Gojira – Magma / Κριτική του δίσκου

Gojira – Magma: Οι εντυπώσεις μας από το δίσκο

Το status των Gojira γιγαντώνεται όσο περνούν τα χρόνια και δεν θα αργήσει η στιγμή που θα τους βλέπουμε headliners σε μεγάλα φεστιβάλ.

Τέσσερα χρόνια μετά το ‘L’Enfant Sauvage’ που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις που είχαν δημιουργηθεί από τους δύο προκατόχους του, οι Gojira κυκλοφόρησαν στα μέσα Ιουνίου το ‘Magma’ και έθεσαν σοβαρότατη υποψηφιότητα για τον metal δίσκο της χρονιάς.

Αν μία λέξη μπορεί να χαρακτηρίσει το ‘Magma’, χωρίς να έχει σχέση με την ποιότητά του σχετικά με τις προηγούμενες προσπάθειες της μπάντας, αυτή είναι η «εξέλιξη».

Πιο ρυθμικές κιθάρες από ποτέ, πιο καθαρά φωνητικά από ποτέ, 2 τρομακτικά catchy κομμάτια, και όλα αυτά χωρίς να χάνονται οι ήδη υπάρχουσες πινελιές που χαρακτηρίζουν τον ήχο τους εδώ και 15 χρόνια.

Με μια μικρή απομάκρυνση από ορισμένα progressive στοιχεία τους και με άψογη, κρυστάλλινη παραγωγή, το ‘Magma’ είναι μάλλον ό,τι πιο ώριμο έχουν κυκλοφορήσει, χωρίς να «πηγαίνει χαμένο» ούτε ένα ρεφρέν, μια γέφυρα ή ένα κουπλέ.

Ό,τι πρέπει, δηλαδή, για την προσέλκυση νέων fans, με τρόπο όμως που ουδεμία σχέση έχει με την εμπορικότητα, αλλά με τη δημιουργία πιο «προσβάσιμου» ακραίου μέταλ που, εν γένει, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως η τέλεια αφορμή να εξερευνήσει κάποιος μη μυημένος την μπάντα και το είδος που πρεσβεύει.

Από κάθε οπτική, ο νέος δίσκος των Gojira είναι ένα μεγάλο βήμα προς τα μπροστά.

Στα πλαίσια της εξέλιξης που οφείλει να έχει κάθε μεγάλη μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, μεγάλο ρόλο για τη δημιουργία του νέου δίσκου παίζει η μετακίνησή από τη Γαλλία στη Νέα Υόρκη, όπου δημιούργησαν το δικό τους στούντιο, μια μετακίνηση που σημαδεύτηκε από τον τραγικό χαμό της μητέρας των αδερφών Duplantier (φωνή/κιθάρα – ντραμς) κάπου στα μισά των ηχογραφήσεων.

Το αποτέλεσμα ήταν ο πιο «συμπυκνωμένος» δίσκος της καριέρας τους και συνάμα ο πιο βαθύς και εσωτερικός από άποψη στίχων.

Η περιρέουσα σκοτεινή ατμόσφαιρα του ‘Magma’ γίνεται άμεσα αντιληπτή από το εναρκτήριο ‘The Shooting Star’.

Mid-tempo μελωδία, καθαρά φωνητικά, ο συχνός ακροατής Gojira παραξενεύεται αμέσως από ένα τέτοιο ξεκίνημα, αλλά πρόκειται για ένα κομμάτι που σε καταπίνει, ενώ ταυτόχρονα δίνει το σύνθημα της ζωής, ένα σύνθημα που οι αδερφοί Duplantier μάλλον έγραψαν για να διαβάσουν πρωτίστως οι ίδιοι μετά την τραγική απώλεια που βίωσαν.

«When you change yourself, you change the world» τραγουδάει ο Joe στο ‘Silvera’ που ακολουθεί.

Ένα ανελέητο riff, πάνω στο οποίο πατάει και το μπάσο, οδηγεί το κομμάτι, πλαισιωμένο από στροφή στα παλιά στο κομμάτι φωνητικά και ένα εκπληκτικό instrumental σπάσιμο κάπου στη μέση, όλα αυτά μέσα σε 3:33, και οι Gojira μας σερβίρουν ένα άκρως εθιστικό κομμάτι και ταυτόχρονα ένα απ’ τα πιο ραδιοφωνικά τους.

Η συνέχεια είναι όπως ακριβώς πρέπει.

Ο κανόνας ότι τα drums έχουν εξέχοντα ρόλο στις συνθέσεις τους απλά επιβεβαιώνεται στο ‘The Cell’ που ξεκινάει με μία πολύ υπομονετική εισαγωγή που κορυφώνεται με τον καλύτερο τρόπο και τις χορδές έτοιμες να… σπάσουν.

Επιβλητικό mid-tempo κομμάτι, ιδανικός προπομπός για το ‘Stranded’ που ακολουθεί και είναι το δεύτερο hit-άκι του δίσκου.

Εδώ ακούμε τον Joe στα πιο «πονεμένα» φωνητικά του δίσκου, φυσικά συνοδευόμενα και από ανάλογους στίχους, ενώ για το τραγούδι δεν χρειάζεται να ειπωθούν περαιτέρω λεπτομέρειες.

Τα λέμε μετά το 10ο repeat.

Το 80 δευτερολέπτων ‘Yellow Stone’ είναι ένα εκτεταμένο bassline και δίνει τις μόνες Sabbath-ικές πινελιές στο ‘Magma’ για να ακολουθήσει το title-track, το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου, με καθαρά φωνητικά στη μεγαλύτερη διάρκειά του, για να δοκιμάσει επανειλημμένως την αντοχή του ακροατή, με συνεχείς εκρήξεις να διαδέχονται τα πιο αργά σημεία του.

Το ‘Pray’ συνεχίζει σε παρόμοιο μοτίβο και, όπως επιτάσσει ο τίτλος του, είναι μια αργόσυρτη ψαλμωδία, ένας ατμοσφαιρικός ύμνος στην μέταλ και εκεί που νομίζεις ότι κατάλαβες πού το πάνε οι Gojira, σου πετάνε μερικά από τα πιο βαριά σημεία του δίσκου, ώσπου να έρθει το ‘Only Pain’ να συνεχίσει με τον συνηθισμένο καταιγισμό κιθαριστικών riffs που χαρακτηρίζουν ολόκληρο το άλμπουμ.

Προτελευταίο κομμάτι το ‘Low Lands’ που, αν και είναι ως επί το πλείστον αργό κομμάτι, μας χαρίζει στο τέλος του το τελευταίο ξέσπασμα των Gojira, για να κλείσει ο δίσκος με το ‘Liberation’, ένα απαλό, ακουστικό, instrumental κομμάτι.

Η αυθεντικότητα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για τους Gojira.

Η μόνη σταθερά στη ζωή είναι η αλλαγή και αυτό είναι κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά και κάτι που δεν θέλουν να αποφύγουν.

Ο Joe έχει δηλώσει πως:

Όλα όσα βιώνουμε αποτελούν για μας έμπνευση να γράψουμε μουσική και αυτό ήταν ένα γεγονός που έκανε τη Γη να φύγει κάτω απ’ τα πόδια μας (σ.σ. αναφερόμενος στον θάνατο της μητέρας τους).

Για εμάς τους μουσικούς είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας, οπότε ένα τόσο σημαντικό γεγονός είναι αδύνατον να μην σε κάνει να θες να εκφραστείς μέσω της μουσικής σου.

Εξακολουθεί, όμως, να είναι δύσκολο, το ότι γράφεις γι’ αυτό δεν σημαίνει ότι φεύγει από μέσα σου.

Και το ‘Magma’ είναι γεμάτο τέτοια βιώματα.

Άμα βάλουμε όλα αυτά, σε συνδυασμό με το διαρκώς ενδυναμούμενο status των Gojira στον παγκόσμιο χάρτη, το αποτέλεσμα είναι το ‘Magma’ και, για να σας πω και την αλήθεια μου, εμένα αυτό το άλμπουμ με έκανε να τους αγαπήσω και να χωθώ λίγο πιο βαθιά στην δισκογραφία του παρελθόντος τους.