Green Day – Revolution Radio (2016) / Κριτική δίσκου

Από την πρώτη στιγμή που τον περασμένο Αύγουστο οι Green Day ανακοίνωσαν το ‘Revolution Radio’ δημοσιεύοντας το lead single, ‘Bang Bang’, δίπλα σε ένα φλεγόμενο ραδιόφωνο (το cover του δίσκου), καταλάβαμε πως είχαμε μπροστά μας το πρώτο δείγμα μίας πολλά υποσχόμενης κυκλοφορίας, τόσο λόγω της δυναμικής του εν λόγω τραγουδιού, όσο και της πολύ βαριάς φανέλας των Green Day.

Μίας μπάντας που κατάφερε να μπει σε χιλιάδες, εφηβικά και όχι μόνο, δωμάτια δύο διαφορετικών γενιών, σε δύο εντελώς διαφορετικές εποχές:

Τόσο με το ‘Dookie’ του ’94 το οποίο επανέφερε στον χάρτη το punk rock σε μία τότε ακόμη grunge-britpop-κρατούμενη εποχή, όσο και με το μεγάλο της καμάρι, το ‘American Idiot’, που δικαίως θεωρείται ένας από τους κορυφαίους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας.

Ακόμα όμως και στις λιγότερο λαμπερές και μνημονευόμενες κυκλοφορίες τους, υπήρχαν αρκετές εξαιρετικές στιγμές.

Ένας νέος δίσκος των Green Day, λοιπόν, δεν μπορεί παρά να κουβαλάει μαζί του μεγάλες προσδοκίες, πόσο μάλλον όταν το σκηνικό θυμίζει έντονα την εποχή του ‘American Idiot’:

Μία ανάσα πριν από τις αμερικανικές εκλογές, με μία αστεία φάτσα να διεκδικεί με αξιώσεις το χρίσμα του «πλανητάρχη» (βλέπε George W. Bush το 2004) και με θέματα όπως ο ρόλος των media, η τρομοκρατία, η αστυνομική βία, οι «τυφλοί» πυροβολισμοί και ο φυλετικός ρατσισμός, να παραμένουν το ίδιο, αν όχι περισσότερο, επίκαιρα.

Το ‘Revolution Radio’ αποτελεί την δωδέκατη προσθήκη στην δισκοθήκη των Green Day και το sequel της τριλογίας ¡Uno!, ¡Dos! και ¡Tré! που κυκλοφόρησε σε τρεις δόσεις, προς το τέλος του 2012.

Μιλάμε συνεπώς για τον πρώτο δίσκο τους που έρχεται με τον αέρα της εισόδου τους στο Rock and Roll Hall of Fame (μπήκαν το 2015), όση αξία μπορεί να έχει πλέον ο θεσμός στον οποίο οι Deep Purple αναγνωρίστηκαν… φέτος.

Η αλήθεια είναι πως το μεγάλο ερώτημα για τους fans της καλιφορνέζικης μπάντας, ήταν η κατάσταση του Billie Joe Armstrong, ο οποίος φαίνεται να αφήνει πίσω του τις κλινικές αποτοξίνωσης και εκρήξεις όπως το αξέχαστο «I’m not f-ing Justin Bieber you motherf-ers…» (εντάξει όποιος δεν καταευχαριστήθηκε αυτό το ξέσπασμα, λέει ψέματα), και να βρίσκεται σε μία πολύ δημιουργική φάση, και εκτός μουσικής.

Και αυτό νομίζω πως αποτυπώθηκε και στο ‘Revolution Radio’, όχι όμως και στα 44 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ…

Ακούγοντας για πρώτη φορά τον δίσκο, τα δύο κομμάτια που θα «καρφωθούν» στο μυαλό σας και θα σας παρασύρουν σε πολλές ακόμη ακροάσεις, δεν είναι άλλα από τα ‘Bang Bang’ και ‘Revolution Radio’.

Λογικό θα μου πείτε, εφόσον μιλάμε για τα δύο πρώτα τραγούδια που κυκλοφόρησαν. Νομίζω όμως πως για αυτόν ακριβώς τον λόγο ήταν και τα leading singles.

Γιατί είναι μία κλάση πάνω από ολόκληρη την tracklist και δημιούργησαν το τέλειο hype μέχρι την κυκλοφορία, κάτι που όμως είναι δίκοπο μαχαίρι.

Το ‘Bang Bang’ (που έχει ήδη αποκτήσει και επίσημο κλιπ) έχει όλα αυτά τα συστατικά που θέλεις από ένα κομμάτι των Green Day: Άγριο, θορυβώδες, οδηγούμενο από ένα παρανοϊκό ριφάκι και δυναμικά ντραμς από τον Tré Cool.

Κάνει πραγματικό «Bang!» και είναι αδύνατο να μην συγχρονιστείς στον ρυθμό του.

Μέσα από το συγκεκριμένο κομμάτι, οι Green Day τολμούν να μπουν στον ψυχισμό ενός μακελάρη που σκορπάει τον θάνατο αδιακρίτως, και παράλληλα ασκούν κριτική στην αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων από τα media («I got a fever for the violent behavior / I’m sweating bullets like a modern Romeo / Bang Bang! Give me fame / The hero of the hour / Shoot me up to entertain»).

Στο ίδιο μήκος κύματος και το «αδερφάκι» του ‘Bang Bang’, το -ομώνυμο του άλμπουμ- κομμάτι το οποίο ακολουθεί:

Το ‘Revolution Radio’, το οποίο ο Billie Joe εμπνεύστηκε όταν έπεσε πάνω σε μία διαδήλωση του κινήματος «Black Lives Matter» («We are revolution radio / Operation no control»).

Αν και λιγότερο φρενήρες από το προηγούμενο, ξεκινάει με ένα πολύ πιασάρικο intro που (καλώς) επαναλαμβάνεται πολλές φορές, και μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ξεχειλίζει από ενέργεια.

Μετά από ένα τόσο πολύ δυνατό ξεκίνημα, είναι αναπόφευκτη η αίσθηση πως ο δίσκος πέφτει μία ταχύτητα κάτω. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως τα αξιόλογα κομμάτια τελειώνουν εδώ.

Για παράδειγμα υπάρχει το ‘Still Breathing’, το οποίο ακούσαμε λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει το άλμπουμ. Από τα πιο «pop punk» κομμάτια των Green Day που θυμάμαι, με κέρδισε τόσο με τον upbeat ρυθμό του, όσο και με τους όμορφους και αισιόδοξους στίχους του («Oh, I’m still alive / I’m like a soldier coming home for the first time / I dodged a bullet and I walked across a landmine»).

Όπως φαίνεται και από τον τίτλο άλλωστε, η έμπνευση του Billie Joe ήρθε και πάλι κοιτώντας τον καθρέφτη, ωστόσο νομίζω πως πρόκειται για ένα κομμάτι με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας μας, αφού μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε και τους «αγώνες» που κερδίζουμε στη ζωή.

Επίσης ξεχώρισα από την πρώτη ακρόαση το ‘Bouncing Off The Wall’, το οποίo, παραδόξως, αν και μου θύμισε εποχές ‘Dookie’, ακούγεται πολύ φρέσκο στα πλαίσια αυτού του δίσκου.

Με παρόμοιο τρόπο, η νοσταλγική μπαλάντα ‘Outlaws’ (=επικηρυγμένοι) είναι μία από τις πιο ήσυχες και εσωστρεφείς στιγμές του ‘Revolution Radio’ και μοιάζει σαν να ξεπήδησε από την όπερα του ‘American Idiot’ («Scars, broken hearts / Breaking in cars / Running in the light of the moon»). Ομολογώ βέβαια, πως αν και χάρηκα που μου θύμισε την πιο ένδοξη δουλειά των Green Day, την ένιωσα λιγάκι σαν «ξένο σώμα» μέσα σε αυτό το άλμπουμ.

Οι συμπαθητικές κιθάρες στο ‘Say Goodbye’ -ένα κομμάτι που μιλάει για την αστυνομική βία- είναι ίσως ικανές από μόνες τους να πείσουν κάποιον να επιστρέψει σε αυτό, η επανάληψη όμως της φράσης «Say goodbye to the ones that we love» για περισσότερες από δεκαπέντε φορές, είναι επίσης ικανή να το αποτρέψει. Με μπέρδεψε λιγάκι…

Όπως με μπέρδεψε και κομμάτι ‘Troubled Times’ που, αν και δεν με εντυπωσίασε, με άφησε μερικώς αποζημιωμένο με τα μικρά σε διάρκεια αλλά απολαυστικά solos λίγο πριν και λίγο μετά από τα μισά του τραγουδιού.

Αντιθέτως, μόνο ευχάριστη έκπληξη μου προκάλεσε το ‘Too Dumb to Die’. Εκτός από ωραίο τίτλο και εύθυμο χαρακτήρα, το κομμάτι έχει μία πολύ ωραία δομή, αφού ξεκινάει σαν μία πρόβα ή ένα session, και σταδιακά χτίζεται μέχρι το τελικό κρεσέντο. Το φαντάστηκα σαν να πέφτει στα credits ενός ‘American Pie’.

Βέβαια, όπως προείπαμε, αν ακούγοντας τον δίσκο ελπίζετε πως θα ανακαλύψετε ένα σωρό διαμαντάκια, είναι πολύ πιθανό να απογοητευτείτε σε κάποια σημεία.

Για παράδειγμα, το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου (‘Somewhere Now’), στο οποίο ο Billie Joe μάλλον κάνει μία αναδρομή στο πρόσφατο σκοτεινό παρελθόν του («How did a life on the wild side ever get so dull?»), δυστυχώς ακούγεται σαν ξεχασμένο demo, με μοναδική ξεχωριστή νότα το ευχάριστο φινάλε του τραγουδιού.

Το ίδιο ισχύει και για το ‘Youngblood’, στο οποίο αναρωτήθηκα αν ακούω Green Day ή ένα κακό τραγούδι των Blink-182. Ακόμη, το σχεδόν 7λεπτο ‘Forever Now’, δεν μπορώ να πω πως με συγκίνησε, ενώ και το ακουστικό closing track, ‘Ordinary World’, εκτός από το ότι μοιάζει λίγο μόνο του σε αυτόν τον δίσκο, με άφησε με την αίσθηση ότι θα ήθελε πολύ να είναι το επόμενο ‘Good Riddance (Time Of Your Life)’, χωρίς όμως να μπορεί να το πλησιάσει καν.

Συνοψίζοντας, μπορούμε σίγουρα να πούμε πως ο νέος δίσκος των Green Day είναι μία δουλειά δύο ή και τριών ταχυτήτων και χωρίς την απουσία fillers που θα ξεχάσουμε γρήγορα.

Σίγουρα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, δεν έχει μία, εκατό τοις εκατό, σαφή «επαναστατική» ταυτότητα όπως ίσως θα περίμενε κανείς από τον τίτλο, το εξώφυλλο του και τις πρόσφατες δηλώσεις της μπάντας.

Και σίγουρα, το ότι ακούσαμε τα πιο δυνατά χαρτιά του άλμπουμ πριν από την κυκλοφορία του, δημιούργησε μία κάπως πλασματική εικόνα για το τελικό αποτέλεσμα, μία μεγάλη προσμονή και πολλές προσδοκίες που ίσως δεν εκπληρώθηκαν στον υπέρτατο βαθμό.

Παρόλα αυτά, έχοντας ήδη ακούσει ευχάριστα τον δίσκο αρκετές φορές, με τις όποιες παραφωνίες ανέφερα, και κάνοντας έναν απολογισμό βλέποντας την tracklist, πιστεύω πως το ‘Revolution Radio’ συνολικά παίρνει ένα θετικό πρόσημο.

Ακόμα και αν δεν είναι τελικά τόσο δυναμική όσο περιμέναμε ίσως κάποιοι, η επάνοδος των Green Day έχει, τουλάχιστον σε κάποια σημεία, τη γνωστή ποιότητα της μπάντας. Προσωπικά, θα συνεχίσω να ακούω για αρκετό καιρό κάποια κομμάτια του δίσκου που θεωρώ εξαιρετικά και αυτό για ‘μένα είναι αρκετό.

Το μόνο για το οποίο ελπίζω είναι ο Billie Joe να συνεχίσει να είναι το ίδιο πολυάσχολος και δημιουργικός, και οι Green Day στην επόμενη δουλειά τους να ικανοποιήσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς fans τους.

Ακούστε εδώ ολόκληρο τον νέο δίσκο των Green Day, μέσω του Spotify:

Green Day – Revolution Radio: