Ο κορυφαίος τραγουδιστής του metal χώρου και μη είναι μια ερώτηση που δεν έχει απάντηση, ή τουλάχιστον όχι μία. Γούστα, απόψεις και συνθήκες δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα. Χτες βράδυ στο Gagarin, με το Gimme Shelter Film Festival να ξεκινά ένα σερί από τρεις Δευτέρες, ο κορυφαίος τραγουδιστής που έχει περάσει ποτέ από τον πλανήτη ήταν χωρίς αμφιβολία ο Ronnie James Dio.
Αυτό φάνηκε ήδη από την εμφάνιση των Rock ‘n’ Roll Children, τους πλέον ταιριαστούς ειδικούς προσκεκλημένους για μια βραδιά προβολής του ντοκιμαντέρ ‘Dio: Dreamers Never Die’.
Είχαν στη διάθεσή τους μόλις μία ώρα και ένα κοινό που διψούσε για οτιδήποτε Dio.
Και οι Rock ‘n’ Roll Children έδωσαν Dio, σε μια ακόμα από τις ειλικρινείς και ανεπιτήδευτες εμφανίσεις τους.
Όπως δήλωσαν και οι ίδιοι στη συνέντευξή τους μαζί μας, δεν προσπαθούν να κάνουν το ακατόρθωτο, να παραστήσουν ότι είναι Dio, και ούτε οι οπαδοί περίμεναν κάτι τέτοιο. Αυτό που είχε σημασία πάνω και κάτω από τη σκηνή του Gagarin ήταν το πάθος και η αγάπη όλων των παρευρισκόμενων για τη μουσική του Μεγάλου Κοντού, και από αυτά υπήρχε περίσσεια.
Ούτε κατά διάνοια δεν ήταν αρκετή η μία ώρα συναυλίας για μια καριέρα με τόσα αγαπημένα τραγούδια, ένα κοινό που ήξερε κάθε στίχο και παρότι ολιγάριθμο κατάφερνε να ακουστεί πάνω από τα όργανα. Μια μπάντα που λατρεύει αυτόν τον τεράστιο μουσικό παίζει τραγούδια που πολλοί δεν έχουμε ακούσει ποτέ ζωντανά από τα χείλη του και που κανείς δεν θα ακούσει ξανά στη σκηνή.
Άνοιγμα με ‘Stargazer’ και ‘Man on the Silver Mountain’, κλείσιμο με ένα απερίγραπτο medley ενός τετάρτου που θα μπορούσε να φτιάξει από μόνο του τις καριέρες τριών συγκροτημάτων και το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι θες δύο ώρες, τρεις, πέντε, να χορτάσεις Dio, να ακούσεις και να δεις την ιστορία του metal ιδιώματος να ξεδιπλώνεται μπροστά σου.
Είναι να απορείς που το Rock in Dio έχει πλέον γίνει θεσμός; Ευχαριστούμε παιδιά.
Rock ‘n’ Roll Children – ‘Dio: Dreamers Never Die’ Setlist
- Stargazer
- Man on the Silver Mountain
- I Could Have Been a Dreamer
- Shadow of the Wind
- The Last in Line
- Never More
- Falling Off the Edge of the World
- Die Young
- Medley (Heaven and Hell/Holy Diver/Children of the Sea/Egypt/Don’t Talk to Strangers)
Ένας σύντομος πρόλογος με ιστορίες Dio από τον Χάκο Περβανίδη και τον Γιώργο Γαλάνη επί σκηνής, εισαγωγή με τα βιντεοσκοπημένα μηνύματα των σκηνοθετών Demian Fenton και Don Argott και της Wendy Dio, και περνάμε στο μεγάλο γεγονός της βραδιάς, την προβολή του ‘Dio: Dreamers Never Die’.
Με διάρκεια 135 λεπτά, ξενύχτι σε καθημερινή και μακριά επιστροφή να περιμένει γιατί μετρό τέτοια ώρα δεν έχει τις Δευτέρες, ομολογουμένως το επίσημο ντοκιμαντέρ είχε να αντιμετωπίσει περισσότερα από μια απλή κριτική σε κινηματογραφικό επίπεδο, καθώς όφειλε να αποζημιώσει για πολλά.
Τελικά, το αποτέλεσμα μάλλον δικαίωσε, αν και ορισμένα παράπονα έχω.
Οπωσδήποτε καλογυρισμένη ταινία με μπόλικο χιούμορ και αρκετά ξεκάθαρους στόχους. Έμφαση δίνεται στο πείσμα του Dio, την αποφασιστικότητά του και την πίστη του στα όνειρά του, καθώς και στην ευγένεια του χαρακτήρα του και το τι σήμαινε αυτό για τους γύρω του.
Χωρίς αμφιβολία τα μηνύματα περνούν άνετα στο θεατή, τόσο από τις σκηνές και τις δηλώσεις του ίδιου του Dio, όσο και από τους κοντινούς του ανθρώπους που μιλούν γι’ αυτόν στο ντοκιμαντέρ.
Η αγάπη του περιγύρου του προς το πρόσωπό του είναι συγκινητική και σκηνές όπως αυτή που αντιπαραθέτει μεγάλη αρένα και μικρό κλαμπ, με τον τραγουδιστή να επιδεικνύει και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο πάθος, αναμφισβήτητα αγγίζουν. Ιδού ένας άνθρωπος που ήξερε τι ήθελε να κάνει με τη ζωή του και τα αφιέρωσε όλα σε αυτό.
Εκεί που υπάρχει έλλειψη είναι, μάλλον αναμενόμενα, στις πιο σκοτεινές πτυχές και τα προβλήματα του μουσικού. Ναι, ο Dio σίγουρα ήταν από τους πλέον συμπαθείς και καλόψυχους stars, γεμάτος με αγάπη και ενδιαφέρον για τον κόσμο και ειδικά τους οπαδούς του, αλλά μελανά σημεία υπάρχουν και το σωστό ντοκιμαντέρ οφείλει να τα εξερευνήσει.
Η δύσκολη δεκαετία του ’90 δίνεται αρκετά γλαφυρά και σίγουρα αξίζουν εύσημα σε αυτό το μέρος της ταινίας.
Εκεί που μένει απορία ή και απογοήτευση είναι στη σχέση του με τη σύζυγό του Wendy, μάλλον δικαιολογημένα καθώς και η ίδια, όταν την περιγράφει, αρκείται σε γενικές πληροφορίες και προτιμά να μην επεκταθεί στα σκαμπανεβάσματα που παραδέχεται ότι υπήρχαν, και στις εξόδους του από Rainbow και Black Sabbath, ιδίως όταν αυτές συγκρίνονται με το πως παρουσιάζεται η απόλυση από τον ίδιο τον Dio του Vivian Campbell.
Ο Ritchie Blackmore φταίει γιατί ήταν δύσκολος άνθρωπος που δεν ενδιαφερόταν για το όραμα του Dio, ο Tony Iommi φταίει γιατί θεωρούσε τους Black Sabbath δικούς του και τον Dio απειλή προς αυτό με τα ναρκωτικά να κάνουν την κατάσταση χειρότερη, αλλά ο Dio έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει όταν ο Campbell είχε μεγαλύτερες οικονομικές απαιτήσεις επειδή τελικά ήταν η μπάντα του Dio;
«Τα χρήματα δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα» ακούγεται η φωνή του Κοντού καθώς ξετυλίγεται ο χωρισμός του από τον Campbell, αλλά αφού δεν είναι, γιατί να μην πάρει τελικά λίγα παραπάνω ο κιθαρίστας;
Δεν ενδιαφέρομαι να αναζητήσω ευθύνες για το ποιος έφταιξε ή δεν έφταιξε τριάντα και σαράντα χρόνια πριν, αλλά πιστεύω ότι, εφόσον αποφάσισαν να ασχοληθούν με το θέμα, η προσέγγιση θα μπορούσε να είναι πιο αμερόληπτη. Για την ιστορία, Blackmore και Campbell δεν εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ.
Α, και λίγο μεγαλύτερη ποικιλία στη μουσική ρε παιδιά. Κομμάτια έχει γράψει ο άνθρωπος.
Συνολικά πάντως, το ‘Dio: Dreamers Never Die’ είναι ένα προσεγμένο εγχείρημα τη θέαση του οποίου δεν θα μετανιώσει ο οπαδός. Δίκαιο το χειροκρότημα στο τέλος της προβολής του, τιμή για το μουσικό που το ενέπνευσε και εξαιρετική η διοργάνωση που μας το πρόσφερε στην πληρότητά του.
Είναι γνωστά τα κλισέ για το πως κανείς δεν πεθαίνει μέχρι να τον ξεχάσουν, πως ο μουσικός ζει όσο παίζεται η μουσική του. Στο πρόσωπο αυτών, η πραγματικότητα συχνά πονά.
Όλοι έχουμε χάσει κάποιον και όλες οι μνήμες μας δεν μπορούν να γεμίσουν το κενό που άφησαν πίσω τους. Αλλά στεκόμενος στον εξώστη του Gagarin, ακούγοντας το ‘The Last in Line’ και βλέποντας το χώρο να ξεχειλίζει από αφοσίωση προς έναν άνθρωπο που γνώρισαν μόνο μέσα από τη μουσική του, έναν άνθρωπο που, αν πιστέψουμε όσα λέγονται γι’ αυτόν, ζούσε για να τους δώσει τη μουσική του, για λίγο τα κλισέ απέκτησαν νόημα.
Δεν ξέρω αν οι ονειροπόλοι δεν πεθαίνουν ποτέ, αλλά χτες το βράδυ, έστω φευγαλέα, κάτι πέρασε πάνω από τη Λιοσίων.
