Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα ειρηνικό ψαροχώρι ονόματι Conehead. Ένας ψαράς και ο γιος του είναι υπεύθυνοι για την καθημερινή προμήθεια των κατοίκων με φρέσκα ψάρια. Μια κρύα, βροχερή μέρα έμελλε να είναι και η τελευταία για τη συγκεκριμένη οικογένεια. Σε μια άνιση μάχη με τα φοβερά και τρομερά στοιχεία της φύσης, ο πατέρας ψαράς χάνει ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει σε αυτή τη ζωή τη στιγμή που ο γιος του κατασπαράζεται από τα σαγόνια ενός απόκοσμου προϊστορικού καρχαρία. Από τότε και στο εξής, η δίψα του πατέρα για εκδίκηση ολοένα και εντείνεται…
Δεν ξέρουμε αν ο Νίκος Μαρίνος, aka God In A Cone, φιλοδοξεί να γίνει ένας σύγχρονος σουρεαλιστής τροβαδούρος της Μεσογείου, αντλώντας στοιχεία από την ευρύτερη παραδοσιακή μυθολογία του χώρου ή/και το έργο των Tim Burton/Terry Gilliam, η παραπάνω περιγραφή όμως αφορά το καινούριο του και κατά σειρά 5ο (concept) album με τίτλο ‘Shark Was A Boy’. Μικρή αναστολή της οποιασδήποτε ανάλυσης για να σημειώσουμε πως αν είναι ενδιαφέρον να πιάσεις τον δίσκο δίχως να έχεις ενημερωθεί πρωτίστως για τίποτα επί τούτου (αν υποθέσουμε πως δεν γνωρίζεις τι εστί God In A Cone), είναι πραγματικά 10 φορές πιο ενδιαφέρον να ρίξεις ένα βλέφαρο στην περίληψη της ιστορίας παραπάνω.
Έχοντας ήδη δύο επί της ουσίας one-man-band projects να διαπομπεύουν το genre κατεστημένο μέσω αηδιαστικά δημιουργικής «μιξολογίας» ποικίλων genres (και) στην ελληνική νοοτροπία πλεόν, ο κος. Μαρίνος φιλοδοξεί να κάνει ένα βήμα μπροστά όσον αφορά το reach του, εκπροσωπώντας επάξια τον χώρο ως ολόδικό μας εξαγώγιμο προϊόν. Κι αν ο Zeal & Ardor διακατέχεται από δημιουργικό πολιτισμικό διχασμό μεταξύ Ευρώπης/Αμερικής και ο Monsieur Gautier Serre (aka Igorrr – για τον οποίο μάλιστα ανοίγει σήμερα το βράδυ ο GIAC) αποφασίζει άκρως εριστικά να πραγματοποιεί δισκογραφικά οδοιπορικά από τα νότια της Γαλλίας στα Βαλκάνια σαρώνοντας στην πορεία όλο τον μεταλλικό «υπόκοσμο», ο God In A Cone (με την πολύτιμη συνδρομή του Δημήτρη Ντελή σε μουσικά/τεχνικά ζητήματα) επιστρατεύει τον Μεσογειακό, παραθαλάσσιο ζόφο, προσθέτοντας ετερόκλητες φολκλορικές πινελιές σε έναν πίνακα που ειλικρινά δεν θα χορταίνουμε να θαυμάζουμε.
Μπαίνοντας στο ηχητικό ψαχνό, έπειτα από μια πρώτη (ίσως και δεύτερη) ακρόαση, συνειδητοποιεί κανείς πόσο όμορφα δένουν τα εκάστοτε επιστρατευμένα genres στο ύφος που έχει η αφήγηση εκείνη τη στιγμή. Εν αρχή ην ο ‘Χάρος’, ένα βουκολικών καταβολών μοιρολόι – μέχρι το πρώτο δυομισάλεπτο τουλάχιστον. Διότι τα νταούλια και οι ζουρνάδες παραδίδουν τη σκυτάλη σε ένα α λα Ministry ή Rob Zombie φωνητικό/ορχηστρικό ξέσπασμα, με μια γκάιντα να γυροφέρνει στο background. Δεν νομίζω να χρειαστεί να διαβάσετε περαιτέρω.
Αλλά θα το κάνετε φυσικά. Το ‘Πάθος’ εντείνει την παράνοια καθώς ξεκινά σαν ένας τυπικός power metal ύμνος, προσθέτει blast beat και death growls για να καταλήξει σε προσωρινή ανάπαυση συνοδεία ενός Hammond, μετά ξανά πάλι το μέταλλο. Εκεί χτυπάει το σύνηθες «σοκ του δυομισάλεπτου», όποτε και ακούμε μια μίνι σύνθεση ζεϊμπέκικου (!) -ναι, έχει και μπουζούκι- με επαναλαμβανόμενη, πειραγμένη ηχητικά φράση να χαρακτηρίζει τα φωνητικά. Μόνο και μόνο για το τελευταίο, ένα εκ των δύο highlights του δίσκου για το γράφοντα.
Εν συνεχεία, το 3ο, ομότιτλο κομμάτι, καθώς και το συντομότερο του δίσκου. Το ‘Shark Was A Boy’ είναι ένα μεστό όσο και γλυκό άγγιγμα εν μέσω της παράνοιας που βρίσκεται διάχυτη στον δίσκο. Ένα εύπεπτο διάλειμμα αν θέλετε που μας εισάγει στο κύριο μέρος της ιστορίας. Το οποίο είναι και το 4ο κομμάτι με τίτλο ‘Mesopelagian Drown’. Αργός ρυθμός που παραπέμπει στον stoner/doom πανζουρλισμό των ημερών και όχι μόνο, ενώ σε σημεία διακρίνουμε την βαρύτατη κληρονομιά των Alice In Chains του τρίτου δίσκου. «Κι αν φύγεις παιδί μου/Σε παλάτια μεγάλα/Θα φροντίζω τον ήλιο/Θα σε ψάχνω ταμάλα», η Ηπειρώτικη δοξασία επιστρέφει, μόνο στα φωνητικά όμως. Καθώς από πίσω παίζει blast beat και το κλείσιμο σηματοδοτείται από black metal κραυγή.
5ο κομμάτι το επικών διαστάσεων και εύγλωττα τιτλοφορημένο ‘Megalodon Carcharodon’, δεν θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου στο ‘Lepaca Kliffoth’ των Therion. Πάλι μέχρι το (λίγο μετά το) δυομισάλεπτο. Διότι μετά από αυτό, θα ταίριαζε απόλυτα σε κάποια δουλειά των Soldiers Of Jah Army (μα καλά, τι γίνεται εδώ;) έχοντας ακορντεόν και τρομπέτα να συνοδεύουν έναν καλοκαιρινό reggae-rock ρυθμό. Περιττό να πω ότι αποτελεί το δεύτερο highlight του δίσκου.
Στα δύο τελευταίο κομμάτια του δίσκου συναντάμε μια πλέον ευπρόσδεκτη αποφασιστικότητα όσον αφορά το genre και τη σταθερότητα. Πιο συγκεκριμένα, το ‘H3llo’ είναι ένα pop διαμαντάκι σε industrial περιτύλιγμα, όχι ανόμοια με τον τρόπο που γίνεται από τους Depeche Mode ή τους πιο ραδιοφωνικούς Nine Inch Nails. Για το τέλος έχουμε το ‘Coneworld’, ένα κομμάτι-αφιέρωση στην post-grunge/alternative metal σκηνή των early ’00s, δίχως εμφανή cheesy στοιχεία αλλά με μια διάθεση να αποτελέσει το πιο αγνό ροκ κομμάτι του δίσκου.
Δυστυχώς η φλυαρία ήταν αναπόφευκτη στη σκιαγράφηση του εν λόγω πονήματος, σε καμία περίπτωση μην πιστέψετε ότι συμβαδίζει με το ηχητικό περιεχόμενο. Αποτελεί ένα εξαίσιο δείγμα πειραματικής/avant garde metal ιδιοσυγκρασίας, με εντυπωσιακά έγκαιρες genre παρεμβάσεις. Είναι δε και σχετικά μικροσκοπικό, αγγίζοντας τα 26 λεπτά. 26 αλησμόνητα λεπτά που θα περιμένουμε εν ευθέτω χρόνω να πολλαπλασιαστούν και να έχουμε λόγο να γράφουμε ανάλογα κείμενα. Και όχι μόνο.
