ακολουθεί αυτό το μοτίβο. Ακόμα ένα power μέταλ κομμάτι που οδηγεί σιγά-σιγά στην κορύφωση του άλμπουμ:
Όποιος έχει ασχοληθεί με τις δουλειές του Sammet, γνωρίζει πως αρέσκεται στο να κλείνει με γλυκό και γλαφυρό τρόπο τα δημιουργήματά του. Το ‘Ghostlights’ δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη και τελειώνει με το σχεδόν εξάλεπτο ‘A Restless Heart and Obsidian Skies’ που κλείνει τη βασική έκδοση του δίσκου, πάνω στην οποία γράφτηκε και αυτή η κριτική. Ένα όμορφο τελείωμα σε αισιόδοξο τόνο, το οποίο αφήνει τον ακροατή να ζητά να ακούσει λίγο ακόμα. Δυστυχώς όμως ο δίσκος έχει τελειώσει!
Κλείνοντας, το ‘Ghostlights’ αποτελεί ακόμα μια εξαιρετική προσθήκη στο παλμαρέ των Avantasia, με υπέροχες στιγμές και χωρίς κομμάτια fillers, πράγμα ιδιαίτερα σπάνιο για την εποχή που διανύουμε μουσικά. Το μόνο που λείπει από το άλμπουμ αυτό σε μεγάλο βαθμό, είναι η πρωτοτυπία, η οποία όμως κατ’ εμέ είναι αχρείαστη καθώς “ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει”. Ο Tobias Sammet και η παρέα του, μας έβγαλαν για άλλη μια φορά ασπροπρόσωπους.