Στις 5 Απριλίου συμπληρώθηκαν 17 χρόνια από τη μέρα που μας άφησε ο Layne Staley.
Μπορεί να έφυγε νωρίς, πρόλαβε όμως να αφήσει το στίγμα του στον χώρο της μουσικής και με τα χρόνια αναδείχθηκε σε μια εμβληματική μορφή.
Το 2009 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τον τίτλο ‘Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music’, όπου ο Jerry Cantrell, κιθαρίστας-τραγουδιστής των Alice in Chains αφηγήθηκε μια ιστορία στην οποία ο Staley αντιμετώπισε κάποιους τρελαμένους οπαδούς των Slayer όταν άνοιγαν την ‘Clash of the Titans’ περιοδεία του 1991:
Είμαστε στη μέση της ‘Clash of the Titans’ περιοδείας… φαντάσου να ανοίγεις για Slayer, Megadeth και Anthrax. Είχαν τρομερούς headliners, αλλά και πάλι, οι οπαδοί των Slayer έκαναν περισσότερο θόρυβο από όλους μέσα στο γήπεδο.
«Slayer, Slayer, Slayer!», θυμάμαι παίζαμε στο Red Rocks και το μέρος έχει μια κατηφορική κλίση, μπορείς να χτυπήσεις την σκηνή με οτιδήποτε από μια συγκεκριμένη απόσταση.
Ήταν μία στιγμή ορόσημο για την μπάντα. Μας… έσφαξαν, φίλε. Πετούσαν πράγματα από το πρώτο δευτερόλεπτο που ανεβήκαμε στη σκηνή. Ήταν απίστευτο.
Παίζαμε με το βλέμμα προς τα πάνω, βλέποντας μαλακίες να έρχονται προς τα πάνω μας, προσπαθώντας να τις αποφύγουμε, δίχως να φύγουμε από την σκηνή.
Αφού έγινε αυτό για λίγη ώρα, δεν ξέρω πώς, αλλά κάποιος πέταξε ένα γαλόνι γεμάτο με κάποιου είδους υγρού το οποίο προσγειώθηκε στα πράγματα του Sean Kinney.
Ο Layne τρελάθηκε. Ξεκίνησε να αρπάζει πράγματα και να τα πετάει πίσω στο κοινό. Πήδηξε τα κάγκελα και όρμηξε πάνω τους, άρχισε να τους φτύνει, να κάνει χειρονομίες, ακριβώς όπως έκαναν αυτοί σε εμάς. Οπότε, κάναμε κι εμείς το ίδιο πράγμα, ακολουθήσαμε τον Layne.
Φτάσαμε πρόσωπο με πρόσωπο, κλωτσούσαμε όλες τις μαλακίες που μας είχαν ρίξει. Και τελειώσαμε το σόου μας. Ήμασταν σε φάση «γάμα το φίλε, καλύτερα να φύγουμε από δω, θα σκοτωθούμε».
Μετά το σόου, υπήρχαν κάποιοι οπαδοί των Slayer έξω από το λεωφορείο μας. Σκεφτόμαστε, «σκατά, πάμε πάλι».
Πλησιάσαμε το λεωφορείο, δεν μας άφηναν να μπούμε και μας είπαν «είστε εντάξει παιδιά. Δεν κοτέψατε».
18 χρόνια μετά, με διαφορά λίγων ημερών, Alice In Chains (έστω και χωρίς τον Layne) και Slayer έρχονται στη χώρα μας βάζοντας φωτιά στο φετινό καλοκαίρι…
